ไอ้ผู้ชายโรคจิต!!ฉันอยากจะเอ่ยคำนี้ใส่หน้าเขามาก ๆ แต่กลัวว่าพูดออกไปแล้วจะทำให้พี่ลีวายยิ่งโมโห สายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่มันทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบบริเวณท้องน้อย“อย่ามองแบบนั้นนะ”“ทำไม? กลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้หรือไง”“…” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี“ของมันเคย ๆ สัมผัสนิดหน่อยไฟก็ปะทุแล้ว” ไม่พูดเปล่าพี่ลีวายยังใช้มือค่อย ๆ ลูบไล้บนเรียวแขนของฉัน“ซี๊ด~” ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้แต่เหมือนพี่ลีวายจะมีอารมณ์มาก ๆ ราวกับไม่ได้ทำเรื่องบนเตียงกับใครมาเป็นเวลานาน“บอกแล้วไงว่าสุดท้ายเธอก็ต้องยอมฉันอยู่ดี”ฉันนอนนิ่งให้พี่ลีวายลูบคลำไปตามร่างกายเพื่อตอกย้ำว่าเขาให้ค่าฉันแค่เรื่องบนเตียงก็เท่านั้น มันฟังโง่มากที่ฉันเสียใจ แต่ก็ดี เขามาเพื่อตอกย้ำว่าฉันควรถอยจริง ๆ เราสองคนไม่มีทางลงเอยกันได้“… ถ้าชอบผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างพี่ลีวายคงหาได้ไม่ยากหรอกค่ะ” คำพูดของฉันทำให้คนที่ซุกไซ้ใบหน้าอยู่ตรงซอกคอชะงัก ก่อนจะเงยขึ้นมามอง “เธอหมายถึงอะไร?”“จำเป็นด้วยเหรอคะที่ต้องเป็นมิลิน”“… เพราะคนอื่นไม่ทำให้ฉันสะใจเท่าเธอ”“ที่ผ่านมายังไม่พออีกเหรอคะ ถึงขั้นตามมาทำเรื่องแบบนี้
ฉันรีบใส่เสื้อให้เรียบร้อยเป็นจังหวะเดียวกันกับพี่ลีวายที่สูบบุหรี่เสร็จพอดีเห็นว่าเขาเดินมายังตู้เสื้อผ้าตรงที่ฉันยืนอยู่จึงรีบถอยหนี แต่พี่ลีวายกลับไม่ได้สนใจฉันอย่างที่คิด เขาเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วใช้สายตาสำรวจมองครู่ใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบเอาชุดที่ฉันเพิ่งซื้อออกมา“ทำอะไรคะ”“เสื้อผ้าพวกนี้ห้ามใส่” เขาหันมาบอกเสียงแข็งก่อนจะฉีกชุดของฉันจนขาดลุ่ย“ปะ... เป็นบ้าหรือไง ชุดพวกนั้นราคาแพงมากนะคะ” ภาพที่เห็นทำให้ฉันตกใจเพราะไม่รู้ว่าพี่ลีวายเป็นอะไร มาฉีกเสื้อผ้าของฉันแบบนี้มันเกินไปแล้วพี่ลีวายไม่สนใจฉันจึงปล่อยให้ทำต่อไปโดยเมินเฉยใส่เหมือนกัน ฉีกได้ก็ฉีกไปซื้อใหม่ก็ได้“จะไปไหน” เสียงทุ้มตวาดถามฉันขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง“ไปข้างนอกค่ะ”“ทำไม อึดอัดมากรึไง!!”อะไรของเขา!! ทำไมต้องจ้องหาเรื่องอยู่ตลอดเวลานี่มันดึกมากแล้ว ง่วงก็ง่วงยังจะต้องมารับมือกับความบ้าของพี่ลีวายอีก อยากให้เขากลับไทยไปวันนี้เลย“ใช่ค่ะมิลินอึดอัดมาก”พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะพุ่งปรี่มากระชากแขนฉัน เขาไม่เคยนุ่มนวลเลยทุกครั้งที่เจอหน้ากันฉันต้องเจ็บตัวตลอด“พูดมาว่าเธอจะเลิกทำตัวแบบนั้น”“แบบไหนเ
คำขู่ของพี่ลีวายมันทำให้ฉันกลัวแต่คิดขึ้นมาได้ว่าถ้าแสดงออกเขาก็จะรู้ จึงต้องรีบตอบกลับ “มิลินไม่อยากจำอะไรทั้งนั้น”พี่ลีวายขบกรามแน่น ก่อนจะพูด “ก็ลองท้าทายฉันดูอีกครั้งสิ”เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้อง ยอมกลับไปง่าย ๆ แบบนี้แปลว่ามีเรื่องด่วนมากจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะสงสัยแต่ฉันก็โล่งใจที่พี่ลีวายกลับไปเร็วขนาดนี้ จะได้นอนหลับแบบเต็มตาไม่ใช่เอาแต่คอยระแวงเมื่อแน่ใจว่าพี่ลีวายกลับไปแล้วจริง ๆ ฉันก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงพลางมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าพี่ลีวายเป็นอะไร การเจอกันครั้งนี้มันทำให้รู้สึกว่าเขาหวงฉัน ทั้งสั่งห้ามเรื่องผู้ชายและเรื่องการแต่งตัว ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แถมตอนที่เกือบจะพลาดท่าเขายังยอมหยุดเพียงเพราะคำขู่ของฉัน“ทำไมต้องคิดถึงคนแบบนั้นด้วย”“จำเอาไว้สิมิลินว่าเขาทำอะไรเอาไว้บ้าง เขาใจร้ายขนาดไหน”ฉันพูดเพื่อเตือนสติของตัวเองก่อนจะลบความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวแล้วข่มตานอน#วันต่อมาฉันลืมตาตื่นขึ้นแล้วจ้องมองเพดานที่จุดเดิม ราวกับเหตุการณ์เมื่อคืนเป็นเพียงความฝันอยากจะไปเยี่ยมเคเดนเพราะต้นเหตุที่ทำให้
Talk มิลิน“กรี๊ด!!” ฉันส่งเสียงกรี๊ดออกมาดังลั่นเมื่อรถเกือบชนท้ายคันอื่น เพราะไม่ชินที่ต้องมาขับรถทางซ้าย อีกอย่างตอนอยู่ไทยก็แทบไม่ได้ขับรถเองเลยกว่าจะขับมาถึงร้านเสื้อผ้าค่อนข้างใช้เวลานานพอสมควร เพราะฉันขับรถช้าหลังจากซื้อเสื้อผ้าแล้วก็แวะหาอะไรกินสักหน่อย เหมือนฉันจะเริ่มชินกับการทำอะไรคนเดียว ไม่ใช่ว่าเก่งแต่ไม่รู้จะคุยหรือปรึกษาใครเพราะไม่มีเพื่อนเลย กลับไทยคราวนี้คงต้องหาเพื่อนสักคน ฉันเบื่อที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วจริง ๆ“ผมก็ว่าทำไมถึงคุ้น ๆ” จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายพูดภาษาไทย และนั่งตรงหน้าฉันที่กำลังก้มหน้ากินสปาเกตตีอยู่พอเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงมันก็ทำให้ฉันตกใจพอสมควร เพราะไม่คิดว่าเราจะเจอกันที่นี่ “ท… แทน”“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับที่เห็นหน้าผม”“ปะ… เปล่าแค่แปลกใจน่ะ”“พี่มิลินใจร้ายมากเลยนะที่หายไปแบบนั้น รู้ไหมว่าผมโคตรเสียใจ” มันแปลกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อแทนพูดแบบนี้ เหมือนเขาตั้งใจมาเจอฉันเพื่อระบายความอึดอัดภายในใจ“ขอโทษนะแทนพี่ไม่อยาก…”“ช่างมันเถอะผมไม่อยากถูกปฏิเสธ ห้ามเอ่ยคำนั้นออกมา” แทนทำหน้าบึ้งไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ทำไมเขาถึงโผล่มาทำให้ฉันแปลกใจขน
กลับมาที่บ้าน ก็เห็นว่าคุณท่านกลับมาแล้วทำให้ใจชื้นขึ้นมามาก ๆ อย่างน้อย ๆ ตอนนี้พี่ลีวายก็ไม่สามารถบุกมาที่บ้านได้อีก“เป็นยังไงบ้างฉันไม่อยู่เหงาหรือเปล่า ได้ข่าวว่าตาคัลเลนก็กลับไทยไปแล้ว” มันรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งเวลาคุณท่านมองฉันด้วยสายตาเอ็นดูแบบนี้ เพราะนอกจากแม่แล้วก็ไม่มีใครมองฉันอย่างนั้นเลย“หนูคิดถึงคุณท่านมาก ๆ เลยค่ะ ^_^”“ฉันจัดการไอ้ลูกชายตัวดีเรียบร้อยแล้ว มันคงไม่กล้ามาก่อกวนหนูอีก”รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันหายไปเมื่อได้ยินคุณท่านบอกแบบนั้น ดูเหมือนการมาของพี่ลีวายจะต้องการบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาไม่ได้กลัวคุณท่านเลยสักนิด แต่ฉันก็ไม่อยากบอกเรื่องที่เขามาที่นี่เพราะไม่อยากให้คุณท่านไปต่อว่าพี่ลีวายอีก ความจริงคือฉันเป็นคนนอกแค่โชคดีที่คุณท่านรักและเอ็นดูขนาดนี้ แต่กับพี่ลีวายเขาคือลูกชายแท้ ๆวันต่อมาวันนี้บรรยากาศค่อนข้างอึมครึมคล้ายฝนจะตก เมืองที่นี่เงียบสงบมองไปทางไหนก็ดูสบายตาไปหมด เหมาะกับการมาฮีลใจจริง ๆ“หนูมิลินมีคนมาหาน่ะ” เสียงป้าแม่บ้านเรียกบอกฉันที่กำลังยืนเหม่อลอยอยู่“ใครเหรอคะป้า”ไม่รู้ว่าใครมาทำให้ฉันงุนงงแปลกใจเพราะนี่ไม่ใช่ประเทศไทยแน่นอนว่าฉันไม่มีคนรู้จั
Talk มิลินสองอาทิตย์ผ่านไปค่อนข้างแปลกที่พี่ลีวายหายไปเลยไม่ได้ใช้เบอร์อื่นโทรมากวนอย่างก่อนหน้า ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีที่เขาเงียบไปแบบนั้น ถ้าจะให้ดีก็อยากให้เงียบไปตลอด อย่ากลับมากวนใจฉันอีก“ไปร้านนั้นกันไหมครับ” แทนหันมาถามก่อนจะจับมือฉันพาเดินเข้าช็อปแบรนด์เนมช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาแทนมักจะอยู่กับฉันบ่อย ๆ ชวนออกไปนู้นไปนี่ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทำให้ฉันสบายใจขึ้นแต่ก็ไม่อยากให้คิดไปไกล ฉันไม่อยากทำให้คนดี ๆ อย่างเขาเสียใจเลยไม่รู้ทำไมทั้งที่ปฏิเสธไปแล้วแต่แทนก็คิดว่ายังมีความหวัง ฉันเองก็หนักใจเหมือนกัน“สร้อยเส้นนี้เหมาะกับพี่มิลินมากเลยนะครับ” แทนหยิบสร้อยขึ้นมา มันสวยก็จริงแต่พอเห็นราคาที่แพงเฉียดล้านแล้วฉันก็รีบส่ายหน้าทันที “พี่ไม่อยากได้นะ ห้ามซื้อให้”“แต่ผมอยากซื้อให้” แทนรีบแย้งคำพูดของฉันทันที“รวยขนาดนั้นเลยหรือไง”“ใช่ครับ ซื้อสร้อยแค่เส้นเดียวเงินผมไม่หมดหรอก” ฉันไม่น่าถามเลยจริง ๆ“ไม่เอา ถ้าซื้อให้พี่จะโกรธ” ฉันทำหน้าจริงจังแต่แทนก็ยังยิ้มออกมาอย่างสดใส เหมือนเขาไม่ได้สนใจที่ฉันห้ามเลย“ผมก็แค่อยากให้ของขวัญวันเกิด อย่าปฏิเสธเลยนะครับ” แทนทำหน้าอ้อน แต่ที่น่าต
Talk ลีวายผมมองหน้าลูกน้องอย่างหงุดหงิด เพราะสั่งให้คอยจับตาดูมิลินเอาไว้แต่ตอนนี้มันเสือกกลับมาไทย“มึงกลับมาทำไม”“เธอขู่ว่าจะบอกนายใหญ่ครับ ผมไม่มีทางเลือก”“แค่ถูกขู่มึงก็กลัว?” ผมขบกรามแน่น ถ้ามันไม่ใช่ลูกน้องที่ผมไว้ใจมากที่สุดคงไล่ออกไปนานแล้ว“นายก็รู้ว่าถ้ามีคำสั่งจากนายใหญ่ก็ไม่มีใครขัดได้”ผมพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะปัดมือแล้วบอก “ออกไปกูอยากอยู่คนเดียว”“แต่… มีอีกเรื่องที่มิลินเธอฝากผมมาบอกกับนาย”“เรื่อง?”“เอ่อ…” เริ่มจะหงุดหงิดที่มันเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที “กูถามว่าเรื่องอะไร มึงจะอ้ำอึ้งทำไม!!”“เธอบอกว่าห้ามยุ่งกับเด็กผู้ชายคนนั้น ห้ามนายทำร้ายเด็กนั่น ถ้านายทำเธอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แถมยังบอกว่าจะแจ้งตำรวจด้วยครับ”“เธอบอกมึงแบบนั้นจริง ๆ?”“ครับนาย”“ออกไป”“นาย…”“กูบอกให้ออกไป!!” ผมตวาดเสียงดังลั่นทำให้มันรีบออกไปทันทีเดี๋ยวนี้เธอกล้าขู่ผมกลับด้วยสินะ!!ปัก!!!! ผมวางกำปั้นกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงเมื่อได้ฟังสิ่งที่มิลินเธอฝากลูกน้องมาบอก เธอกำลังท้าทายผมอยู่ ถ้าไม่ติดเรื่องของไอ้คาแลนผมจะไปสั่งสอนเธอด้วยตัวเองอีกครั้งไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นที่คอยตามติดชีว
ผมมองหน้าไอ้เฟยอย่างเอาเรื่องที่มันวุ่นวายกับผมมากจนเกินไป ความจริงมันก็แค่อยากพิสูจน์ว่าผมไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่นจริงหรือเปล่า ไม่ได้อยากจะช่วยอย่างที่อ้าง“ถ้ากูอยากเอากูเรียกเองได้มึงไม่ต้องเสือก”“หรือเพราะว่ามึงเหี้ยเกินไป เบื้องบนก็เลยลงโทษทำให้นกเขา ไม่ขัน”“ไอ้เหี้ยเฟย!! มึงหุบปาก” ผมตวาดบอกถ้ามันยังพูดได้มีเรื่องจริง ๆ แน่“ไอ้เฟยมึงก็รู้ว่าไอ้ลีวายมันหัวเสียอยู่ เลิกกวนประสาทมันได้แล้ว” เพราะไอ้คัลเลนห้ามมันเลยยอมเงียบ“ถ้าพวกมึงชวนกูมาเพราะอยากพิสูจน์เรื่องแบบนี้ กูจะกลับ!!”“เออ ๆ ไอ้ลีวายกูแค่ล้อเล่นนั่งก่อนงอนเป็นเด็กไปได้ สัส”“พวกมึงกวนประสาทกูฉิบหาย!!”“ไอ้เฟยมันก็แค่แปลกใจ มันทำไปเพราะเป็นห่วงมึง”“ไม่ต้องมาห่วงกู”ผมยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มทั้งที่อารมณ์ยังร้อนระอุ ทั้งหงุดหงิดเพื่อนและหงุดหงิดเรื่องที่มิลินเธอสั่งให้ลูกน้องมาบอก ตอนนี้อารมณ์มันร้อนจนแทบจะระเบิดออกมา—End ลีวาย—Talk มิลินวันต่อมาผู้ชายคนนั้นที่เคยตามติดชีวิตฉันได้หายไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกว่ามีคนตามแบบก่อนหน้าเลย และเขาก็คงเอาเรื่องที่ฉันฝากไปบอกกับพี่ลีวายแล้ว“อยากรู้จังว่าพี่ลีวายจะเป็