บททั้งหมดของ ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: บทที่ 161 - บทที่ 170

เมื่อได้ยินคำว่าเฉิงอวี่สองคำ สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาก็หยุดชะงัก มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำไว้แน่น เล็บมือทั้งหมดจิกเข้าไปในเนื้อของฝ่ามือ แต่กลับยังไม่ปล่อย มองไปที่นางซุนด้วยสายตาที่น่ากลัว พลางยิ้มอย่างเย้ยหยัน “เฉิงอวี่ตายได้เช่นไร ไม่มีผู้ใดเข้าใจชัดเจนไปกว่าเมิ่งฮูหยินอีกแล้วเจ้าค่ะ”ใบหน้าของนางซุนซีดเผือดเล็กน้อย ครู่ต่อมาก็ก้มหน้าแอบร้องไห้ พลางกล่าวอย่างสะอึกสะอื้น “อาเหยา สินเดิมของมารดาผู้ให้กำเนิดเจ้า ข้าได้คืนเจ้าไปแล้ว เจ้ายังต้องการอันใดอีก? ความตายของเฉิงอวี่เป็นปัญหาของเจ้า ทุกคนเห็นประจักษ์แก่สายตาของตนเอง ตอนนี้เจ้าจะสาดโคลนใส่ผู้อื่น ผลักความรับผิดชอบมาให้ข้ากระนั้นหรือ? ตอนนั้นท่านแม่ให้เจ้าไปที่โถงพระเพื่อขจัดพลังงานชั่วร้าย เจ้าก็ร้องไห้โวยวายไม่ไป เป็นข้าที่ร้องขอความเมตตาให้เจ้า”เมิ่งจิ่นเหยามองดูการเสแสร้งแกล้งทำเป็นตีหน้าซื่อของนาง ดวงตามืดมนจนไม่อาจคาดเดา กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “เมิ่งฮูหยิน หวังว่าภายภาคหน้าท่านจะยังสามารถกล่าวคำพูดนี้ออกมาได้อย่างมั่นใจอยู่นะ”ท่าทางแสร้งเช็ดน้ำตาของนางซุนชะงักเล็กน้อยเมิ่งตงหย่วนเห็นภรรยาเช็ดน้ำตาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ก

เขาถามแผ่วเบา “พี่หญิงใหญ่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นตอนอยู่ที่โถงหรงฝูงั้นหรือ?”เมิ่งจิ่นเหยาส่ายศีรษะ “ไม่มีอันใด เพียงแต่คิดเรื่องบางอย่างได้เท่านั้น” เมื่อเห็นเขายังคิดจะถามต่อ จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “น้องรอง ตอนนี้ยังเช้าเกินไป เจ้ายังขาดเหลือสิ่งของอันใดหรือไม่? พวกเราจะได้ไปซื้อกันตอนนี้เลย”เมิ่งเฉิงจางคิดอยู่ชั่วครู่ “พี่หญิงใหญ่ ข้าไม่ขาดเหลืออันใดขอรับ”เมิ่งจิ่นเหยายิ้มพลางพยักหน้า “อืม หากว่าขาดเหลือสิ่งใด ถึงเวลานั้นเจ้าค่อยไปซื้ออีกก็ได้ หรือหากว่าเจ้านึกขึ้นได้ว่าขาดเหลือสิ่งใด พวกเราค่อยไปซื้อพรุ่งนี้”เมิ่งเฉิงจางรับคำ พลางมองนาง มีหลายครั้งที่อยากพูดแต่ไม่ได้พูดออกมา สุดท้ายก็มองเห็นชิงชิวส่ายหน้าเล็กน้อยมาทางเขา จึงได้ล้มเลิกไม่ถามต่อผ่านไปไม่นาน ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งและคนอื่น ๆ ก็รู้ว่าเมิ่งจิ่นเหยาพาเมิ่งเฉิงจางไปด้วย ทว่าเมื่อได้ฟังที่พ่อบ้านพูด ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งกับเมิ่งตงหย่วนต่างก็ไม่ได้คิดอะไรมาก สกุลเมิ่งมีเพียงเด็กที่เป็นลูกอนุผู้นี้ที่สามารถพูดคุยกับเมิ่งจิ่นเหยาได้ พี่น้องทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อันดี ภายภาคหน้ายังสามารถหาผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ผ่านทางเฉิงจาง

เมื่อได้ยินมารดาเลี้ยงที่อ่อนโยนและใจดีกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา นางรู้สึกแต่เพียงว่าเลือดในกายจับตัวเป็นก้อน สมองว่างเปล่าไปหมด ทั่วทั้งร่างสั่นเทา อยากจะพุ่งออกไปถามนางซุนว่าเหตุใดจึงทำเช่นนี้ สุดท้ายก็มีสติขึ้นมาในยามคับขัน คิดได้ว่าตนเองยังเป็นเด็ก ผู้ใดจะเชื่อคำพูดของนางกัน?ดังนั้น ตอนนั้นนางจึงอดกลั้นเอาไว้ เดินจากไปราวกับซากศพที่เดินได้ แล้วบอกเรื่องนี้กับท่านปู่ ทว่าท่านปู่ที่นอนเจ็บป่วยอยู่บนเตียงมาเป็นเวลานาน ลมหายใจแผ่วเบาไม่มีเรี่ยวแรงจะมาจัดการเรื่องพวกนี้อีกแล้วท่านปู่บอกกับนางว่า “อาเหยาเด็กดี ไม่ร้องไห้ ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกแล้ว เจ้าก็คิดเสียว่าไม่เคยได้ยินพวกนางคุยกันมาก่อน”นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านปู่ถึงไม่ทวงความยุติธรรมให้น้องชาย จึงถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่านปู่ไม่อยากช่วยน้องชายจับคนไม่ดีหรือเจ้าคะ?”ดวงตาทั้งสองข้างของท่านปู่ขุ่นมัว มืดมนไม่สว่างไสว นัยน์ตาเต็มไปด้วยน้ำตา พลางกล่าวด้วยเสียงสะอื้น “ปู่แก่แล้ว ไล่ตามคนชั่วไม่ทัน จับไม่ได้แล้ว อาเหยายังเด็ก เอาชนะคนชั่วไม่ได้หรอก พวกเราปล่อยให้คนชั่วได้ใจไปสักพัก ดีหรือไม่?”นางพยักเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ “

ยามที่บุรุษดูแลใครสักคนท่าทางอ่อนโยน พิถีพิถัน การเคลื่อนไหวชำนิชำนาญ ราวกับเคยทำมาแล้วหลายครั้งหลายคราเมิ่งจิ่นเหยาดูเหมือนจะมองเห็นเงาร่างของท่านปู่ผ่านกู้จิ่งซีได้อย่างเลือนราง ท่านปู่ตามใจเพียงแค่นางเท่านั้น ไม่เพียงแต่ตัดแต่งเล็บให้นาง ยังมัดผมเป็นเปียเล็ก ๆ สองข้างให้นาง และเล่านิทานให้นางฟังด้วยกู้จิ่งซีในเวลานี้ดูคล้ายกับท่านปู่อยู่บ้าง แต่กลับไม่ใช่ท่านปู่ เขาอ่อนโยน ส่วนท่านปู่คือความรักและเมตตาเมิ่งจิ่นเหยาอยากรู้ “ก่อนหน้านี้ท่านพี่เคยดูแลเด็กอยู่บ่อยครั้งหรือเจ้าคะ?”เด็กที่นางพูด หมายถึงกู้ซิวหมิงการเคลื่อนไหวของกู้จิ่งซีหยุดชะงักไปชั่วครู่ มองดูนางพลางยิ้มแล้วกล่าวว่า “เปล่าหรอก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าดูแลเด็ก โชคดีที่เด็กว่านอนสอนง่าย ไม่ก่อกวนเท่าใดนัก มิเช่นนั้นข้าคงดูแลไม่ไหว” เมื่อเมิ่งจิ่นเหยาได้ฟัง ก็ก้มหน้าลงไม่มองเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ พลางกล่าวเสียงแผ่วเบา “ท่านพี่เป็นท่านโหว จะมาดูแลผู้อื่นได้อย่างไรกัน? ให้สาวใช้มาทำให้ก็พอแล้วเจ้าค่ะ”กู้จิ่งซียิ้มมุมปาก กล่าวตามเหตุตามผล “หากว่าเจ้าอยากให้สาวใช้มาดูแล จะอยู่ภายในห้องเพียงลำพังได้อย่างไร

นางตอบคำถามที่กู้จิ่งซีถามมาก่อนหน้านี้ “ถูกกระทำเจ้าคะ”เมื่อกล่าวจบ น้ำเสียงของนางก็สะอื้นเล็กน้อย พลางกล่าวต่อว่า “ตอนนั้นไม่มีคนบังคับข้า เป็นเพียงความผิดพลาดที่ให้เกิดขึ้นเท่านั้น ข้าถึงได้รู้ว่าตนเองตกหลุมพรางโดยไม่ได้เตรียมตัวป้องกันเลยแม้แต่น้อย อยากจะแก้ไขแต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว”กู้จิ่งซีตอบกลับ “ผู้ที่ไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด นั่นมิใช่ความผิดของเจ้า เป็นความผิดของผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด”“มิใช่งั้นหรือเจ้าคะ?”เมิ่งจิ่นเหยากระซิบแผ่วเบา แววตาว่างเปล่า ท่าทางเหม่อลอยเล็กน้อย เมื่อนึกถึงร่างเย็นยะเยียบเล็ก ๆ ที่นอนอยู่ภายในโลงศพ ในใจของนางก็บีบรัดจนเจ็บขึ้นมา เดิมทีเฉิงอวี่ไม่จำเป็นต้องตาย“ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว”กู้จิ่งซีให้คำตอบยืนยัน เมื่อเห็นนางจมอยู่ในความโศกเศร้า โทษตนเองและรู้สึกผิด เกลียดชังอย่างถึงที่สุด ก็สามารถคาดเดาได้ว่าคนผู้นั้นจะต้องสำคัญกับนางมากเป็นแน่ จึงถามนางต่อ “มิสู้ฮูหยินลองบอกกับข้าก่อนสักหน่อยได้หรือไม่ ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?”เมิ่งจิ่นเหยาเงยหน้ามองบุรุษที่อยู่อยู่ตรงหน้า คิดในใจว่าผู้ที่ชอบธรรมและน่าเกรงขามเช่นเสนาบดีกู้คงไม่แพร่เรื่องนี้อ