เด็กดื้อ - 69 เจอดี

“คำพูดของมิลินมันแทงใจดำมากถึงขนาดพูดไม่ออกเลยเหรอคะ” ฉันถามพี่ลีวายที่เอาแต่ยืนนิ่งเหมือนอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน คงคาด

ไม่ถึงว่าฉันจะพูดแบบนั้น

พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป

ที่โต๊ะทำงานโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร เขานิ่งจนฉันอดแปลกใจไม่ได้

เพราะปกติแล้วต้องได้ยินคำพูดร้าย ๆ ตอบกลับ

“จะกลับเมื่อไรคะ”

“ทำงานเสร็จ”

“แล้วทำไมต้องให้มิลินมานั่งรอ”

พี่ลีวายก้มหน้าทำงานเหมือนไม่ได้ยินคำถามของฉัน ทั้งที่

ในห้องมีแค่เราสองคนแล้วเมื่อกี้เขายังตอบอยู่เลย

“มิลินขอตัวกลับก่อนนะคะ ไม่อยากมานั่งรอให้เสียเวลา”

ฉันลุกขึ้นจากโซฟาโดยที่พี่ลีวายก็ไม่ได้ห้ามอะไรเขายังก้มหน้าทำงาน จึงเดินไปหยุดตรงหน้าประตูแต่พอจะเปิดมันออกถึงได้รู้ว่าประตูล็อกอยู่

“ช่วยปลดล็อกประตูให้ด้วยค่ะ”

พี่ลีวายเงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงเรียบ “ไม่เห็นหรือไงว่าฉันทำงานอยู่”

“เห็นค่ะ แต่แค่ปลดล็อกประตูคงไม่ทำให้เสียเวลามากขนาดนั้น”

“สำหรับฉันมันเสียเวลา”

น้ำเสียงที่เรียบนิ่งของพี่ลีวายยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิด แต่ฉัน

ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกลับมานั่งรออยู่ตรงโซฟาที่เดิม ก่อน

จะสังเกตเห็นรอยยิ้มมุมปากของคนที่กำลังก้มหน้าทำงานอย