All Chapters of แอบรักรุ่นพี่ตัวร้าย | ธาวิน x พราว: Chapter 11 - Chapter 20

ภายในห้องนอนของพี่วินด้านพราวฉันรีบหยิบเสื้อและเสื้อในของฉันแล้ววิ่งเข้ามาให้ห้องนอนของไอ้รุ่นพี่หื่นกามแล้วล๊อคประตูทันที เอามือทาบที่หน้าอกข้างซ้ายหัวใจของฉันเต้นแรงมาก สถานการ์ณเมื่อสักครู่นี้เป็นฉันที่เกือบหลวมตัวปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาอีกแล้วฉันรีบจัดแจงใส่เสื้อในและรีบสวมเสื้อทันทีแล้วเดินไปส่องกระจกภายในห้องก็พบว่าหน้าของฉันมีสีหน้าแดงมากอย่างกับลูกตำลึงเลยทั้งๆที่บอกรุ่นพี่ตัวสูงไปแล้วแท้ๆว่าอย่ามาทำเรื่องแบบนี้กับฉันอีกแต่เขาก็ยังคิดจะทำ เขานี่ช่างเป็นบุคคลอันตรายเสียจริงๆและฉันจะรอดปลอดภัยจากเขาอีกไหมเนี้ยเมื่อคิดแล้วปวดหัว ฉันว่าฉันนอนดีกว่า อยู่ในนี้ยันเย็นก็น่าจะปลอดภัยเพราะฉันล๊อคประตูแล้วนี่นาและเมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็ขึ้นไปบนเตียงนอนโทนสีดำของรุ่นพี่จอมหื่นแล้วล้มตัวลงนอนทันทีแล้วตามด้วยผ้าห่มผืนใหญ่คลุมทับตัวอีกที เปิดแอร์เย็นสบาย ชิวๆ เดี๋ยวค่อยตื่นสักหกโมงถึงทุ่มนึง หรือไม่ก็รออิตารุ่นพี่นั่นมาเคาะเรียกแล้วกันผ่านไปสักพักใหญ่ด้านธาวินหลักจากดูหนังจบไปหนึ่งเรื่องผมเริ่มรู้สึกง่วงนอนเลยว่าจะตามยัยเด็กดื้อเข้าไปนอนที่ห้องนอนสักหน่อยแต่พอเดินไปบิดลูกประตูมันดันล๊

“ไปไหนอีกคะ? วันนี้หนูไม่ว่างต้องทำรายงาน!!” ฉันพูดกับรุ่นพี่ตัวสูงว่าวันนี้ฉันไม่ว่างจริงๆต้องรีบกลับไปทำรายงานส่งพรุ่งนี้“ไปซื้อของ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดจบก็เปิดประตูดันฉันให้ขึ้นไปนั่งบนรถของเขาทันที และเขาก็เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ“ไปซื้อคนดะ..เดียวไม่ได้เหรอ..คะ” แล้วเขาก็ใช้สายตาดุหันมาสบตาจ้องฉัน เฮ้ออ ก็คงต้องไปกลับเขาอยู่ดีห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง“พี่จะไปซื้ออะไรคะ” เมื่อเดินเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าแล้วฉันก็เอ่ยปากถามรุ่นพี่ตัวสูงทันที“กินข้าวก่อนค่อยไปซื้อ” เขาเดินพาฉันแวะเข้าไปกินอาหารภายในร้านก่อนและพอกินเสร็จเขาพาฉันเดินไปที่ร้านขายมือถือไอโฟนสุดหรู“สวัสดีครับสนใจดูรุ่นไหนดีครับ” เป็นเสียงพนักงานที่พูดต้อนรับพี่วินและฉัน“ครับ ผมขอดูรุ่นที่ใหม่ล่าสุดทีครับ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดตอบกลับพนักงาน“เชิญด้านนี้เลยครับ” แล้วพนักงานก็พารุ่นพี่ตัวสูงไปยังฝั่งของโทรศัพท์ไอโฟนสุดหรู“แนะนำเป็นรุ่นนี้เลยครับลูกค้า ไอโฟน15 Pro Max”“ชอบสีอะไร” แล้วเขาก็หันหน้ามามองฉัน“หา” จะซื้อของแล้วจะมาถามฉันทำไม เมื่อฉันไม่ได้ตอบคำถามของเขา เขาก็พูดกับพนักงาน“งั้นเอาสีดำ2เครื่อง นี่บัตรครับ

“งั้นพราวขอพูดก่อนแล้วกันนะคะ... “ ฉันพูดหันหน้าบอกกับพวกเพื่อนๆรุ่นปีที่1เสร็จก็เงียบแล้วหันหน้าไปทางพี่วินที่ยืนอยู่ข้างแล้วเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง“เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา พราวรู้สึกขอบคุณพี่วินมากๆเลยนะคะ ตอนแรกพราวยอมรับว่าไม่อยากเจอพี่เลยค่ะ แต่พี่ก็ทำให้พราวเปลี่ยนไป พี่คงจะรับรู้ได้ใช่ไหมคะ” เมื่อฉันได้พูดความรู้สึกนึกคิดของฉันออกไปก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย และมันก็เรียกเสียงกรี๊ดจากเหล่าบรรดานักศึกษาปีที่1ได้อย่างดีเยี่ยมฉันหันไปมองหน้าสบสายตากับพี่วิน เขาดูมีความกังวลอะไรสักอย่าง หรือว่าอาจเป็นฉันที่คิดไปเองฝ่ายเดียว...“ฉันรับรู้ได้อยู่แล้วล่ะ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ฉันตั้งใจเข้าหาเธอ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ ขอบคุณกิจกรรมนี้ด้วยแล้วกันครับที่จัดขึ้นมา มันดีมากเลยครับ และนอกเหนือจากนั้นขออนุญาตพูดกันแค่สองคนนะครับ ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดจบ เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมาอีกระลอกนึงเมื่อเสร็จกิจกรรมในช่วงเย็นรุ่นพี่ตัวสูงก็พาฉันขึ้นรถพาไปยังห้างสรรพสินค้าแถวมหาวิทยาลัยเพื่อกินอาหารมื้อเย็นกัน“กินเยอะๆนะ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดพรางใช้ช้อนกลางตักอาหารให้ฉัน มันคือเมนูสุดโปรดปรานของฉันทั้งนั้นเลย พวกเราอ

มหาวิทยาลัย CH“เพราะพี่เลยเนี่ย หนูเกือบจะเข้าเรียนไม่ทันอยู่แล้ว” ก็เพราะรุ่นพี่ตัวสูงจริงๆนั่นแหละ เขาบอกฉันว่าแค่แปบเดียว แต่มันแปบเดียวตามที่ปากของเขาบอกกันซะที่ไหนฉันโดนจัดหนักไปสองรอบ“หึ..”รุ่นพี่ตัวสูงแค่นหัวเราะออกมา“หนูไปเรียนแล้วนะ” เมื่อรถของรุ่นพี่ตัวสูงมาจอดที่หน้าตึกคณะของฉันแล้ว ไม่รอช้า~ฉันกล่าวบอกเขาแล้วเปิดประตูรถเร่งรีบก้าวเท้าเดินจ้ำอ้าวเข้าไปยังห้องที่ฉันมีเรียนวิชาแรกทันที เมื่อผมส่งยัยเด็กดื้อที่ใต้ตึกคณะเสร็จผมก็ขับรถมาจอดที่ยังใต้ตึกคณะวิศวะของผมในทันที เมื่อจอดรถเสร็จผมก็เดินเข้ามานั่งรอกลุ่มเพื่อนของผมที่ตรงใต้ตึกคณะของผม สักพักเพื่อนของผมก็เดินเข้ามา“ไงมึงมาเช้าเชียว” ไอ้สายฟ้าพูดขึ้นมาเมื่อเห็นผมมาเช้า เพราะเมื่อคืนกว่าผมจะกลับจากผับของมันก็ดึกพอสมควร“อืมม เด็กกูมีเรียนเช้าเลยต้องรีบมาก่อน” ผมจึงตอบกลับไอ้สายฟ้าไป“แหมๆมีเรียกเด็กกูซะด้วยว่ะ ฮ่าฮ่า” เป็นเสียงไอ้เวหาที่ได้ทีรีบแซวผม“พบคนคลั่งรักแล้วหนึ่ง ฮ่าฮ่าฮ่า” ไอ้ออสตินก็พูดเสริมทัพขึ้นมาอีกคน“...” ผมยิ้มไม่ได้พูดอะไรโต้กลับเพื่อนของผมไปก็คงจะจริงดั่งคำที่พวกมันว่านั่นแหละ“อีกสิบนาทีได้เวลา

“พี่พอเถอะค่ะ ถ้าไม่สำคัญแล้วทำไมเมื่อคืนนั้นพี่ถึงได้รีบออกไปจากห้องของหนูทันทีเลยละคะ แล้วในรูปนี่มันคืออะไรคะ” พอฟังประโยคที่พี่วินพูดว่าแฟนเก่าของเขาไม่ได้สำคัญอะไร ทำเอาฉันนี่ขึ้นเลย รีบพูดแทรกคำพูดของพี่วิน พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่พี่เขาซื้อให้ยื่นไปให้เขาได้ดูรูปอันหวานซึ้งระหว่างพวกเขา“…..” และเมื่อได้เห็นรูป พี่วินก็พูดอะไรไม่ออกพร้อมกับเริ่มทำหน้าขรึม“ตอนนี้พี่ช่วยออกไปจากห้องของหนูก่อนได้ไหมคะ” ตอนนี้ฉันต้องรักษาเยียวยาใจให้ตัวเองก่อน ถ้ารุ่นพี่อยู่ด้วยฉันก็จะไม่มีทางเลิกร้องไห้ได้แน่นอน ฉันจึงต้องบอกให้รุ่นพี่ตัวสูงนั้นช่วยออกไปจากห้องของฉัน“ไม่..ฉันไม่ออก” พี่วินยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็งว่ายังไงก็จะไม่ยอมออกไปจากห้องของฉัน“ขอร้องเถอะค่ะ หนูอยากอยู่คนเดียว” เมื่อเขาเสียงแข็งมา ฉันก็ต้องพูดโต้กลับด้วยเสียงแข็งและหนักแน่นเหมือนกัน เมื่อพูดบอกกล่าวพี่วินเสร็จฉันก็หันหลังให้เขาในทันที“แต่ฉัน..ก็ได้ไว้รอให้เธอใจเย็นลงก่อน เราค่อยมาคุยกัน” เมื่อพูดจบประโยคแล้ว รุ่นพี่ตัวสูงก็เข้าไปแต่งตัวภายในห้องน้ำและเมื่อเสร็จแล้วจึงสาวเท้าเดินออกไปจากห้องของฉันด้านธาวิน