พี่ลีวายคงเห็นว่าฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่เขาพูดก็เลยเอ่ยต่อ แต่นั่นก็ยังทำให้แปลกใจอยู่ดี“ทุกอย่างที่บอกไปฉันพูดมาจากความรู้สึกจริง ๆ”“ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่ามิลินจะเชื่อพี่ลีวายได้ยังไง” พอพูดจบพี่ลีวายก็รีบเอ่ยแทรก “เชื่อได้”“มิลินไม่รู้เลยว่าพี่ลีวายมีแผนอะไรในใจหรือเปล่า”“นี่เธอเห็นฉันเป็นคนยังไง”“คนชั่ว นิสัยไม่ดี มิลินเห็นพี่ลีวายเป็นคนแบบนั้นค่ะ” ฉันบอกไปตามสิ่งที่ตัวเองเห็นและรับรู้ได้มาตลอด แต่เหมือนพี่ลีวายจะไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองนั้นร้ายขนาดไหน“ยอมรับว่าตอนนั้นฉันทำไปทั้งหมดเพราะเกลียดเธอและแม่ของเธอ”“…” ฉัยเงียบเพื่อให้พี่ลีวายได้พูด“ฉันคิดมาตลอดว่าแม่ของเธออยากจะแย่งพ่อไปจากแม่ อยากจะมาแทนที่แม่ของฉัน และเธอก็คงอยากจะเอาทุก ๆ อย่างจากพ่อฉัน”“แล้วทำไมถึงเปลี่ยนความคิดคะ บางทีมิลินอาจจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็ได้”“เพราะเธอทำให้ฉันเปลี่ยน”“ไม่ค่ะ มิลินไม่เคยทำสำเร็จ และตอนนี้ต่อให้พี่ลีวายเปลี่ยนไปแล้ว ก็จงรู้ไว้ว่ามิลินก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน”“แล้วถ้าฉันสามารถทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้?”“ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอกค่ะ มิลินเหนื่อย”“เมื่อก่อนเธอยังรักฉันได้
พี่ลีวายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระ แล้วเดินออกมาจากห้องนอน ทำให้ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าเขาคงยอมกลับไปแล้วแต่!! ทว่าร่างสูงกลับเดินไปนั่งที่โซฟาไม่มีท่าทีว่าจะกลับไปอย่างที่คิดเอาไว้“ไม่กลับเหรอคะ?” ฉันถาม“ดึกแล้วขับรถตอนนี้มันอันตราย” พี่ลีวายใช้ข้ออ้าง ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ “นั่งแกรปกลับไปสิคะ”“ไม่ชอบนั่งรถกับคนแปลกหน้า”“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกลูกน้องมารับ”“พวกมันคงนอนกันหมดแล้ว จะไปรบกวนทำไม”ไม่อยากจะคิดว่าคนอย่างพี่ลีวายจะสนใจเวลานอนของลูกน้องด้วย คิดว่าฉันคงดูไม่ออกทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาต้องการจะนอนที่นี่ถึงได้อ้างสารพัด“จำไว้เลยนะคะว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่มิลินจะยอมให้พี่ลีวายเข้ามาในห้อง” ฉันบอกอย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดต่อด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญนอนบนโซฟาไปเลยนะคะ”“จะนอนแล้วเหรอ” พี่ลีวายถาม“ทำไมอีกคะ!!”“เปล่า… แค่จะบอกฝันดี… แค่นี้ทำไมต้องหงุดหงิด”ฉันเลือกที่จะหันหลังเดินเข้าห้องนอนโดยไม่ตอบอะไรเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายกับการพูดคุย เพราะมันยืดเยื้อเกินไปแล้วจริง ๆ ฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้พี่ลีวายมานอ
เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ลีวายที่มาขวางรถเอาไว้แทนก็หันมามองฉัน ก่อนจะพูด “มีปัญหาอะไรกันก็ไปเคลียร์ก่อนดีไหมครับ”“พี่เคลียร์ไปแล้วแต่เขาไม่จบเอง”“เขาโกรธที่พี่มิลินให้ผมมารับหรือเปล่า”ปัก!!! ฝ่ามือหนาของพี่ลีวายทุบมาบนหน้ากระโปรงรถของแทนขนาดอยู่ด้านในยังเสียงดังสนั่นทำให้ฉันสะดุ้งโหยง“ขอโทษนะแทนที่พี่ทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะตามมาแบบนี้” ฉันบอกแทนด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดเพราะดึงเขามาเกี่ยวในเรื่องที่ไม่ควร น่าจะคิดให้รอบคอบกว่านี้หน่อย“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิผมไม่โกรธเลยนะครับ”ถึงจะได้ยินแบบนั้นแต่ก็ยังแอบรู้สึกผิดอยู่ดี แต่ทว่าก็ต้องตกใจสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อฝ่ามือหนาของพี่ลีวายฟาดลงมาบนกระโปรงรถอีกครั้งที่สอง“ลงไปเคลียร์กับเขาเถอะครับ ผมไม่อยากยุ่ง”“แทน…” ฉันเรียกชื่อแทนพร้อมถอนหายใจออกมาเบา ๆ กลัวเขาจะโกรธเพราะฉันเห็นแทนเป็นน้องชายคนสนิทคนนึงเลย ไม่ได้ตั้งใจจะให้มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วย“ผมมีเรียนเช้าถ้าเขามาขวางหน้ารถเอาไว้แบบนี้คงไปไม่ทันแน่ ๆ”“โกรธพี่หรือเปล่า”“ไม่หรอกครับ ผมเข้าใจ”ฉันถอนหายใจอีกครั้งแล้วหันมองพี่ลีวายที่อยู่ตรงหน้ารถ ท่าทางที่กำลังหัวเสียพร้อมปะทะ
Talk ลีวาย#คาสิโน“สรุปมึงจะบอกพวกกูได้หรือยังว่าเรียกพวกกูมาทำไม”“เออ!! มึงเงียบอยู่แบบนี้เกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะไอ้ลีวาย”ไอ้คัลเลนและไอ้คาแลนถามผมพร้อมจ้องหน้า ความจริงที่เรียกพวกมันมาเพราะมีเรื่องอยากจะปรึกษาแต่ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง กลัวจะถูกล้อหรือผมควรให้พวกมันกลับไปแล้วคิดหาวิธีเองการง้อผู้หญิงทำไมมันถึงยากเย็นขนาดนี้วะ!!“ไอ้ลีวายสรุปมึงจะไม่พูด?”“ถ้าอย่างนั้นพวกกูกลับ!!” มันสองคนทำท่ากำลังจะลุกขึ้นยืน ผมจึงรีบเอ่ยสิ่งที่อึดอัดภายในใจ“กูอยากให้พวกมึงชวยคิดหาวิธีง้อเมีย”เมื่อพูดคำนั้นออกไปมันสองพี่น้องก็นั่งลงพร้อมจ้องหน้าผมด้วยแววตาที่อยากรู้“เมีย?”“ใครวะ?”“นี่มึงอย่าบอกนะว่าเป็นมิลิน”“อืม”“ฮ่า ๆ เสือตัวนี้สิ้นลายแล้วสินะ” ไอ้คาแลนหัวเราะชอบใจ นี่ไงเหตุผลที่ผมถึงไม่อยากปรึกษาอะไรกับพวกแม่ง“อย่าไปล้อมัน ทำกับเขาไว้เยอะไม่แปลกที่มิลินจะให้มึงเป็นหมาหัวเน่า”“จริง! มึงให้กูตัดคลิปน้องตอนนั้น ถ้ากูเป็นมิลินคงไม่กลับมาเจอคนเหี้ย ๆ อย่างมึงอีก”“กูจะขอคำปรึกษาไม่ใช่ให้พวกมึงมาซ้ำเติม”“พวกกูไม่ได้ซ้ำเติม แต่พวกกูพูกความจริง มึงต้องทำใจ เพราะมึงมันเหี้ยไม่แปลกที่มิลิน
‘… ฉันไม่เคยรู้สึกผิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนในชีวิตนอกจากเธอ’“เขียนไปแบบนี้เธอจะมองยังไงวะ!”ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านขายดอดไม้สด แน่นอนว่าผมกำลังจะเอามันไปง้อมิลินแต่ไม่รู้ว่าจะเขียนโน้ตยังไงให้เธออ่านแล้วรับรู้ว่า ตอนนี้ผมได้เปลี่ยนไปแล้วสุดท้ายผมก็เขียนแบบนั้นลงไปจริง ๆ หวังว่าวันนี้จะได้เห็นรอยยิ้มของเธอระหว่างทางกลับคอนโดผมแวะที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของไปไว้ทำอาหาร แน่นอนว่าผู้ชายอย่างผมนั้นไม่เคยเข้าครัวมาก่อนและไม่รู้วิธีการทำเลย แต่คิดว่าถ้าทำได้เธอต้องใจอ่อนแน่ ๆ ซึ่งพอคิดแบบนั้นก็ทำให้มีแรงผลักดันมาถึงคอนโดผมก็เปิดคลิปสอนทำอาหารวนดูอยู่หลายชั่วโมง จนเริ่มมั่นใจว่าทำตามได้กริ่ง~ ~ผมมองดูที่จอโทรศัพท์เห็นเป็นเบอร์ของพ่อ ก่อนจะหยิบมากดรับสาย“ว่าไงครับ”(แกเตรียมตัวเรียบร้อยหรือยัง ฉันจะกลับไทยอาทิตย์หน้านี้แล้ว)“กำลังทำอาหารอยู่ เอาไว้ว่างผมจะโทรกลับ”(ทำอาหาร? นี่หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมที่ได้ยินว่าลูกชายของตัวเองกำลังทำอาหารอยู่)“มันแปลกเหรอครับที่ผมจะทำอาหารให้คนที่ตัวเองรักกิน”(ใครกันผู้หญิงที่แกรัก คงไม่ใช่…)“ถูกต้องครับ ผู้หญิงคนนั้นคือมิลิน”(ตอนฉันอยากให้แกแต่งง
สองมือของฉันถูกรวบตึงขึ้นมาเหนือศีรษะ ก่อนที่พี่ลีวายจะบดขยี้จูบหนักหน่วงกว่าเดิม แทบไม่เว้นจังหวะให้หายใจเลย“อื้อ~” เสียงที่เปล่งออกมาในลำคอก็ไม่สามารถทำให้เขาหยุดบ้าได้ปัก!! ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหลุดพ้น ฉันจึงใช้เท้ากระทืบลงไปแรง ๆ บนเท้าของคนตัวสูง เมื่อเขายอมปล่อยก็ตั้งท่าจะหนี แต่ว่ากลับถูกอุ้มขึ้นพาดบ่า“กรี๊ด!!! พี่ลีวายปล่อยนะ”“บอกให้ปล่อยไง ไอ้คนบ้า!!!” ฉันตะโกนเสียงดัง ๆ เพื่อให้ห้องข้าง ๆ ได้ยิน ไม่รู้จะได้ผลหรือเปล่าแต่ก็ยังดีกว่าไม่พยายามทำอะไรเลย“อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเสียงดังใส่ทำไม พูดเบา ๆ ฉันก็ได้ยิน”“ได้ยินแล้วทำไมไม่วางมิลินลง”“ได้ยินก็เรื่องนึง ส่วนจะทำตามไหมก็อีกเรื่อง”“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นจะดิ้นจนตกให้ดู”“เอาสิ ทำแบบนั้นก็มีแค่เธอที่เจ็บตัว”พี่ลีวายเป็นอะไรไป จู่ ๆ เขาก็กวนประสาท ทั้งที่ก่อนหน้ายังทำเหมือนสำนึกผิดอยู่เลยแท้ ๆอ๊อด~ เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ฉันใจชื้นเพราะการทำเสียงดังคิดว่ามันได้ผล“ใคร?”“จะไปรู้ไหมคะ ปล่อยสิมิลินจะไปเปิดประตู”“เดี๋ยวฉันไปเปิดให้” พูดจบพี่ลีวายก็เดินตรงมาที่ประตูทั้งที่แบกฉันเอาไว้บนบ่าไม่ยอมวางลง “ดะ… เ
“ให้ฉันขับรถไหม?” พี่ลีวายเอ่ยถามโดยไม่ดูสภาพของตัวเองในตอนนี้เลย ขนาดยืนตรงยังโอนเอนไปมาจะขับรถได้ยังไง“ยืนตรงให้ได้ก่อนเถอะค่ะ”“ทำไมไม่ช่วยประคองหน่อย”“ไม่ใช่ธุระของมิลินนี่ แค่ยอมมารับก็มากพอแล้วค่ะ”“จริง ๆ เพราะเธอเป็นห่วงฉันมากกว่า”พี่ลีวายยิ้มกริ่มตาหวานเยิ้ม เขาเดินมาใกล้ ๆ ฉันก่อนจะใช้สองมือโอบที่เอวแล้วเอาหน้าวางลงมาบนไหล่ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา“ฉันพยายามแล้ว แต่มันทำไม่ได้”“ไปขึ้นรถค่ะ” ฉันดันร่างหนาออกอย่างตัดบทสนทนาทำให้พี่ลีวายมองตาละห้อย แต่ก็ยอมเดินไปนั่งในรถง่าย ๆขณะที่กำลังขับรถสายตาหวานเยิ้มของพี่ลีวายก็เอาแต่จ้องมองฉันโดยไม่สนใจสิ่งอื่น เขามองอยู่แบบนั้นจนกระทั่งถึงที่บ้าน“ถึงแล้วค่ะ”“พาฉันขึ้นไปนอนบนห้องได้ไหม”“เดี๋ยวมิลินเรียกลูกน้องของพี่ลีวายมาประคอง… ” ยังพูดไม่จบพี่ลีวายก็รีบเอ่ยแทรก “ฉันอยากให้เธอพาไปมากกว่า”“มิลินง่วงแล้วค่ะ”“นอนกับฉันก็ได้ กว่าจะขับรถกลับมันอันตราย”“ทำไมต้องให้นอนกับพี่ลีวายด้วยละคะ ในเมื่อที่นี่ก็มีห้องของมิลิน”“ฉันทำเป็นห้องเก็บของไปแล้ว”“ว่ายังไงนะ!!”“ไม่เชื่อก็ไปดูเองสิ”แน่นอนว่าฉันไม่เชื่อรีบวิ่งมาดูห้องนอนของตัวเ
ตึกตัก ตึกตัก!ฉันตกใจชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวและแรงของพี่ลีวาย วูบนึงเกิดรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา แต่ฉันก็รีบตั้งสติแล้วดันตัวลุกขึ้นอีกครั้ง“ถ้าอยากให้มิลินนอนที่นี่พี่ลีวายก็ไปนอนที่โซฟาค่ะ”พี่ลีวายยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าตอบ “ได้สิ”“ห้ามคิดทำเรื่องบ้า ๆ”“บอกแล้วไงว่าฉันเมาขนาดนี้ ทำอะไรเธอไม่ไหวหรอก”ฉันใช้สายตาเพ่งมองพี่ลีวายอย่างไม่ไว้ใจ คนแบบเขามันเชื่อไม่ได้สักอย่าง บางทีเขาอาจจะสร่างเมาไปแล้วก็ได้ ที่เห็นอยู่ตอนนี้คงเป็นแค่การแสดงถึงแม้การที่ฉันยอมนอนห้องเดียวกับพี่ลีวายมันจะดูเสี่ยงเกินไปหน่อย แต่ก็ไร้ทางเลือก เพราะคนดื้อรั้นอย่างเขาไม่มีทางยอม นิสัยที่ชอบบังคับคนอื่นฉันเจอมาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้พอถึงเวลานอนฉันก็เดินไปปิดไฟแล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียง ท่ามกลางความมืดสนิทและความเงียบสงบ เสียงนึงก็เอ่ยขึ้น“ฉันดีใจนะที่เธอยอมฝืนตัวเองทำแบบนี้”“…” ฉันเลือกที่จะเงียบ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำอะไร สิ่งที่เขาพูดนอกจากจะไม่ทำให้รู้สึกดีแล้ว ลึก ๆ ฉันแอบสะอิดสะเอียนด้วยซ้ำ“ฉันเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าที่อยากจะรั้งเธอไว้” น้ำเสียงของพี่ลีวายดูแผ่วลง ราวกับกำลังตัดพ้อกับตัวเ
วันเวลาผ่านไปเนิ่นนานจนฉันคลอดลูกคนที่สองให้กับคาแลน รอบนี้ได้ลูกสาวเขาดีใจมากเลยนะ เพราะเจ้าตัวได้คนโตเป็นลูกชายสมใจแล้วเจ้าหญิงตัวน้อยวัยหกเดือนของเรามีชื่อว่าเมลร่า ฉันกับคาแลนชอบชื่อลูกมาก ๆ เพราะมันเหมาะกับหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มอย่างลูกสาวฉันที่สุดเผลอแป๊บเดียวมาคัสในก็ได้เป็นพี่ชายคน แถมยังเห่อน้องมากอีกด้วย ถ้ามีโอกาสหรือมีจังหวะมาคัสก็จะคอยช่วยฉันเลี้ยงน้องตลอด“มามี๊น้องตื่นหรือยังครับ” หมอบอกว่ามาคัสฉลาดรอบรู้ และมีพัฒนาการในด้านต่าง ๆ ที่ดีเยี่ยมฉันปลื้มใจมากที่เห็นลูกเติบโตมาอย่างดี“ยังเลยลูก ไว้รอน้องตื่นแล้วค่อยไปเล่นกับน้องนะ”“ครับ วันนี้มาคัสมีนิทานจะมาเล่าให้น้องฟังด้วย” ได้ยินแบบนั้นคนเป็นแม่อย่างฉันก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้“จริงเหรอครับ มาคัสของมามี๊เก่งที่สุดเลย ขอบคุณนะลูก” ฉันก้มลงกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนพร้อมกับหอมหัวเบา ๆ หนึ่งที ฉันกับคาแลนมักจะพูดขอบคุณลูกบ่อย ๆ ในเวลาที่เขาทำสิ่งดี ๆ“มาคัสรักน้อง อยากดูแลน้องครับ”“ลงมาได้ยินประโยคนี้ทำเอาปาปี๊ชื่นใจที่สุดเลยลูก” ระหว่างนั้นคาแลนก็เดินลงมาจากชั้นสองพอดี เขากำลังเตรียมตัวไปทำงาน“ปาปี๊~” พอเห็นพ่อเดินลงมามาคั
สามเดือนผ่านไป ฉันกับคาแลนเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล วันนี้คุณหมอนัดไปตรวจและอัลตราซาวนด์ดูเพศลูกสภาวะแท้งคุกคามตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ด้วยอายุครรภ์ที่มากขึ้นด้วยไม่ต้องเฝ้าระวังอย่างตอนแรก“ทำหน้าขมวดคิ้วตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วนะคะ เป็นอะไรบอกมิลาหน่อย” ฉันถามสามีที่กำลังทำหน้าเครียดตั้งแต่รู้เพศลูก “เฮียไม่อยากให้ลูกเราเป็นผู้หญิงเหรอคะ”ฉันเม้มปากเบา ๆ ไม่ได้อยากคิดแต่ท่าทางของคาแลนทำให้ต้องถามไปอย่างนั้น เขาแปลกไปเมื่อรู้เพศทั้งที่ก่อนหน้าเราตั้งชื่อลูกไว้แล้วทั้งชายและหญิง“ลูกเฮียนะหนู ถามแบบนั้นได้ยังไง”“ก็เฮียทำหน้าเครียด”“เฮียแค่คิดว่าตัวเองต้องหวงลูกมากแน่ ๆ”ระบายยิ้มออกมาบนใบหน้าพร้อมโล่งใจทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้น นึกว่าไม่ชอบใจซะอีกที่แท้ก็หวงลูกสาวนี่เอง“คงต้องให้การ์ดเฝ้าตั้งแต่เด็ก ให้เข้าโรงเรียนหญิงล้วนนะหนู”“แบบนี้ถ้ายัยหนูจะมีแฟน…” ยังพูดไม่จบประโยคคนตัวสูงก็รีบขัด “อย่าเพิ่งคิดไปถึงขั้นนั้นสิหนู เฮียใจหาย”“กับมาคัสเฮียไม่เห็นห่วงเลย”“มาคัสเป็นผู้ชาย”“คุณพ่อขี้หวงคิดมากตั้งแต่ลูกยังไม่คลอดออกมาเลยนะคะ” ฉันแซวพร้อมยกนิ้วขึ้นเกลี่ยแก้มอย่างหยอกล้อ คาแลนเอามือมาจับมื
อาทิตย์ผ่านไป ฉันกับคาแลนจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว ในตอนนี้เราคือสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายตอนนี้คาแลนกำลังนอนหนุนอยู่บนตักของฉันแล้วใช้มือลูบท้องไปมาอย่างนั้นนานหลายนาทีแล้ว“อยากรู้แล้วว่าลูกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ใบหน้าคมคายเงยขึ้นมองฉันแล้วพูดต่อ “ถ้าได้ผู้หญิงเฮียคงหวงมากแน่”ฉันยิ้มกว้างให้กับคำพูดนั้นของคนที่หนุนตักอยู่ ก่อนจะเอามือลูบผมเขาเบา ๆ“หวงได้แต่อย่าไปกำหนดชีวิตของลูกมากเกินไปนะคะ”“เฮียไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนหนูสบายใจได้”คาแลนจับมือของฉันไปจูบเบา ๆ ช่วงนี้ชีวิตคู่ของเรามันลงตัวมาก ๆ ไร้อุปสรรคเหมือนอย่างก่อนหน้า ตัดสินใจไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรก“อาทิตย์หน้าเฮียว่าง ไปเที่ยวกันนะครับ”“เที่ยวที่ไหนเหรอคะ” ฉันมองคนบนตักที่กำลังยิ้มหวาน“หนูมีที่ไหนที่อยากไปไหม”“ทุกที่ที่มีเฮีย มิลามีความสุข”“เฮ้อ เฮียรักหนูจะตายแล้วมิลา”ร่างหนาหยัดตัวขึ้นนั่ง แล้วยกมือมาประคองใบหน้าของฉันพร้อมจ้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ก่อนจะโน้มลงมาเรื่อย ๆ ระยะห่างระหว่างใบหน้าค่อย ๆ แคบลงจนกระทั่งริมฝีปากกดซับลงมา“อื้อ~”รสจูบที่อบอวลไปด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล
วันต่อมา ตื่นมาไม่เห็นคาแลนอยู่ในห้องแล้ว มาคัสก็หายไปจากห้องของเขาเหมือนกัน ฉันค่อย ๆ เดินลงจากบันไดอย่างเชื่องช้าลงมาที่ชั้นล่าง ก่อนจะนั่งบนรถเข็นเพราะถ้าคนตัวสูงเห็นฉันเดินคงถูกดุแน่ ๆรถเข็นจะเป็นแบบขับเคลื่อนอัตโนมัติโดยใช้มือบังคับปุ่มบนที่พักแขน ได้ยินเสียงแว่วมาจากทางครัวจึงไปดูภาพที่เห็นคือคาแลนกับลูกชายอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน ทั้งคู่กำลังช่วยกันทำอาหาร มาคัสดูท่าจะชอบช่วยพ่อเขาทำใหญ่เลย ฉันกำลังทอดสายตามองสองพ่อลูกด้วยรอยยิ้ม“มามี๊” อุตส่าห์แอบตรงมุมแล้วแท้ ๆ แต่ลูกชายตัวน้อยหันมาเจอจนได้ คาแลนหันมองตามเสียงเรียกของลูก ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “หนูลงมายังไงคะ?”น้ำเสียงที่เอ่ยถามอย่างนุ่มนวลนั้นต่างจากแววตาที่กำลังจ้องแบบดุ ทำเอาฉันไม่กล้าตอบร่างหนาที่ใส่ชุดกันเปื้อนเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วนั่งลงเอามือมาลูบวนบนท้องของฉันพร้อมกับฟ้องลูก“ดูมี๊สิ ดื้อเดินลงมาเองแบบนี้ปาปี๊ขอดุได้ไหม”“ลูกบอกว่าไม่ได้ค่ะ”“ลูกหรือแม่ครับ?”“เฮียอย่าดุมิลาสิ” ฉันเบ้ปากส่งสายตาออดอ้อนทำให้ คาแลนส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เห็นแบบนั้นก็รู้ว่ารอดแล้ว“คราวหลังไม่เอาแบบนี้นะมิลา เฮียเป็นห
1 เดือนผ่านไปฉันได้ออกจากโรงพยาบาลมาพักรักษาตัวที่บ้าน เราย้ายมาอยู่บ้านหลังที่ซื้อไว้ในตอนนั้นแล้ว เพิ่งตกแต่งเสร็จเมื่ออาทิตย์ก่อนส่วนใหญ่ฉันจะนอนอยู่บนเตียงเวลาจะไปเข้าห้องน้ำหรือเดินไปไหนคาแลนจะช่วยประคอง ถ้าออกไปข้างนอกต้องนั่งรถเข็น เพราะคุณหมอสั่งห้ามเรื่องไม่ควรขยับร่างกายเยอะมาคัสได้แยกไปนอนอีกห้องสมใจคุณพ่อของเขาแล้ว เพราะคาแลนกลัวว่าลูกจะนอนดิ้นมาโดนท้อง แต่ตัวลูกชายไม่งอแงแล้วก็อยากแยกห้องเหมือนกัน แหงสิพ่อเขาจัดห้องเตรียมไว้ถูกใจขนาดนั้น“พรุ่งนี้มีประชุม เฮียคงกลับมาตอนบ่ายนะมิลา”“ไหวเหรอคะ ช่วงนี้เฮียอาการไม่ค่อยดีเลย” มองคนตัวสูงอย่างเป็นห่วง เขาแพ้ท้องแทนฉันหนักมาก เรียกได้ว่าเหม็นอาหารทุกอย่าง กินอะไรเข้าไปก็อ้วกออกหมด กินได้แค่ของเปรี้ยวเห็นแล้วนึกเห็นใจมาก ๆ เพราะเคยผ่านมาก่อนรู้ว่าทรมานขนาดไหน ใบหน้าหล่อตอนนี้ซูบผอมลงไปค่อนข้างเยอะ“ประชุมผู้ถือหุ้นประจำเดือนยังไงก็ต้องไปครับ” คาแลนก้มลงมาจูบหน้าผากของฉันแผ่วเบา ตอนนี้กำลังนั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของบ้าน“คันเลนจะมาส่งมาคัสกี่โมงคะ”“คงสองทุ่ม กินมื้อเย็นที่บ้านใหญ่ก่อน” วันนี้ลูกชายงอแงอยากไปเล่นกับน้องคีย์และ
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาข่าวของคาแลนกับคุณหนูลี่กำลังเป็นที่พูดถึงในวงกว้าง เพราะทั้งคู่ต่างมีหน้าตาทางสังคม คาแลนให้พี่ชายช่วยเรื่องปิดข่าวทั้งหมดให้เร็วที่สุดส่วนฉันก็พยายามไม่ดูข่าวห่างจากมือถือเพราะมันทำให้เครียดไม่เป็นผลดีเท่าไร ยิ่งตอนนี้มีอาการแท้งคุกคาม“ตอนเย็นคัลเลนจะพามาคัสมาที่โรงพยาบาลนะหนู” คนที่กำลังนั่งปลอกผลไม้เอ่ยบอก เราไม่ได้พูดคุยเรื่องนั้นเพราะต่างรู้ดีว่ามันไม่มีอะไร และฉันก็ไม่ได้ถามว่าเขาจะจัดการกับผู้หญิงอย่างลี่เว่ยหลินยังไง“ลูกงอแงไหมคะ” ฉันเป็นห่วงลูกชายตัวน้อยกลัวจะงอแงแต่ถ้าจะให้มาอยู่ที่โรงพยาบาลคงไม่ได้“ที่บ้านใหญ่มีเพื่อนเล่นลูกไม่งอแงเลย”“มาคัสรู้ไหมคะว่ากำลังจะมีน้อง”“ยังครับ ถ้ารู้คงดีใจที่จะมีเพื่อนเล่น”“เฮียไม่เข้าบริษัทเลย ไม่ต้องเฝ้ามิลาตลอดก็ได้” สามวันแล้วที่ฉันนอนติดเตียงที่โรงพยาบาลส่วนคาแลนไม่ได้เข้าบริษัทเลย“เฮียเอางานที่บริษัทมาทำที่นี่ดีกว่าทิ้งให้หนูอยู่คนเดียว” เขาปลอกผลไม้เสร็จพอดีจากนั้นก็ยกจานมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ เตียงแล้วป้อนฉัน“พรุ่งนี้เฮียจะออกไปจัดการปัญหากับเว่ยหลิน”“ค่ะ”“ทางนั้นเรียกร้องให้รับผิดชอบที่ทำลูกสาวเขาเสียห
Talk - คาแลนตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน สองมือกำแน่นก้มหน้าก้มตา ภาพเลือดที่ไหลออกมาจากตรงนั้นยังติดตา เกือบสติหลุดที่เห็นมิลาหมดสติไป“มิลาเป็นอะไร” คัลเลนเพิ่งมาถึงโรงพยาบาลมันรีบเดินมาถาม ผมได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตอนนี้ผมกำลังกลัว กลัวทุกอย่าง“จู่ ๆ ทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้น”“ลี่เอาเหล้ามาให้กู ใครจะไปคิดว่าเธอใส่ยาลงไปในแก้วนั้น” ผมบอกพร้อมมือที่กำแน่นกว่าเดิมหลังจากโดนยาลี่พยายามยัดเยียดตัวเองให้กับผม โชคดีที่ตอนนั้นยังพอมีสติเอาตัวเองออกมาจากห้องน้ำได้ แต่ตอนทำกับมิลาในรถผมไม่รู้ตัวเลยว่ารุนแรงไปขนาดไหนเลือดถึงได้ไหลออกมาเยอะขนาดนั้น“ผู้หญิงคนนี้แม่งน่ากลัวฉิบหาย!!”“จัดการถอนหุ้นและยุติงานในเครือเว่ยหลินให้หมด ครั้งนี้ต่อให้คุณเฉียงมาอ้อนวอนกูจะไม่ให้อภัย”“อืม เดี๋ยวกูจัดการให้มึงไม่ต้องห่วง ตระกูลนี้ถูกจดลงบัญชีดำแน่ ๆ”“อาการมิลาเป็นยังไงบ้างคะ” เกลลินเอ่ยถามผมด้วยท่าทางเป็นห่วง“เลือด… มีเลือดไหลออกมา” ผมตอบเสียงสั่นสองมือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นขณะที่นั่งรอผ่านไปครู่ใหญ่ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกผลักพร้อมหมอที่แทรกตัวออกมายืนด้านหน้า ผมรีบลุก
ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อีกครั้ง มิลาพยายามดันตัวเองออกเพราะเจ็บกับสัมผัสดูดดึงของคนตัวสูงที่ขาดสติ เมื่อถูกขัดใจเธอก็ถูกคนตัวโตใช้สายตาคมจ้องเขม็งยาปลุกเซ็กส์ทำให้คาแลนไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยนอีกต่อไป อารมณ์ของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรงอยากจะฉีกเสื้อผ้าของว่าที่ภรรยาคนสวยออกเป็นชิ้น ๆมือหนาเปิดประตูรถยนต์ก่อนจะจับร่างบางยัดเข้าไปข้างในตรงเบาะหลัง“เฮียมีสติหน่อยได้ไหมคะ”เสียงหวานพยายามเตือนสติแต่ไม่ได้ผล เมื่อประตูรถปิดลงร่างหนาก็นั่งลงข้าง ๆ เร่งปลดหัวเข็มขัดและตะขอกางเกง เห็นแบบนั้นทำให้มิลากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่คว้ามือกำเส้นผมนุ่นแล้วกดลงมาตรงเป้ากางเกง ใช้แท่งเนื้อร้อนถูเบา ๆ บนกลีบปากกระจับ“ช่วยทำให้มันสงบลงหน่อย” เสียงทุ้มกระเส่ามองใบหน้าสวยที่กำลังหวาดกลัวจากกระกระทำที่รุนแรงมิลาค่อย ๆ ลดตัวนั่งลงด้านล่างแทรกตรงกลางท่อนขาแกร่ง และใช้ปากของตัวเองตามคำสั่งของคนที่โดนยา เธอรู้ว่าเขากำลังทรมานและเต็มใจช่วย“หนู ซี๊ด~”ริมฝีปากบางดูดดุนแท่งเนื้อขนาดใหญ่คับปากจนเปื้อนน้ำลายสีใส ยิ่งเอาเข้าไปลึกจนสุดลำคอก็ยิ่งถูกใจอีกคน“เธอทำอะไรเฮียบ้าง” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาถามพร้อมใช้มือชักรูดแก่นกายใหญ่ไ
งานเลี้ยงตระกูลเว่ยหลิน ฉันอยู่ในชุดราตรีลายลูกไม้สีครีมเดินเข้ามาในงานคู่กับคาแลนที่อยู่ในชุดสูทสีขาวน้ำเงินงานจัดขึ้นยิ่งใหญ่สมเกียรติมีแขกมากหน้าหลายตาเดินหลั่งไหลเข้ามาภายในงานรวมทั้งนักข่าวที่รัวแสงแฟลชถ่ายภาพราวกับคนที่มาร่วมงานนี้เป็นดาราชื่อดังยิ่งตอนคาแลนเดินคู่กับฉันมีเสียงฮือฮาของคนที่ได้พบเห็นดังขึ้น ส่วนหนึ่งมาจากเหตุการณ์ที่เขาหายไปเหมือนคนที่ตายแล้ว ไม่มีใครคิดว่าจะกลับมา คนที่ได้เจอตัวเป็น ๆ ถึงกับยกมือขึ้นป้องปากทำตาโตอย่างเหลือเชื่อ“เป็นเกียรติมากเลยค่ะที่พี่คาแลนกับว่าที่ภรรยามาร่วมงานในวันนี้” คุณหนูลี่เดินมาต้อนรับเราสองคน ก่อนจะพาเดินมายังโต๊ะที่จัดเตรียมเอาไว้ให้เป็นโต๊ะที่อยู่ติดหน้าเวที คุณคัลแลนและภรรยาก็มางานนี้เหมือนกัน รวมถึงคุณพ่อของเขาด้วยแต่ท่านนั่งแยกอีกโต๊ะร่วมกับตระกูลเว่ยหลินที่อยู่ใกล้ ๆ กันนั่งรอที่โต๊ะไม่นานคัลเลนและภรรยาก็มาถึง เราไม่ได้พาลูกมาด้วยเพราะเป็นงานใหญ่ไม่เหมาะที่จะพาเด็ก ๆ มา“คุณเกลลินสวยมากเลยค่ะ” ฉันเอ่ยชมคุณเกลที่อยู่ในชุดราตรีสีขาว เธอสวยมาก ๆ ตอนเดินตีคู่มากับคัลเลนยิ่งเห็นว่าทั้งสองเหมาะสมกันมากจริง ๆ“คุณมิลาก็สวยมาก ๆ เ