บททั้งหมดของ แรดสลัดคาน : บทที่ 11 - บทที่ 20

สายตาของผู้หญิงที่ควงแขนปองคุณไม่ปล่อยมองมา มันส่งมาหยามกันชัดๆ มีหรือที่ทิพย์ทิวาจะมองไม่ออก ได้แต่สั่งให้ตัวเอง ‘ใจเย็นไว้ทิช่าเอ๋ย ใจเย็นไว้อย่าฟาดงวงฟาดงาออกตอนนี้ ไม่ดี ไม่งาม’“ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ พอดีช่วงนี้เจริญอาหารมากไปหน่อย น้ำหนักเลยขึ้นอย่างที่เห็น แต่อีกไม่กี่เดือนก็ผอม ทิช่าอ้วนง่าย ผอมง่าย แป๊บๆ ก็กลับมาหุ่นดีเหมือนเดิม”พูดออกไปแล้วก็ลอบถอนหายใจ เธอเป็นคนประเภทที่พูดมาตั้งแต่เมื่อไหร่ น้ำหนักขึ้นง่ายแต่ลงโคตรยากล่ะสิไม่ว่า “งั้นเหรอ…ได้ยินแบบนี้พี่ก็โล่งอก เพราะอ้วนมันไม่ดีต่อสุขภาพ” เมื่อเห็นว่าบทสนทนาระหว่างคนรักหนุ่มกับสาวอวบที่เป็นอดีตคนเคยรักชักจะเกินเลยในความคิดเธอ น้องหนูจึงไม่อาจยืนฟังนิ่งๆ ได้อีกต่อไป “ใครหรือคะพี่ปอง”“อ้อ…คือว่านี่คือทิช่าครับน้องหนู ทิช่าเป็น…”“อดีตคนเคยคบน่ะจ้ะ”เมื่อเห็นปองคุณอ้ำๆ อึ้งๆ  ทิพย์ทิวาจึงเอ่ยต่อแทน “อ

“ช่วยทายาบนมือผมหน่อยแล้วกันคุณ ถือว่าไถ่โทษ”แทนไทยื่นมือมาหาคนที่เขาขอให้ทายาให้ “อ่ะๆ ก็ได้”“งั้นผมจอดรถให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า”“ฉันไปนั่งรอตรงนู้นนะคุณ”ตรงนู้นที่ว่าคือเก้าอี้นั่งเล่นแถวๆ ลานจอดรถ “ครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยรับ สะกิดหัวใจของคนฟังอย่างไม่รู้ตัว ทำไมเธอถึงรู้สึกอบอุ่นกับแค่คำว่า ‘ครับ’ สั้นๆ ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ทิพย์ทิวาเดินไปนั่งรอแทนไทบนเก้าอี้ ขณะนั้นสายตาก็แทบไม่ได้ละมองไปจุดอื่นนอกเสียจากรถเอสยูวีสวยๆ ที่กำลังจอดอยู่ไม่ไกล ก่อนที่เจ้าของรถจะเดินตรงมาหาเธอ ถ้าเธอควงผู้ชายคนนี้ไปเย้ยยัยหนูผี นางจะเงิบไหมนะหึแล้วถ้าเธอควงผู้ชายคนนี้ไปเย้ยยัยกิรณากับยัยบัณฑิตา สองนางจะอ้าปากค้างหรือเปล่าหึหึ คิดเรื่องนี้ ทิพย์ทิวาก็อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ว่าแต่เขาจะให้เธอ ‘เช่า’ไปควงแขนหรือเปล่านี่สิ งื้อ…หล่อๆ แบบนี้ค่

“อื้อ…ลาริมาร์คือหินพบรัก ชอบเลยใช่ไหมละเจ้”“ชอบ…ขอบใจนะวาด เจ้ดา” ขณะเอ่ยทิพย์ทิวาก็น้ำตาคลอเบาๆ มาซึ้งเอาอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็พากันร้องไห้เป็นเผาเต่ากันพอดี“งั้น…การย้ายไปทำงานที่กระบี่ครั้งนี้ เค้าขอให้เจ้ได้ เจ้โดน กลับมาเมืองกรุง หิ้วหนุ่มปักษ์ใต้หล่อคมเข้มมาด้วยนะเจ้นะ มันจะเริ่ดมาก”วาดดาวยิ้มกริ่ม “ยัยวาดบ้า”“ฉันเห็นด้วยกับน้องวาดนะแก ไปครั้งนี้ฉันก็ขอให้แกได้ แกโดน ขอให้มีคนสอยแกลงจากคานหรือไม่ก็ขอให้แกแรดสลัดจนคานกระเจิงแล้วได้ผัวสมใจ”แม้นศรีรีบเอ่ยอีกคน ไหนๆ มีวาดดาวคอยกระตุ้นเรื่องได้เรื่องโดนแล้ว เธอก็ตามน้ำไปอีกคนแล้วกัน “เหรอ! ปากหรือน่ะ อวยพรอะไรไม่อวย ดั๊นมาอวยให้เพื่อนได้ผัว”“มีๆ ไปเถอะ แล้วแกจะรู้ว่าสวรรค์บนดินมันมีอยู่จริง”“แหม…พูดยังกับตัวเองเคยมีประสบการณ์อย่างว่านะยัยเมนี่”“ถึงตอนนี้จะไม

การโอนย้ายมาดูแลโซนภาคใต้ของทิพย์ทิวาในครั้งนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ของง่ายเสียแล้ว เพราะขนาดนายๆ ส่งสาวสวยมาดูแล ยังเก็บกระเป๋ากลับเมืองกรุงกันแทบไม่ทัน แต่คราวนี้กลับส่งสาวร่างอวบมา มีหรือเธอจะรอดการรับน้องทิพย์ทิวาถูกเมิน ตั้งแต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าห้องประชุมอันที่จริงเมินตั้งแต่รู้ว่าเธอจะมาทำงานด้วยซ้ำ ทิพย์ทิวาถูกเมิน พูดอะไรไปก็ไม่มีคนฟัง เหมือนพูดกับต้นไม้ ใบหญ้า ไร้การตอบกลับ “ยุบหนอ พองหนอ” ทิพย์ทิวาถูกเมิน ขอเอกสารอะไรไปก็ไม่มีใครให้ความร่วมมือจนเธอต้องลงมือทำเอกสารเอง เอาวะ!“พุทโธ ธัมโม สังโฆ” กระทั่งฟางเส้นสุดท้ายเธอขาดผึง เมื่อถูกเบี้ยวนัดการประชุมสำคัญ เพราะต้องสรุปยอดขายประจำปี บริษัทที่เธอทำงานด้วยนั้น ประกอบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เน้นโรงแรม คอนโดมิเนียมตามแหล่งท่องเที่ยวสำคัญๆ และหน้าที่ของเธอคือการดูแลภาพรวมธุรกิจของภาคใต้ทุกจังหวัดแม้จะมาแบบเงียบๆ ไม่เหยียบทางใคร แต่ก็ถูกรับน้องจากผู้จัดการโรงแรมบ้าง คอนโดมิเนียมหลายต่อหลายที่โดยเฉพาะผู้จัดการโรงแรมที่กระบี่นี่แหละตัวแม่ ขวางเธอไปซะทุ

แทนไทนั่งมองคนที่กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง สายตาเขาจับจ้องมายังใบหน้าอวบๆ ที่ขาวใสจนแทบจะเห็นเส้นเลือด จมูกเธอโด่งรั้นรับกับริมฝีปากสีชมพู ที่ไม่ได้ซีดเป็นไก่ต้มเหมือนเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเขานั่งมองเธออยู่แบบนั้น ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองไปยังอะไรบางอย่างบนข้อมือของเธอ ซึ่งมันสะท้อนแสงไฟ ราวกับเชิญชวนให้เขาต้องหันมามอง “สร้อยหินเหรอ ผู้หญิงนะผู้หญิง” แทนไทส่ายหน้าให้เธอ เพราะดูท่าทิพย์ทิวาจะใส่หินนำโชคตามกระแสกับเขาด้วยเหมือนกัน ที่รู้…เพราะพนักงาน รวมถึงลูกค้าผู้หญิงที่สปาเขาใส่หินแบบนี้เยอะมาก บางคนใส่ทุกแบบ ทุกสี ใส่ยาวมาจนจะถึงข้อศอกก็มี แต่จะว่าไปหินบนข้อมือของทิพย์ทิวาก็สวยดีอยู่เหมือนกัน นั่นทำให้แทนไทยื่นมือไปลองสัมผัส หินที่ชื่อว่า ‘ลาริมาร์คือหินพบรัก’ อย่างไม่รู้ตัว   แต่จังหวะนั้น ทิพย์ทิวาก็กะพริบตาปริบๆ แล้วนอนจ้องเพดานสีขาว ตามด้วยกระปุกน้ำเกลือ พอก้มมองต่ำลงมา ก็เห็นว่าแขนซ้ายมีเข็มฉีดยาที่ต่อสายไปยังกระปุกน้ำเกลือ เห็นแบบนี้ก็แทบไม่ต้องเดาว่าที่น