บททั้งหมดของ เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD : บทที่ 41 - บทที่ 50

เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ถึงความสัมพันธ์ที่น่าอายระหว่างฉันกับพี่ลีวายจึงยอมแต่โดยดี ถึงแม้ว่าไม่อยากให้เขาไปส่งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี คุณลุงคนขับรถได้ย้ายกระเป๋าของฉันไปที่รถของพี่ลีวายเรียบร้อยแล้ว@ภายในรถทั้งฉันและพี่ลีวายเข้ามานั่งในรถ บอกตามตรงว่าไม่ชอบความอึดอัดแบบนี้เอาซะเลย“จะไม่ถามว่าฉันหายไปไหนมา?” คนตัวสูงที่นั่งเบาะคนขับหันมาขมวดคิ้วพูดกับฉันราวกับอยากให้ถาม“ทำไมต้องถามด้วยคะ”“ปกติเห็นอยากส่อรู้ไปซะทุกเรื่อง ไม่ว่าฉันจะทำอะไรอยู่ที่ไหน”คำพูดที่เหน็บแนมนั้นทำให้ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะก่อนหน้านี้เวลาพี่ลีวายหายไปไหน มันก็อยากรู้ไปหมดอย่างที่เขาว่า แต่ก็ไม่ได้ตามติดขนาดนั้นซะหน่อย ฉันยังรู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่ไหน และเว้นที่ว่างให้เขาเสมอ“ก็คง… ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมาใช่ไหมคะ”“เดาเก่งเหมือนกันนี่”“…” ไม่น่าถามแบบนั้นให้ตัวเองเจ็บหัวใจเล่น ๆ เลย เพราะคนที่ตอบไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฉันเลย“รู้ไหมว่าผู้หญิงพวกนั้นเด็ดกว่าเธอหลายเท่า…” พี่ลีวายเอ่ยออกมาราวกับเป็นเรื่องปกติ คงจงใจพูดให้ฉันรู้สึกและมันก็ได้ผลฉันหันออกมามองด้านนอกหน้าต่างแล้วบอก “ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่อง

ฉันมองหน้าพี่ลีวายด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะเจ็บปวด แต่มันก็ดีแล้วที่เขาคิดยังไงก็พูดออกมา ไม่หลอกให้ฉันคิดฝันไปไกล“มิลินจะจำคำ ๆ นั้นไว้ให้ขึ้นใจเลยนะคะ” ที่บอกไปจริง ๆ แล้วฉันพยายามเข้มแข็งทั้งที่ภายในใจนั้นบอบช้ำสาหัส“ใช่! เธอต้องจำให้ขึ้นใจ”“ขอบคุณที่คอยเตือนมิลินอยู่ตลอดนะ”“อืม”“จะปลดล็อกรถให้ได้หรือยังคะ”พี่ลีวายหันมามองค้อนด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก ก่อนจะบอกเสียงเย็น “บอกว่าเอื้อมมาปลดเอง”“ก็ได้ค่ะ” ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะหากไม่ทำก็อาจจะไม่ทันเครื่อง มันมีแค่ทางเลือกเดียวขณะที่โน้มตัวคร่อมลงมาทาบบนท่อนขาแกร่ง จู่ ๆ มือหนาของพี่ลีวายก็ล้วงเข้ามาในเสื้อทำเอาฉันสะดุ้งรีบผละตัวออกทันที“ท… ทำอะไรคะ”“อย่าทำตัวใสซื่อหน่อยเลย เอากับฉันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว”“…” ได้ยินคำ ๆ นั้นมันทำให้ฉันต้องกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด เพราะเขาพูดมันบ่อยมาก ๆพี่ลีวายคว้ามือมาบีบที่หน้าของฉันพร้อมจ้องอย่างไม่ละสายตา“อื้อ เจ็บนะคะ”“… หวังว่าเธอจะเลิกรู้สึกกับฉันได้อย่างที่ต้องการ”“…” คำพูดนั้นเป็นการตอกย้ำ มันยิ่งทำให้ฉันฮึดสู้สายตาคมเอาแต่จ้องหน้าฉันโดยไม่พูดอะไร ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมา

หลังจากไล่ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วผมก็เดินกลับมาหาไอ้คาแลนที่โต๊ะ เมื่อเห็นผมนั่งลงทำให้มันขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ“นี่มึงทำแล้ว?”“ทำอะไร” ผมนั่งกระแทกลงบนเก้าอี้อย่างหัวเสีย รู้สึกว่าวันนี้แม่งโคตรน่าเบื่อฉิบหายเลย“มึงเพิ่งเดินเข้าไปพร้อมเด็กไม่ใช่? แล้วทำไมออกมาเร็วจังวะ”“กูแค่ไม่มีอารมณ์” ผมตอบก่อนจะยกแก้วขึ้นมาดื่ม“ไอ้นี่! ตอนกูถามมึงก็บอกว่าเอา”“เออ! ตอนนี้ไม่มีอารมณ์มึงจะถามเหี้ยอะไรนักหนาวะ”“เป็นอะไรวะ กูรู้สึกว่ามึงแปลกไปนะไอ้ลีวาย”“เรื่องของกู!!”“ไอ้สัส! กูถามเพราะเป็นห่วง”ผมหยิบแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวหมดด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรออกไปหาผู้หญิงที่กล้าท้าทายกับผม“หึ!! กล้าดียังไงไม่รับสายฉัน” ผมกดโทรอีกครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมรับสาย ผ่านไปครู่หนึ่งก็ปิดเครื่องใส่ปัก!! ผมวางโทรศัพท์กระแทกลงโต๊ะพร้อมอารมณ์เดือดดาลที่ทวีคูณมากขึ้นหลายเท่า“มึงโทรหาใคร”“ยุ่ง!!”“กูชักจะเริ่มสงสัยว่าใครกันที่ทำให้มึงหงุดหงิดได้มากขนาดนี้” ไอ้คาแลนจ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น“ไม่มีใครทำทั้งนั้น เก็บความสงสัยของมึงเอาไว้ซะ”ผมพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ พยายามทำใจให้สงบแต่มันก็เ

ผมลุกขึ้นหยิบผ้ามาซับเลือดบนมืออย่างไม่รู้สึกเจ็บ แม้ว่าเลือดจะไหลออกมามาก ก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่ที่ริมระเบียง พลางคิดสงสัยว่าทำไมกับไอ้แค่ผู้หญิงคนเดียวถึงทำให้ผมหัวเสียมากขนาดนี้ได้ แถมยังไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมต้องสนใจด้วยวะ แม่งเอ้ย!!”มันเพราะอะไรกัน แน่นอนว่านอกจากความแค้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรอีก ไม่เคยรักมีแต่ความเกลียด ยิ่งเธอพยายามหนีมันก็ทำให้ร้อนใจซะจนอยากตามไปถึงต่างประเทศแล้วลากเธอกลับมาทรมานให้สาสมใจรู้แบบนี้ผมคงแอบถ่ายคลิปตอนเอากับเธอเอาไว้จะได้ไม่กล้าอวดดีขนาดนี้แค่วูบเดียวที่เผลอคิดถึงใบหน้าของยัยนั่นตอนที่มีอะไรกัน จู่ ๆ ความเป็นชายของผมมันก็ผงาดชูชันขึ้นมา “ซี๊ด! แค่คิดถึงหน้าทำไมต้องแข็งขนาดนี้ด้วยวะ!!”หึ!! ทั้งที่เกลียดแต่กลับมีอารมณ์เพียงเพราะคิดถึงตอนทำกับเธอ ผมคงต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่!!“… อีกไม่นานเธอจะต้องกลับมา” ผมกำมือแน่นแล้วสบถออกมาด้วยอารมณ์ที่แข็งกร้าวผมนอนอยู่บนเตียงมองเพดานห้องพลางคิดหาวิธีอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจโทรหาไอ้คาแลนเพราะมีแค่มันที่ทำได้ (โทรมามีอะไร)“ช่วยอะไรกูหน่อย”(คนอย่างมึงเนี่ยนะ

ฉันไม่ได้ท้าทายหรือประชด ทุกคำพูดที่เอ่ยออกไปแปลว่าตอนนี้ความรู้สึกทั้งหมดมันถึงขีดจำกัดแล้ว มันเสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไงแล้วกับการกระทำหลาย ๆ อย่างของพี่ลีวายถ้าเขาอยากจะทำร้ายกันมากนักฉันก็ห้ามไม่ได้…(บอกว่าอย่าท้าทายฉัน)“ไม่ได้ท้าทาย แต่มิลินเหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่ต้องเสียใจกับการกระทำของพี่ลีวายที่ไม่เคยให้ค่ามิลินเลย”พี่ลีวายพูดย้ำเหมือนอยากให้ฉันคิดทบทวนดี ๆ แต่ไม่ใช่หรอก เจตนาจริง ๆ ของเขาก็แค่อยากให้ฉันกลับไทย กลับไปเป็นที่รองรับอารมณ์เขาให้ค่าฉัน… แค่นั้นจริง ๆ … แต่ฉันกลับให้ค่าผู้ชายที่ทำร้ายตัวเองซะมากมาย(มั่นใจว่าจะเลือกแบบนั้น)“มิลินไม่อยากกลับไทยค่ะ หวังว่าหลังจากปล่อยคลิปแล้วความเกลียดที่พี่ลีวายมีให้มิลินมันจะลดลง”(หึ!! ไม่มีทาง)“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพี่ลีวายเลยค่ะ อยากจะเกลียดก็เกลียดไป ต่อไปนี้มิลินจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว”(อย่างเธอจะทำได้แบบที่พูดจริง ๆ หรือไง)ฉันกำมือแน่นคำพูดนั้นมันยิ่งตอกย้ำว่าฉันต้องทำให้ได้ “มิลินยอมพี่ลีวายมามากแล้ว ต่อไปนี้จะไม่ยอมอีกแล้วค่ะ”(ฉันรอดูว่าเธอจะทำได้จริง ๆ หรือเปล่า)“มิลินเจ็บมามากพอแล้ว เจ็บจนข้างในมันชินชาไปแล้ว”(เ