All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD : Chapter 21 - Chapter 30

พอได้ยินคำพูดของพี่ลีวายทำให้แทนขมวดคิ้วอย่างสงสัยทันที“หมั้นเหรอครับ?” คำถามของแทนทำให้ฉันนิ่งไป พร้อมเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง“ตอบมันไปสิว่าเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน”“ว่าที่คู่หมั้น?” แทนทวนคำพูดของพี่ลีวายอีกครั้ง ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่งพี่ลีวายเดินมาใกล้ ๆ แทนก่อนจะเหลือบตามองฉันแล้วถาม “เธอไม่ได้บอกเหรอ?”“…” ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้นได้แต่นิ่งและเงียบเมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมตอบพี่ลีวายก็เปลี่ยนมามองแทน แล้วถาม “อยากหมั้นกับเธอแทนฉันไหมล่ะ เอาสิ! ฉันยกให้”มันจุกแน่นไปทั้งอกกับคำพูดที่พี่ลีวายเพิ่งพ่นออกมา เห็นฉันเป็นสิ่งของหรือไงถึงคิดจะยกให้ใครก็ได้แบบนี้ รู้ว่าเขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกฉันเลยเวลาพูดคำเหล่านั้น แต่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มันเกินไปหรือเปล่า“ถ้าผมตอบว่าอยากได้… ก็จะยกให้เลยอย่างนั้นใช่ไหมครับ?” เหมือนแทนจะจริงจังซะด้วย เขาจ้องหน้าพี่ลีวายอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวเลยสักนิด“ได้! ก็แค่ของเหลือจากฉัน… อยากได้ก็เอาไป”“หมายความว่ายังไงครับพี่มิลิน”“… ไม่มีอะไรหรอกแทนกลับไปก่อนนะพี่ขอ”“บอกมันไปสิว่าเธอกับฉันเอา…”“พี่ลีวาย!! หยุดได้แล้วค่ะ” ครั้งแรกที่ฉันขึ้นเสียงใส่พี่ลีว

พี่ลีวายโน้มใบหน้าลงมาใกล้กว่าเดิมแล้วถามย้ำ “รีบตอบมาสิ ฉันอุตส่าห์ใจดีให้เธอเลือก”“มิลินไม่อยากทำแบบนั้นแล้วค่ะ”“มั่นใจ?”“…” ทั้งที่ตอบไปแล้วแต่พอถูกถามย้ำอีกครั้งฉันก็ยังลังเลเหมือนเดิม “ให้โอกาสตอบอีกครั้ง”“พี่ลีวายต้องการให้มิลินตอบว่าอะไรคะ”“เธอคงไม่อยากให้ฉันไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น” พี่ลีวายบอกอย่างมั่นใจเพราะเขารู้ความรู้สึกของฉัน และก็ใช่อย่างที่ว่ามา ฉันไม่ต้องการให้พี่ลีวายไปทำอะไรกับใคร“แล้วพี่ลีวายอยากทำกับมิลินหรือผู้หญิงพวกนั้นเหรอคะ” คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายตั้งคำถามกลับ ทำให้พี่ลีวายยิ้มมุมปาก เหมือนเขาจะชอบใจไม่น้อยที่กล้าถามออกไปแบบนี้“ถ้าฉันอยากทำกับเธอ… แล้วเธอจะพร้อมอ้าขาให้หรือเปล่า?” เขามันเจ้าเล่ห์ต่อให้ฉันตั้งคำถามกลับยังไงก็แพ้พี่ลีวายอยู่ดี“มิลินเคยมีค่าในสายตาของพี่ลีวายบ้างไหมคะ”“ถ้าอยากมีค่าก็ทำตามที่ฉันสั่งสิ”“…”“อ้าขาออก”ฉันเม้มปากแน่นไม่ยอมทำตามคำสั่ง พี่ลีวายใช้สายตาคมมองสำรวจเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา ก่อนจะกดริมฝีปากมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรงจนรู้สึกปวดหนึบ“อื้อ” ฉันส่งเสียงประท้วงในลำคอพยายามใช้กำปั้นเล็ก ๆ ทุบบนแผงอกแกร่ง แต่

แววตาคู่นั้นของพี่ลีวายมันไร้ความอ่อนโยน เขาไม่เคยมองฉันแบบนั้นเลยสักครั้ง… ไม่เคยเลย ทำไมกันนะความรักของฉันมันถึงเจ็บปวดมากขนาดนี้ฉันมองแววตาคู่นั้นของพี่ลีวายก่อนจะบอก “ที่มิลินไม่ยอมไปเพราะคุณท่าน”“เพราะพ่อฉันเกี่ยวอะไร?”“บ้านหลังนี้เป็นของคุณท่านถ้าท่านไล่มิลินก็จะไป”“ไม่นานบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของฉัน”“ให้ถึงวันนั้นก่อนนะคะ”พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะรวบมือของฉันขึ้นมาขึงตรึงไว้เหนือศีรษะแล้วบีบแขนฉันแน่น จากนั้นก็ตวาดถาม “หรือว่าเธอคิดว่าควบทั้งพ่อทั้งลูก”“คิดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นได้ยังไงคะ” เหลือจะเชื่อเลยจริง ๆ ที่พี่ลีวายคิดเรื่องแบบนั้นได้ลงคอทั้งที่คุณท่านเป็นผู้มีพระคุณของฉัน“ทำไมจะคิดไม่ได้”“พี่ลีวายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยมิลินนะ!!”ครั้งนี้ฉันดิ้นอย่างแรง เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากตรงนี้ โดยที่พี่ลีวายก็ปล่อยให้ฉันดิ้นเขาเพียงแค่มองดู ไม่นานแรงของฉันก็ค่อย ๆ หมดลง ก่อนจะเหนื่อยหอบเพราะดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด“อย่าให้รู้ก็แล้วกันว่าเธออยากจะได้พ่อฉันเป็นผัวอีกคน” พี่ลีวายบีบแขนฉันแรงขึ้นพร้อมจ้องเขม็ง ก่อนจะพูดต่อ “เพราะเธอต้องมีฉันเป็นผัวแค่คนเดียว” “…” เสียง

#ห้องของฉันกลับมาที่ห้องของตัวเองฉันก็เอาแต่ร้องไห้ ร่างกายมันบอบช้ำมีแต่รอยเต็มไปหมด นี่คุณท่านไปยังไม่ถึงวันฉันยังเป็นขนาดนี้ ถ้าเวลาต้องผ่านไปเป็นเดือน ๆ จะเป็นยังไง ถึงมหาวิทยาลัยจะใกล้ปิดเทอมแล้ว แต่มันก็เหลือเวลาอีกตั้งสองเดือน สำหรับฉันในตอนนี้มันเป็นเวลานานเอามาก ๆบอกตามตรงว่าฉันไม่มีความสุขเลยที่มีอะไรกับคนที่ตัวเองชอบอย่างพี่ลีวาย มันเป็นความรู้สึกที่แสนจะทรมาน เพราะรู้ดีว่าต้องแลกด้วยร่างกายอีกกี่ครั้งก็ไม่มีวันได้หัวใจของเขา“แม่จ๋ามิลินคิดถึงแม่จัง… อึก~”“พามิลินไปอยู่ด้วยได้ไหม ตอนนี้ อึก~ มันทรมานมากจริง ๆ”ฉันร้องไห้เอาแต่พูดถึงแม่ด้วยน้ำเสียงสะอื้น ไม่เข้าใจตัวเองว่าต้องเจ็บมากขนาดไหนถึงจะยอมตัดใจถอยห่าง ถามหัวใจตัวเองตอนนี้มันก็ยังมีแต่พี่ลีวายทั้งใจ… หรือว่าฉันควรลองเปิดใจให้ใครสักคนดูเผื่อจะทำให้ความรู้สึกที่มีให้พี่ลีวายมันลดน้อยลง#วันต่อมาฉันรีบตื่นเช้าออกมามหาวิทยาลัยทั้งที่ตัวเองมีเรียนสิบโมงเช้า เหตุผลที่รีบออกมาจากบ้านก็เพราะกลัวว่าจะเจอกับพี่ลีวาย ไม่รู้เขาจะทำอะไรหากเจอฉัน คนแบบนั้นเดาใจยาก แต่ที่แน่ ๆ พี่ลีวายไม่เคยใจดีกับฉันเลย“มาเช้าจังเลยครับ

คำพูดเย็นชาของพี่ลีวายเสียดแทงเข้ามาตรงกลางอกข้างซ้ายของฉัน ถึงข้างในจะรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร“ถ้ามิลินจืดชืดอย่างที่ว่า พี่ลีวายจะทนไม่ได้ถึงขนาดนี้เหรอคะ”“คิดว่าที่ฉันทำ เป็นเพราะหลงเธอ?”“…”“อย่าสำคัญตัว” ระหว่างนั้นมือของพี่ลีวายก็ล้วงเข้ามาปลดตะขอบราออก “รู้จักไหม… เครื่องบำเรอกาม”“แต่พี่ลีวายมีผู้หญิงให้เลือกเยอะจะตาย ถ้าไม่ได้ติดใจมิลินจริง ๆ คงไม่…”“มากสุดก็ได้แค่ตัว แต่จำไว้ว่าหัวใจฉันเธอจะไม่มีวันได้ไป”พยายามจะทำเป็นเก่ง ไม่รู้สึกอะไรและต่อกรกับคนใจร้ายอย่างเขา แต่ใจฉันมันก็อ่อนแอเกินกว่าจะแบกรับถ้อยคำใจร้ายนี้ได้“ไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าฉันจะรัก…” เสื้อของฉันถูกถอดออกไปอย่างง่ายดายเพราะตัวเองมัวแต่เหม่อ เช่นเดียวกันกับบราเซีย “… คงรักไปนานแล้ว”ร่างฉันถูกดันลงให้นอนราบไปกับขอบสระ ก่อนที่พี่ลีวายจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วตามขึ้นมาคร่อมตัวฉันไว้ตอนนี้ในหัวฉันมันกำลังสับสนว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ดี เพราะมันสะอึกกับคำพูดของเขาจนกลัวทนไม่ไหวที่พี่ลีวายพูดมามันจริงจนฉันเถียงอะไรไม่ออก ตัวฉันมันอยู่ไกลคำ ๆ นั้นของเขามากคำว่ารัก...แต่คนเราจะรักใครม