All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD : Chapter 51 - Chapter 60

เชื่อว่าคนเราถ้ามันสุดแล้วจริง ๆ จะเล่าทั้งหมดอย่างไม่อาย ซึ่งฉันก็เป็นแบบนั้นเพราะไม่อยากแต่งงานกับพี่ลีวาย เพราะการแต่งงานกับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับการผลักตัวเองลงไปในเหวนรก ฉันรู้ว่าพี่ลีวายต้องพยายามทุกทางให้ฉันเจ็บปวดเพื่อแก้แค้น คนอย่างเขาต่อให้อธิบายเท่าไรก็ยังเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิดถึงในตอนนี้ข้างในใจของฉันจะยังมีเขาอยู่ แต่ความรู้สึกมันบอกว่าให้พอได้แล้ว… ฉันควรหยุดทุกอย่างไว้ห้ามรู้สึกอะไรอีกและเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งขึ้นหลังจากเล่าทุกอย่างให้คุณท่านฟัง ท่านก็นั่งเงียบสีหน้าเคร่งเครียดจนฉันไม่กล้าพูดอะไรต่อ“ถ้าฉันรู้ว่าลูกชายตัวเองจะเลวขนาดนี้ คงไม่ฝากให้มันดูแลหนูตั้งแต่แรก” คุณท่านกัดกรามแน่นเพราะความโกรธหลังจากฟังเรื่องเล่าจากฉันจบ“… หนูกับพี่ลีวายจะไม่ได้แต่งงานกันใช่ไหมคะ… คุณท่านจะไม่บังคับใช่ไหม” ฉันกำมือแน่นจนเปียกชุ่มเหงื่อแล้วถามออกไปให้ตัวเองมั่นใจว่าจะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้นจริง ๆ“แน่ใจใช่ไหม ว่าไม่อยากให้ตาลีวายมารับผิดชอบ” ถึงแม้จะเล่าทุกอย่างให้ฟังแล้ว แต่คุณท่านก็ยังถามย้ำซึ่งฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ“… หนูยอมรับนะคะ ว่าแอบรักพี่ลีวายมานานมาก เคยอยา

พ่อมองหน้าผมเหมือนหมดคำที่จะพูดต่อ ก่อนจะเดินไปไล่พวกผู้หญิงที่ผมเรียกมา ซึ่งผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว“เตรียมตัวจัดการธุระให้เสร็จภายในเดือนนี้ซะ และหวังว่าแกจะไม่ขัดคำสั่งของฉัน” พ่อเดินกลับมาพร้อมสั่งเสียงกร้าวก่อนจะหันหลังให้“จะไปไหนครับ”“กลับต่างประเทศ”“หึ! พ่อมาแค่เรื่องนี้เองสินะ” ผมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดที่รู้ว่าพ่อมาเพื่อจะต่อว่าเรื่องแค่นี้“ใช่!! เพราะฉันโทรมาแล้วแกไม่รับ ถึงได้ต้องมาถึงที่นี่ไง!! ต่อไปนี้เลิกทำให้ฉันหนักใจสักที”“เพราะเด็กนั่นที่ทำให้พ่อหงุดหงิดผมขนาดนี้”“หนูมิลินเสียใจกับการกระทำของแกขนาดไหน ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง”“…”“คอยดูเถอะ แกจะคิดได้ในวันที่หนูมิลินไม่สนใจแกแล้ว ถึงวันนั้นตัวแกเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายรู้สึกผิด”“ทำไมต้องรู้สึกผิด ผมทำอะไรผิดครับ?”“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคลิปนั่นมันเป็นคลิปตัดต่อ ฉันให้ลูกน้องสืบแล้ว แกนี่มันทำได้ทุกอย่างจริง ๆ”“บ่นเสร็จแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว”“จะไปไหน!!”“ออกไปข้างนอกครับ”“กลับมาเดี๋ยวนี้!! ฉันสั่งให้แกกลับมา!!”ผมไม่สนใจคำที่ตวาดตามหลังของพ่อ ก่อนจะเหยียบคันเร่งรถขับออกจากบ้านด

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อมดวงตาที่เบิกกว้าง ก่อนจะฉุกคิดว่าใครคือคนที่ส่งข้อความมา บุคคลปริศนาคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมต้องทำร้ายเคเดนขนาดนี้ เขาทำอะไรผิดไม่อยากคิดว่าเป็นเขา… ต้องไม่ใช่ฝีมือเขาสิหัวใจดวงน้อยเต้นแรงเพราะเผลอคิดไปว่าคนที่ทำเคเดนแบบนี้คือพี่ลีวาย แต่ก็มีอีกความคิดที่โต้เถียงว่าจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อพี่ลีวายอยู่ที่ไทย“คุณเป็นใคร”ฉันพิมพ์ถามไปเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนที่ข้อความจะถูกเปิดอ่านแต่ไร้การตอบกลับข้างในใจตอนนี้มันฟุ้งซ่านกระวนกระวายและกลัว กลัวว่าจะเป็นพี่ลีวายจริง ๆ คุณท่านก็ยังไม่กลับมา หากเป็นเขาจริง ๆ แล้วฉันจะทำยังไงเราจะเจอกันไม่ได้…เมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง พร้อมล็อกประตูให้แน่นหนา ปิดหน้าต่างและผ้าม่านให้มิดชิด บอกตามตรงว่าตอนนี้มันรู้สึกระแวงจนนั่งไม่ติด ถึงกับสร่างเมาไปเลยฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเช็กว่าคนปริศนานั้นได้ตอบกลับหรือเปล่าแต่ก็ยังเงียบ เขามีคอนแท็กต์ของฉันได้ยังไง ต้องเป็นคนรู้จักสิตอนนี้ฉันลังเลว่าจะปลดบล็อกเบอร์ของพี่ลีวายดีไหมแล้วโทรไปถามตรง ๆ ว่าใช่เขาหรือเปล่า แต่ก็ไม่อยากทำแบบนั้นเลยไม่อยากคุยกับเขาอีกแ

ไอ้ผู้ชายโรคจิต!!ฉันอยากจะเอ่ยคำนี้ใส่หน้าเขามาก ๆ แต่กลัวว่าพูดออกไปแล้วจะทำให้พี่ลีวายยิ่งโมโห สายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่มันทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบบริเวณท้องน้อย“อย่ามองแบบนั้นนะ”“ทำไม? กลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้หรือไง”“…” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี“ของมันเคย ๆ สัมผัสนิดหน่อยไฟก็ปะทุแล้ว” ไม่พูดเปล่าพี่ลีวายยังใช้มือค่อย ๆ ลูบไล้บนเรียวแขนของฉัน“ซี๊ด~” ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้แต่เหมือนพี่ลีวายจะมีอารมณ์มาก ๆ ราวกับไม่ได้ทำเรื่องบนเตียงกับใครมาเป็นเวลานาน“บอกแล้วไงว่าสุดท้ายเธอก็ต้องยอมฉันอยู่ดี”ฉันนอนนิ่งให้พี่ลีวายลูบคลำไปตามร่างกายเพื่อตอกย้ำว่าเขาให้ค่าฉันแค่เรื่องบนเตียงก็เท่านั้น มันฟังโง่มากที่ฉันเสียใจ แต่ก็ดี เขามาเพื่อตอกย้ำว่าฉันควรถอยจริง ๆ เราสองคนไม่มีทางลงเอยกันได้“… ถ้าชอบผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างพี่ลีวายคงหาได้ไม่ยากหรอกค่ะ” คำพูดของฉันทำให้คนที่ซุกไซ้ใบหน้าอยู่ตรงซอกคอชะงัก ก่อนจะเงยขึ้นมามอง “เธอหมายถึงอะไร?”“จำเป็นด้วยเหรอคะที่ต้องเป็นมิลิน”“… เพราะคนอื่นไม่ทำให้ฉันสะใจเท่าเธอ”“ที่ผ่านมายังไม่พออีกเหรอคะ ถึงขั้นตามมาทำเรื่องแบบนี้

คำขู่ของพี่ลีวายมันทำให้ฉันกลัวแต่คิดขึ้นมาได้ว่าถ้าแสดงออกเขาก็จะรู้ จึงต้องรีบตอบกลับ “มิลินไม่อยากจำอะไรทั้งนั้น”พี่ลีวายขบกรามแน่น ก่อนจะพูด “ก็ลองท้าทายฉันดูอีกครั้งสิ”เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้อง ยอมกลับไปง่าย ๆ แบบนี้แปลว่ามีเรื่องด่วนมากจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะสงสัยแต่ฉันก็โล่งใจที่พี่ลีวายกลับไปเร็วขนาดนี้ จะได้นอนหลับแบบเต็มตาไม่ใช่เอาแต่คอยระแวงเมื่อแน่ใจว่าพี่ลีวายกลับไปแล้วจริง ๆ ฉันก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงพลางมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าพี่ลีวายเป็นอะไร การเจอกันครั้งนี้มันทำให้รู้สึกว่าเขาหวงฉัน ทั้งสั่งห้ามเรื่องผู้ชายและเรื่องการแต่งตัว ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แถมตอนที่เกือบจะพลาดท่าเขายังยอมหยุดเพียงเพราะคำขู่ของฉัน“ทำไมต้องคิดถึงคนแบบนั้นด้วย”“จำเอาไว้สิมิลินว่าเขาทำอะไรเอาไว้บ้าง เขาใจร้ายขนาดไหน”ฉันพูดเพื่อเตือนสติของตัวเองก่อนจะลบความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวแล้วข่มตานอน#วันต่อมาฉันลืมตาตื่นขึ้นแล้วจ้องมองเพดานที่จุดเดิม ราวกับเหตุการณ์เมื่อคืนเป็นเพียงความฝันอยากจะไปเยี่ยมเคเดนเพราะต้นเหตุที่ทำให้