All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 111 - Chapter 120

สำหรับเรื่องนี้ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มิได้เป็นกังวล ตอบกลับว่า “สภาพแวดล้อมสามารถเปลี่ยนคนได้ เขาเพียงแค่ถูกตามใจจนเกียจคร้านเท่านั้น แต่เมื่อใดที่เห็นสหายร่วมเรียนรอบตัวตั้งใจศึกษาตำราอย่างมานะบากบั่นแล้ว ก็จะซึมซับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับเด็กที่ฉลาดเฉลียวหากจะศึกษาเล่าเรียนแล้ว แม้ลงแรงน้อยนิดแต่ผลสำเร็จเป็นเท่าตัว” กู้จิ่งซีงุนงง “ท่านแม่เชื่อใจเขาหรือ” ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กลั้วหัวเราะพลางว่า “ข้าเองก็เห็นเด็กคนนี้มาจนโตเหมือนกัน เขานิสัยเป็นอย่างไรข้ารู้ดี” ได้ยินวาจานี้แล้ว กู้จิ่งซีเองก็รู้สึกคาดหวังกับผลลัพธ์ของหลานชายคนนี้เช่นกัน หากว่าสามารถพัฒนาตนเองได้จริง ครั้นจะหาเส้นสายให้เขาได้มีตำแหน่งก็ถือว่าคุ้มค่า แต่ถ้าเข้าไปแล้วใช้ชีวิตแบบเช้าชามเย็นชาม นั่นก็เสียเกียรติสกุลกู้จริงๆ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มองสีท้องฟ้านอกหน้าต่างปราดหนึ่ง บัดนี้ตะวันลาลับขอบภูเขาแล้ว อีกไม่นานท้องฟ้าจะมืดสนิท ก็หันไปมองบุตรชาย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เย่าหลิง ประเดี๋ยวก็จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ไม่สู้อยู่รับมื้อเย็นด้วยกันก่อนจะเป็นอย่างไร ข้าจะกำชับห้องครัวปรุงอาหารที่

ที่สำนักศึกษามีการแบ่งระดับชั้นเรียน ก็เพื่อจะได้สอนศิษย์ตามความสามารถง่ายขึ้น ลูกศิษย์ที่อยู่ต่างระดับชั้น รูปแบบการสอนก็จะแตกต่างกันไปด้วย ลูกศิษย์ที่อยู่ชั้นเรียนระดับหนึ่งก็ไม่สามารถใช้รูปแบบการสอนสำหรับชั้นเรียนระดับสี่ได้ มิเช่นนั้นแล้วจะเปลืองเวลาไปโดยใช่เหตุ ส่วนลูกศิษย์ชั้นเรียนระดับสี่ หากว่าใช้รูปแบบการสอนของชั้นเรียนระดับหนึ่งแล้ว ลูกศิษย์ก็อาจจะเรียนไม่เข้าใจ เหมือนกับหลานชายของเขา ความรู้พื้นฐานยังไม่แน่นพอ ให้เรียนที่ระดับพื้นฐานแบบนี้ดีที่สุดแล้ว แม้จะเป็นชั้นเรียนระดับพื้นฐาน แต่กู้จิ่งเซิ่งและนางจางก็ยังยิ้มออก รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นที่สุด แม้จะเป็นระดับพื้นฐาน แต่ก็ทำให้เขาได้เอาไปคุยโวโอ้อวดได้อีกนานแล้ว กู้จิ่งเซิ่งปกปิดความตื่นเต้นในน้ำเสียงไม่อยู่ “น้องสาม หนนี้ข้าต้องขอบคุณเจ้ามาก ระดับพื้นฐานก็ไม่เป็นอะไร ขอเพียงซิวเหวินตั้งใจศึกษาวิชา ก็พอจะเลื่อนขั้นได้แล้ว” “พี่ใหญ่เกรงใจแล้ว” กู้จิ่งซีเห็นสายตาคู่นั้นของพี่ชายใหญ่ยามที่มองตนเองอยู่ ส่องประกายเจิดจ้า ก็กลัวว่าเขาจะขอให้ตนเองอยู่รับอาหารเที่ยงด้วยกัน และอีกสักพักคงโน้มน้าวให้ดื่มสุราต่อด้วยกัน ก็เอ่ยขึ้

เมิ่งจิ่นเหยาเอ่ย “มีเรื่องกับพวกเขาเป็นเรื่องที่ช้าเร็วต้องเกิดขึ้นสักวันอยู่ดี เพียงแต่พวกเขาให้โอกาสข้าเร่งให้มันเกิดเร็วขึ้นก็เท่านั้น” ซ่งซินหนิงกัดฟันกรอด สบถอย่างไม่สบอารมณ์ “แม่เลี้ยงของเจ้าก็ช่างกล้าหาญยิ่งนัก แม้แต่สินเดิมของมารดาผู้ให้กำเนิดเจ้ายังกล้ายักยอกเป็นของส่วนตัว” แววตาของเมิ่งจิ่นเหยาหม่นลง ก่อนจะแค่นเสียงยิ้มเยาะออกมา “หากว่าไม่มีคำอนุญาตของท่านพ่อและท่านย่าของข้า นางหรือจะกล้าทำเช่นนั้น? แต่ว่า พวกเขาก็ตะเภาเดียวกัน แค่ไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่าพวกเขาสองแม่ลูกรวมหัวกับคนนั้น และหัวหอกก็ชี้ไปที่นางซุนแล้ว เพราะฉะนั้นที่พูดได้ยามนี้ก็มีแต่นางซุนยักยอกสินเดิมของลูกเลี้ยงไปเป็นส่วนตัวเท่านั้น พวกเขาสองแม่ลูกทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร ปัดความรับผิดชอบให้นางซุนทั้งหมด ให้นางซุนรับผิดแต่เพียงผู้เดียว” ซ่งซินหนิงอึ้งงันไป ครู่หนึ่งให้หลังก็ผงกศีรษะ พลางเอ่ยว่า “ใช่แล้ว ตัวการที่สำคัญที่สุดก็เห็นจะเป็นท่านย่าและท่านพ่อของเจ้า” นางเอ่ยพลางแค่นเสียงหัวเราะอย่างดูแคลนออกมา “ทั้งที่บิดาเจ้ารักมารดาเลี้ยงเจ้าออกปานนั้น แต่พอเกิดเรื่อง กลับผลักไสนางออกไปขวางมีดไว้โดยไม่มีลังเล ดูเ

บางที สิ่งที่ทุกคนเห็นอาจเป็นภาพลวงตาทั้งหมด ความจริงแล้วใต้เท้าเสิ่นไม่ได้รักฮูหยินเสิ่นมากมายปานนั้น แต่สิ่งที่รักมีเพียงเงินทองทรัพย์สมบัติของบ้านมารดาฮูหยินเสิ่นเท่านั้น คิดถึงจุดนี้แล้ว เมิ่งจิ่นเหยาพลันหนาวสะท้านไปทั้งร่างกาย ความคิดเช่นนี้จะต้องลุ่มลึกเพียงใด ถึงจะสามารถเสแสร้งมาได้หลายปีเช่นนั้น? บุรุษที่กล้าใช้ทุกเล่ห์กลเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย น่ากลัวยิ่งกว่าสัตว์ร้ายทุกชนิดเสียอีก นางกลืนน้ำลาย และพึมพำออกมาด้วยเสียงเบาหวิว “อาหนิง บางทีฮูหยินเสิ่นอาจจะแค่มอบความจริงใจให้ผิดคนมาตั้งแต่แรกก็ได้” ซ่งซินหนิงงุนงง ก็ถามขึ้นเนิบๆ “หมาย…หมายความว่าอย่างไร?” เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับ “ไม่แน่ว่า ความจริงแล้วใต้เท้าเสิ่นอาจจะไม่ได้ชมชอบฮูหยินเสิ่นมากมายเพียงนั้น แต่แค่มองว่าตัวฮูหยินเสิ่นสามารถหาผลประโยชน์ได้ก็เท่านั้น เขาถึงได้เสแสร้งว่ารักมากผูกพันมาก แต่บัดนี้เขาเป็นขุนนางตำแหน่งสูงเงินหนา ไม่ต้องการแรงช่วยเหลือจากเรือนมารดาของฮูหยินเสิ่นอีกแล้ว ธาตุแท้เดิมย่อมปรากฏออกมาช้าๆ” ซ่งซินหนิงได้ยินแล้ว ก็สูดหายใจเยียบเย็นเฮือกหนึ่ง สิ่งนี้น่ากลัวยิ่งกว่าการเปลี่ยนใจกลางทางอีก คิดถึงท่

หนิงตงตอบกลับ “โบราณว่าไว้ ไม่มีเหตุผลแต่ยื่นไมตรีจิตมิใช่โจรชั่วก็เป็นขโมย ฮูหยินใหญ่เมื่อครู่กระตือรือร้นต่อท่าน รู้สึกประหลาดพิกลเจ้าค่ะ” ได้ยินเช่นนั้น เมิ่งจิ่นเหยาส่ายศีรษะไม่เห็นด้วย “ข้าคิดว่าคงไม่ใช่เช่นนั้น แม้ข้าเป็นฮูหยินท่านโหว แต่ข้าก็มิได้มีอำนาจแท้จริงอันใด อำนาจอธิปไตยอยู่ในการดูแลของนางและพี่สะใภ้รอง ข้าจะช่วยเหลือธุระอันใดของนางได้เล่า?” “ไม่แน่ว่าอาจจะใช้ท่านเป็นทางผ่าน เพราะอยากให้ท่านโหวช่วยเหลือนั่นก็เป็นไปได้เจ้าค่ะ?” หนิงตงเอ่ยพลาง กวาดสายตามองทั่วทั้งสี่ทิศ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอื่น จึงเอ่ยต่อ “บ่าวได้ยินมาว่าในการคบค้าสมาคมระหว่างฮูหยินขุนนางเหล่านั้น ฮูหยินบางท่านมักจะพูดจาเอาอกเอาใจให้ฮูหยินของอีกบ้านหนึ่งรู้สึกพึงพอใจ หลังจากนั้นค่อยให้ฮูหยินของอีกบ้านหนึ่งกลับไปเป่าหูสามีที่ข้างหมอน เรื่องต่าง ๆ ก็จะสำเร็จดังหวังเจ้าค่ะ” เมิ่งจิ่นเหยาฟังแล้ว ก็หัวเราะออกมา “หากเป็นเช่นนี้จริง ก็หมายความว่านางยังพอเห็นข้าอยู่ในสายตา ทว่านางคงมิได้มีเรื่องต้องการความช่วยเหลืออะไร ประเดี๋ยวเจ้าค่อยไปสืบมาแล้วกัน ดูว่าในจวนมีเรื่องใดเกิดขึ้นหรือไม่” หนิงตงรับคำ “บ่าวจะ