บททั้งหมดของ เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD 20+: บทที่ 71 - บทที่ 80

อุตส่าห์มาไม่บอกแต่เขากลับส่งภาพฉันให้พี่ลีวายดู ไม่นานหลังจากนั้น แชตก็เด้งเข้ามาในโทรศัพท์ของฉันรัว ๆ รวมถึงมีสายโทรเข้าด้วย แต่ฉันเมินข้อความและสายโทรเข้ามาของพี่ลีวาย“อยากไปดื่มกับฉันที่ชั้นสองไหม?”“ไม่ดีกว่าค่ะ” ฉันปฏิเสธแต่เขากลับยิ้มชอบใจ“ดูเหมือนเธอกับไอ้ลีวายจะมีปัญหากัน อยากให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า?”“ไม่อยากค่ะ”ฉันปฏิเสธอีกครั้งเพราะรู้ว่าเขาไม่ได้หวังดีแน่ ๆ คงหวังจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือแต่มันคงไม่ง่ายแบบนั้น ถึงจะมีปัญหากับพี่ลีวายจริง ๆฉันก็ไม่คิดจะเอาตัวเองไปอยู่ในความเสี่ยง“หึ!! บังเอิญว่าฉันชอบพวกผู้หญิงเล่นตัวซะด้วยสิ”หมับ!! จู่ ๆ เขาก็คว้ามือมาดึงแขนของฉัน ก่อนจะออกแรงดึงให้เดินตาม“จะพาหนูไปไหน ปล่อยนะ”“เหยื่อมาหาถึงที่ ฉันจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยัง”น้ำเสียงนั้นช่างน่ากลัว ทั้งที่คนในคลับมีมากมายแต่ไม่มีใครช่วยเลยสักคน พวกเขาก็แค่มองราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติผู้ชายที่ไม่รู้จัก พาฉันขึ้นมาบนชั้นสองของคลับ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้อง ๆ หนึ่ง แล้วผลักตัวฉันเข้าไปด้านใน“จะทำอะไรคะ”“เธอก็น่าจะรู้ดี… เรื่องนี้ไอ้ลีวายคงสอนมาก่อนแล้ว”“…” หัวใจดวงน้อย ๆ มันเต

ฉันคิดดีแล้วว่าถึงเวลาที่ต้องย้ายไปอยู่คอนโดสักที หากอยู่ที่บ้านและเรายังเจอหน้ากัน มันก็จะเกิดเรื่องนั้นวนลูปไปมาไม่จบไม่สิ้นไม่ได้คิดว่าการย้ายไปคอนโดจะทำให้ตัวเองหลุดพ้น ไม่คาดหวังว่าพี่ลีวายจะหาฉันไม่เจอ ก็แค่อยากเอาตัวเองออกมาจากจุดที่ทำให้รู้สึกไร้ค่าเวลาเก็บของมีไม่มากเท่าไร เพราะฉันระแวงกลัวว่าพี่ลีวาย จะมาเจอตอนเก็บเสื้อผ้าอยู่จึงเอาไปแค่ของชิ้นสำคัญ ส่วนของที่เหลือค่อยแอบมาเก็บคราวหน้าก็ได้พี่ลีวายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษแหกคุก ต้องคอยระแวงย่องออกจากบ้านเพราะกลัวมีใครเห็น“ขอยืมไปก่อนสักคันนะคะ” ฉันหยิบกุญแจรถยนต์ที่แขวนอยู่พร้อมเอ่ยบอกกับสายลม ทำตัวไม่ต่างจากหัวขโมยเลยแต่มันจำเป็น จะให้ทำยังไงได้พอได้กุญแจรถมาแล้วก็รีบเอาของมาไว้หลังรถจากนั้นก็รีบ ขับออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วเพราะกลัวคนที่ไม่อยากเจอหน้ามาเห็นซะก่อน#คอนโดฉันเดินเข้ามาในห้องพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย รู้ดีว่าไม่สามารถหนีไปตลอดได้ สักวันพี่ลีวายก็จะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน แค่ตอนนี้ฉันเอาตัวเองออกมาจากคนใจร้ายได้ก็เพียงพอแล้วเพราะความเหนื่อยล้าหลังจากจัดของเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว

พี่ลีวายยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่เห็นว่าฉันยอม เขาคงจะดีใจมากที่สามารถบีบบังคับคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้“ถ้าอยากให้เช็ดตัวให้ก็เปิดห้องสิคะ”“เปิดทำไม”“จะไปเอากะละมังมาใส่น้ำไง”“ไม่ต้อง เอาผ้าชุบน้ำอุ่นก็พอ”ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ใจคอคงไม่ยอมออกไปจากห้องง่าย ๆ ฉันพลาดเองที่มาติดกับดักฉันหยิบผ้าผืนเล็กเข้ามาในห้องน้ำแล้วเปิดน้ำอุ่น ๆ จากฝักบัวใส่ก่อนจะบิดหมาด ๆ แล้วเดินกลับมาที่เตียง“เช็ดให้ทั่วตัว”ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรและเมินคำสั่งนั้นก่อนจะจับเอาท่อนแขนแกร่งขึ้นมาเช็ด ทำแบบนั้นแค่ท่อนบนเพราะไม่อยากจะยุ่งอะไรกับท่อนล่าง“บอกให้เช็ดทั้งตัว”“ของตัวเองก็เช็ดเอาเองสิคะ”“คิดอะไร? แค่ให้เช็ดขาเธอคิดไปถึงไหน”“…” ฉันกัดริมฝีปากแน่น แน่นอนว่ามันก็แค่ข้ออ้างเพราะคำพูดของเขามันกำกวมและสายตาที่สื่อถึงเรื่องลามกในหัวถึงไม่อยากทำแต่ก็ยอมทำง่าย ๆ เหตุผลก็เพราะจะได้รีบออกไปจากห้องสักที ฉันรู้ว่าตอนนี้พี่ลีวายกำลังมองอยู่แต่ทำเป็นไม่สนใจสายตาของเขา“เธอคิดอะไรกับไอ้เด็กนั่นหรือเปล่า”“เขาชื่อแทนค่ะ”“ไอ้เด็กเวรคนนั้นน่ะเหรอ”ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดหยาบคายหลุด

ทำไมฉันต้องยอมให้พี่ลีวายกดขี่ขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องสู้แรงเขาไม่ได้ทั้งที่เขาป่วยอยู่แท้ ๆ ไม่ได้อยากจะอยู่แบบนี้เลยสักนิด“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะ” ฉันตะเบ็งเสียงบอกอย่างจริงจังอีกครั้ง ก่อนที่พี่ลีวายจะพ่นลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดมายังใบหู“ไม่ปล่อย”กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะกดรับสายเพราะถูกโอบรัดเอาไว้ทำให้ขยับตัวทำอะไรไม่ได้เลย“พี่ลีวาย!!”“ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอยุ่งกับไอ้เด็กเวรนั่น”“แทนค่ะ กรุณาเรียกชื่อให้ถูก”“ฉันหวงเมียตัวเองแล้วมันผิดตรงไหน”“…” ฉันเงียบเมื่อพี่ลีวายเอ่ยคำนั้นออกมา เขาคงพยายามเป็นอย่างมากเพื่อให้ฉันหวั่นไหว แล้วฉันจะได้กลับไปทำตัวเชื่อง ๆ อย่างเมื่อก่อน“เดี๋ยวนี้พูดคำว่าเมียออกมาบ่อยนะคะ”“… ในเมื่อมันเป็นความจริง ทำไมฉันจะพูดไม่ได้”ฉันหันมองใบหน้าคมคายที่อยู่ใกล้ ๆ ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ก่อนความเงียบจะครอบงำ พี่ลีวายค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ ๆ จนริมฝีปากของเราทั้งคู่ประกบกัน“อื้อ~”สมองมันอื้อไปชั่วขณะ ข้างในมันขาวโพลน รู้ตัวอีกทีพี่ลีวายก็สอดลิ้นสากเข้ามาในโพรงปากแล้ว ลมหายใจร้อนผ่าวเริ่มถี่รัวขึ้นเรื่อย ๆ รวมถึงฝ่ามือหนาที่ยกขึ้นมาบีบขยำห

Talk มิลินถ้าพี่ลีวายจะเรียกพริตตี้มาดูแลจริง ๆ ฉันก็คงห้ามอะไรไม่ได้และจะทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน เขาอยากทำอะไรมันก็เรื่องของเขา#กลับมาที่คอนโดอย่างที่บอกเอาไว้ว่าวันนี้ไม่ได้อยู่เฝ้าเพราะพี่ลีวายบอกเอาไว้ว่าถ้าไม่เต็มใจก็ให้กลับ แต่เหมือนคนที่บอกจะไม่อยากให้กลับสักเท่าไร คงอยากใช้ให้ฉันทำนู่นทำนี่พอไม่ได้ดั่งใจก็ต่อว่าหาเรื่องจริง ๆ ก็แอบรู้สึกผิดที่ผิดคำสัญญากับคุณท่านแต่ทำไงได้…@วันต่อมาวันนี้ฉันไม่มีเรียนจึงไม่ได้ออกไปไหนได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ที่ห้องและโทรถามป้านาถึงอาการป่วยของพี่ลีวาย ไม่ใช่เพราะห่วงหรืออะไรเพราะกลัวว่าเขาจะตามตัวให้ไปเฝ้าอีก ซึ่งฉันไม่อยากไป พอป้านาบอกว่าพี่ลีวายดีขึ้นแล้วก็โล่งใจ#ตกเย็นตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าควรจะไปคลับดีไหมเพราะอยู่ห้องมาทั้งวันมันเบื่อจนไม่รู้จะทำอะไรแล้ว“อยากชวนน้ำอิงไปเที่ยวด้วยกันจัง แต่เธอคงไม่ว่างไปด้วย หรือฉันจะโทรไปขออนุญาตกับพี่เฟยดีนะ”“ไม่เอาดีกว่า ไปคนเดียวก็ได้”ฉันพูดกับตัวเองราวกับคนบ้าก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้ามาในห้องน้ำ ใช้เวลานานนับชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัว@คลับฉันเลือกมาคลับของพี่ลีวายที่หุ้นกับเพื่อน ๆ ของเ