Share
บทที่ 12
Related chapter
แรดสลัดคาน บทที่ 13
“นี่ครับ นามบัตรผม”เอ่ยจบก็ยื่นนามบัตรให้ทิพย์ทิวาไป“อ้อค่ะ”มืออวบๆ ยื่นไปรับนามบัตรสีขาวมาถือไว้“ถ้าคุณพร้อมจะออกเดตเมื่อไหร่ ก็โทร.หาผมได้ตลอดเวลานะครับ”“ค่ะ”ทิพย์ทิวาเอ่ยรับอย่างไม่ค่อยจะรู้เนื้อรู้ตัวนัก เพราะมัวแต่พ้อ“ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ขอบคุณสำหรับยา แล้วก็ขอบคุณที่เราเกิดวันและเดือนเดียวกัน ราตรีสวัสดิ์ครับคุณทิช่า”เสียงทุ้มที่แสนจะน่าฟังของแทนไท ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของทิพย์ทิวา“ระ…ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณไท”เธอเอ่ยตอบเขาอย่างตะกุกตะกัก ก่อนที่แทนไทจะเดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไปจากคอนโดมิเนียมที่เมื่อชั่วโมงก่อน เขาขับมาส่งบุรีที่ดื่มหนักไปหน่อย จนขับรถตัวเองกลับไม่ไหวส่วนทิพย์ทิวานั้นยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง นั่นเพราะกำลังใช้สมองส่วนหนึ่งคิด ว่าเธอจะใช้เวลาหนึ่งวันที่แสนจะมีค่ากับแทนไทในวันไหนดี จะใช้วันเสาร์อาทิตย์นี้ หรือจะเก็บไว้ใช้ในงานคืนสู่เหย้าปีหน้า
แรดสลัดคาน บทที่ 14
“อื้อ…ลาริมาร์คือหินพบรัก ชอบเลยใช่ไหมละเจ้”“ชอบ…ขอบใจนะวาด เจ้ดา” ขณะเอ่ยทิพย์ทิวาก็น้ำตาคลอเบาๆ มาซึ้งเอาอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็พากันร้องไห้เป็นเผาเต่ากันพอดี“งั้น…การย้ายไปทำงานที่กระบี่ครั้งนี้ เค้าขอให้เจ้ได้ เจ้โดน กลับมาเมืองกรุง หิ้วหนุ่มปักษ์ใต้หล่อคมเข้มมาด้วยนะเจ้นะ มันจะเริ่ดมาก”วาดดาวยิ้มกริ่ม“ยัยวาดบ้า”“ฉันเห็นด้วยกับน้องวาดนะแก ไปครั้งนี้ฉันก็ขอให้แกได้ แกโดน ขอให้มีคนสอยแกลงจากคานหรือไม่ก็ขอให้แกแรดสลัดจนคานกระเจิงแล้วได้ผัวสมใจ”แม้นศรีรีบเอ่ยอีกคน ไหนๆ มีวาดดาวคอยกระตุ้นเรื่องได้เรื่องโดนแล้ว เธอก็ตามน้ำไปอีกคนแล้วกัน“เหรอ! ปากหรือน่ะ อวยพรอะไรไม่อวย ดั๊นมาอวยให้เพื่อนได้ผัว”“มีๆ ไปเถอะ แล้วแกจะรู้ว่าสวรรค์บนดินมันมีอยู่จริง”“แหม…พูดยังกับตัวเองเคยมีประสบการณ์อย่างว่านะยัยเมนี่”“ถึงตอนนี้จะไม
แรดสลัดคาน บทที่ 15
“เฮ้อ! นี่ก็อยากเห็นมากสินะ ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาททางสังคม ว่าห้ามยุ่งเรื่องคนอื่นหรือไงจ๊ะ หา”“นี่พี่ด่าน้องหนูเหรอ”คนตรงหน้าเต้นเร่าๆส่วนทิพย์ทิวาได้แต่ส่ายหน้าให้ อยู่ดีๆ ไม่ว่าดี เดินมาให้เธอแขวะถึงที่ ถึงเธอจะอ้วนแล้วไง ไม่ได้เป็นนางเอกที่จะให้เด็กเมื่อวานซืนมายืนแขวะได้ทุกครั้งที่เจอหน้ากันหรอกนะ“ชมอยู่มั้งคะน้องนิสัยแบบน้องนี่โคตรน่ารำคาญ”“ถึงจะน่ารำคาญ แต่พี่ปองเขาก็รักหนูมากนะคะ ไม่งั้นเขาคงไม่ทิ้งพี่ทิช่าแล้วมาคบกับหนูหรอก อ้อ…อันที่จริงเราคบกันก่อนที่พี่ปองจะเลิกกับพี่ทิช่าเสียอีกนะ อุ๊ย!”“แหม…ทำเป็นตกใจ ตั้งใจพูดซะขนาดนี้ ไม่ต้องตกใจทิ้งท้ายก็ได้มั้งคะ มันไม่เนียน”“นี่พี่ทิช่าไม่ตกใจเลยเหรอคะเนี่ย”“ไม่…พูดจบยัง”“ยังค่ะ ถ้าพี่ทิช่าไม่อยากให้หนูดีมายุ่งวุ่นวายก็รีบพาแฟนใหม่มาโชว์เร็วๆ นะคะ เอ๊! หรือว่าที่รีรอเพราะไม่มีใครจริงๆ
แรดสลัดคาน บทที่ 16
การโอนย้ายมาดูแลโซนภาคใต้ของทิพย์ทิวาในครั้งนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ของง่ายเสียแล้ว เพราะขนาดนายๆ ส่งสาวสวยมาดูแล ยังเก็บกระเป๋ากลับเมืองกรุงกันแทบไม่ทัน แต่คราวนี้กลับส่งสาวร่างอวบมา มีหรือเธอจะรอดการรับน้องทิพย์ทิวาถูกเมิน ตั้งแต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าห้องประชุมอันที่จริงเมินตั้งแต่รู้ว่าเธอจะมาทำงานด้วยซ้ำทิพย์ทิวาถูกเมิน พูดอะไรไปก็ไม่มีคนฟัง เหมือนพูดกับต้นไม้ ใบหญ้า ไร้การตอบกลับ“ยุบหนอ พองหนอ”ทิพย์ทิวาถูกเมิน ขอเอกสารอะไรไปก็ไม่มีใครให้ความร่วมมือจนเธอต้องลงมือทำเอกสารเอง เอาวะ!“พุทโธ ธัมโม สังโฆ” กระทั่งฟางเส้นสุดท้ายเธอขาดผึง เมื่อถูกเบี้ยวนัดการประชุมสำคัญ เพราะต้องสรุปยอดขายประจำปีบริษัทที่เธอทำงานด้วยนั้น ประกอบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เน้นโรงแรม คอนโดมิเนียมตามแหล่งท่องเที่ยวสำคัญๆ และหน้าที่ของเธอคือการดูแลภาพรวมธุรกิจของภาคใต้ทุกจังหวัดแม้จะมาแบบเงียบๆ ไม่เหยียบทางใคร แต่ก็ถูกรับน้องจากผู้จัดการโรงแรมบ้าง คอนโดมิเนียมหลายต่อหลายที่โดยเฉพาะผู้จัดการโรงแรมที่กระบี่นี่แหละตัวแม่ ขวางเธอไปซะทุ
แรดสลัดคาน บทที่ 17
“เกิดอะไรขึ้นพี่ฝน” ทิพย์ทิวาแตะข้อศอกของสายฝนเบาๆ เธอได้ยินอะไรแว่วๆ มากราบๆ แต่ยังจับใจความไม่ได้ และแทนที่สายฝนจะตอบคำถามของทิพย์ทิวาดีๆ กลับสะบัดแขนหนี“ไม่ต้องมายุ่ง เรื่องนี้ฉันจัดการเองได้”“กราบ เร็วๆ”ม่านฟ้ากอดอก รอสายฝนก้มกราบ ยิ่งเธอเสียงดังมากเท่าไหร่ ทั้งพนักงานและลูกค้าของโรงแรมคนอื่นๆ ก็ยิ่งให้ความสนใจมากเท่านั้น“ลูกค้าใจเย็นๆ ก่อนนะคะ มีอะไรที่ดิฉันพอจะช่วยเหลือได้บ้างไหม” ในเมื่อสายฝนไม่ยอมบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทิพย์ทิวาจึงต้องเอ่ยถามกับลูกค้าสาวสวยแทน“ฉันอยากได้ห้องพักร้อยห้องแต่ผู้จัดการที่นี่ไม่มีความสามารถที่จะหาให้ฉันได้ ทั้งๆ ที่รับปากว่าทำได้แท้ๆ”ม่านฟ้ากอดอกมองคนตรงหน้า แม้เธอจะไม่ชอบผู้หญิงอ้วนแต่ครั้งนี้ขอมองผ่านชั้นไขมันไปก่อน เพราะไม่อยากเสียหน้า หากกลับไปแล้วทำให้แทนไทผิดหวัง“ถ้าเธอหาห้องพักให้ฉันได้ภายในสิบนาที ฉันจะยอมยกโทษให้”“แต่ตอนนี้ห้องพักเรามีไม
แรดสลัดคาน บทที่ 18
แทนไทนั่งมองคนที่กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง สายตาเขาจับจ้องมายังใบหน้าอวบๆ ที่ขาวใสจนแทบจะเห็นเส้นเลือด จมูกเธอโด่งรั้นรับกับริมฝีปากสีชมพู ที่ไม่ได้ซีดเป็นไก่ต้มเหมือนเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเขานั่งมองเธออยู่แบบนั้น ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองไปยังอะไรบางอย่างบนข้อมือของเธอ ซึ่งมันสะท้อนแสงไฟ ราวกับเชิญชวนให้เขาต้องหันมามอง“สร้อยหินเหรอ ผู้หญิงนะผู้หญิง” แทนไทส่ายหน้าให้เธอ เพราะดูท่าทิพย์ทิวาจะใส่หินนำโชคตามกระแสกับเขาด้วยเหมือนกันที่รู้…เพราะพนักงาน รวมถึงลูกค้าผู้หญิงที่สปาเขาใส่หินแบบนี้เยอะมาก บางคนใส่ทุกแบบ ทุกสี ใส่ยาวมาจนจะถึงข้อศอกก็มี แต่จะว่าไปหินบนข้อมือของทิพย์ทิวาก็สวยดีอยู่เหมือนกัน นั่นทำให้แทนไทยื่นมือไปลองสัมผัส หินที่ชื่อว่า ‘ลาริมาร์คือหินพบรัก’ อย่างไม่รู้ตัว แต่จังหวะนั้น ทิพย์ทิวาก็กะพริบตาปริบๆ แล้วนอนจ้องเพดานสีขาว ตามด้วยกระปุกน้ำเกลือ พอก้มมองต่ำลงมา ก็เห็นว่าแขนซ้ายมีเข็มฉีดยาที่ต่อสายไปยังกระปุกน้ำเกลือ เห็นแบบนี้ก็แทบไม่ต้องเดาว่าที่น
แรดสลัดคาน บทที่ 19
“ก็ว่างั้นแหละ แล้วหมอบอกไหม ว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหน”“เห็นหมอบอกว่าถ้าน้ำเกลือกระปุกนี้หมดคุณก็กลับได้”“อ้อค่ะ” ทิพย์ทิวาเผลอสบตาเขาไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเฉมองไปทางอื่น ใจกำลังคิด หากเธอจะขอควงเขาไปเย้ยปองคุณสักครั้ง เขาจะยอมไหมนะ“แล้วมือคุณเป็นยังไงบ้าง”“หายดีแล้วครับ” แทนไทชูมือตัวเองขึ้นให้ทิพย์ทิวาได้เห็นว่าหายดีแล้วจริงๆพอได้เห็นมือเขาใกล้ๆ แถมตอนนี้ก็ไม่ได้มืดสลัวๆ เหมือนตอนนั้น ทิพย์ทิวาถึงรู้ ว่ามือของแทนไทสวยมาก มือใหญ่ก็จริงแต่นิ้วกลับเรียวเชียว ผิวก็นุ่มมือ อย่างหลังนี้เธอสัมผัสมาแล้วถึงรู้ว่านุ่ม“ค่อยยังชั่วหน่อย นี่ถ้ามือคุณยังไม่หายอีก ฉันคงรู้สึกผิดมากแน่ๆ”“จะไม่ให้หายได้ยังไง ก็คุณเล่นเหมายาทาสารพัดชนิดมาให้ผมซะแบบนั้น แถมยังกระโดดเข้ามาขวางหน้ารถ จนเกือบถูกผมชนตาย”เกิดมาก็พึ่งเคยเจอคนแบบนี้ นั่นจึงทำให้แทนไทจำทิพย์ทิวาได้แม่นกว่าใคร&ldq
แรดสลัดคาน บทที่ 20
“นี่ก็เข้าทางคุณน้องเลยน่ะสิ คนใต้อยู่แล้ว คุยกันง่าย”“ก็เข้าทางนิดหน่อย แต่เค้ายังไม่ได้บอกคนที่นี่นะว่าฟังออก ปล่อยให้เข้าใจอยู่แบบนี้แล้วกัน”“จ้ะ…อ้อ…สิ้นเดือนนี้ เจ้กับหนูวาดจะลงไปหานะ เคลียร์พักร้อนกันได้แล้ว ถึงตอนนั้นคุณน้องก็คงพอจะว่างแล้วมั้ง”“ต่อให้ไม่ว่างแต่ถ้าเจ้กับวาดมา เค้าก็จะทำตัวให้ว่างแล้วจะพาไปร่อน”คำพูดของทิพย์ทิวาทำเอาคนฟังยิ้มกว้าง ก่อนจะคุยกันอยู่หลายนาที ทั้งสองก็วางสายแต่ในเมื่อตั้งใจจะผอมและพลังก็ล้นอยู่แบบนี้ ทิพย์ทิวาก็ไม่อยากนั่งๆ นอนๆ รอเวลาผอมโดยที่ไม่ได้ทำอะไรอย่างจริงๆ จังๆ แม้จะเกลียดการออกกำลังกายเป็นที่สุด มาถึงจุดๆ นี้เธอก็ต้องเปลี่ยนความคิด“เฮ้อ!” ปลุกใจตัวเองได้ไม่เท่าไหร่ เสียงถอนหายใจก็ดังเฮือก ก่อนจะเดินมาที่ตู้เย็น คว้าสลัดออกมานั่งกินประทังชีวิตไป แต่สายตาก็แอบชำเลืองมาทางตู้เย็นอยู่เป็นระยะๆนั่นเพราะสิ่งที่วางอยู่ข้างๆ จานสลัดเมื่อครู่คือเบคอนทอด“ยุบหนอ พองหนอ
Latest chapter
