All Chapters of ดันเผลอเอาใจลงไปเล่น: Chapter 1 - Chapter 10

1 คู่นอนไม่ใช่คู่รักOne Night Stand ความหมายมันก็ตรงตัวดีอยู่แล้วว่าคืนเดียวจบแล้วแยกย้ายกันไปคนละทาง เป็นค่ำคืนที่คนเปลี่ยวเหงาสองคนมาเจอกัน ไม่มีเรื่องอื่นใดมากไปกว่าเรื่องเซ็กซ์ บางคู่แทบไม่รู้จักชื่อ บางครั้งแม้แต่หน้าตาก็ยังจำกันไม่ได้Friend With Benefits ความสัมพันธ์แบบคู่นอนชั่วคราว พบเจอกันเพื่อมีเซ็กซ์ แต่จบแล้วไม่แยกย้าย ยังคงเป็นคนรู้จัก บ้างก็เป็นคนในชีวิตประจำวันของกันและกัน ปรึกษากันบ้างหากต้องการ ทว่าไร้สถานะ ไม่มีความรัก หาความโรแมนติกจากความสัมพันธ์นี้ไม่ได้ และใครที่คิดจะเอาใจลงมาเล่นกับคู่นอนชั่วคราวนี้ก็เตรียมตัวช้ำใจได้เลยเพราะคู่นอนไม่ใช่คู่รักรักก่อนก็แพ้ไปหากใจไม่นิ่งพอก็อย่าได้คิดหาเรื่องใส่ตัวลลิตาหาข้อมูลมาเยอะเกี่ยวกับเรื่องนี้ คิดทบทวนมาแล้วเป็นเดือน ใจหนึ่งก็กลัวแต่อีกใจก็อยากลอง โตมาจนอายุยี่สิบแปดปีแล้วแต่ไม่ยักจะเคยมีแฟนสักคน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเซ็กซ์ เธอได้แต่จินตนาการถึงมัน ได้แต่ถามกับตัวเองว่าเซ็กซ์มันดียังไง ทำไมบางคนถึงได้ฝักใฝ่หาแต่มันนักหนา ด้วยเพราะความอยากรู้อยากลอง ด้วยเพราะชีวิตของเธอมันแสนจืดชืด บางครั้งความเรียบง่ายและธรรมดามันก็น่า

2 เดี๋ยวจะสอนให้เป็นงานลลิตาปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอไม่ประหม่า พอต้องมาอยู่ในห้องโรงแรมกับอธิติสองต่อสองเธอก็เริ่มตื่นกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ความจริงแล้วเธอเคยอยู่ในห้องนอนเขาแบบสองต่อสองมาแล้วอย่างนับเป็นครั้งไม่ได้ เธอรู้จักเขามาทั้งชีวิต วิ่งเข้าวิ่งออกบ้านเขาเป็นว่าเล่น ครอบครัวเธอกับเขาสนิทกัน พ่อแม่เป็นเพื่อนที่ค้าขายร่วมกันมานาน พอมีลูกก็อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน หยก กวินกานต์ พี่สาวของลลิตาเรียนรุ่นเดียวกับฟาน ชยางกูร พี่ชายของอธิติ ส่วนลลิตาก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียว เรียนที่เดียวกันกับเฟย กันต์ธีร์ น้องชายคนสุดท้องครอบครัวเขาบ้านอธิติประกอบกิจการชาบูสุกี้ ชื่อว่าอ้ายฉิง ทั่วทั้งนครปฐมและจังหวัดรอบข้างรวมถึงกรุงเทพแถบชานเมือง ไม่มีใครที่ไม่รู้จักอ้ายฉิงชาบูสุกี้ เพราะอร่อยและราคาเข้าถึงง่าย เปิดเที่ยงปิดตีสี่ คนทำงานกะไหนก็กินได้ทั้งนั้น ส่วนบ้านของลลิตาก็เป็นโรงงานน้ำแข็ง เป็นโรงงานน้ำแข็งที่มีชื่อในนครปฐม ขึ้นชื่อเรื่องส่งเร็วทันใจ ไม่มีวันหยุด แม้ต้องฝ่าแดดฝ่าฝนหรือต่อให้ต้องฝ่าพายุก็ส่งได้ ซึ่งลูกค้ารายใหญ่ของโรงงานน้ำแข็งก็คืออ้ายฉิงชาบูสุกี้สองครอบครัวนี้แม้ไม่ใช่ญาติแต่ก็ส

3 ไม่เหมือนกับที่คิดไว้เผลอแป๊บเดียวชุดคลุมอาบน้ำที่ลลิตาเคยสวมใส่ก็ร่วงไปอยู่ที่พื้นห้อง ตอนนี้เธอเปลือยเปล่าล่อนจ้อนโชว์เนื้อหนัง ส่วนเว้าส่วนโค้งและความเนินนูนแสนอวบอิ่มให้อธิติได้มองแบบไม่มีอะไรปกปิด ทั้งเขินทั้งอาย ทั้งตื่นเต้น ตื่นกลัวและประหม่าแบบสุด ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกเคลิบเคลิ้มและต้องการ จูบของเขาปลุกเร้าเธอได้อย่างดี สัมผัสแผ่วเบาของเขาทำให้ความปรารถนาในกายมันลุกฮือขึ้นมาเขาฟอนเฟ้นเคล้นคลึงไปทั่วทุกสัดส่วน จุดที่เน้นบ่อยที่สุดคือสองเต้าอวบ ๆ ซ่อนรูปของเธอ เห็นลลิตามาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าเธอสวยน่ารัก แต่ไม่คิดว่าจะสวยเย้ายวนและแอบซ่อนของดีเอาไว้แบบนี้ แค่ได้เห็นเธอเปลือยกาย แค่ได้เห็นผิวขาวเนียนและความอวบอั๋นของเธอ เขาก็ปวดหนึบไปหมดแล้ว ละจูบจากปากไปดูดเม้มตามผิวกาย ทว่ามันยังไม่หนำใจอธิติ มือเขาลูบไล้จากหน้าท้องแบนราบไปคว้าหมับเข้าที่สะโพก ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่พอ ไล่ลากลิ้นเล็มเลียมาจนถึงสองเข้า ดูดเข้าตรงจุดกึ่งกลางพร้อมกับย้ายมือไปเคล้นก้นของเธอมันหวานฉ่ำไปหมด ละมุนลิ้นในทุกส่วนที่เขาได้ลิ้มลองสัมผัสที่อธิติมอบให้มันก่อเกิดเป็นความกระสันเสียวจนทำให้ลลิตาส่งเสียงคร

4 ไม่อยากเป็นคู่นอนเพราะเมื่อคืนอธิติและลลิตาจัดหนักจัดเต็มกันจนเพลีย พอได้นอนก็หลับเหมือนซ้อมตาย ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงวันเข้าไปแล้ว ผลัดกันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกจากโรงแรมมาในช่วงบ่าย อธิติบอกให้ลลิตาแวะร้านบะหมี่ก่อนจะถึงบ้าน เขานั่งสบายใจแล้วปล่อยให้เธอเป็นคนขับรถ ทีแรกเขาก็พูดอะไรไปเรื่อย คิดว่าที่ลลิตาเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบก็เพราะกำลังตระหนักคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่พอมาถึงร้านบะหมี่แล้วได้เห็นสีหน้าท่าทางของเธอแบบเต็ม ๆ ก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่“เป็นอะไร?” อธิติถามขึ้นหลังจากที่สั่งบะหมี่สองชามกับเฮียเจ้าของร้าน ของเขาเป็นบะหมี่น้ำพิเศษหมูแดงกับเกี๊ยว ส่วนของลลิตาคือบะหมี่หมูแดงแห้งไม่ใส่ผัก ไม่ต้องถามเขาก็รู้ว่าเธอจะกินแค่แบบนี้เท่านั้น “เอาแต่ทำหน้าบึ้งเป็นตูด เฮียคุยด้วยก็ไม่คุย เป็นอะไรหลิน?”“เฮียทำหลินเจ็บ หลินช้ำไปทั้งตัว ที่บอกจะทำเบา ๆ นี่เบาแล้วเหรอ?” ตอนอาบน้ำลลิตาได้เห็นว่าเนื้อตัวเธอมันแดงเป็นจ้ำ ๆ ไปหมด ที่ตรงหว่างขาก็บวมแดง ตอนเดินว่าเจ็บแล้ว แต่ต้องมานั่งแบบนี้ยิ่งเจ็บกว่า“ขอโทษ เฮียพยายามจะทำเบา ๆ แล้ว แต่ครั้งแรกมันก็แบบนี้แหละ

5 อยากกินเธออีกว่ะครอบครัวของอธิตินั้นมีฐานะดีกว่าครอบครัวของลลิตา บรรยากาศภายในบ้านก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง พ่อแม่ของอธิติไม่ได้เข้มงวด ไม่ได้มีกฎเกณฑ์อะไรมากมายมาบีบบังคับลูกชายทั้งสาม อาจเพราะว่าลูก ๆ เป็นชายล้วน ก็เลยไม่ต้องคอยมานั่งห่วงอะไรมากและอาจเพราะชยางกูร ลูกชายคนโตของบ้านนั้นดูแลบริหารกิจการครอบครัวได้อย่างดี ขณะที่กันต์ธีร์ ลูกชายคนเล็กก็เก่งกาจจนได้เป็นหมอรักษาคนไข้ส่วนลูกชายคนรอง…ป๊ากับม้าปลงไปแล้ว“ปีนี้ไปเที่ยวไหนกันดี? ป๊าอยากไปญี่ปุ่นนะ ไม่ได้ไปมาหลายปีแล้ว” พอใกล้ช่วงสิ้นปี นพชัยผู้เป็นพ่อก็เริ่มคิดเรื่องเที่ยว เอ่ยกับภรรยาและลูกชายทั้งสามขณะที่กำลังกินมื้อค่ำร่วมกัน ตามธรรมเนียมของบ้าน ทุกวันศุกร์ทุกคนในบ้านจะต้องมาร่วมมื้อเย็น ส่วนวันอื่น ๆ ใครจะไปทำอะไรที่ไหนยังก็เชิญ“เฟยว่างใช่ไหม? สิ้นปีที่โรงพยาบาลให้หยุดไหม?” อ้ายฉิง ผู้เป็นแม่หันไปถามลูกชายคนเล็ก“ผมมีวันลาอยู่ครับม้า ถ้าล็อกวันได้แล้วก็บอกนะ ผมจะได้ลางาน”“ต้องไปคุยกับบ้านโน้นเขาก่อน ว่าแต่ไปญี่ปุ่นนะ? อยากไปกันไหม?” บ้านโน้นก็คือบ้านของลลิตา สองบ้านไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันทุกปี“ถ้าบอกว่าไม่อยากแล้วป๊า