All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 151 - Chapter 160

เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับ “คาดว่าจะไม่มีแม่นางดี ๆ คนไหนกล้าแต่ง แต่เขาก็แสดงท่าทีอย่างชัดเจนแล้วว่าตั้งใจจะไม่แต่งภรรยา และจะอยู่ด้วยกันแค่กับหลี่อี๋เหนียงไปชั่วชีวิตเท่านั้น”“ไม่แต่งภรรยา?” ดวงตาของซ่งซินหนิงเบิกกว้าง อย่างยากจะเชื่อ “ซื่อจื่อผู้สูงศักดิ์ของจวนโหวไม่แต่งภรรยา ภายภาคหน้าในบ้านก็จะไม่มีนายหญิงมาควบคุมดูแล แม้แต่งานเข้าสังคมก็จะไม่มีนายหญิงไป นี่เขาคิดอย่างไรกัน?”เมิ่งจิ่นเหยายิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “ไม่สนว่าเขาคิดอย่างไร? เขาเป็นแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้ว จะได้ไม่ต้องเป็นหายนะของคุณหนูที่ไร้ความผิด”ซ่งซินหนิงจิปากสองคำ “เช่นนั้นเขาจะต้องยืดมั่นความคิดในตอนนี้ และภายหลังอย่าได้เปลี่ยนความคิด มิเช่นนั้นจะเป็นหายนะต่อคุณหนูของคนอื่นเขา”เมิ่งจิ่นเหยากล่าว “ต่อไปไม่รู้ แต่ตอนนี้เห็นที เขาจะสามารถยึดมั่นได้”ซ่งซินหนิงหันไปมองอาเมิ่ง อาจเป็นเพราะแต่งงานเข้ามาในจวนฉางซินโหวจะใช้ชีวิตอย่างสบายใจ ไม่ต้องระวังตัวจากการทำร้ายของแม่เลี้ยงอยู่ตลอดเวลา อาเมิ่งในตอนนี้สีหน้าแดงระเรื่อ ใบหน้ายังอวบขึ้นเล็กน้อย ดูจะมีชีวิตชีวาอย่างเต็มเปี่ยมอีก สภาพแวดล้อมหล่อเลี้ยงคนขึ้นมาจริง ๆ ด้วย นางเอ

กู้จิ่งซีถามกลับว่า “อืม มีปัญหาอะไรหรือ?”น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งมาก ราวกับการฆ่าคนคือเรื่องที่ปกติธรรมดาเรื่องหนึ่งในสายตาของเขาเมิ่งจิ่นเหยาได้ยิน สีหน้าก็แข็งทื่อ และรู้สึกระทึกเล็กน้อย คำพูดที่เลือดเย็นแบบนี้ไม่ควรออกมาจากปากของกู้จิ่งซี นางถอยหลังก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว และกล่าวเตือนสติว่า “ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ท่านเป็นถึงเสนาบดีศาลต้าหลี่ นี่เป็นการรู้กฎหมาย แต่จงใจทำผิดกฎหมายไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”กู้จิ่งซีตกชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมา และเมื่อเห็นความกลัวในดวงตาของนาง ก็รู้ว่านางเข้าใจผิดแล้ว และหากคืนนี้ไม่อธิบายให้ชัดเจน แล้วตนเองนอนอยู่ข้างกายนาง เกรงว่านางจะฝันร้าย จึงอธิบายว่า “ตอนจับกุมนักโทษที่หลบหนี อีกฝ่ายมีลูกน้องไม่น้อย เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ หากข้าใจอ่อนเกินไป เจ้าคงจะต้องเป็นแม่หม้ายน้อยแล้ว”เมิ่งจิ่นเหยาตกตะลึง นี่เป็นแวดวงที่นางไม่เคยย่างกราย นางคิดว่าเสนาบดีศาลต้าหลี่เป็นราชการฝ่ายพลเรือน ซึ่งฝ่ายนี้ไม่สนใจเรื่องทุบตีไล่ฟัน และสนใจแค่การสืบคดีเท่านั้น แต่ความเป็นจริงกลับไม่เป็นเช่นนี้เลยแต่ เมื่อคิดดูอย่างละเอียด ก็เป็นเรื่องปกติ นักโทษที่ไหนจะให้ทา

“นางซุนย่อมให้เงิน แต่คงจะไม่พออย่างแน่นอน แม้ท้องจะหิวและอย่างจะเพิ่มอาหารเงินก็ยังไม่พอใช้ หรือว่าเจ้าคิดจะช่วยหอเก็บตำราคัดตำราเพื่อหาเงินเช่นนั้นหรือ? ข้าไม่ได้อยากจะทำลายกำลังใจของเจ้า เพียงแค่อยากให้เจ้ามุ่งมั่นกับการเรียน และไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น ในอนาคตจะได้เหนือกว่าคนอื่น”เมิ่งเฉิงจางตกตะลึง แต่ยังยืนกรานไม่รับ และตอบกลับว่า “พี่หญิงใหญ่ น้ำใจของท่านข้ารับไว้แล้ว แต่ข้ารับเงินไม่ได้จริง ๆ แม้ข้าจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่ก็รู้ถึงความยากลำบากของผู้หญิง แม้ท่านจะแต่งเข้ามาในจวนสกุลกู้ เป็นลูกสะใภ้ของสกุลกู้แล้ว แต่หากสกุลกู้รู้ว่าท่านใช้เงินช่วยเหลือบ้านมารดา คงจะมีคำวิจารณ์ต่อท่านอย่างแน่นอนขอรับ”เมื่อได้ยิน ขอบตาเมิ่งจิ่นเหยาก็ร้อนผ่าว ยัดเงินใส่ในมือของเขาโดยไม่ฟังเหตุผล และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “น้องรอง ไม่ต้องกังวล นี่ไม่ใช่เงินของสกุลกู้ แต่เป็นเงินของข้าเอง ช่วงก่อนหน้านี้ข้าเอาสินเดิมของท่านแม่ข้ากลับมาแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ข้ามั่งคั่งแล้ว เจ้าก็เอาไปอย่างวางใจเถอะ”นางพูดจบ เมื่อเห็นน้องชายยังคงไม่คิดจะรับ ก็กล่าวอีกว่า “น้องรอง พี่สาวให้น้องชาย ก็อย่าปฏิเสธข้าเล

“ใช่ไม่เหมือน แต่กลับมีความเหมือนบิดาข้าอยู่หลายส่วน ท่านตาของเขาน่ะ” กู้จิ่งซีพยักหน้า และนึกถึงความสัมพันธ์ของนางกับสกุลเมิ่ง แต่นางปฏิบัติต่อเมิ่งเฉิงจางกลับต่างออกไป ราวกับพี่สาวน้องชายแท้ ๆ ที่เกิดจากมารดาเดียวกัน จึงถามอีกครั้งว่า “เจ้ากับน้องรองดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันนะ?”เมิ่งจิ่นเหยายกยิ้มที่มุมปาก “เจ้าค่ะ เขาเป็นญาติเพียงคนเดียวของข้า”เพียงคนเดียวหรือ?สองคำนี้ทำให้กู้จิ่งซีชะงักไป ตอนนี้สกุลเมิ่งบวกกับแม่นางน้อยที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทั้งหมดก็เจ็ดคน แต่แม่นางน้อยกลับบอกว่าเมิ่งเฉิงจางเป็นญาติเพียงคนเดียว เช่นนั้นตามความหมายในคำพูดก็คือ คนอื่น ๆ ในสกุลเมิ่งเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยเท่านั้นเมิ่งจิ่นเหยาไม่เห็นถึงการแสดงออกของเขา จึงกล่าวอย่างสนใจแต่เรื่องของตนเองว่า “เขาเรียนได้ดีมาก ทำข้อสอบของสำนักศึกษาหลินซานผ่าน และจะได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลินซานเร็ว ๆ นี้แล้ว บังเอิญกู้ซิวเหวินก็ไปที่สำนักศึกษาหลินซานด้วย พวกเขาจะได้เป็นเพื่อนกันพอดีเจ้าค่ะ”กู้จิ่งซีส่งเสียง “อืม” เบา ๆ เมื่อเห็นตอนที่นางกล่าวถึงน้องชายคนนี้ จะมีรอยยิ้มที่มุมปาก คิ้วกับตาก็จะโค้งง

ตอนที่เมิ่งจิ่นเหยามาถึงโถงหรงฝู ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งก็กำลังนอนกลางวันอยู่ สาวใช้เหมือนจะรู้ว่าไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องกลับมา จึงเชิญนางไปยังห้องโถงเล็กของโถงหรงฝู ยกน้ำชาชั้นดีกับของหวานให้นาง และขอให้นางรอไปก่อนสักครู่สาวใช้อีกคนหนึ่งรีบไปแจ้งเมิ่งตงหย่วนกับนางซุนทันทีชิงชิวยืนปรนนิบัติอยู่ข้างกายเมิ่งจิ่นเหยา เมื่อเห็นสาวใช้มีท่าทางที่ดีต่อเจ้านายตนเองเช่นนี้ ต่างตกใจแทนเจ้านายที่ได้รับการโปรดปราน เจ้านายของพวกนางอยู่โถงหรงฝูก็เคยได้รับการต้อนรับเช่นนี้มาก่อนหรือ?ชิงชิวย่อตัว และกระซิบที่ข้างหูของเมิ่งจิ่นเหยา “ฮูหยิน เหตุใดข้าน้อยถึงรู้สึกว่าพวกเขามีเจตนาที่ไม่ดีเจ้าคะ?”เมิ่งจิ่นเหยากล่าวอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็รู้แล้ว”ผ่านไปได้ไม่นาน เมิ่งตงหย่วนกับนนางซุนก็มาถึงเมิ่งจิ่นเหยาลุกขึ้นทำความเคารพ “ท่านพ่อ ฮูหยินเมิ่ง”นางซุนได้ยินนางเรียกตนเองว่าท่านแม่ แต่กลับเรียกแค่เมิ่งฮูหยิน ก็รักษาหน้าไม่ได้เล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโต้เถียงกับนาง จึงตอบรับและยิ้มกว้าง “อาเหยา นั่งลงก่อนค่อยพูดเถอะ” เมิ่งจิ่นเหยาเห็นนางที่แม้ในใจจะเกลียดจนกัดฟันแทบหลุด และเกลียดจนอยาก