บทที่ 11

"นางมาทำอะไร?"

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองยังคงโกรธอยู่ หลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งทำให้นางโมโหจนหมดสติไป ซ่งอวี่เอ๋อร์ก็ไม่ได้อยู่รับใช้นาง

ยังไม่ทันสิ้นเสียงนาง เท้าข้างหนึ่งของซ่งอวี่เอ๋อร์ก็ได้ก้าวเข้ามาในห้องแล้ว

เห็นซ่งอวี่เอ๋อร์ไม่มีมารยาทเช่นนี้ สีหน้าของนางก็น่าเกลียดมากยิ่งขึ้น

ซ่งอวี่เอ๋อร์ได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็ไม่พอใจมาก หลังจากทำความเคารพแล้ว นางกลับยิ้มและพูดว่า "ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสอง ได้ยินว่าวันนี้ท่านโดนโบย ข้าจึงมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ"

นางเป็นทุกข์ งั้นทุกคนก็ต้องเป็นทุกข์ให้หมด

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนี้ "ทำไม? เจ้ามาเพื่อเยาะเย้ยข้าเหรอ?"

นางออกแรงเยอะเกินไป กระชากบาดแผลบนตัวจนเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

ซ่งอวี่เอ๋อร์ตื่นตระหนก "ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ"

นางหันไปมองเมิ่งจ้านถิง "ท่านพี่ถิง เดิมทีวันนี้แม่ข้าไม่ได้อยากให้พี่สองเข้าจวนเลย คิดไม่ถึงว่านางจะหาผู้ช่วยมาเจ้าค่ะ"

"ใครเหรอ?" เมิ่งจ้านถิงถาม

"อ๋องหลิงเจ้าค่ะ"

ซ่งอวี่เอ๋อร์สังเกตสีหน้าของเมิ่งจ้านถิง เมิ่งจ้านถิงสีหน้าเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ "อย่างนาง? นางจะสามารถเชิญอ๋องหลิงมาช่วยได้?"

"ข้าจะโกหกได้หรืออย่างไรเจ้าคะ? ตอนนั้นมีคนเห็นกันตั้งหลายคนเจ้าค่ะ" ซ่งอวี่เอ๋อร์กล่าว

สีหน้าโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมิ่งจ้านถิงทันที เขากำหมัดแน่น ซ่งซือเหยาอยากจะตัดความสัมพันธ์กับเขามากขนาดนี้ ที่แท้ก็ไปมีคนอื่นแล้วนี่เอง

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองด่าออกมาตรงๆ ว่า "ต่ำทราม ไม่ทันไรก็ไม่ล่อลวงอ๋องหลิงแล้ว ทั้งสองต้องมีอะไรกันก่อนตัดความสัมพันธ์แน่ๆ ข้าคิดว่าซ่งซือเหยานางจะสูงส่งแค่ไหน ไม่คิดว่าจะไร้ยางอายขนาดนี้!"

ได้ยินซ่งซือเหยาโดนด่า ซ่งอวี่เอ๋อร์ก็มีความสุขมาก

"ท่านแม่ ท่านพักผ่อนก่อนเถอะขอรับ เดี๋ยวลูกค่อยมาหาท่านใหม่" เมิ่งจ้านถิงกล่าว

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองโกรธมากจนไม่อยากพูดอะไรเลย แค่โบกมือเท่านั้น

เมิ่งจ้านถิงดึงซ่งอวี่เอ๋อร์ออกไป หลังจากออกจากห้องแล้ว เขาแทบรอไม่ไหวที่จะถามว่า "อวี่เอ๋อร์ เจ้าเล่าเหตุการณ์ตอนที่อ๋องหลิงช่วยนางให้ข้าฟังหน่อย"

ซ่งอวี่เอ๋อร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ "ท่านหึงเหรอเจ้าคะ?"

"ข้าจะหึงได้อย่างไร? นางไม่คู่ควร" เมิ่งจ้านถิงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

ซ่งอวี่เอ๋อร์ไม่อยากพูดอีกต่อไป "ท่านพี่ถิง จริงๆ แล้วท่านไม่ได้อยากปล่อยนางไปใช่ไหมเจ้าคะ?"

"ข้าจะสนใจนางได้อย่างไร? อวี่เอ๋อร์ เจ้าอย่าคิดมากไปเลย" เมิ่งจ้านถิงนึกถึงหน้าของซ่งซือเหยาก็หงุดหงิดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

"ท่านไม่ได้สนใจนางแล้วท่านจะถามรายละเอียดพวกนี้ทำอะไรเจ้าคะ?" ซ่งอวี่เอ๋อร์แกล้งโกรธ

"เอาล่ะเอาล่ะ ข้าจะไม่ถามแล้ว" เมิ่งจ้านถิงจับมือของซ่งอวี่เอ๋อร์ไว้แน่นแล้วง้อด้วยเสียงอ่อนโยน

ซ่งอวี่เอ๋อร์อารมณ์ดีขึ้นมาก นางยังไม่ลืมจุดประสงค์ของการเดินทางมาครั้งนี้ "ท่านพี่ถิง ซ่งซือเหยานางแย่งเรือนของข้าไป ข้าอยู่ที่จวนจะไม่มีที่อยู่แล้วเจ้าค่ะ"

"ไร้ยางอาย นางเป็นพี่สาวกลับไม่รู้จักยอม แต่ก็ไม่เป็นไร พอเจ้าแต่งงานมาจวนแม่ทัพ เจ้าก็ไม่ต้องการเรือนที่จวนโหวแล้ว" เมิ่งจ้านถิงปลอบใจ

"ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ว่าเราก็ยังไม่ได้แต่งงานกันนะเจ้าคะ ข้าก็ยังต้องอาศัยอยู่ที่จวนโหวอีกสักพักนะเจ้าคะ"

ทันใดนั้นซ่งอวี่เอ๋อร์ก็ตาเป็นประกาย "โชคดีที่เรือนที่นางเคยอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพเหมือนกับเรือนที่อยู่จวนโหวทุกประการ หลังจากที่เราแต่งงานกันแล้วเราก็สามารถอาศัยอยู่ที่เรือนนั้นได้"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมตาของนาง "ท่านพี่ถิง ข้าอยากจะจัดเรือนนั้นใหม่เจ้าค่ะ เราไปดูกันเถอะเจ้าค่ะว่าต้องเพิ่มอะไรใหม่อีก"

เมิ่งจ้านถิงหยุดเดินทันทีแล้วพูดว่า "อย่าไปดูเลย ไปเรือนข้าดีกว่า"

บนตัวเขามีบาดแผล เจ็บจนคิ้วขมวด

"ท่านพี่ถิง!" ซ่งอวี่เอ๋อร์ขึ้นเสียง "ท่านไม่สนใจข้าแล้วใช่ไหมเจ้าคะ? ได้ข้าแล้วก็ไม่เห็นค่าของข้าแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?"

พอสิ้นเสียงลง น้ำตาก็ไหลออกมา

เมิ่งจ้านถิงยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาให้นางและใจอ่อนทันที

กระดาษห่อไฟไว้ไม่ได้ เขาไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป

"เรือนโดนนางรื้อไปแล้ว!"

"อะไรนะ? เรือนโดนซ่งซือเหยารื้อไปแล้วเหรอเจ้าคะ?" ซ่งอวี่เอ๋อร์ตกตะลึงจนลืมร้องไห้ไปครู่หนึ่ง

เมิ่งจ้านถิงพยักหน้า "อะไรที่เอาไปได้นางก็เอาไปหมดแล้ว อะไรที่เอาไปไม่ได้ก็ทำลาย"

"เมิ่งจ้านถิง!" เสียงของซ่งอวี่เอ๋อร์สูงขึ้นอีกหลายเท่า "ทำไมเจ้าไม่ขัดขวางนางไม่ให้รื้อเรือน? เจ้าก็รู้ทั้งรู้ว่าข้าชอบเรือนนั้นมาก!"

"ข้าอยากจะขัดขวาง แต่ข้าจะขัดขวางได้เหรอ?" เมิ่งจ้านถิงก็มีความคับข้องใจไม่น้อย เพื่อซ่งอวี่เอ๋อร์ชื่อเสียงของเขาก็ถูกทำลายไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าซ่งอวี่เอ๋อร์จะยังไม่เข้าใจเขาอีก

เขาผิดหวังจนถามว่า "เจ้าแต่งงานกับข้าก็เพื่อเรือนนั้นเหรอ?"

ซ่งอวี่เอ๋อร์รู้สึกประหม่า กังวลว่าการแสดงออกจะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ในใจของเมิ่งจ้านถิงอย่างชัดเจนเกินไป นางจึงรีบอธิบายว่า "ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ เรือนเป็นของนอกร่างกาย ในใจข้ามีแต่ท่านพี่ถิงเท่านั้นเจ้าค่ะ"

ไม่มีเรือนแล้ว นางยังกอบโกยสินสอดได้ รอให้เมิ่งจ้านถิงได้เลื่อนตำแหน่ง ค่อยให้เขาสร้างเรือนที่หรูหรากว่าให้ตัวเองใหม่

เมิ่งจ้านถิงไม่รู้แผนการในใจของซ่งอวี่เอ๋อร์ หลังจากเขาได้ยินคำอธิบายของซ่งอวี่เอ๋อร์ สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาพูดต่อว่า "อวี่เอ๋อร์ สินสอดหนึ่งพันตำลึงที่เคยกล่าวไว้ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว อย่างมากข้าก็สามารถเอาเงินออกมาได้แค่หนึ่งร้อยตำตึงเท่านั้น"

นี่คือเงินทั้งหมดของเขาแล้ว ซึ่งเป็นส่วนที่เขาเก็บออมไว้มาหลายปี

"หนึ่งร้อยตำลึง? เมิ่งจ้านถิง ไถ่ตัวผู้หญิงในหอนางโลมคนหนึ่งก็ไม่ใช่แค่หนึ่งร้อยตำลึงมั้ง? เจ้าเห็นว่าข้าซ่งอวี่เอ๋อร์เป็นตัวอะไรกัร"

ความโกรธที่ระงับไว้ของซ่งอวี่เอ๋อร์ก็ระเบิดออกมาอีกครั้ง เมิ่งจ้านถิงก็โกรธเช่นกัน "เจ้าเปรียบตัวเองกับผู้หญิงในหอนางโลม ลดค่าของตัวเจ้าเอง ยังคิดจะให้ข้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวอะไรอีก?"

"เจ้า!"

ซ่งอวี่เอ๋อร์โกรธจนหน้าแดงก่ำ นางจ้องไปที่เมิ่งจ้านถิง "ตอนที่เจ้าไปขอซ่งซือเหยาไม่ใช่แค่หนึ่งร้อยตำลึงเท่านั้น ตอนนี้สินสอดที่ใช้ขอข้ากับน้อยกว่านาง ถ้าเจ้าไม่รักข้าแล้วจริงๆ งั้นข้าจะคบกับเจ้าไปทำอะไร?"

พอสิ้นเสียงลง ซ่งอวี่เอ๋อร์ก็น้ำตาอาบหน้า โกรธจนวิ่งหนีไป

นางวิ่งไปพลางหันกลับมามองพลาง คิดว่าเมิ่งจ้านถิงจะตามมาง้อนางเหมือนเมื่อก่อน

คิดไม่ถึงว่าเมิ่งจ้านถิงจะยังยืนอยู่ที่เดิม

ด้วยความโกรธนางจึงวิ่งเร็วขึ้น ออกจากจวนแม่ทัพกลับไปยังจวนเจิ้นเป่ยโหวโดยตรง

เมิ่งจ้านถิงมองเงาหลังของซ่งอวี่เอ๋อร์แล้วเต็มไปด้วยความผิดหวัง นี่ก็คือผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยโดยไม่คำนึงถึงชื่อเสียงเหรอ?

เขาสงสัยว่าก่อนหน้านี้ที่ซ่งอวี่เอ๋อร์บอกว่าสนใจแต่ตัวเขา ไม่สนใจชื่อเสียงและเงินทองคือการเสแสร้งเท่านั้น

เขาห้อยหัวและคอตกต้องกลับไปที่เรือนของตัวเอง

จวนเจิ้นเป่ยโหว

เรือนของซ่งซือเหยาได้จัดเรียบร้อยแล้ว อวี๋เซียงออกจากจวนเพื่อไปเอาของมาเพิ่ม บังเอิญเจอกับซ่งอวี่เอ๋อร์ที่ตาแดงที่ประตูใหญ่พอดี

อวี๋เซียงกลับไปถึงที่เรือนก็รายงานเรื่องนี้ให้ซ่งซือเหยาฟัง

"คุณหนู เกรงว่าคุณหนูสามจะไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ ที่จวนแม่ทัพ ร้องไห้จนหน้ามอมไปหมดเลยเจ้าค่ะ"

"ตอนนี้จวนแม่ทัพก็เป็นแค่เปลือกเปล่า จะมีผลประโยชน์อะไรให้ได้รับ? วันทุกข์ของนางยังมาไม่ถึง"

เสียงของซ่งซือเหยาเย็นชา นางกำลังปรุงยา เตรียมไปรักษาขาให้เสิ่นเผยในวันพรุ่งนี้

สองนายบ่าวกำลังคุยกันอยู่ก็มีเสียงมาจากประตู "คุณหนูสองเจ้าคะ ฮูหยินชราต้องการพบท่านเจ้าค่ะ"

ฮูหยินชราคือย่าของซ่งซือเหยา พูดให้ถูกกลับไม่ใช่ย่าแท้ๆ

"คุณหนู ฮูหยินชราไม่ชอบท่านที่สุด ท่านอย่าไปเลยเจ้าค่ะ นางจะต้องหาเรื่องท่านแน่นอนเจ้าค่ะ" หงเฉาเตือน

"อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน ยังไงก็ต้องเจอกัน" ซ่งซือเหยาลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "หาเรื่องเหรอ ข้าถนัด"