All Chapters of ดันเผลอเอาใจลงไปเล่น: Chapter 31 - Chapter 40

“ขอร้อง…ขอให้เพชรได้อธิบาย อี้มาถึงที่นี่ก็เพื่อ…”“ฉันไม่ได้มาหาเธอ! ถอยไปสักที!” เขาจะมารับลลิตากลับบ้าน ปกติเขาไม่ใช่พวกคนชอบใส่อารมณ์ ไม่ใช่คนที่จะหัวร้อนได้ง่าย ๆ แต่พอได้เจอเพชรไพลินเข้าหาแบบหน้าไม่อายทั้งที่เขาต่อว่าเธอไปหลายคำ แถมยังได้มาเห็นลลิตาใกล้ชิดกับพิชญะแบบนี้ ดูเหมือนว่าจะยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่ได้“พอยท์…พาหลินออกไปสูดอากาศหน่อยได้ไหม?” ลลิตาเองก็ไม่อยากเห็นภาพคนรักเก่างอนง้อกัน หันไปขอพิชญะแล้วชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธ คว้ามือเล็กแล้วพาลุกออกไปจากตรงนั้นทันที“อย่าทำแบบนี้กับเพชรเลยนะอี้ ให้เพชรได้อธิบายได้ไหม?” เพชรไพลินพยายามยื้ออธิติเอาไว้ เธอมองเขาด้วยสายตาเว้าวอน ขณะที่เขาเอาแต่มองลลิตาที่เดินออกไปจากร้านพร้อมพิชญะ“เวรเอ๊ย!” อธิติสบถออกมาอย่างรำคาญใจ “บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้มาหาเธอ! แล้วก็ไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรด้วย! เลิกข้องเกี่ยวกันไปตั้งนานแล้ว…จะยังมาให้เจอหน้าอีกทำไมวะ?! น่ารำคาญฉิบหาย!”คำพูดทุกคำของอธิติส่งตรงไปยังทุกคนไม่ใช่แค่เพียงเพชรไพลิน ในเวลานี้ทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงกำลังจ้องไปมองที่เขา ได้ยินหมดทุกคำพูด ได้เห็นสายตาที่บ่งบอกว่าเขาช่างไร้เยื่อใยกับเพชรไพลิน

“หลินรู้ว่าเฮียแค่อยากเอาหลินไปวัน ๆ” ลลิตาเอ่ยเสียงเรียบ“พอแล้ว…ไม่ชวนทะเลาะแล้วได้ไหม?”“ไม่ได้ชวนทะเลาะ เราสองคนมาเจอกันแบบนี้ มีความสัมพันธ์แบบนี้ก็เพื่อจะทำเรื่องนั้น แค่อยากจะบอกว่าหลินเองก็แค่อยากเอากับเฮียไปวัน ๆ เหมือนกัน แต่เฮียรู้ใช่ไหม…ว่ามันคงต้องมีสักวันที่หลินเบื่อ”“หลิน”“มันใกล้แล้วเฮีย…ใกล้ถึงเวลาที่หลินจะเบื่อเต็มทนแล้ว” เธอน่ะหรือจะเบื่อเขา? รักขนาดนี้แล้วจะเบื่อเขาได้ยังไง คำว่าเบื่อที่พูดไปมันไม่ได้หมายความตามนั้น มันคือเบื่อที่แปลว่าเจ็บจนอยากพอ เบื่อที่แปลว่าไม่อยากเสียใจมากไปกว่านี้อีกแล้ว มีแค่ลลิตาเท่านั้นที่รู้ว่าเธอไม่ได้แค่อยากมีเซ็กซ์กับอธิติไปวัน ๆ เธอหวังมากกว่านั้นเยอะ เป็นหวังที่ไม่กล้าหวัง หวังทั้ง ๆ ที่ไม่ควรจะหวังเลยด้วยซ้ำ “ถึงตอนนั้น ถ้าหลินบอกว่าเบื่อ ถ้าหลินบอกว่าจะหยุดความสัมพันธ์นี้แล้วไปมีแฟน เฮียต้องยอมให้หลินไปจริง ๆ นะ”“อืม ถ้าถึงวันนั้น…เฮียจะยอม แต่ในเมื่อมันยังมาไม่ถึง…เราก็อย่าเพิ่งพูดถึงมันเลย”“อืม” ลลิตาพยักหน้าตอบรับก่อนจะโน้มรอบคอแกร่งเข้ามาจูบแล้วถอนออกมาสบตา “เริ่มเลยไหม? เฮียพาหลินมาที่นี่เพื่อเอาไม่ใช่เหรอ?”“ทำไมต้องพูดแ

“เฮียยอมให้อดีตบงการชีวิต ดีกว่าให้คนอื่นมาชี้นิ้วสั่งให้ทำงั้นทำงี้ พอทำให้ไม่ได้ดั่งใจแล้วก็ทิ้งไป มันเจ็บหลิน…เฮียไม่อยากเสียใจเพราะความรักจนเสียศูนย์เหมือนที่เคยเป็น”“เพราะกลัวเจ็บก็เลยไม่กล้ารักใครอีกงั้นเหรอ?”“…”“เพราะกลัวทำตามที่คนอื่นคาดหวังไม่ได้ ก็เลยยอมทำตัวเป็นพวกโหลยโท่ยเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาคาดหวังงั้นสินะ?”“…”“เฮียแม่ง…ทั้งเห็นแก่ตัวแล้วก็ขี้แพ้ แค่เพราะผู้หญิงคนเดียวที่ทิ้งเฮียไป เฮียยอมทิ้งความสุขไป! พี่เพชรเขาไม่ได้รักเฮียสักนิด…เพราะถ้าเขารัก เขาก็คงไม่ทิ้งเฮียไปหรอก แล้วทำไมเฮียจะต้องเป็นแบบนี้เพราะคนที่ไม่รักเฮียด้วย?! เฮียไม่อยากมีความสุขเหรอ? ไม่อยากมีความรักดี ๆ กับคนที่เขารักเฮียหรือไง?”“มีสิ ตอนนี้เฮียก็มีความสุขดี เฮียมีเธอไง…รู้ไหมว่าเธอน่ะเป็นหนึ่งในความสุขของเฮีย”“…” ได้ยินคำนั้นแล้วลลิตาก็นิ่งไปทันที อธิติไม่ได้หันมาสบตา…แต่เขาคว้าเอามือเธอไปกุมไว้พร้อมยกขึ้นจูบหลังมือหนึ่งครั้ง“เฮียชอบเวลาที่อยู่กับเธอนะ อยากให้เป็นงี้ไปตลอดแต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้”“…” ก็รักหลินสิ รักหลินสักทีเถอะเฮียอี้ แล้วเราสองคนจะได้มีความสุขกันไปตลอดไง อยากจะพูดคำนั้นออกไปใจจ

“เพชรรู้ว่าเพชรมันเลว เพชรรู้ว่าเพชรทำให้อี้เสียใจ…ที่เพชรกลับมาก็เพื่อชดใช้ให้ เพชรอยากให้อี้เห็นว่าเพชรเสียใจที่ทำเรื่องแบบนั้นลงไป จะให้เพชรพูดอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งก็ได้ว่าเพชรขอโทษ เพชรไม่เคยรักเขาเลย เพชรรักอี้…ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เพชรรักแค่อี้คนเดียว”เพชรไพลินไม่ใช่คนหน้าบาง และคิดว่ามีโอกาสไม่น้อยที่เธอจะได้พูดออกมา มาถึงตอนนี้แล้ว…ต่อให้ตรงนี้จะมีคนอื่นที่ไม่ใช่แค่ลลิตาอยู่ด้วย เธอก็ยังจะพูดมันออกมา“พูดจบยัง?” อธิติถามเสียงแข็ง คำว่ารักที่ออกจากปากเพชรไพลินไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น ผิดกับลลิตาที่สั่นไหวอยู่ไม่น้อย เธอได้แต่คิดอยู่ในใจว่าทำไมเพชรไพลินถึงพูดคำว่ารักออกมาได้อย่างง่ายดายแบบนั้น ทั้งที่เคยทำผิดกับอธิติเอาไว้ ส่วนเธอ…ทั้งที่ไม่เคยทำผิดอะไรเลย ทำไมถึงไม่กล้าพูด?“เพชรยังพูดไม่จบ เพชรกลับมาเพื่อเสียใจ…เพชรเจ็บได้มากกว่านี้อีกอี้ ถ้ามันจะทำให้อี้รู้สึกดีขึ้น อี้จะด่าจะว่าเพชรยังไงก็ได้…สิ่งที่เพชรทำมันเลวร้าย เพชรเลยอยากจะแก้ไขมัน อี้เกลียดเพชรให้พอเลยนะ แต่หลังจากนั้นช่วยกลับมารักเพชรเหมือนเดิมได้ไหม? ฮึก! ได้โปรด…ขอโอกาสให้เพชรได้แก้ไขความผิดเถ

“พี่ป่วย”“คะ?”“พี่เป็นมะเร็ง…ตอนนั้นคิดว่าตัวเองอาจจะตายก็ได้ พี่ไม่อยากทำให้เฮียเสียใจแล้วก็คิดโง่ ๆ ว่ายอมให้เขาเกลียดดีกว่า พี่โกหกว่าไปแต่งงาน พี่แกล้งทำเป็นขโมยโปรเจคของเขาไปขาย แต่โชคชะตามันเล่นตลกหลิน พี่ดันไม่ตาย…พี่ดันรักษาจนเกือบจะหายขาดได้ ก็เลยกลับมา”“…” ลลิตาพูดไม่ออก ส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ไม่อยากให้สิ่งที่เพชรไพลินพูดเป็นเรื่องจริง“อี้เขาก็รู้แล้วว่าพี่ป่วย วันก่อนเราสองคนไปโรงพยาบาลด้วยกันเพื่อให้หมอบอกอาการของพี่กับเขา พอเขารู้…เขาก็หายไปเลย จนถึงตอนนี้พี่ก็ยังติดต่อเขาไม่ได้ แต่พี่รู้ว่าเขาอาจจะรับสายหลิน ช่วยพี่หน่อยได้ไหม? ช่วยติดต่อหาเขาให้พี่ที”“พี่เพชรพูดเรื่องจริงเหรอ? ฮึก! ที่ทิ้งเฮียอี้ไป…เพราะป่วยจริง ๆ เหรอ?”“จริง พี่เป็นมะเร็งกะเพาะอาหาร ที่จริงพี่ไม่ได้แต่งงานกับโจเซฟ…ก็แค่สร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อจะไล่อี้ออกไป ตอนนั้นพี่คิดว่าตัวเองจะต้องตายจริง ๆ หลินก็เห็นนี่ว่าพี่ต้องกินยา ตอนนี้ถึงจะรักษาจนดีขึ้นแล้วแต่พี่ก็ต้องกินยาอยู่เรื่อย ๆ”“หลิน…หลินขอตัวก่อนนะคะ” ลลิตาทำอะไรไม่ถูก พูดออกไปแบบนั้นแล้วก็ออกมาจากห้องทำงานของเพชรไพลินทันที แต่แทนที่เธอจะเดินกลับไปท