All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 121 - Chapter 130

ในตอนแรกเมิ่งจิ่นเหยายังรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง แต่เมื่อลองคิดตามช้า ๆ ก็พอจะเข้าใจความหมายบางอย่าง ในบรรดาคุณชายสี่ท่านแห่งจวนโหว มีเพียงกู้ซิวเหวินเท่านั้นที่พอจะเป็นความหวังได้ ส่วนกู้ซิวหมิงก็ทำให้กู้จิ่งซีหมดหวังแล้ว นี่หรือว่านางต้องมีบุตรชายที่ได้มาเปล่า ๆ เพิ่มขึ้นอีกคน? เพียงแต่ สำหรับนาง เรื่องนี้นับเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง รับกู้ซิวเหวินเป็นบุตรบุญธรรม แล้วแต่งตั้งให้กู้ซิวเหวินขึ้นเป็นซื่อจื่อแทน นับว่าเป็นประโยชน์ต่อนางมากกว่าให้กู้ซิวหมิงเป็นซื่อจื่อสืบทอดตำแหน่งต่อไปในอนาคต สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงแค่การอนุมานอย่างหนึ่งเท่านั้น มิใช่เรื่องที่ตัดสินชี้ขาดแล้ว ใครเล่าจะล่วงรู้? บางทีกู้จิ่งซีอาจจะไม่ได้มีความคิดนี้อยู่เลยก็ได้ เพียงแต่เสียดายความสามารถก็เท่านั้น เพราะรู้สึกว่าหลานชายของตนเป็นคนมีศักยภาพสามารถพัฒนาได้ อีกทั้งช่วงวัยยังเหมาะสมพอดี ฉะนั้นจึงเข้าไปช่วยเหลืออีกแรง …… ทางฝั่งบ้านรอง นางเฉินริษยาจนแทบคลั่ง ราวกับว่าสะสมความอิจฉาริษยามาแรมปี ริษยาจนทนไม่ไหว นางเฉินเหลือบสายตามองบุตรชายผู้ซึ่งฉลาดเฉลียวเก่งกาจของครอบครัวตนเองแล้ว ก็หันไประเบิดอารมณ์ใส่สามีอย่า

เมื่อครู่ แม้ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงชั่วพริบตา แต่ก็เพียงพอจะทำให้เมิ่งจิ่นเหยาจับสังเกตได้ นางเห็นชัดเจนว่าหลังจากที่กู้ซิวหมิงเอ่ยวาจานั้นออกมา ใบหน้าของกู้จิ่งซีพลันฉายประกายสิ้นหวังออกมาวูบหนึ่ง แม้กระทั่งแววตายังเยือกเย็นลงไม่น้อย จากสิ่งนี้เห็นได้ว่า ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา กู้จิ่งซียังคงมีความคาดหวังในตัวกู้ซิวหมิงอยู่ในใจ หวังว่าภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้กู้ซิวหมิงจะคิดได้ และเข้าใจว่าซื่อจื่อของจวนโหวจำเป็นต้องมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายหนึ่งคน และเป็นภรรยาเอกที่เพียบพร้อมสามารถเป็นหน้าเป็นตาให้วงศ์ตระกูลได้ และจะต้องมีทายาทสายเลือดหลักเพื่อสืบทอดตำแหน่ง แต่กู้ซิวหมิงก็ยังทำให้กู้จิ่งซีต้องผิดหวังอีกเหมือนเคย บุตรหลานในตระกูลโหวอันทรงเกียรติ โดยเฉพาะผู้สืบทอดตำแหน่ง ไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเอง จะทำตัวลอยชาย เอาแต่ใจตัวเองไม่ได้อย่างเด็ดขาด หากไม่มีเรื่องหนีตามกันเกิดขึ้น หากแม่นางหลี่ท่านนี้โดดเด่นเลิศล้ำ กู้ซิวหมิงจะถอนหมั้นเดิมก่อน แล้วจากนั้นค่อยพยายามหาทางพิสูจน์ให้ผู้อาวุโสในตระกูลเห็นด้วย และรับแม่นางหลี่เป็นภรรยาเช่นนั้นก็ย่อมได้ ทว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมิได้เป็

ตอนนี้พอรู้ว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่เคยลองมาก่อน นางก็รู้สึกสมดุลขึ้นมาทันที และไม่รู้สึกเสียเปรียบแล้ว แม้ตายนางก็ยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่ ส่วนกู้จิ่งซีก็บริสุทธิ์จนตายเช่นกัน เช่นนี้ถือว่ายุติธรรมมากกู้จิ่งซีรู้สึกฉงนกับวาจาของนางเล็กน้อย ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งถึงเข้าใจขึ้นมา ที่แท้แม่นางน้อยผู้นี้ตัดสินเรื่องที่เขาเหมาะจะเป็นคู่ชีวิตที่ดีหรือไม่เช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือภายภาคหน้า ขอเพียงเขาไม่เคยแตะต้องหญิงอื่นก็พอแล้วทันใดนั้นกู้จิ่งซีก็ถามขึ้นว่า “นอกเหนือจากนี้เล่า?”เมิ่งจิ่นเหยาถามกลับด้วยรอยยิ้มว่า “นอกจากนี้ ท่านพี่แค่ทำหน้าที่อันสามีพึงกระทำก็พอแล้ว ต่างว่ากันว่าท่านฉางซินโหวเป็นผู้มีเกียรติสูงส่ง ท่านพี่คงไม่ปฏิบัติกับภรรยาพกพร่องกระมัง?”“ไม่” กู้จิ่งซีเอ่ยอย่างไม่คิด สัญญากับนางด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ฮูหยินวางใจได้ เจ้าจะมีเกียรติทุกอย่างที่ฮูหยินของจวนโหวพึงมี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกินหรือเครื่องนุ่งห่ม ข้าก็จะไม่ให้ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย”ระหว่างสามีภรรยาเปิดใจคุยกันครั้งแรก เมิ่งจิ่นเหยารู้สึกพอใจมากจนยิ้มแก้มปริ ก่อนจะยิ้มตาหยีเอ่ย “ท่านพี่เป็นคนกล่าวเองนะเจ้า

หลี่หว่านเอ๋อร์ถูกส่งกลับบ้านของตนเมื่อเดือนที่แล้ว ตอนแรกกลับมาก็ดีใจ เพียงแต่เวลานานเข้า กู้ซิวหมิงยังไม่ส่งคนมาแจ้งข่าวแก่นางเสียที ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวาย ทั้งยังเฝ้ารอด้วยความกังวลนานครึ่งเดือนกว่า ในที่สุดก็มีแม่สื่อมาหานาง บิดามารดาของนางเสียชีวิตทั้งคู่ นางจึงพึ่งพาท่านปู่เพื่อดำรงชีวิต บัดนี้ท่านปู่ก็จากไปแล้ว เมื่อแม่สื่อมาหานาง นางจึงตอบตกลงในทันที ถึงอย่างไรแม้แต่ร่างกายของนางก็มอบให้กู้ซิวหมิงแล้ว นางก็กลัวอีกว่าหากแสร้งทำเป็นเล่นตัวและกล่าวว่าขอพิจารณาดูก่อน สกุลกู้จะไม่พอใจจนเปลี่ยนความคิด และไม่ยอมให้นางเข้าจวนการรับอนุภรรยากับการแต่งภรรยาแตกต่างกัน โดยที่ไม่มีสามหนังสือหกพิธีการ ไม่จำเป็นต้องมีพิธีการใด ๆ ยิ่งไม่ต้องมีหนังสือแต่งงาน เพียงแค่แม่สื่อเดินเข้ามา หากตกลงกันได้ ก็จะเลือกวันมงคล จากนั้นใช้เกี้ยวเล็ก ๆ หามไปยังบ้านฝ่ายชาย ซึ่งเกี้ยวก็ไม่สามารถเข้าทางประตูหลัก ทำได้เพียงเข้าทางประตูข้างเท่านั้นอีกสิบวันจะเป็นวันมงคล กู้ซิวหมิงจึงไปขออนุญาตบิดา และหลังจากได้รับอนุญาตจากบิดา ก็ตัดสินใจพาหลี่หว่านเอ๋อร์เข้าจวนในวันนั้นเลยกู้ซิวหมิงจะแต่งอนุภรรยา

เมื่อกู้ซิวหมิงฟังจบ ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าน้องชายกำลังจะไปร่ำเรียนที่สำนักศึกษาหลิงชาน ในบรรดาพวกเขาสี่พี่น้อง มีเพียงลูกพี่ลูกน้องที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ และแม้แต่เขาที่อยู่ในฐานะซื่อจื่อ ก็ไม่เคยได้รับการที่บิดาเข้าประตูไปขอที่นั่งจากหัวหน้าของสำนักศึกษาหลิงชานเลยสุดท้ายแล้วเขาไม่ใช่บุตรชายแท้ ๆ บิดาก็ไม่ทุ่มเทต่อเขามากนัก เมื่อเปรียบเทียบเขาในฐานะหลานชายที่เคยรับเลี้ยงมา น้องสี่เป็นหลานชายแท้ ๆ ของบิดา และความสัมพันธ์กับบิดาก็แน่นแฟ้นกว่าเขาเขาเจ็บปวดอยู่ในใจ แต่กลับยังคงฝืนรักษารอยยิ้มเอาไว้ และกล่าวแสดงความยินดีไปทางน้องชาย “น้องสี่ ได้ยินว่าเจ้าจะไปร่ำเรียนที่สำนักศึกษาหลิงชานแล้ว ยินดีด้วยนะ”กู้ซิวเหวินตอบรับอย่างง่ายดายเหมือนน้ำไหล “ก็ยินดีกับพี่สามที่ได้หญิงงามเป็นภรรยาด้วยนะขอรับ”ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกไป กู้ซิวเหวินก็นึกคำพูดของบิดามารดาขึ้นมาได้อีกว่า พี่สามยังไม่แต่งภรรยาก็รับอนุเข้ามาเสียก่อน มันเหลวไหลยิ่งนัก และการแสดงความยินดีของเขานี้ดูเหมือนไม่ค่อยเหมาะสม จึงรีบเปลี่ยนเรื่องกลับไปทันที “ความจริงที่ข้าสามารถไปสำนักศึกษาหลิงชานได้ ต้องขอบคุณท่านอาสามมากเลยขอรับ