ตอนที่ 15 สับสน

“งั้นพราวขอพูดก่อนแล้วกันนะคะ... “ ฉันพูดหันหน้าบอกกับพวกเพื่อนๆรุ่นปีที่1เสร็จก็เงียบแล้วหันหน้าไปทางพี่วินที่ยืนอยู่ข้างแล้วเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง

“เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา พราวรู้สึกขอบคุณพี่วินมากๆเลยนะคะ ตอนแรกพราวยอมรับว่าไม่อยากเจอพี่เลยค่ะ แต่พี่ก็ทำให้พราวเปลี่ยนไป พี่คงจะรับรู้ได้ใช่ไหมคะ” เมื่อฉันได้พูดความรู้สึกนึกคิดของฉันออกไปก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย และมันก็เรียกเสียงกรี๊ดจากเหล่าบรรดานักศึกษาปีที่1ได้อย่างดีเยี่ยม

ฉันหันไปมองหน้าสบสายตากับพี่วิน เขาดูมีความกังวลอะไรสักอย่าง หรือว่าอาจเป็นฉันที่คิดไปเองฝ่ายเดียว...

“ฉันรับรู้ได้อยู่แล้วล่ะ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ฉันตั้งใจเข้าหาเธอ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ ขอบคุณกิจกรรมนี้ด้วยแล้วกันครับที่จัดขึ้นมา มันดีมากเลยครับ และนอกเหนือจากนั้นขออนุญาตพูดกันแค่สองคนนะครับ ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดจบ เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมาอีกระลอกนึง

เมื่อเสร็จกิจกรรมในช่วงเย็นรุ่นพี่ตัวสูงก็พาฉันขึ้นรถพาไปยังห้างสรรพสินค้าแถวมหาวิทยาลัยเพื่อกินอาหารมื้อเย็นกัน

“กินเยอะๆนะ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดพรางใช้ช้อนกลางตักอาหารให้ฉัน มันคือเมนูสุดโปรดปรานของฉันทั้งนั้นเลย พวกเราอ