All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 131 - Chapter 140

ก็เมื่อตอนเช้า นางกับนางจาง และนางเฉิน สะใภ้ทั้งสามรวมตัวกันพูดคุยเรื่องสัพเพเหระอยู่ด้วยกัน นางจางกับนางเฉินต่างก็บ่นกับนางว่ากู้ซิวหมิงเหลวไหลเองก็ช่างเถิด ยังมาทำให้พี่น้องต้องลำบากไปด้วย บอกว่าซิวหงกับซิวเหวินยังไม่หมั้นหมาย ตอนนี้มาก่อเรื่องน่าขันเช่นนี้ บ้านอื่นที่มีบุตรีคงหลีกเลี่ยงที่จะคิดมากไม่ได้ริมฝีปากของกู้ซิวหมิงขยับอยู่ชั่วครู่ เงียบดั่งคนเป็นใบ้ เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นเช่นนี้เมิ่งจิ่นเหยายิ้มมุมปากพลางพูดว่า “ลูกเอ๋ย ครั้งหน้าก่อนที่จะทำเรื่องโง่เขลา ต้องคิดให้รอบคอบก่อนค่อยทำ อย่าได้ทำเรื่องโง่เง่าอีกเลย ทำตัวเหมือนบุตรคหบดีที่ไม่ได้ความอย่างไรอย่างนั้น ข้ากับบิดาของเจ้าทนขายหน้าผู้อื่นไม่ได้แล้ว” เมื่อกู้ซิวหมิงได้ฟังประโยคนี้ ก็ราวกับโดนเหยียบหาง เดือดดาลอย่างที่สุด “ผู้ใดเป็นบุตรชายของเจ้า?”เมิ่งจิ่นเหยากะพริบตาอย่างไร้เดียงสา แย้มยิ้มพลางถามกลับไป “บุตรของข้า ก็คือเจ้ามิใช่หรือ?”กู้ซิวหมิงยิ่งมีโทสะมากขึ้น โกรธเสียจนใบหน้าบิดเบี้ยว “เจ้ามันสตรีหน้าไม่อาย หากไม่ใช่เพราะเจ้าแต่งงานกับบิดาข้าอย่างหน้าไม่อาย ข้ากับเจ้าจะมีความสัมพันธ์ที่เหลวไหลเช่นนี้หรือ?”“ล

กู้จิ่งซีพยักหน้าพลางส่งเสียง “อืม” จากนั้นก็ถามอีกว่า “ยังมีเรื่องอันใดอีกหรือไม่?”“ตอนนี้ยังไม่มีขอรับ ลูกจะกลับไปคัดกฎตระกูลเดี๋ยวนี้ เมื่อคัดเสร็จแล้วจะนำมาให้ท่านพ่อดูขอรับ” กู้ซิวหมิงกล่าวจบ ก็คำนับไปที่กู้จิ่งซีและเมิ่งจิ่นเหยา จากนั้นก็จากไปพอเขาเดินไปแล้ว กู้จิ่งซีก้าวเท้าไปหาเมิ่งจิ่นเหยา แล้วเรียกนางอย่างแผ่วเบา “ฮูหยิน”เมิ่งจิ่นเหยาฝืนยิ้มออกมา พลางเอ่ยออกมาอย่างแจ่มใส “ท่านพี่”“เมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น?” กู้จิ่งซีถามอย่างรู้คำตอบดีอยู่แล้วเมิ่งจิ่นเหยากะพริบตาอย่างไร้เดียงสา พลางกล่าวว่า “ท่านพี่ก็เห็นหมดแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ? บุตรชายของท่านรังแกข้า” นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบาด้วยความเศร้าสลด แสร้งทำเป็นสาวงามผู้อ่อนแอ “เฮ้อ ถึงที่สุดข้าก็มิใช่มารดาของเขา ไม่ขอร้องให้เขาปฏิบัติต่อข้าเหมือนกับปฏิบัติต่อมารดาผู้ให้กำเนิด ทว่าดีร้ายอย่างไรก็ต้องเคารพข้าบางส่วน ทว่าเขากลับพูดจาไม่ดีต่อข้า”เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ มุมปากของกู้จิ่งซีก็กระตุกเล็กน้อย จึงถามไปตามตรงว่า “ที่พวกเจ้าทะเลาะกันเมื่อครู่ผู้ใดชนะงั้นหรือ?”เมิ่งจิ่นเหยาโกหกตาไม่กะพริบ ตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด “ก็ต้อง

ชุนหลิ่วขมวดคิ้ว “หลี่อี๋เหนียงผู้นี้ไร้ระเบียบเกินไปแล้ว” เมิ่งจิ่นเหยาเม้มริมฝีปาก “ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด สิ่งนี้จะโทษนางก็ไม่ได้ นางไม่มา ข้าก็สบายใจไป” นางรู้ว่าทั้งหมดนี้ต้องความคิดของกู้ซิวหมิง หลี่หว่านเอ๋อร์เข้าจวนไม่นาน ก่อนเข้าจวนก็มิเคยมีหมอมอคอยชี้แนะระเบียบประเพณี เดาว่าคงไม่เข้าใจกฎของตระกูลใหญ่ ไม่รู้ว่าผู้เป็นอนุภรรยาจะต้องเข้ามาเคารพผู้อาวุโสในยามเช้า ทว่ากู้ซิวหมิงที่รู้เรื่องนี้ดี แต่กลับไม่เตือนหลี่หว่านเอ๋อร์ เห็นได้ชัดว่าเขากลัวว่านางจะหาเรื่องทำให้ให้หลี่หว่านเอ๋อร์อึดอัด ถึงได้ไม่เตือน และเป็นเพราะไม่รู้เรื่องนี้ จึงละเลยการคารวะนางยามเช้าไป ชุนหลิ่วอึดอัดใจ คิดไม่ตกว่าหลี่อี๋เหนียงคนนั้นป้อนยาเสน่ห์อะไรให้ท่านซื่อจื่อกิน ถึงได้ทำให้ท่านซื่อจื่อทอดทิ้งฮูหยินผู้ซึ่งงดงามเพียบพร้อม หนีไปกับหลี่อี๋เหนียงที่ไม่รู้จักมารยาทคนนั้น ก่อเรื่องน่าอับอายใหญ่โตเช่นนั้นขึ้น นางเหลือบสายตามองเมิ่งจิ่นเหยาที่ดูไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งว่า “ฮูหยินใจดียิ่งนัก” เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับ “หลี่อี๋เหนียงไม่เคยไหว้ฟ้าดิน ไม่เคยไหว้บุพการี มิใช่ลูกสะใภ้โดยชอบธรรมข

เมิ่งจิ่นเหยาถอนหายใจเสียงเบาหวิวออกมาอีกครั้ง “ระยะนี้ท่านพี่มีงานราชการรัดตัว ออกไปแต่เช้าค่ำแล้วจึงกลับ ยามเช้าข้ายังไม่ทันตื่นนอนเขาก็ออกไปแล้ว ตกดึกเห็นเดือนเห็นดาวเต็มฟ้าแล้วจึงกลับ ถึงยามนั้นข้าก็เข้านอนแล้ว ไม่รู้ว่ายามใดเขาจะกลับมาถึง ไว้ท่านพี่พอมีเวลาว่างก่อน ข้าค่อยเอ่ยเรื่องนี้กับท่านพี่อีกครั้งแล้วกัน” นางเฉินค่อยรู้สึกพอใจในยามนี้เอง ก็ผงกศีรษะเบา ๆ “ก็ควรเป็นเช่นนี้ จะปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นแล้วดรุณีจากตระกูลบุญหนักศักดิ์ใหญ่ใดเล่าจะกล้าสมรสกับเขา?” นางเอ่ยพลางก็ชะงักไป ก่อนจะดึงแม่สามีมาพูดถึงตรง ๆ “วันนี้ท่านแม่เพิ่งกลับมาถึง เรื่องเหลวไหลที่ซิวหมิงกระทำในวันนี้ ท่านแม่ยังไม่ทราบ ไว้ท่านแม่รับรู้เรื่องราวแล้ว เดาว่าจะต้องเดือดดาลไม่เบาแน่ หากว่าโกรธจนเสียสุขภาพไปด้วยนั่นจะใช่เรื่องดีหรือ?” เมิ่งจิ่นเหยาผงกศีรษะตอบ “พี่สะใภ้รองวางใจเถิด พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ท่านพี่น่าจะมีเวลาว่าแล้ว ถึงยามนั้นข้าจะคุยเขาอีกครั้ง” นางจางอยู่ด้านข้าง ฟังบทสนทนาของพวกนางทั้งสองคน พูดตามความจริงแล้ว วิธีการของกู้ซิวหมิง มากน้อยอย่างไรก็ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงเกี

และวันนี้ กู้ซิวหมิงกลับพาอนุภรรยาที่ไม่คู่ควรคนนั้นมาด้วย ไม่รู้ว่าเพราะเขาใจใหญ่ หรือเพราะคิดว่าตนเองคือซื่อจื่อ คือหลานชายคนที่ท่านย่ารักสุดดวงใจ แล้วจะได้รับข้อยกเว้น กู้ซิวหมิงเองก็สังเกตเห็นบรรยากาศที่ประหลาดออกไปบ้างแล้ว แต่ก็มิได้เหลียวตามอง น้อมคารวะต่อฮูหยินผู้เฒ่ากู้ด้วยความเคารพนบนอบ “หลานชายคารวะท่านย่า ขอให้ท่านย่ามีความสุขความเจริญ” หลี่อี๋เหนียงถูกสายตาจำนวนมากมองประเมิน ก็รู้สึกวางตัวไม่ถูก เห็นกู้ซิวหมิงทำความเคารพ ก็รีบยอบกายทำความเคารพต่อฮูหยินผู้เฒ่ากู้ด้วยเช่นกัน “หลานสะใภ้คารวะท่านย่า ขอให้ท่านย่ามีความสุขความเจริญ” ครั้นวาจานี้ถูกเอ่ยออกมา บรรยากาศยิ่งประหลาดมากกว่าเก่า อนุภรรยานับเป็นหลานสะใภ้ได้ที่ไหน? มีเพียงภรรยาเอกที่ผ่านพิธีสมรสโดยชอบธรรมแล้วเท่านั้นถึงจะเป็นหลานสะใภ้ที่ถูกต้องตามครรลอง อนุภรรยาแทนตนเองว่าหลานสะใภ้เช่นนี้ เคราะห์ดีแล้วที่ไม่มีคนอื่นอยู่ในโถงรับรองแห่งนี้ มิเช่นนั้นคงต้องอับอายขายหน้า กลายเป็นที่น่าขันของผู้อื่นแน่ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ยังไว้หน้าหลานชาย มิได้เอ่ยปากตำหนิต่อหน้าทุกคน เพียงแต่เพิกเฉยหลี่หว่านเอ