EP.2/1 เดี๋ยวจะสอนให้เป็นงาน

2 เดี๋ยวจะสอนให้เป็นงาน

ลลิตาปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอไม่ประหม่า พอต้องมาอยู่ในห้องโรงแรมกับอธิติสองต่อสองเธอก็เริ่มตื่นกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ความจริงแล้วเธอเคยอยู่ในห้องนอนเขาแบบสองต่อสองมาแล้วอย่างนับเป็นครั้งไม่ได้ เธอรู้จักเขามาทั้งชีวิต วิ่งเข้าวิ่งออกบ้านเขาเป็นว่าเล่น ครอบครัวเธอกับเขาสนิทกัน พ่อแม่เป็นเพื่อนที่ค้าขายร่วมกันมานาน พอมีลูกก็อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน หยก กวินกานต์ พี่สาวของลลิตาเรียนรุ่นเดียวกับฟาน ชยางกูร พี่ชายของอธิติ ส่วนลลิตาก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียว เรียนที่เดียวกันกับเฟย กันต์ธีร์ น้องชายคนสุดท้องครอบครัวเขา

บ้านอธิติประกอบกิจการชาบูสุกี้ ชื่อว่าอ้ายฉิง ทั่วทั้งนครปฐมและจังหวัดรอบข้างรวมถึงกรุงเทพแถบชานเมือง ไม่มีใครที่ไม่รู้จักอ้ายฉิงชาบูสุกี้ เพราะอร่อยและราคาเข้าถึงง่าย เปิดเที่ยงปิดตีสี่ คนทำงานกะไหนก็กินได้ทั้งนั้น ส่วนบ้านของลลิตาก็เป็นโรงงานน้ำแข็ง เป็นโรงงานน้ำแข็งที่มีชื่อในนครปฐม ขึ้นชื่อเรื่องส่งเร็วทันใจ ไม่มีวันหยุด แม้ต้องฝ่าแดดฝ่าฝนหรือต่อให้ต้องฝ่าพายุก็ส่งได้ ซึ่งลูกค้ารายใหญ่ของโรงงานน้ำแข็งก็คืออ้ายฉิงชาบูสุกี้

สองครอบครัวนี้แม้ไม่ใช่ญาติแต่ก็สนิทชิดเชื้อกันยิ่งกว่าญาติ บ้านอยู่ห่างกันปากซอยท้ายซอย มีอะไรก็แบ่งปันกันมาตลอดยี่สิบกว่าปีแล้ว ไปเที่ยวด้วยกันทั้งสองครอบครัวทุกปีไม่มีขาดหาย ปรึกษาหารือกันทุกเรื่อง ฝ่าฟันยุคโรคระบาดและเศรษฐกิจที่ตกต่ำมาด้วยกัน ล่าสุดก็เริ่มหารือกันเรื่องคู่ครองของลูก ลลิตาได้ยินมาแว่ว ๆ ว่าป๊าม้าของเธอกับป๊าม้าของอธิติอยากให้ลูกสาวลูกชายได้ดองกัน ก็หนีไม่พ้นลูกรักของสองบ้าน กวินกานต์กับชยางกูร

แต่ป๊าม้าคงไม่ทันคิดว่าตอนนี้ลูกนอกสายตาของพวกเขากำลังมาอยู่ในห้องโรงแรมเดียวกัน

“เฮียจะอาบน้ำก่อนไหม?” ถามออกไปเพราะทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะนั่งที่ปลายเตียงหรือที่เก้าอี้ ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรก่อนหลังก็เลยยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้อง

“ไม่อะ อาบมาจากบ้านแล้ว เธอไปอาบดิ…ล้างให้สะอาดล่ะ เฮียไม่ชอบคนสกปรก” เรื่องขึ้นชื่อของอธิติคือเขาเป็นคนกวนประสาท ชอบแกล้งแบบมึน ๆ ชอบแซวคนหน้าตายด้าน

“หลินสะอาด! เฮียนั่นแหละที่สกปรก! เสื้อบอลนั่นอะ…เฮียใส่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่หรือไง?” เธอจำได้ เมื่อวานตอนนั้นนอนเล่นที่ห้องเขา ก็เห็นเขาใส่เสื้อตัวนี้ เมื่อเช้าก็เห็นใส่เหมือนกัน

“เฮียมีสามตัวเว้ย!”

“เชื่อก็โง่แล้ว คนอะไรจะซื้อเสื้อแบบเดียวกันสีเดียวกันมาสามตัวแล้วใส่สองวันติดกัน”

“ก็คนแบบเฮียไง หยิบตัวไหนได้ก็ใส่ตัวนั้น จะมัวเลือกทำไมให้เสียเวลา? จะไปอาบน้ำก็ไปสักทีเถอะ” อธิติโบกไม้โบกมือไล่ลลิตา ก่อนจะคว้ารีโมทมาเปิดโทรทัศน์แล้วกระโดดขึ้นเตียง เขาวางตัวสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้าน ดูเหมือนไม่มีเรื่องกังวลใจอะไรเลย

แต่ไม่แปลกหรอก ลลิตาไม่เคยเห็นเขาคนนี้กังวลเรื่องอะไรเหมือนใครคนอื่น บางครั้งก็เหมือนเขาไม่แยแส ไม่สนโลก ไม่สนใจอะไรเลย ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้ ถึงจะเป็นพวกไม่เอาไหนแต่ก็เว้นเรื่องมันสมองไว้หนึ่งเรื่อง อธิติเคยสอบติดมหาวิทยาลัยดังที่บอสตัน แต่ไม่รู้ทำไมพอเรียนจบแล้วกลับมาเมืองไทย เขากลับไม่ยอมทำงานทำการ ทั้งที่เคยเป็นคนเก่งกาจแท้ ๆ

อาบน้ำเสร็จลลิตาก็ยืนมองตัวเองผ่านกระจกใสในห้องน้ำ อดคิดไม่ได้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ เธอคิดจะนอนกับอธิติจริง ๆ น่ะหรือ? ถ้าใช่แล้วมันจะเป็นอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ใช่ไหม? จะไม่เสียใจทีหลัง จะไม่มีการผูกมัด เรื่องเธอกับเขาจะเป็นความลับ และทุกอย่างจะยุติเมื่อเธอหรือเขามีแฟน มันง่ายแบบนั้นเลยหรือ? ความสัมพันธ์ทางกายมันตัดกันง่าย ๆ ใช่ไหม?

“อีกนานไหมเนี่ย? ถ้าชักว่าวรอเธอ…เฮียคงแตกไปสามน้ำแล้ว นานฉิบหายเลย หลับคาส้วมไปแล้วหรือไง?” เสียงเขาดังเข้ามาถึงในห้องน้ำ แล้วฟังคำพูดคำจาของเขาสิ คนบ้าอะไรพูดจาทุเรศได้ธรรมชาติมาก แต่นี่ยังน้อย เขาทำได้ดีกว่านี้อีกหลายขุม ยังห่ามกว่านี้ได้อีกเยอะ

“เสร็จแล้ว!”

“ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าออกมาล่ะ! ขี้เกียจต้องมานั่งถอดใหม่ให้เสียเวลา!”

“ไม่ให้ใส่เสื้อผ้าแล้วจะให้ออกไปโป๊ ๆ หรือไง?!” บ้าไปแล้ว ให้เธอนอนล่อนจ้อนออกไปจากห้องน้ำหรือ? ไม่เอาด้วยหรอก!

“ถ้าไม่โป๊แล้วจะเอากันยังไงวะ?! หลิน…เธอบื้อกว่าเฮียคิดอีกนะ!”

“ไอ้เฮีย!”

“เฮ่ย ๆ เรียกให้มันดี ๆ เฮียเพื่อนเล่นเธอเหรอวะ?”

“ฮึ่ย!” มันน่าหงุดหงิดที่ลลิตาไม่เคยเถียงชนะอธิติได้เลย คว้าเอาเสื้อคลุมอาบน้ำของทางโรงแรมมาสวม สูดหายใจลึกสุดปอดเพื่อรวบรวมความกล้า แค่ครั้งเดียวแหละ ลองนอนกับเขาดูสักครั้ง มีครั้งแรกแล้ว…ครั้งที่สอง ครั้งที่สามก็คงจะง่ายขึ้น 

เธอไม่คิดจะนอนกับเขาซ้ำเป็นครั้งที่สอง ไม่อยากได้เขามาเป็นคู่นอนชั่วคราวหรือระยะยาว ไม่สนข้อเสนอที่เขาบอกให้นอนกับเขาจนกว่าจะหาแฟนได้ แค่ครั้งเดียว! ครั้งเดียวจบแล้วแยกย้าย! และหลังจากคืนนี้เธอจะทำเหมือนว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น! คิดได้แบบนั้นลลิตาก็ออกมาจากห้องน้ำ ภาพที่เห็นคืออธิติยังนอนดูทีวีอยู่บนเตียงเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือมีไวน์กับของกินเล่นด้วย ลลิตายืนมองภาพเขาจิบไวน์อย่างสบายใจ เขาหัวเราะออกมานิดหน่อยตอนที่รายการพิธีกรโทรทัศน์เล่นมุกตลกกัน

เขาดูสบายใจจริง ๆ

“จะยืนมองอีกนานไหม? ขึ้นมาบนเตียงนี่” เห็นเธอยืนมองอยู่นาน อธิติก็ชักชวน ที่ผ่านมาเวลาที่นัดคู่นอนมาเจอ เขาไม่เคยเสียเวลาลีลา ไม่มีการสั่งไวน์มาดื่ม ไม่พูดพร่ำทำเพลง มาถึงก็ใส่ไม่ยั้ง จัดหนักจัดเต็มแล้วก็แยกย้าย ไม่รอให้ฟ้าสว่าง ไม่เคยค้างคืนกับใคร แต่พอเป็นกับเธอคนนี้…ดูเหมือนว่ามันต้องมีพิธีรีตองกันบ้าง สั่งไวน์มาให้เธอโดยเฉพาะ เพราะรู้ว่าเธอคงต้องการตัวช่วยย้อมใจสักหน่อย

“ถามจริง ๆ นะ เฮียเคยมีเรื่องให้เครียดหรือเสียใจบ้างไหม?” เธอเคยถามคำถามนี้กับเขามาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยรอฟังคำตอบอย่างจริงจังแบบนี้มาก่อน ขณะที่รอฟังเขาตอบ ก็ขึ้นไปเอนหลังกึ่งนั่งกึ่งนอนข้าง ๆ เขาบนเตียง รับแก้วไวน์ที่เขายื่นมาให้

“เธออยากเห็นเฮียเครียดเหรอ? อยากเห็นเฮียเสียใจว่างั้น?”

“เอาจริง ๆ ก็อยากเห็นนะ เพราะไม่เคยเห็นเลย เรารู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต หลินไม่เคยเห็นเฮียกลุ้มใจให้กับอะไรเลย”

“แต่เฮียเห็นเธอกลุ้มใจตลอดเวลา ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง? เป็นเธอนี่ท่าจะเหนื่อย”

“เป็นเฮียก็น่าจะ…ไม่อะ! หลินไม่อยากเป็นเฮีย! แค่คิดก็สยองแล้ว…คนที่ไม่สนโลกแบบเฮีย! หลินว่ามันล่องลอยเกินไป”

“งั้นก็เป็นคนสนโลกต่อไปนะ แล้วก็อยู่กับความกังวลว่าชีวิตจะต้องดีเทียบเท่าคนอื่นต่อไปแบบที่เธอเป็นอยู่ ดูโง่สมกับเป็นเธอดี”

“ไอ้เฮีย!” เขาด่าเธออีกแล้ว ด่าที่เหมือนกับไม่ได้ด่า แต่สุดท้ายพอสรุปความหมายออกมาได้ก็คือด่านั่นแหละ!

“อย่าเรียกแบบนั้น เฮียเป็นเฮียนะหลิน อย่าลามปาม”

“พูดเหมือนว่าเฮียสนใจว่าหลินจะลามปามหรือไม่ลามปาม!”

“ก็ไม่…กินสักทีสิไวน์ กินให้เคลิ้ม ๆ ปลดปล่อยอารมณ์หน่อย ทำตัวสบาย ๆ นี่เรานัดมาซั่มกันนะ ไม่ได้นัดมาถกปัญหาชีวิต” ว่าแล้วอธิติก็กระดกไวน์ในแก้วตัวเองจนหมด เอี้ยวตัวไปคว้าขวดมารินใหม่อีกรอบ