All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 181 - Chapter 190

หากหลานชายคนอื่น ๆ อายุไม่เกินเกณฑ์ นางก็เต็มใจไขว่คว้ามาเพื่อหลานชายคนอื่น ๆ เช่นกัน แต่อายุเกินเกณฑ์แล้ว ส่งเข้าไปจะดูเหมือนเป็นอะไร? แล้วคนอื่นจะคิดอย่างไรกับสกุลกู้ของพวกเขา? กู้ซิวหมิงกล่าวอีกว่า “เช่นนั้นเมิ่งเฉิงจางเล่า? ท่านพ่อเป็นพี่เขยของเขา มีพี่เขยที่มีความรู้กว้างขวางเช่นนี้ เขาแค่มาอาศัยที่จวนพวกเรา มีคำถามที่ไม่เข้าใจก็ถามท่านพ่อเอาก็ได้แล้ว เหตุใดยังต้องส่งเข้าสำนักศึกษาหลิงซานด้วยขอรับ?”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ฟังจนสับสน จึงถามอย่างสงสัยว่า “ซิวหมิง นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับเฉิงจางหรือ?”กู้ซิวหมิงแค่รู้สึกน่าขันมาก จึงหัวเราะเยาะ และระบายความไม่พอใจออกมา “ท่านพ่อช่างลำเอียงยิ่งนัก ส่งหลานชายเข้าสำนักศึกษาหลิงซานก็ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็เป็นหลานชายแท้ ๆ และมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่เมิ่งเฉิงจางไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขาเลย แต่เพราะคลั่งรักเมิ่งจิ่นเหยา จึงส่งเมิ่งเฉิงจางเข้าสำนักศึกษาหลิงซาน ท่านพ่อทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง ยังไม่ใช่เพราะข้าไม่ได้เป็นบุตรชายแท้ ๆ ของเขาหรอกหรือ? หากข้าเป็นบุตรชายแท้ ๆ ไยท่านพ่อจะลำเอียงเช่นนี้ขอรับ?”“ซิวหมิง เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร?” กู้

ทันทีที่คำกล่าวนี้หลุดออกมา เมิ่งจิ่นเหยาก็มองเด็กหนุ่มด้วยความตกตะลึง เด็กหนุ่มรูปร่างผอมบาง กลับยืนตัวตรง และเห็นได้ชัดว่าเขาประหม่าจนกำหมัดแน่น แต่ยังคงใช้น้ำเสียงที่สงบนิ่งบรรยายถึงความอยุติธรรมของนาง เด็กชายตัวน้อยที่เมื่อก่อนเดินตามหลังนางต้อยๆ ได้เติบโตขึ้นในตอนที่นางยังไม่ทันได้รู้สึกตัวเสียแล้ว แถมเติบโตจนกลายเป็นชายชาตรีที่สามารถปกป้องนางได้อีกเมื่อฮูหยินผู้เฒ่ากู้ฟังจบ ก็ชะงักอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มนี้จะมีความกล้าหาญ และกล้าพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าพวกเขาได้ถึงเพียงนี้ เมื่อมองชายหนุ่ม ราวกับนางจะเห็นอาเหยาในพิธีแต่งงานในวันนั้น พี่สาวน้องชายยังคงมีส่วนที่คล้ายกันอยู่ นางจึงกล่าวเสียงอ่อนโยนว่า “เฉิงจาง เจ้าไม่ต้องกังวล อาเหยาเป็นผู้อาวุโส ซิวหมิงรังแกนางไม่ได้หรอก และหากซิวหมิงไม่เคารพนาง ก็จะใช้กฎของสกุลลงโทษ วันนี้เจ้าก็เห็นแล้ว ว่าพี่เขยเจ้าไม่ใช่คนลำเอียง”“เช่นนั้นก็ดีขอรับ”เมิ่งเฉิงจางขานรับพลางพยักหน้าเบา ๆ เดิมเขาคิดว่าซิวหมิงก่อเรื่องเช่นนั้นออกมา จะมีความละอายใจกับพี่หญิงใหญ่ของเขา และคงจะไม่ทำให้พี่หญิงใหญ่ลำบากใจอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าเพราะคู่หมั้นกล

กู้จิ่งซีพยักหน้าและกล่าว “ท่านแม่วางใจ ลูกรู้จักขอบเขตของตนเองดีขอรับ”“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ข้าไม่ยุ่งด้วยแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ถอนหายใจ และไม่อยากดำเนินหัวข้อสนทนาที่น่าหงุดหงิดนี้ต่อ จึงกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ก็เดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อย พวกเราแม่ลูกไม่ได้เดินเล่นด้วยกันมานานแล้ว”“ขอรับ”กู้จิ่งซีวางถ้วยชาลง ยืนขึ้นก้าวเท้ามาข้างหน้าหลายก้าว และเอื้อมมืออยากจะพยุงนางฮูหยินผู้เฒ่ากู้เหลือบมองเขาอย่างตำหนิ “แม่รู้ว่าเจ้ามีความกตัญญู แต่ข้ายังไม่ถึงวัยที่อายุมากจนเดินเหินยังต้องให้คนพยุง”กู้จิ่งซียิ้มขอโทษพลางกล่าว “ท่านแม่พูดถูกขอรับ” ......เรื่องที่กู้ซิวหมิงสามคนทะเลาะกันเมื่อเช้า คนในจวนต่างรู้กันหมดแล้วแต่ฮูหยินผู้เฒ่ากู้สั่งปิดปากเงียบ จนสาวใช้ที่รู้เรื่องล้วนไม่กล้าเผยแพร่ออกไป ดังนั้นทุกคนจึงไม่ทราบสาเหตุที่สองสามคนนี้ทะเลาะกันคือเรื่องอะไรทางด้านเรือนรองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ กู้จิ่งซงไม่สนใจการทะเลาะกันระหว่างเด็ก ๆ กู้ซิวหงก็ไม่ใช่คนที่นินทา แม้แต่คิดจะส่งคนไปสอบถามยังไม่มีเลย และเก็บตัวอยู่ในห้องตำรา ตั้งใจอ่านเพียงตำรานักปราชญ์เท่านั้นกลับเป็นน

เมื่อเห็นสถานการณ์ เมิ่งจิ่นอวี้ก็กระทืบเท้าด้วยความโมโหทันที “ท่านแม่ ท่านดูนางสิเจ้าคะ แค่ได้เลื่อนตำแหน่งทางสังคม ก็ทำท่าเหมือนกิ้งก่าได้ทอง เห็นผู้อาวุโสก็ไม่รู้จักหยุดรถและลงมาทักทายกัน ท่านเลี้ยงดูนางมาสิบหกปีโดยไร้ประโยชน์จริง ๆ เจ้าค่ะ”นางซุนมองรถม้าที่ขับเคลื่อนไป ก่อนจะค่อย ๆ ชักสายตากลับ และระงับความโกรธแค้นที่ปั่นป่วนไว้ในใจ พลางดึงบุตรสาวขึ้นรถม้า จากนั้นก็กล่าวเสียงอ่อนโยนว่า “นางอวดเก่งได้ไม่นานหรอก อีกไม่กี่ปี สวยหายรักหด นางยิ่งไม่มีบุตรอยู่ข้างกาย หากไม่มีความโปรดปรานของฉางซินโหว นางก็ไม่มีค่าอะไร”“แม้ไม่มีความโปรดปรานของฉางซินโหว นางก็ยังคงเป็นฮูหยินของขุนนางผู้สูงส่งนะเจ้าคะ” หลังเมิ่งจิ่นอวี้พูดจบ ก็เบะปาก และรู้สึกหดหู่ใจ สองวันก่อนนางไปเข้าร่วมงานเลี้ยงรวมตัวของเหล่าพี่น้อง มีคนพูดฉีกหน้านาง บอกว่ามารดาของนางกับพี่หญิงใหญ่นางแตกคอกัน หากไม่มีความสัมพันธ์ของพี่หญิงใหญ่ แค่จวนหย่งชางป๋อที่ตกอับ คงหาครอบครัวสามีที่ดีให้นางไม่ได้ และทั้งชีวิตนี้นางก็อย่าหวังจะมีหน้ามีตาเหมือนพี่หญิงใหญ่ของนางเลยนางซุนหัวเราะเยาะอย่างไม่แยแส “ฮูหยินโหวนี่ของนาง เป็นเพียงหญิงที่อ

เมิ่งจิ่นเหยารีบส่ายหน้า และกล่าวอธิบายอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ข้า เมื่อครู่ข้ายังไม่ทันตั้งตัวเจ้าค่ะ”กู้จิ่งซีเม้มริมฝีปากและยิ้มเล็กน้อย พลางกล่าวติดตลกด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เช่นนั้นครั้งหน้าฮูหยินตอบช้าลงหน่อยก็ได้ และตอนที่ยังตั้งตัวไม่ทัน ก็อย่าถามฉีอวิ้นเหวินอีกว่ากู้เย่าหลิงคือผู้ใด มิเช่นนั้นครั้งหน้าคนอื่นจะคิดว่าพวกเราไม่คุ้นเคยกันจริง ๆ ”สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาบึ้งตึงเล็กน้อย และฝืนยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแต่ยังคงสุภาพออกมา พลางจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง คนอื่นหยอกล้อก็ช่างเถอะ เขาจะหยอกล้อทำไม? เขาไม่เคยกล่าวถึงฉายานามของตนเองเลย ยังคงเป็นมารดาเขาที่เคยกล่าวถึงครั้งหนึ่ง แต่ก็แค่ครั้งนั้น ปกติไม่ได้เรียกฉายาเขา ส่วนใหญ่จะเรียกว่าท่านพี่ ดังนั้นจึงลืมไปในภายหลังเมื่อเห็นสถานการณ์ กู้จิ่งซีก็ไม่หยอกล้อนางอีก และหันไปมองฉีอวิ้นเหวิน พลางถามอย่างสงสัยว่า “ข้าให้ฮูหยินของข้าเข้ามา ไม่ได้เรียกเจ้าเสียหน่อย เจ้ามาทำไมหรือ?”ฉีอวิ้นเหวินฉุนกับคำพูดนี้เล็กน้อย หรือเขาไม่ควรมาปรากฏตัว?เขายักไหล่อย่างจนใจ “ตอนที่ข้ามา บ่าวรับใช้ของจวนเจ้าบอกว่าเจ้าอยู่ในห้องหนังสือ ข้าจึงให้เขาพาข้