All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD : Chapter 61 - Chapter 70

กลับมาที่บ้าน ก็เห็นว่าคุณท่านกลับมาแล้วทำให้ใจชื้นขึ้นมามาก ๆ อย่างน้อย ๆ ตอนนี้พี่ลีวายก็ไม่สามารถบุกมาที่บ้านได้อีก“เป็นยังไงบ้างฉันไม่อยู่เหงาหรือเปล่า ได้ข่าวว่าตาคัลเลนก็กลับไทยไปแล้ว” มันรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งเวลาคุณท่านมองฉันด้วยสายตาเอ็นดูแบบนี้ เพราะนอกจากแม่แล้วก็ไม่มีใครมองฉันอย่างนั้นเลย“หนูคิดถึงคุณท่านมาก ๆ เลยค่ะ ^_^”“ฉันจัดการไอ้ลูกชายตัวดีเรียบร้อยแล้ว มันคงไม่กล้ามาก่อกวนหนูอีก”รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันหายไปเมื่อได้ยินคุณท่านบอกแบบนั้น ดูเหมือนการมาของพี่ลีวายจะต้องการบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาไม่ได้กลัวคุณท่านเลยสักนิด แต่ฉันก็ไม่อยากบอกเรื่องที่เขามาที่นี่เพราะไม่อยากให้คุณท่านไปต่อว่าพี่ลีวายอีก ความจริงคือฉันเป็นคนนอกแค่โชคดีที่คุณท่านรักและเอ็นดูขนาดนี้ แต่กับพี่ลีวายเขาคือลูกชายแท้ ๆวันต่อมาวันนี้บรรยากาศค่อนข้างอึมครึมคล้ายฝนจะตก เมืองที่นี่เงียบสงบมองไปทางไหนก็ดูสบายตาไปหมด เหมาะกับการมาฮีลใจจริง ๆ“หนูมิลินมีคนมาหาน่ะ” เสียงป้าแม่บ้านเรียกบอกฉันที่กำลังยืนเหม่อลอยอยู่“ใครเหรอคะป้า”ไม่รู้ว่าใครมาทำให้ฉันงุนงงแปลกใจเพราะนี่ไม่ใช่ประเทศไทยแน่นอนว่าฉันไม่มีคนรู้จั

Talk ลีวายผมมองหน้าลูกน้องอย่างหงุดหงิด เพราะสั่งให้คอยจับตาดูมิลินเอาไว้แต่ตอนนี้มันเสือกกลับมาไทย“มึงกลับมาทำไม”“เธอขู่ว่าจะบอกนายใหญ่ครับ ผมไม่มีทางเลือก”“แค่ถูกขู่มึงก็กลัว?” ผมขบกรามแน่น ถ้ามันไม่ใช่ลูกน้องที่ผมไว้ใจมากที่สุดคงไล่ออกไปนานแล้ว“นายก็รู้ว่าถ้ามีคำสั่งจากนายใหญ่ก็ไม่มีใครขัดได้”ผมพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะปัดมือแล้วบอก “ออกไปกูอยากอยู่คนเดียว”“แต่… มีอีกเรื่องที่มิลินเธอฝากผมมาบอกกับนาย”“เรื่อง?”“เอ่อ…” เริ่มจะหงุดหงิดที่มันเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที “กูถามว่าเรื่องอะไร มึงจะอ้ำอึ้งทำไม!!”“เธอบอกว่าห้ามยุ่งกับเด็กผู้ชายคนนั้น ห้ามนายทำร้ายเด็กนั่น ถ้านายทำเธอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แถมยังบอกว่าจะแจ้งตำรวจด้วยครับ”“เธอบอกมึงแบบนั้นจริง ๆ?”“ครับนาย”“ออกไป”“นาย…”“กูบอกให้ออกไป!!” ผมตวาดเสียงดังลั่นทำให้มันรีบออกไปทันทีเดี๋ยวนี้เธอกล้าขู่ผมกลับด้วยสินะ!!ปัก!!!! ผมวางกำปั้นกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงเมื่อได้ฟังสิ่งที่มิลินเธอฝากลูกน้องมาบอก เธอกำลังท้าทายผมอยู่ ถ้าไม่ติดเรื่องของไอ้คาแลนผมจะไปสั่งสอนเธอด้วยตัวเองอีกครั้งไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นที่คอยตามติดชีว

คำขู่ของพี่ลีวายทำให้ฉันร้อนใจจนแทบไม่มีสมาธิทำอะไรเลยทั้งวัน พยายามทำให้ตัวเองหยุดฟุ้งซ่านอยู่หลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังกังวลพี่ลีวายก็แค่ฟังคุณท่านแต่เขาไม่ได้กลัวเลย เพราะยังเอาคลิปนั้นมาขู่ฉันมันใกล้ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับไทยแล้วด้วย คุณท่านบอกว่าสั่งให้พี่ลีวายไปฮ่องกงเพื่อเขาจะได้ไม่มารังแกฉันอีก แต่คนอย่างพี่ลีวายน่ะเหรอจะยอมปล่อยให้ฉันอยู่อย่างสงบสุข เขาต้องทำทุกวิธีทางให้ยอมจำนนแน่ ๆ“คิดอะไรอยู่เหรอครับ ผมเห็นพี่มิลินเหม่อนานแล้ว” แทนสะกิดแขนฉันให้ได้สติ ตอนนี้เราสองคนมาดื่มด้วยกันที่บาร์เดิม“มีเรื่องกวนใจนิดหน่อยน่ะ”แทนขมวดคิ้วหลังจากได้ฟังคำตอบของฉัน ก่อนจะถามต่อ “คงไม่ใช่เรื่องผมใช่ไหมครับ”“พี่ไม่อยากให้แทนต้องมาเจ็บตัว อย่าเข้าใกล้พี่มากเกินไปได้ไหม”“เป็นห่วงผมเหรอครับ ^_^” เขาไม่กลัวเลยสักนิดแถมยังยิ้มสดใสใส่ฉันอีกต่างหาก“มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะแทน”“แค่พี่มิลินเป็นห่วงผมขนาดนี้ก็ไม่กลัวอะไรแล้วครับ”“ช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม พี่จริงจังอยู่นะ”“ครับผม”แทนยังคงยิ้มก่อนที่เขาจะหยิบแก้วมาชนแก้วของฉัน แล้วดื่มโดยที่สายตายังคงมองใบหน้าฉันอยู่อย่างนั้นฉันถอนหายใจออกมาเบ

ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปภายในตัวบ้านโดยมีป้านาเดินตามมาติด ๆ“พี่ลีวายอยู่ที่ไหนเหรอคะ”“คงจะอยู่ตรงสระน้ำ ป้าเห็นกำลังเตรียมของอยู่”“เตรียมของเหรอคะ”“ไปดูสิ เดี๋ยวป้าไปทำกับข้าวไว้ก่อนคืนนี้แขกคงจะมาเยอะ” ฉันขมวดคิ้วแปลกใจว่าแขกที่ไหนจะมาเยอะในเมื่อฉันไม่มีเพื่อนไม่รู้จักใครด้วยความสงสัยฉันจึงตัดสินใจเดินมาที่สระน้ำเพื่อดูว่าพี่ลีวายกำลังทำอะไร เห็นเขากำลังนั่งจิบไวน์ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย ปาร์ตี้ที่ป้านาว่าก็ไม่เห็นจะมีอะไรสักอย่างสายตาคมของพี่ลีวายจ้องมายังฉันที่กำลังยืนมองอยู่ ก่อนที่เขาจะยกไวน์กระดกจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นเดินตรงมาทางนี้ ส่วนฉันก็ยืนนิ่ง ๆ ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา“ไม่ยักรู้นะคะว่าพี่ลีวายจะดีใจที่มิลินกลับมาไทยจนต้องจัดปาร์ตี้ต้อนรับขนาดนี้” ฉันเป็นฝ่ายพูดก่อน“ใช่ ฉันดีใจมาก” เขาตอบเสียงเย็นเหมือนอยากให้ฉันกลัว แต่ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้วพี่ลีวายใช้สายตามองชุดที่ฉันใส่แล้วจู่ ๆ เขาก็พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะบอก “ชุดสวยดี”“ขอบคุณที่ชมนะคะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่พี่ลีวายชมมิลิน ขนลุกเลยค่ะดูสิ” ฉันยื่นแขนไปให้พี่ลีวายดู แต่เขากล

ฉันถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกมาจากบ้านและตรงไปยังรถของพี่ลีวายอย่างไม่เต็มใจ“ขึ้นรถสิ หรืออยากให้ฉันเปิดประตูให้?”“ไม่ต้องค่ะ มิลินเปิดเองได้” ฉันบอกเสียงห้วนแล้วเปิดประตูรถพร้อมกับหย่อนก้นเข้าไปนั่งข้าง ๆ กับเบาะคนขับ“เสื้อคลุมอยู่ด้านหลัง”“ทำไมคะ” ฉันถามอย่างงุนงง เสื้อคลุมอยู่ตรงไหนแล้วจะมาบอกทำไม“จะไปมหาวิทยาลัยหรืออยากให้ฉันพาไปที่อื่น?” สายตาคู่นั้นของพี่ลีวายกำลังมองเรียวขาอ่อนของฉันมันทำให้ต้องรีบเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่เบาะหลังเอามาปิดขาไว้“รีบ ๆ ไปสิคะเดี๋ยวสาย”บรรยากาศภายในรถนั้นเงียบสะงัดฉันเลือกที่จะหันหน้าออกไปมองด้านนอกกระจก เพราะไม่อยากพูดอะไรมากมายพอถึงมหาวิทยาลัยฉันก็เอาเสื้อคลุมไว้ที่เบาะหลังเหมือนเดิม แต่พี่ลีวายกลับไม่ยอมปลดล็อกประตูรถให้“ปลดล็อกรถให้มิลินเดี๋ยวนี้นะคะ”“เอาเสื้อคลุมไปด้วย”ฉันขมวดคิ้วงุนงงกับคำสั่งนั้นของเขา จะให้เอาเสื้อคลุมไปด้วยทำไมกัน พอไม่ยอมเอื้อมไปหยิบสักทีพี่ลีวายก็จ้องอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายเอื้อมไปที่เบาะหลังแล้วเอาเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่มาวางไว้บนท่อนขาของฉัน“ใส่เสื้อของฉันเอาไว้ ห้ามถอดออก” คำสั่งนั้นช