All Chapters of พิชิตใจท่านเพื่อครองตำแหน่ง! หมอเทวดาหญิงชนะเรียบ: Chapter 21 - Chapter 30

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ คุณหนูสาม ท่านเป็นคนสั่งข้าน้อยเอง..." เพียะ!ซ่งอวี่เอ๋อร์ตบเฉียจื่ออีกครั้ง "เฉียจื่อ เจ้าหยุดแก้ตัวได้แล้ว รอให้พวกเขาหาผ้าออกมาจากห้องเจ้าแล้วค่อยอธิบายมันก็สายเกินไปแล้ว เจ้าไม่สนใจความเป็นตายของตัวเอง ก็ต้องคิดถึงแม่เจ้าบ้าง แม่เจ้ามีเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวนะ ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป แม่เจ้าก็จะอยู่ไม่ได้นะ""คุณหนูสามตระกูลซ่ง เจ้ากำลังชักจูงให้สารภาพ!" เฉินเจียงไม่พอใจอย่างมาก"ข้าพูด ข้าจะสารภาพ" เฉียจื่อรู้จักนิสัยของซ่งอวี่เอ๋อร์ดี หากนางกล้าพูดความจริง ทั้งนางและแม่ของนางก็จะไม่รอด"ข้าเป็นคนปักกระเป๋าเงิน ข้าเป็นคนจุดไฟเผาเอง ข้าเกลียดคุณหนูสอง ตราบใดที่คุณหนูสามเป็นอะไรไป ทุกคนจะสงสัยคุณสองแน่นอน ข้าต้องการแก้แค้นนาง"ซ่งอวี่เอ๋อร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย นางจับจุดอ่อนของเฉียจื่อได้สำเร็จนางหันไปมองซ่งซือเหยา "พี่สอง เมื่อกี้ข้าปรักปรำพี่แล้ว เป็นเพราะสถุลนี่คนเดียว นางเป็นคนยุแยงตะแคงรั่ว ทำลายความสัมพันธ์ของเราสองพี่น้อง""น้องสาม เรื่องที่เฉียจื่อปักกระเป๋าจุดไฟเผาเป็นเรื่องจริง แต่เจ้าต่างหากที่เป็นผู้บงการที่แท้จริง ไม่งั้นไฟแรงขนาดนั้น เจ้าจะเตรี

"ข้าไม่ไป ปล่อยข้านะ ซ่งซือเหยา พี่สอง ช่วยข้าด้วย!" ซ่งอวี่เอ๋อร์ตะโกน "ถ้าพี่ไม่ช่วยข้าจะถูกคนนับหมื่นดูหมิ่น ข้าจะไม่ปล่อยพี่ไปแน่นอน!""ซ่งซือเหยา อวี่เอ๋อร์เป็นน้องสาวเจ้า เจ้าทำลงคอได้ยังไง? เจ้าทำร้ายน้องสาวเจ้าแบบนี้ไม่กลัวโดนฟ้าผ่าตายเหรอ?" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งสาปแช่งด้วยความโกรธ"ซ่งซือเหยา พ่อแม่เจ้าอยู่บนสวรรค์รู้ว่าเจ้าชั่วร้ายขนาดนี้จะต้องไม่สงบสุขแน่! เจ้าทำให้จวนเจิ้นเป่ยโหวขายหน้า ข้าจะไล่เจ้าออกจากบ้านและลบชื่อของเจ้าออกจากลำดับวงศ์ตระกูล!" ขุนนางซ่งขู่ด้วยเสียงเย็นชา"ซ่งซือเหยา..."ไม่รอให้ซ่งเหวินหวู่พูดจบ เฉินเจียงก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ใต้เท้าซ่ง ฮูหยินผู้เฒ่าซ่ง พวกท่านกำลังขัดขวางการดำเนินคดีของท่านเจ้าเมือง อยากจะไปศาลด้วยกันเหรอ?"ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกับขุนนางซ่งหุบปากทันที"คุณหนูสองตระกูลซ่ง หากมีใครคุกคามความปลอดภัยส่วนตัวของเจ้า เจ้ามาศาลได้ตลอดเวลา ข้าจะดูว่าบ้านเมืองมีกฎหมายใครจะกล้าทำผิด!"เฉินเจียงสนับสนุนซ่งซือเหยาอย่างเปิดเผย"ขอบคุณใต้เท้ามากเจ้าค่ะ"ซ่งซือเหยาทำความเคารพ ในเวลานี้เฉินเจียงยังไม่รู้ว่าความยุติธรรมและการปกป้องซ่งซือเหยาของเขาในวัน

"เจ้าจะให้จวนแม่ทัพไปช่วยอวี่เอ๋อร์เหรอ? เจ้าคิดว่ายังขายหน้าไปพอเหรอ? ถ้าจวนแม่ทัพรู้ว่าอวี่เอ๋อร์ถูกจับไปที่ศาล ยังจะยอมให้นางเข้าจวนไหมก็ยังไม่รู้เลย" ฮูหยินชรากล่าวด้วยสีหน้าว่าฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเป็นคนโง่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งโกรธมาก "จวนแม่ทัพเขาจะกล้าเหรอเจ้าคะ! หากพวกเขาไม่ให้อวี่เอ๋อร์เข้าจวน ข้าจะบอกให้ทุกคนในเมืองหลวงรู้ว่าเมิ่งจ้านถิงรังแกอวี่เอ๋อร์และทำลายความบริสุทธิ์ของอวี่เอ๋อร์เจ้าค่ะ!""ทำแบบนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไรต่ออวี่เอ๋อร์? มีประโยชน์อะไรต่อพวกเรา? อวี่เอ๋อร์ถูกคนอื่นทำลายความบริสุทธิ์เป็นเรื่องที่ควรเอาอวดไปทั่วเหรอ?"ฮูหยินชราขาดแค่ด่าฮูหยินผู้เฒ่าซ่งว่าโง่ตรงๆ แล้วนางคิดว่าเมื่อใดก็ตามที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งมีสมองหนึ่งในสิบของนางในตอนนั้น แทนที่จะแค่ฝืนแสดงความสามารถ นางคงจะเอาชนะแม่ของซ่งซือเหยาได้ไปนานแล้ว"มีอะไรน่าอายเจ้าคะ? ไม่ใช่ความผิดของอวี่เอ๋อร์สักหน่อย ตอนนั้นเมิ่งจ้านถิงเป็นพี่เขยของอวี่เอ๋อร์ อวี่เอ๋อร์ไม่ได้ระวังเขาเลย เขาเป็นผู้ชาย ถ้าใช้กำลัง อวี่เอ๋อร์ที่เป็นผู้หญิง จะหนีได้อย่างไรเจ้าคะ?"ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งมั่นใจ นางไม่เคยผิด คนที่ผิดคือคนอื่นเสมอ

ซ่งอวี่เอ๋อร์ไม่ได้นอนมาทั้งคืนแถมยังถูกโบยอีก ตอนนี้เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ผมยุ่งเหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า สภาพมอมแมมมากเมิ่งจ้านถิงเต็มไปด้วยความสงสาร เขาจับมือของซ่งอวี่เอ๋อร์ไว้ "อวี่เอ๋อร์ เจ้าลำบากแล้ว ทำไมพวกเขาถึงโหดร้ายขนาดนี้ ทรมานเจ้าให้เป็นแบบนี้ได้?"ผู้หญิงที่อ่อนแออย่างซ่งอวี่เอ๋อร์ การโบยสิบทีก็เกือบจะเอาชีวิตนางแล้ว"ท่านพี่ถิง ข้าอยากออกไป ท่านช่วยข้าออกไปทีเจ้าค่ะ"คุกทั้งสกปรกทั้งเหม็น นางไม่อยากอยู่ต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว"อวี่เอ๋อร์ เมื่อกี้ข้าได้อ่านคำสารภาพแล้ว บอกว่าเจ้าสั่งให้สาวใช้วางเพลิงใส่ร้ายซ่งซือเหยา นี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?" เมิ่งจ้านถิงถาม"ท่านไม่เชื่อข้าเหรอเจ้าคะ?" ซ่งอวี่เอ๋อร์ถาม"ข้าเชื่อเจ้าแน่นอน ไม่งั้นข้าคงไม่มาหาเจ้าที่นี่หรอก"เมิ่งจ้านถิงรู้สึกผิด "แต่ในคำสารภาพเขียนไว้อย่างชัดเจน...""ใช่ ข้าเป็นคนทำเองเจ้าค่ะ แต่ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงทำแบบนั้น?" ซ่งอวี่เอ๋อร์รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปิดบังได้"ทำไมล่ะ?" เมิ่งจ้านถิงถาม"เพื่อท่านเจ้าค่ะ ท่านพี่ถิง ข้าทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อท่านเจ้าค่ะ" ซ่งอวี่เอ๋อร์อธิบายทั้งน้ำตาว่

"ไม่เป็นไร ใช้!" เสิ่นเผยสั่ง"พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ" เว่ยซินได้รับคำสั่งก็ออกจากห้องไป บังเอิญเจอกับซ่งซือเหยาที่กำลังเข้ามา เขาทักทายว่า "คุณหนูสองตระกูลซ่ง ท่านมาแล้วเหรอขอรับ"ซ่งซือเหยาพยักหน้าเล็กน้อย "ท่านอ๋องล่ะ?""รอท่านอยู่ข้างในขอรับ คุณหนูสองตระกูลซ่ง ท่านเข้าไปเองได้เลยขอรับ ข้าขอตัวไปทำธุระก่อนขอรับ""ได้สิ"ซ่งซือเหยาเข้าไปในห้องก็เห็นเสิ่นเผยทันทีเสิ่นเผยนั่งอยู่บนรถเข็น เงียบสงบราวกับต้นสนบนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ สูงส่ง สง่างามและหยิ่งผยอง"ท่านอ๋อง ให้พระองค์รอมานานแล้วเพคะ" ซ่งซือเหยาวางกล่องยาลงแล้วหยิบเข็มทองออกมาเสิ่นเผยมองซ่งซือเหยา เห็นแก้มของนางขาวใส ผิวเหมือนไข่ที่เพิ่งปอกเปลือก สีหน้าดีมาก ดูเหมือนว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ส่งผลกระทบต่อนางแม้แต่น้อยมุมปากของเขาโค้งเล็กน้อย"ไม่ได้รอนาน คุณหนูสองตระกูลซ่งมาได้เวลาพอดี"ซ่งซือเหยาคุกเข่าลง ยื่นมือออกไปแตะขาของเสิ่นเผยแล้วถามเบาๆ ว่า "ท่านอ๋องเมื่อคืนขาไม่เจ็บปวดแล้วใช่ไหมเพคะ?""ไม่แล้ว ทักษะการแพทย์ของคุณหนูสองตระกูลซ่งยอดเยี่ยมจริงๆ ข้านับถือ" คิ้วของเสิ่นเผยผ่อน