เด็กดื้อ - 76 อย่าดิ้น !!

จนถึงตอนนี้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว พี่ลีวายก็ยังไม่ยอมปลดล็อกประตูห้อง ทำให้ฉันต้องนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงอีกมุมหนึ่งของห้อง

“ไม่ง่วงบ้างเหรอคะ ปกติคนป่วยต้องนอนพักนะ” ที่ถามไม่ใช่เพราะเป็นห่วง แต่ฉันอยากออกไปจากห้องเต็มทีแล้ว

“ถ้าฉันนอนหลับตื่นมาแล้วเธอยังจะอยู่ในห้องหรือเปล่า”

เขาพูดจาแปลก ๆ อีกแล้วรู้สึกไม่ชินเอาซะเลย

“อยากให้มิลินอยู่ในห้องนี้จนกว่าจะหายป่วยเลยเหรอคะ”

“เธอบอกแบบนั้น”

“มิลินจะลงไปนอนที่ห้องของตัวเอง มีอะไรก็เรียกแล้วกันค่ะ”

“จะขึ้น ๆ ลง ๆ ให้เสียเวลาทำไมนอนกับฉันในห้องนี้เลยสิ”

คำชวนนั้นทำให้ฉันขนลุก ถึงจะป่วยอยู่แต่ก็เชื่อไม่ได้อยู่ดี

“คงไม่ดีหรอกค่ะ”

“คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ?”

“มิลินจะลงไปนอนที่ห้องตัวเองค่ะ” ฉันบอกยืนยันอย่างเด็ดขาดแต่พี่ลีวายกลับตอบมาอย่างเลือดเย็น “ไม่ได้”

“เอ๊ะ! ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้คะ”

“เธอต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง”

เป็นฉันอย่างนั้นเหรอที่พูดไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ยืนยันว่าจะไปนอน

ที่ห้องที่พี่ลีวายเอาแต่ปฏิเสธ ทำเหมือนกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน

“เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านเอาที่นอนมาปูให้ ถ้าฉันยังไม่หายป่วย เธอ

ก็ออกไปไม่ได้”

“แบบนี้เรียกว่ากักขังนะคะ ม