บททั้งหมดของ ดันเผลอเอาใจลงไปเล่น: บทที่ 41 - บทที่ 50

21 ปล่อยพนักงานของเรด ร็อกเก็ตร่วมสองร้อยเดินทางโดยเครื่องบินมาลงที่กระบี่ก่อนจะเดินทางต่อด้วยรถตู้และเรือมายังหมู่เกาะพีพี การมาเอาท์ติ้งครั้งนี้มีเวลาทั้งหมดสามวันสองคืน พอมาถึงทุกคนก็ต่างพากันเข้าที่พักเพื่อเก็บของ ก่อนจะออกมากินข้าวเย็นและร่วมกิจกรรมสันทนาการเพื่อสร้างความสนิทสนมกับเพื่อนร่วมงานลลิตาได้พักกับซาร่าสองคนในห้องพักของโรงแรมระดับลักชูรี มันเป็นความประสงค์ของผู้บริหารที่อยากให้พนักงานได้พักในโรงแรมดี ๆ หลังจากที่ทำงานกันอย่างเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งปีจากวันนั้นจนกระทั่งวันนี้ก็เป็นเวลาเจ็ดวันแล้วที่อธิติเงียบหายไป ลลิตาเองก็ไม่ได้ติดต่อเขา ส่วนเขาเองก็ไม่ติดต่อมา และแม้ว่าเพชรไพลินจะขอร้องให้ลลิตาช่วยติดต่ออธิติสักแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมทำตามคำขอนั้น ทำไมเธอจะต้องเป็นสะพานที่เชื่อมให้สองคนนั้นได้เจอกันด้วย เห็นเธอเป็นอะไร…ต่อให้วันนี้เพชรไพลินจะไม่ใช่คนทรยศหักหลัง แต่มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับลลิตากลับแย่กว่าเดิมเสียอีก“แกจะนอนพักก็ได้นะหลิน ไว้ฉันจะหาอะไรมาให้กิน…กิจกรรมตอนเย็นก็ไม่ต้องทำหรอก ถ้าแกไม่อยากทำน่ะ” ซาร่าเข้าใจดีว่าเพื่อนไม่มีอารมณ์จะร่วมกิจกรรมอะไรทั้งน

22 ให้เวลาเยียวยาหัวใจลลิตาหนีกลับบ้านมาโดยไม่บอกใคร ทั้งซาร่าและพิชญะโทรหาเธอเป็นสิบสายจนต้องปิดเครื่องหนี เวลานี้หญิงสาวไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับใครทั้งนั้น ถึงบ้านแล้วก็ปิดตายตัวเองอยู่แต่ในห้องนอน ไม่กิน ไม่หลับ ตอนนี้ไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว เพราะเธอร้องไห้มาตลอดทางระหว่างที่นั่งรถทัวร์จากกระบี่มาจนถึงท่ารถสายใต้ ร้องไปเยอะจนเหมือนไม่มีน้ำตาให้ไหลไม่อยากคิดย้อนกลับไปถึงวันเริ่มต้นแต่มันก็อดไม่ได้ หากวันนั้นเธอตัดสินใจอีกแบบ ถ้าวันนั้นเธอเลือกที่จะกลับบ้านแทนที่จะขึ้นโรงแรมไปกับอธิติ ป่านนี้เธออาจมีแฟนที่รักเธอและเธอก็รักตอบไปแล้ว ถ้ารู้ว่าจะเจ็บแบบนี้วันนั้นก็คงไม่นอนกับเขาแค่เพราะต้องการความแปลกใหม่ในชีวิต ถ้ารู้ว่าต่อให้รักเขาแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องเสียใจ ก็คงหักห้ามใจตั้งแต่แรกแต่ไม่หรอก…ต่อให้พยายามหักห้ามใจไม่รักเขายังไง เธอก็ทำไม่ได้อยู่ดี ใช่ว่าเธออยากจะรักเขา ไม่เคยอยากรักเขาเลย…แต่มันทำไม่ได้ หัวใจมันไม่เคยฟัง ห้ามเท่าไรก็ไม่ยอมทำตาม รักเขาไปทั้งที่รู้ รู้ว่ายังไงก็ต้องจบแบบนี้ลลิตานอนมองเพดานห้องนอนอยู่พักใหญ่ คิดอะไรมากมาย คิดวนไปวนมาเป็นวงกลม สิ่งที่ซาร่ากับพิชญะเคยพูดไว้มั

23 หมาหัวเน่ามีคนเคยบอกไว้ว่าระยะเวลาที่ใช้ทำใจมันยาวนานเทียบเท่ากับเวลาที่ใช้รักคนคนนั้น ลลิตาคิดทบทวนดูแล้ว…เหมือนว่าเธอจะต้องใช้เวลาหนึ่งปีในการรักษาแผลใจ มองดูปฏิทินผ่านโทรศัพท์มือแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เหลืออีกตั้งสิบเอ็ดเดือนแน่ะ เพราะตั้งแต่วันที่เธอตั้งใจแล้วว่าจะหันกลับมารักตัวเองจนถึงตอนนี้มันก็เพิ่งผ่านมาแค่เดือนเดียวเท่านั้นหนึ่งเดือนแล้วที่เธอย้ายมาอยู่คอนโดมิเนียมย่านจตุจักร หนึ่งเดือนแล้วที่เข้ามาทำงานที่ใหม่ หนึ่งเดือนแล้วที่ไม่ได้เสียน้ำตา ถึงจุดหนึ่ง…เมื่อยอมรับได้ว่ามันก็แค่ความผิดหวัง เมื่อยอมรับได้แล้วว่าเธอไปรักคนที่เขาไม่ได้รักตอบ น้ำตามันก็ไม่ไหลออกมาอีก ถามว่ายังเสียใจอยู่ไหม…ตอบเลยว่าไม่แล้ว ตอนนี้ลลิตาไม่ได้เสียใจเพราะอธิติแล้ว แต่มีบางครั้งที่ยังคิดถึงเขาอยู่ ยังมีบางวันที่ฝันถึงเขาบ้าง และมีบางคราวที่โหยหาเขามันคงต้องใช้เวลา ซาร่าบอกว่าแค่เดือนเดียวทำได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งแล้ว แค่ไม่ร้องไห้และเริ่มยิ้มได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ลลิตายังติดต่อกับซาร่าเหมือนเดิม ยังไปไหนมาไหนด้วยกันหลังเลิกงานเหมือนเคย ยังออกไปดื่มและเมาด้วยกัน ตอนนี้ทั้งสองไม่ใช่แค่เพื่อนร่

24 ในวันที่สายเกินไปลลิตาเคยคิดว่าถ้าได้เจออธิติอีกครั้งเธอจะยิ้มให้เขาได้ ตอนแรกเธอคิดว่าคงจะแข็งแรงมากพอที่จะวางตัวเป็นปกติได้เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าเขา แต่นั่นเป็นเพราะเธอไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันเร็วแบบนี้ เธออุตส่าห์หลีกหนีจากเขามาทุกทางเท่าที่จะทำได้ ทั้งย้ายที่อยู่ ย้ายที่ทำงาน เขาเองก็ไม่เคยคิดจะมาตามเธอเลยตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา แล้วอยู่ ๆ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้?จริงอยู่ที่เธอไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดอะไรเขา จริงอยู่ที่เหมือนจะทำใจได้แล้ว แต่เธอยังไม่พร้อมเจอเขา มันเร็วเกินไปที่จะยิ้มให้แล้วทำเหมือนไม่มีอะไร เวลาหนึ่งเดือนมันไม่มากพอ เธอดีขึ้นแล้วก็จริงแต่ยังไม่ได้แข็งแรงขนาดที่จะอยู่กับเขาได้โดยไม่คิดถึงเรื่องราวในอดีตหลังจากที่พิชญะกับซาร่าช่วยแบกอธิติขึ้นมาที่คอนโดมิเนียม ลลิตาก็จัดที่ทางให้อธิตินอนบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ กระทั่งเพื่อนสองคนกลับไปแล้ว เธอก็ยังยืนกอดอกมองหน้าเขาด้วยความคิดมากมาย เห็นสภาพเขาแล้วเธอพูดไม่ออก เบ้าตาดำคล้ำ ริมฝีปากแห้งกรัง หนวดเคราเฟิ้มไปหมด เขาที่เคยเป็นคนดูแลตัวเองอย่างดีหายไปไหนกัน? ทำไมถึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้?ลลิตาได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อค

25 จะเอาทั้งตัวและหัวใจ“ฉันอยากให้เราหาช่องทางโปรโมทสินค้ามากกว่านี้ จริงอยู่ที่ตอนนี้ยอดขายของเราอยู่ในเกณฑ์ที่ดี แต่เราก็ไม่ควรนิ่งนอนใจกับมัน คู่แข่งของเราเพิ่มมากขึ้นทุกวัน เราจะต้องเจาะกลุ่มลูกค้าที่ไม่ใช่แค่วัยทำงานแล้ว”เนื้อหาการประชุมในเช้าวันศุกร์ไม่ได้เข้าหัวลลิตาเลยแม้แต่น้อย เธอเพียงฟัง…แต่ไม่เก็บมาคิดตาม ปล่อยให้เสียงของหัวหน้าเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไปอย่างเสียเปล่า สามวันแล้วที่เธอเอาแต่เหม่อลอยคิดถึงน้ำตาและคำบอกรักของอธิติ สามวันแล้วที่เขาเงียบหายไป ดูเหมือนว่าความพยายามตลอดหนึ่งเดือนที่ทำมามันไม่มีค่าอะไรเลย จากที่คิดว่าเธอไม่รู้สึกอะไรและสามารถลบเขาออกไปจากใจได้แล้ว คำตอบคือเธอคิดผิดพอได้เจอเขาอีกครั้ง ใจเธอมันก็ว้าวุ่น สมองมันสั่งการให้กลับมาคิดถึงเขาอีกแล้ว“ก่อนหน้านี้เราเคยคุยกับทางเรด ร็อกเก็ตไว้ค่ะ ว่าอยากให้ทางนั้นนำดีไซน์เสื้อผ้าและเครื่องประดับของเราไปใช้ในเกมเลิฟ ฮันเตอร์ แต่ว่ายังไม่มีการตอบรับมาจากทางนั้นเลยค่ะ”“ลองติดต่อไปอีกครั้ง ลองเสนอบัดเจทที่เห็นว่าสมควรไป เลิฟ ฮันเตอร์เป็นเกมที่ดัง ฉันเคยได้ยินว่ามีผู้เล่นไม่ต่ำกว่าสิบล้านยูเซอร์ทั่วเอเชีย ค่อนข