All Chapters of ดันเผลอเอาใจลงไปเล่น: Chapter 21 - Chapter 30

11 ใจง่ายลลิตาปฏิเสธอยู่หลายครั้งว่าจะไม่ขึ้นชิงช้าสวรรค์ เธอบอกแล้วบอกอีกว่าไม่อยากนั่ง เธอโตมาขนาดนี้แล้ว…เคยนั่งมาแล้วหลายครั้ง ชิงช้าสวรรค์ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นตาตื่นใจอีกต่อไป แต่อธิติก็ยังคงดึงดันให้เธอนั่ง เดินไปซื้อตั๋วแล้วลากแขนเธอมานั่งจนเสร็จสรรพ เพราะแบบนั้นเลยทำให้ลลิตาเอาแต่นั่งทำหน้าบึ้งตึงไม่เข้าใจเขาเลย…ทำไมวันนี้จะต้องบังคับให้เธอทำอะไรตามใจอยู่ได้ ปกติไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยตื๊อหรือเซ้าซี้เธอจนน่ารำคาญเสียเมื่อไร วันนี้เขาเป็นอะไร?“เฮียพามาทำสิ่งที่เธอชอบทั้งนั้น ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้?” ห้านาทีแล้วที่เขานั่งมองใบหน้าบูดบึ้ง ทำอย่างกับว่าเขาบังคับให้เธอไปกวาดลานวัด หรือล้างห้องน้ำวัดอย่างนั้นแหละ ก็แค่นั่งชิงช้าสวรรค์ที่ตอนเด็กเธอร้องอยากจะขึ้นนั่งทุกครั้งที่เจอ“ก็หลินบอกแล้วว่าไม่อยากนั่ง เฮียบังคับอยู่ได้”“ก็เธอชอบ”“แล้วเราจะต้องทำสิ่งที่ชอบหรือเคยชอบทุกครั้งเลยหรือไง?”“อืม หรือว่าตอนนี้เธอไม่ชอบแล้ว? ความชอบมันเปลี่ยนกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”“…”“หรือต้องให้ไอ้พอยท์อะไรนั่นพาขึ้น?” ก็ไม่ได้อยากจะถามถึงหรอก แต่เขาแค่สงสัย สงสัยจริง ๆ ว่า

12 โทษใครไม่ได้หนึ่งวันก็แล้ว สองวันก็แล้ว สามวันก็แล้ว จนกระทั่งเข้าวันที่สี่แล้วที่ลลิตาไม่ได้เจอหน้าหรือพูดคุยกับอธิติ นับตั้งแต่วันที่เขาด่าว่าเธอใจง่าย เขาก็เงียบหายไปเลย ส่วนเธอก็ไม่คิดจะโทรหาหรือแม้แต่ส่งข้อความ ถ้าหากจะจบกันแบบนี้เธอก็พร้อมยอมรับและทำใจ มันคงจะเจ็บหน่อย เธออาจร้องไห้หากได้เห็นว่าเขามีคู่นอนคนใหม่ อาจต้องหนีหน้าเขาสักพัก รอให้ทำใจได้ก่อนถึงจะพร้อมเจอหน้าได้ลลิตาคิดเรื่องพวกนี้วนไปวนมาเป็นสิบรอบต่อวัน คิดมาสี่วันแล้ว เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ คิดถึงเขา…คิดถึงสัมผัสและกลิ่นตัวของเขา อดคิดไม่ได้ว่าอธิติไม่คิดจะง้อเธอหน่อยหรือยังไง จะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แบบนี้จริง ๆ น่ะหรือ?“เหม่ออะไรของแกวะไอ้หลิน?” ซาร่าเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ โต๊ะทำงานของลลิตา “อย่าบอกนะว่าเหม่อลอยคิดถึงไอ้พอยท์มันอะ?”“หืม?” คำแซวของเพื่อนเรียกให้ลลิตาได้สติขึ้นมา ตอนนี้ซาร่าเอาแต่แซวเรื่องของเธอกับพิชญะในทุกครั้งที่อ้าปาก ที่จริงลลิตานั้นไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่ถูกแซว แต่แค่ไม่อยากให้คิดกันไปไกล เธอกับพิชญะยังเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ถึงเขาจะบอกว่าชอบหรืออยากจีบเธอ มันก็ใช่ว่าสุดท้ายจะได้ลงเอยกันเสียหน่อ

13 ก็รักไปแล้วทั้งใจมาถึงโรงแรมอธิติก็คว้าตัวลลิตาเข้ามากระหน่ำจูบ โอบอุ้มเธอขึ้นอุ้มแล้วโถมสัมผัสอันดุเดือดเลือดพล่านเข้าใส่ ไม่มีคำพูดคำจาใด ๆ ไม่ต้องรอให้หญิงสาวได้ตั้งตัวอะไรทั้งนั้น เขาไม่รอให้เธอได้โทรคุยกับไอ้พอยท์อะไรนั่นด้วย ปลุกเร้าอารมณ์ทั้งของตัวเองและของเธอจนได้ที่ เพียงเท่านั้นก็วาดลวดลายรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวทันทีเขาโกยกินเธอจนแทบจะกลืนเข้าไปทั้งตัว สอดใส่แล้วกระทุ้งกระแทกจนลลิตาสั่นสะเทือนไปทั้งร่าง บางครั้งเขาก็ทำรุนแรงจนเธอต้องร้องเจ็บแถมจุก พอรู้ตัวว่าพลั้งมือทำแรงไปก็ปลอบโยนเธอด้วยสัมผัสแสนแผ่วเบา ก็คงต้องบอกว่าจะเป็นแบบไหนลลิตาก็ชอบทั้งนั้น แบบรุนแรงก็ชอบเพราะมันถึงใจเธอดี แต่เบา ๆ ค่อย ๆ ทำก็พาให้หวามไหวซาบซ่านจนต้องร้องขอให้ทำอีกซ้ำ ๆจะไม่ให้เธอเสพติดอธิติงอมแงมจนถอนตัวไม่ขึ้นได้ยังไง ในเมื่อเขารู้ใจเธอไปเสียหมด เขารู้ว่าเธอชอบให้ขยี้ตรงไหน รู้ว่าต้องลากลิ้นเลียยังไงถึงจะทำให้เธอเสียวจนเสร็จหลายรอบติดต่อกัน เขารู้แม้กระทั่งจุดไหนในร่างกายเธอที่มันเสียวมากที่สุด ดูเหมือนว่าเขาจะรู้กระบวนการทำงานในร่างกายเธอหมด ทว่าอย่างเดียวที่ไม่รู้ก็คือหัวใจเธอมันร้องเรี

14 เรื่องที่ไม่ได้บอก“จริง ๆ มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของแก”มีเวลาสิบนาทีก่อนจะถึงเวลาเข้างาน ซาร่าเลยลากตัวลลิตามาคุยที่สวนบนชั้นดาดฟ้าของตึก ตอนนี้คลายข้อสงสัยไปได้แล้วหนึ่งข้อ เรื่องที่ลลิตาไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกับอธิติ แต่มันก็ยังมีข้อสงสัยอีกเป็นโขยงตามมา“ฉันไม่ได้จะปิดบัง แต่ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องเล่า อย่างที่แกว่า…มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ฉันก็ไม่อยากให้แกคิดไปเองว่าฉันกับเฮียอี้คบกัน”“ไม่ได้คบ? หมายความว่าไงวะไอ้หลิน…ฉันเห็นแกกับเฮียอี้จูบกันในรถ” ถ้าสองคนไม่ใช่แฟนกันแล้วมันจะเป็นอะไรได้อีก พี่น้องแถวบ้านมันจูบกันได้ด้วยหรือ? ซาร่าไม่มีทางที่จะคาดถึงได้ว่ามันจะมีความสัมพันธ์รูปแบบอื่น“ฉันไม่ได้คบกับเฮียอี้จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้คิดจะให้ความหวังพอยท์ด้วย ซาร่า…ฉันแค่รู้สึกดีที่พอยท์ชอบฉัน แล้วก็คิดว่าถ้าเราไปกันได้ หรือถ้าวันนึงฉันเกิดชอบพอยท์ขึ้นมาแล้วเขาขอฉันคบเป็นแฟน ฉันก็พร้อมจะเป็นแฟนกับเขา แต่แค่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ชอบเขาก็เท่านั้น”“เดี๋ยวไอ้หลิน แกอย่าลากไอ้พอยท์เข้ามาเกี่ยวดิวะ ฉันยังไม่ได้พูดถึงเรื่องไอ้พอยท์เลย ตอนนี้ฉันคุยกับแกในฐานะเพื่อน ไม่ใช่ฐานะญาติ

15 ไม่ใช่ความบังเอิญไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พี่ชายแถวบ้านซึ่งลลิตานอนด้วยไม่ต่ำกว่าสัปดาห์ละสี่ครั้งจะมีชื่อจริงตรงกับเจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่หลังจากเธอบ่นเรื่องสมัครงานกับเขาเมื่อปีก่อนแล้ววันต่อมาก็ได้เข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ทันที แล้วก็ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดด้วยที่ครั้งนั้นเธอเคยได้ยินพี่ที่ฝ่ายบุคคลเรียกเธอว่าเด็กเส้นเมื่อคืนนั้นที่อธิติถามลลิตาว่าเธอจะเชื่อไหมหากเขาบอกว่ามีเงินเจ็ดร้อยกว่าล้านในบัญชี เขาไม่ได้พูดมันเล่น ๆ แล้วเมื่อเช้าที่บอกว่าจะเก็บเรื่องเอาท์ติ้งกับเรื่องโบนัสไปคิด เขาก็หมายถึงตามนั้นจริง ๆ อธิติคือประธานบริษัทที่ลลิตาทำงาน เขามีทรัพย์สินมูลค่าพันล้านอยู่ในมือ เขาไม่ใช่ผู้ชายโหลยโท่ยที่เล่นเกมอยู่บ้านไปวัน ๆคำถามแรกคือ…เขามีเวลามากมายที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แล้วทำไมถึงไม่เคยพูด? คำถามต่อมาคือ…เขาเห็นเธอเป็นคนแบบไหนถึงได้ปิดบัง? หรือกลัวว่าพอเธอรู้ว่าเขาคือผู้ชายที่นอกจากหล่อแถมยังรวยแล้วเธอจะเกาะเขาไม่ปล่อย?ลลิตารู้สึกเหมือนโดนตบหน้า ฉาดแรกคือตอนที่ได้รู้ว่าเขาคือท่านประธานผู้สูงศักดิ์ ฉาดที่สองก็คือตอนที่ได้รู้ว่าเขาเคยรักใครมาก่อน ใช่…