Novels by PuenPrae

บทส่งท้ายในที่สุดวันที่ลลิตาและอธิติรอคอยก็มาถึง เป็นวันงานแต่งงานของเขาและเธอ ซึ่งแม้ว่าทั้งสองจะมีเชื้อสายจีนแต่ก็เลือกจะจัดงานตามความสะดวก เป็นพิธีแบบผสมผสานไม่ได้ตรงตามแบบแผนใด ๆ ช่วงเช้าจัดเป็นพิธีหมั้น มีการสวมแหวนและมอบสินสอด ส่วนช่วงบ่ายจนถึงเย็นก็เป็นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในสวนดอกไม้เจ้าบ่าวในชุดสูทสีน้ำเงินยืนรอเจ้าสาวอยู่ที่ซุ้มดอกไม้ เขาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเพลงบรรเลงเริ่มดังขึ้น หัวใจมันเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เขาที่เคยผิดหวังครั้งใหญ่ในชีวิตจนล้มเลิกความคิดเรื่องแต่งงานไปแล้ว ไม่คิดไม่ฝันว่าสุดท้ายจะอยากแต่งงานกับใครสักคนขึ้นมาอีกครั้ง และไม่คิดเช่นกันว่าคนคนนั้นจะเป็นลลิตา น้องสาวที่เขาเห็นหน้าเห็นตามาตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยคิดว่าจะรักเธอในรูปแบบนี้มาตั้งแต่แรกเขาไม่เคยคิดว่าชีวิตจะอยู่โดยมีเธอเข้ามาเป็นแรงผลักดันไม่เคยคิดเลยว่าอยู่ ๆ จะอยากเป็นเสาหลักค้ำชูใครจนกระทั่งเขาได้ตกหลุมรักเธอเข้าเต็มหัวใจถามว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้เขารักเธอได้มากมายขนาดนี้ อธิติตอบไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าเริ่มรักเธอในฐานะผู้ชายคนหนึ่งตอนไหน ไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรถึงรัก รู้เพียงแต่ว่า…ไม่มีเธออยู่เคียงข

“คิดว่าเฮียรู้ไม่ทันเหรอว่าเธอแกล้ง?”“หลินแกล้งเฮียบ้างไม่ได้เหรอ? ทีเฮียชอบแกล้งหลินล่ะ?” ลลิตาเชิดหน้าพร้อมรอยยิ้มอย่างคนท้าทาย แต่สุดท้ายก็ต้องนิ่วหน้าเสียวเมื่ออธิติล้วงลึกเข้าไปถึงจุดสั่นไหว “อื้อ…เฮียอี้!”“เปียกเฉย…แค่อมให้เฮียก็ทำให้เธอเสียวได้เหรอ?”“คิดว่าตัวเองอยากเป็นคนเดียวหรือไง?”“บอกเฮียสิว่าเธออยากมากแค่ไหน” สองคนจ้องตากันและกัน เรียวนิ้วของอธิติสอดลึกเข้าถึงโพรงอุ่น ตวัดเกี่ยวกระทำความเสียวซ่านให้คนตัวเล็ก แล้วเธอก็ร่อนโยกสู้เรียวนิ้วเขาเป็นจังหวะ“อ๊ะ! โคตรอยากเลย…ฮึก! เฮียขา…หลินอยากโดนเฮียกระแทกแรง ๆ”“แรงแค่ไหน?”“แรงที่สุด…ฮึก! เฮียอี้…เอาหลินหน่อย…อ๊าห์! เอาหลินทีเฮียอี้” ไม่มีเหตุผลให้ลลิตาต้องเขินอาย อีกไม่กี่วันคนตรงหน้าก็จะได้ชื่อว่าเป็นสามีเธอแล้ว ความต้องการมันบังคับให้เธอร้องขอ โอบรอบคอเขามาประกบปากจูบ จูบแล้วก็จูบอีกทว่ามันยังไม่หนำใจ เหมือนได้เท่าไรก็ไม่พอ“ไม่อยากให้เฮียเลียให้ก่อนเหรอ?”“ฮึก! ไม่ต้องแล้ว…ใส่มาเลยได้ไหม? หลินต้องการเฮียจนจะทนไม่ไหวแล้ว อ๊ะ! อ๊าห์!” พูดไม่ทันขาดคำอธิติก็มอบสิ่งที่ลลิตาโหยหาให้เธอ ถลกชุดลูกไม้บาง ๆ ขึ้นแล้วเอาความเป็นเ

30 ที่รักกลับมาถึงคอนโดมิเนียมลลิตาก็เข้าครัวไปทำมื้อเย็น ส่วนอธิติก็เข้าห้องทำงานไปเคลียร์งานของตัวเอง ช่วงนี้เขาต้องทำงานหนักเพราะมีเกมใหม่ที่กำลังสร้าง ทำงานไปได้สักพักลลิตาก็มาเรียกให้ไปกินข้าว ดูเหมือนว่าความพยายามของลลิตาจะเริ่มแสดงผล เพราะข้าวอบกุ้งวันนี้รสชาติดีกว่าครั้งก่อน ข้าวสุกทุกเม็ด รสชาติไม่เค็มโดดแล้ว ถือว่าเป็นเมนูที่อร่อยใช้ได้“อร่อยไหม?” หญิงสาวเอ่ยถาม เธอชอบใจและมีความสุขทุกครั้งที่เห็นอธิติกินอาหารฝีมือเธอ“อะไรที่เธอทำก็อร่อยทั้งนั้นแหละ ถึงเธอเอาดินเอาโคลนมาให้กิน…เฮียก็ว่าอร่อย”“เวอร์! ใครจะเอาดินเอาโคลนมาให้สามีกิน”“…” เมนูแรกที่เธอทำก็เหมือนเอาโคลนมาผัด อธิตินึกอยากจะพูดคำนั้นแต่ไม่กล้า เขาไม่ใช่พ่อบ้านใจกล้าและไม่ชอบเวลาเมียงอนด้วย อีกอย่าง…คืนนี้เขายังอยากให้เธอง้ออยู่“ยังงอนหลินอยู่อีกเหรอ? หลินบอกแล้วไงว่าที่พูดไปว่าขาดทุนอะ มันไม่ได้หมายความว่าอยากไปนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่เฮีย…ขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่อใจกันอีกเหรอ?”“ใครจะไปรู้ ต่อไปถ้าเจอใครมาทำเหมือนว่าเคยนอนกับเฮียอีก…เธอจะไม่พูดเรื่องนั้นขึ้นมาอีกเหรอ?” ที่จริงเขาหายโกรธหายงอนไปตั้งแต่ที่ได้ยินคำว่า

ลลิตาไม่ใช่แม่ศรีเรือนที่ชอบทำงานบ้านหรือทำกับข้าวเก่ง อาจต้องพูดว่าเธอแทบจะทำอาหารไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อรู้ตัวว่าจะต้องแต่งงานและเป็นแม่ของลูกในสักวัน เธอก็พยายาม…เริ่มทำงานบ้านให้ติดเป็นนิสัย เริ่มเข้าครัวฝึกทำอาหาร ซึ่งคนแรกและคนเดียวที่ต้องเป็นหนูทดลองชิมอาหารฝีมือเธอก็คือว่าที่คุณสามีหลังเลิกงานทั้งสองคนมักจะแวะซุปเปอร์เพื่อซื้อของเข้าบ้าน อธิติชอบทุกครั้งที่ได้มาซื้อของกับลลิตาแบบนี้ เขาจะคอยโอบเอว โอบไหล่เธอแบบที่ไม่ปล่อยให้เดินห่างจากกาย ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนเขาก็จะรีบตามติดเหมือนเป็นเงาตามตัว“วันก่อนที่หลินทำข้าวอบกุ้งให้กิน เฮียชอบไหม? อยากกินอีกไหม?” หญิงสาวเอ่ยถามขณะที่สองคนกำลังเดินเลือกซื้ออาหารสด“ข้าวอบกุ้งเหรอ?” อธิติจำได้ดีข้าวอบกุ้งที่เม็ดข้าวยังแข็งเพราะไม่สุกดี รสชาติก็เค็มจนแทบกลืนไม่ลง พูดได้เลยว่าลลิตาไม่เหมาะกับงานในบ้านเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะเห็นถึงความพยายามเขาเลยกินมันจนหมดไม่เหลือสักเม็ด ชมเธอครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามันอร่อยสุด ๆ“หรืออยากกินสปาเก็ตตีขี้เมาแบบวันนั้นอีก?”“เฮียกินอะไรก็ได้ เธอทำอะไรให้กินเฮียก็กินได้ทั้งนั้นแหละ” อธิติคิดแล้วคิดอีกว่าค

29 จากคู่นอนเป็นคู่รักนับจากวันที่อธิติได้สร้างเรื่องเซอร์ไพรซ์กับคนที่บ้านจนถึงวันนี้ก็นับเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว เขาและลลิตาย้ายมาอยู่ด้วยกันที่คอนโดมิเนียมหรูราคาหลายสิบล้านที่ซื้อไว้เก็งกำไร ตอนนี้ลลิตาได้ลาออกจากลุคแล้วกลับเข้ามาทำงานที่เรด ร็อกเก็ตในตำแหน่งหัวหน้าแผนก Project Coordinator ที่ว่างอยู่หลังจากที่เพชรไพลินย้ายกลับไปอยู่อเมริกา ซึ่งทีแรกอธิติไม่ต้องการให้ลลิตาทำงานอะไรเลย เขาอยากให้เมียนอนสบาย ๆ อยู่ที่บ้าน แต่พอเธอยืนกรานว่ายังไงก็ยังอยากออกไปทำงาน เขาก็เสนอให้เธอมาเป็นเลขาของเขา ซึ่งก็อีกเช่นกัน…เธอปฏิเสธ สุดท้ายอธิติก็ต้องยอมตามใจให้ลลิตาไปทำงานในตำแหน่งที่อยากทำตลอดหนึ่งเดือนมานี้สองคนผัวเมียต้องปรับตัวเข้าหากันอย่างมากมาย เพราะไม่เคยได้มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้มาก่อน เถียงกันได้ทุกวัน มีเรื่องให้ต้องทะเลาะกันได้ตลอด แต่พอถึงเวลาเข้านอนก็นอนกกนอนกอดกันแบบไม่เหลือที่เว้นว่าง ส่วนใหญ่เรื่องที่ทะเลาะก็เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเรื่องความไม่เป็นระเบียบของอธิติ เรื่องที่เขาไม่ยกฝาชักโครกบ้าง เรื่องเขาถอดกางเกงในม้วนเป็นเล็กแปดแล้วไม่ยอมใส่ไว้ใน

อธิติจูงมือลลิตาเข้ามาในบ้าน ทีแรกลลิตาบอกว่ายังไม่พร้อมให้อธิติมาเจอป๊าม้าตอนนี้ แต่ฝ่ายชายไม่ยอม เขาบอกว่าถ้าเว้นระยะเวลาอาจทำให้ผู้ใหญ่คิดว่าเขาไม่ให้เกียรติ เข้ามาแล้วก็เห็นกิตติคุณกับวรรณวิมลนั่งทำหน้ากลุ้มใจอยู่ที่โซฟา ส่วนกวินกานต์ก็นั่งอ่านบัญชีอยู่ที่โต๊ะกินข้าวซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กัน“ป๊า…ม้า…เฮียอี้อยากมาคุยด้วย” ลลิตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แต่ไม่ทันที่คนเป็นพ่อแม่จะได้ตอบอะไร อธิติก็เข้าไปคุกเข่าตรงหน้าพวกท่านแล้ว“ผมขอโทษเจ๊กกับโกวครับ ที่ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาหรือทำเหมือนไม่ให้เกียรติ ที่มานี่ก็เพื่อจะบอกว่าผมรักและอยากดูแลหลินจริง ๆ และผมเชื่อว่าผมเองสามารถทำให้หลินมีความสุขได้แน่นอน เราสองคนรักกันจริง ๆ ครับ” อธิติยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงเพื่อให้ผู้ใหญ่ยอมรับได้ เลยได้แต่พูดในสิ่งที่คิดเท่านั้น“ถ้าขึ้นตั้งท้อง…โกวว่ามันเกินไปหน่อยนะอี้ สองคนรักกันแล้วทำไมไม่บอกให้ผู้ใหญ่รับรู้ โกวไม่เคยรู้เลยว่าหลินมีแฟน อยู่ ๆ ก็ท้องขึ้นมาซะอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหน โต ๆ กันแล้วทำไมเรื่องแค่นี้คิดไม่ได้?” วรรณวิมลรู้สึกผิดหวังเมื่อได้รู้ว่าลูกสาวคนเล็กท้องก่อนแต่ง

49รัก! เมีย! ที่! สุด! เลย!ท่าทีของภรรยาออกจะเคอะเขินอยู่สักนิด เพราะคุณสามเอาแต่นอนนิ่งปลดปล่อยออกมาเพียงเสียงลมหายใจที่ถี่แรงพร้อมกับกระตุกเล็กน้อยในตอนที่โดนเรียวลิ้นเล็กแตะสัมผัสไปทั่วตัว ตอนที่บอกเขาว่าเธอนั้นจะเป็นเสือสาวที่พร้อมจะขย้ำเขาทั้งตัว เขาก็รีบถอดทั้งเสื้อทั้งกางเกงร้องขอให้เธอโกยกินกิน ยิ้มชอบใจเมื่อคนที่คอยเป็นฝ่ายรับมาตลอดตอนนี้กำลังตั้งหน้าตั้งตารุกใส่เขา เธอละเมียดละไมเลียที่หัวนม ค่อย ๆ ดูดเบา ๆ พอให้เขาได้เสียว ช้อนสายตาขึ้นมองแล้วส่งรอยยิ้ม“เวลาอิงค์เลียแบบนี้พี่เหนือชอบไหม?” เอ่ยถามพร้อมน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงเอาไว้ด้วยความกระเส่าสั่น “เวลาโดนดูดที่หัวนม…ผู้ชายเสียวเหมือนกันไหมคะ?”“อื้อ! เสียวสิ…ก็คงจะเหมือนของผู้หญิงนั่นแหละ ดูสิว่ามันแข็งไปหมดแล้ว แค่เธอเลียนิดเดียวพี่ก็แข็งไปทั้งตัว” เหมือนว่าเมียจงใจใช้ความไร้เดียงสา อยากรู้อยากเห็นมายั่วให้เขายิ่งมีอารมณ์ เวลาที่เธอเคลื่อนไหวช้า ๆ อยู่บนตัวเขา เขาสั่นไหวมีอารมณ์ความต้องการ ที่จริงอยากจะจับเธอกดให้จมกับเตียง แล้วกระหน่ำบรรเลงเพลงรักให้รู้แล้วรู้รอด แต่จำต้องทน ต้องอดกลั้นมันไว้เพราะเขาอยากลองเป็นฝ่ายรับดูบ้

48คนติดเมีย“เราไปฮันนิมูนกันจริง ๆ ดีไหม?”เหนือนทีเอ่ยขึ้นมาในตอนที่เขากำลังนอนโอบกอดให้อินทิราหนุนแขนอยู่บนเตียง ทั้งสองกลับมาคืนดีกันอย่างเป็นทางการ เคลียร์หมดทุกปัญหาที่เคยเกิดขึ้น ต่างคนต่างรู้ว่ารัก ต่างคนก็ต่างเป็นทั้งผู้ให้และผู้ได้รับ เป็นสิ่งที่ภรรยาสาวต้องการตลอด“เราก็ไปฮันนิมูนกันมาแล้วไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวถามกลับ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่นอนอยู่สูงกว่าเธอ“เอาฮันนิมูนจริง ๆ สิ ครั้งก่อนที่ไปเกาหลีพี่ไปทำงาน ไม่มีเวลาได้พาเธอไปเที่ยวเลย ครั้งนี้พี่อยากให้เราได้ไปเที่ยวกันจริง ๆ ตั้งแต่ที่แต่งงานกันมา พี่ทำแต่งานจนไม่มีเวลาได้สนใจเธอเลย”“เพิ่งรู้ตัวเหรอ?” แกล้งถามพร้อมรอยยิ้ม ได้แต่สงสัยว่าจุดไหนกันที่ทำให้เหนือนทีมองทุกอย่างรอบด้านแล้วก็เป็นช่องโหว่ขึ้นมา“รู้ตัวช้าก็ดีกว่าไม่รู้ตัวเลยไม่ใช่เหรอ? พี่อยากใช้เวลากับเธอ…อยากไปเที่ยวด้วย พี่อยากให้เรามีเวลาคุยกันเยอะ ๆ”“แต่งานพี่เหนือก็เยอะไม่ใช่หรือไง? เรื่องไปเที่ยวน่ะจะไปตอนไหนก็ได้ แต่มันหลายวันแล้วนะที่อิงค์ไม่เห็นพี่เหนือออกไปทำงาน”“ก็พี่อยากอยู่กับเธอ พี่ไม่รู้สึกอยากออกจากบ้านเลย…แค่เธอไปเข้าห้องน้ำพี่ก็คิดถึงแล้ว

47เผชิญหน้าและแล้วเวลาที่อินทิรากลัวมากที่สุดก็มาถึง มันคือวันที่มิรินทร์คนรักเก่าของเหนือนทีกลับมา และมาแสดงตัวอยู่ตรงหน้าเธอ ที่บอกสามีว่ามีนัด…นั่นก็คือนัดของมิรินทร์ ทั้งสองคนมาเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง พอมาถึงต่างคนก็ต่างเงียบเอาแต่จ้องมองกันและกันด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ อินทิรานั้นเคยเห็นมิรินทร์แต่เพียงในรูปถ่าย พอได้เจอตัวจริงก็ยอมรับเลยว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นคนสวย รูปลักษณ์ภายนอกดูไฮโซอย่างที่ใครเขาว่ากัน ทั้งเครื่องประดับ เสื้อผ้าและรองเท้า เป็นของแบรนด์เนมด้วยกันทั้งนั้น“เริ่มกันเลยดีไหมคะ? คุณมิรินทร์นัดฉันออกมาทำไมคะ?” สุดท้ายก็เป็นอินทิราที่เริ่มเปิดบทสนทนา กาแฟพร่องจนเหลือแค่ก้นแก้วแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้เหตุผลว่าทำไมมิรินทร์ถึงต้องการจะเจอเธอ“ขอแบบไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกันนะ แล้วก็ขอแทนตัวเองว่าพี่…เพราะพี่น่าจะอายุเยอะกว่าอิงค์”“ค่ะ”“อิงค์เองก็คงรู้จักพราวฟ้า แล้วก็คงรู้แล้วด้วยว่าที่พี่ต้องหนีไปในคืนวันก่อนงานแต่งงานมันเป็นเพราะอะไร พี่แค่อยากจะบอกว่า…พี่อยากได้โอกาสน่ะ พี่กลับมาเพื่อขอโอกาสจากเหนือ พี่ผิดเอง…พี่ยอมรับความผิดทั้งหมด ที่หนีไปตอนนั้นเป็นเพราะพี่เชื่อใจเหนือไ

46ขอโทษและขอบคุณเสร็จจากมื้อเย็นอินทิราก็ขึ้นมานั่งพักบนห้องนอน รอให้อาหารย่อยอย่างเต็มที่แล้วค่อยอาบน้ำ ระหว่างที่รอก็เปิดโซเชียลดูความเคลื่อนไหวของผู้คนไปเรื่อย กระทั่งอยู่ ๆ ก็มีสายเรียกเข้าจากเบอร์แปลกโทรเข้ามา เธอรับสายนั้นโดยไม่คิดอะไร ทว่าพอได้ยินชื่อของอีกฝ่ายตัวก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที[นี่มิรินทร์นะ]“ค่ะ มีธุระอะไรเหรอคะ?”[รู้จักอยู่แล้วสินะคะ เพราะงั้นเข้าเรื่องแบบไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกัน…ฉันอยากเจอคุณเป็นการส่วนตัวค่ะ ขอเป็นพรุ่งนี้…]“เจอเพื่ออะไรคะ? ถึงฉันจะรู้จักคุณ…ถึงจะรู้ว่าคุณเป็นใครแต่เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันจนต้องมาเจอกันเป็นการส่วนตัวนี่คะ”[ทำไมเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันล่ะ? ก็ตอนนี้คุณอินทิรากำลังแต่งงานกับแฟนของฉันอยู่นะคะ ฉันกับเหนือ…เราสองคนยังไม่ได้เลิกกันเลย]“…”[ขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากให้คุณคิดว่าฉันจะมาหาเรื่องทะเลาะด้วย ฉันแค่…อยากเจอคุณสักครั้ง มาเจอกันนะคะ แล้วฉันจะส่งสถานที่นัดเจอไปให้]มิรินทร์ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะวางสายไป ซึ่งมันเป็นเวลาเดียวกับที่เหนือนทีเข้ามาในห้องนอนพอดี แน่นอนว่าเขาได้ยิน…และต่อให้ไม่ได้ยินที่ปลายสายพูด

45พี่มีเวลาทั้งชีวิตความรักคือการกระทำไม่ใช่คำพูดเหนือนทีท่องประโยคนั้นอยู่ในใจมาตั้งแต่เช้า ไม่แน่ใจว่าเวลานี้ภรรยาเชื่อบ้างไหมว่าเขารู้ตัวแล้วว่ารักเธอจริง ๆ เขาหันหลังใส่งานที่ออฟฟิศ ไม่สนใจการประชุมใด ๆ ทั้งสิ้น ที่ทำอยู่ตอนนี้คือเก็บกวาดบ้านทั้งหลัง เริ่มตั้งแต่ปัดฝุ่น กวาดบ้าน ตามด้วยการถูพื้น จบท้ายด้วยเช็ดกระจกบานใหญ่ในบ้านทั้งหลัง นี่ไม่ใช่ตัวเขาเลย ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่าจะมีวันที่คนอย่างเขามาตั้งหน้าตั้งตาทำงานบ้านเพื่อง้อเมียแบบนี้โทรศัพท์ของเขามีสายเรียกเข้าดังอยู่ไม่หยุดหย่อน แต่เขาไม่สนใจจะรับสายคนที่โทรเข้ามาเพื่อเรียกตัวให้เขาออกไปทำงาน ที่ออฟฟิศยังดำเนินงานต่อไปได้โดยไม่มีเขา แต่อินทิราอาจไม่รอเขาอีกต่อไปแล้ว เขาจะไม่เสียเธอ จะไม่ทำเธอหลุดมือไปกับแค่เพราะออกไปเซ็นเอกสารไม่กี่ใบแน่ พอเช็ดกระจกเสร็จก็ถึงเวลาที่ต้องเอาผ้าไปซัก เดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมสภาพชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งตัว เห็นภรรยากำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง เขาก็แอบยิ้ม…แปลกใจที่วันนี้เธอไม่ออกไปไหน ปกติไอ้พิชญ์จะต้องหาเรื่องชวนเธอออกไปข้างนอกไม่ใช่หรือยังไง?“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ?” เอ่ยถามขณะที่เอาต

44แค่เธอเท่านั้นอินทิรากลับบ้านมาในตอนเที่ยงคืน ภาพที่เห็นเป็นภาพแรกในตอนเดินเข้ามาในบ้านคือสามีที่นอนกอดขวดเหล้าอยู่ที่พื้น เป็นภาพเดียวกับที่เธอเคยเห็นเมื่อสองปีก่อน สภาพเขาสะบักสะบอม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เนื้อตัวเปียกปอนแถมยังมีรอยเลือด“พี่เหนือ?!” เห็นสภาพเขาแล้วก็ตกใจไม่น้อย รีบเข้าไปพยุงให้ลุกขึ้นนั่ง “ทำไมสภาพเป็นแบบนี้?!”“อึก! อิงค์เหรอ?” เหนือนทีถูกการ์ดซ้อมมาอย่างหนัก ก็เพราะเขาต้องการจะเข้าไปหาอินทิราในร้านไวน์ มันเป็นการกระทำโง่ ๆ ของคนไร้สติ “อิงค์กลับมาหาพี่แล้วเหรอ?”“ไปมีเรื่องกับใครมา? ทำไมเมาแบบนี้? แล้วทำไม…เลือดเต็มไปหมดแบบนี้?! ตากฝนมาด้วยเหรอ?! พี่เหนือเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?!” เห็นสภาพเขาแบบนี้แล้วเธอจะทำใจแข็งเย็นชาใส่ได้ยังไงกัน?“อิงค์…” น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่หมองเศร้าของคนเมา สายตาที่มองเธอมันชัดเจนแล้วว่าเขากำลังทรมาน “เธอมีความสุขไหมเวลาที่อยู่กับไอ้พิชญ์?”“มาถามอะไรตอนนี้? ลุกขึ้นมา…อิงค์จะพาไปทำแผล!”“ตอบพี่สิ…เธอมีความสุขหรือเปล่าที่เราต้องกลายเป็นแบบนี้? ผู้ชายคนอื่นให้ความสุขกับเธอได้มากกว่าพี่ใช่ไหม?” เหนือนทีไม่ยอมทำตามที่อินทิราบอก ทำตัวแข็

พอแดดร่มลมตก สามคนพ่อ แม่ ลูกก็ออกมานั่งที่ริมชายหาด คุณแม่คอยนั่งมองลูกสาวขี่หลังคุณพ่อ พากันวิ่งเล่นไปมาอยู่ริมทะเล เป็นภาพที่เธอเคยวาดฝันเอาไว้ ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ มองออกไปยังสองคนที่เธอรักเท่าชีวิต ที่ตรงนี้…บนพื้นที่ดินของพ่อแม่ คิดแล้วน้ำตาแห่งความสุขและความคิดถึงก็รื้นขึ้นมา“พ่อขา…แม่ขา…พี่วิน อยู่ข้างบนนั้นเป็นยังไงกันบ้างคะ? ตอนนี้ลีสบายดีมากเลยนะ ยังคิดถึงทั้งสามคนอยู่เสมอนะ ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้วนะรู้ไหม ลีมีความสุขมาก ได้กินอย่างดี ได้นอนหลับอย่างดี ไม่ต้องทำงานเหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน คุณทิวาเขาดูแลลีกับลูกเป็นอย่างดีเลยนะคะ” แหงนหน้ามองท้องฟ้า น้ำตาก็ไหลริน คนที่จากไปแล้วยังอยู่ในหัวใจและความทรงจำของเธอเสมอ และเมื่อคิดถึงพวกเขาก็ต้องมีน้ำตาอยู่ทุกครั้ง แต่มันคือน้ำตาแห่งความคิดถึง“หม่ามี๊! มาเล่นกันเถอะ!” เสียงลูกน้อยตะโกนมาแต่ไกล วราลีก็รีบปาดน้ำตาแล้วลูกขึ้นไปหาทันที “เดินไปตรงโน้น! ด่าดี๊พาจะกายไปตรงโน้น”“ตรงไหนคะ?” ทิวากรมองตามมือที่น้องสกายชี้นิ้วไป ขณะที่ส่งมือตัวเองไปรอรับมือภรรยาสาวมากุมไว้“ตรงโน้นค่ะ ตรงที่มีท้องฟ้ากับทะเลเชื่อมต่อกัน”“โถ่ลูก…เ

32พ่อ แม่ ลูก“พ่อชื่อทิวากรแปลว่าพระอาทิตย์ แม่ชื่อวราลีแปลว่าพระจันทร์ อย่างนั้นลูกก็ต้องชื่อดวงดาวสิ อยู่บนท้องฟ้าเหมือนกัน”อีกสองเดือนลูกจะคลอดแล้วแต่พ่อกับแม่ยังเถียงกันเรื่องตั้งชื่อลูกไม่จบ คนเป็นพ่อดูเหมือนจะชอบของโบราณเป็นพิเศษ ฟังเพลงเก่าไม่พอยังสรรหาชื่อเก่า ๆ ของคนยุคก่อนมาตั้งให้ลูกอีก นวดเท้าให้เมียไปเขาก็พูดชื่อลูกไป เงยหน้าแหงนมองทางนั้นที ทางนี้ทีแต่ไม่คิดจะหันมองหน้าเมียที่ตอนนี้ทำตาเขียวใส่เขาอยู่“หรือจะชื่อดวงดารา?”“พอได้ไหมคะที่รัก? จะดวงดาวหรือดวงดาราน่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะแต่ว่าลองหาดูสิ…ลีว่าคนล่าสุดเด็กที่ชื่อดวงดาวตอนนี้น่าจะอายุสี่สิบไปแล้ว” ก็ไม่อยากจะบู้บี้คนชื่อดวงดาว แต่นี่มันยุคไหนแล้ว…ตั้งไปแบบนั้นลูกสาวเธอได้ร้องไห้ไม่หยุดเพราะอายเพื่อนที่โรงเรียนพอดี ตอนเด็กน่ะไม่เท่าไร แต่พอโตขึ้นมาล่ะก็โดนล้อแน่ ๆ“ก็แล้วที่รักจะตั้งชื่อว่าอะไรล่ะ? ลูกเราจะคลอดอยู่อีกไม่กี่วัน…ตอนนี้ยังหาชื่อไม่ได้เลย” เมียท้องโตขึ้นทุกวัน แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน พอเดินมาก็ปวดเท้า เขาต้องมานวดให้ก่อนนอนทุกคืน แต่ก็นวดด้วยความเต็มใจ เพราะวันนี้ได้รู้ว่าลูกในท้องนั้นเป็นลูกสาว มั

“ครางดังขนาดนี้ลูกต้องตื่นแล้วล่ะ”“งื้อ! แบบนั้นน่าอาย…” พอคิดว่าไม่อยู่กันสองต่อสองแต่มีลูกน้อยในท้องอยู่ด้วย วราลีก็อดจะเขินอายขึ้นมาไม่ได้ “ลูกจะรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ทำอะไรกันอยู่?”“ไว้ผมจะถามตอนเขาคลอดออกมา”“งื้อ! อ๊ะ! คุณทิวา…ฮื่อ…อย่าหยุดนะคะ อ๊ะ! ลีเสียวมากเลย…เสียวเหมือนจะเสร็จ” วราลีเกร็งหนักเพราะความกระสันเสียว เธอร้องขอให้เขาทำต่อไป ครวญครางออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าสั่น แน่นอนอยู่แล้วว่าทิวากรไม่คิดจะหยุด ที่ผ่านมาให้เธอบำเรอสุขให้เขามามาก ต่อจากนี้ไปเขาเป็นคนบำเรอเธอเอง “อื้อ! อ๊ะ! ใกล้แล้วค่ะ อ๊าห์! คุณทิวา…อื้อ! อึก!”“จุ๊บ! ชอบตอนคุณครางเสร็จ” จูบแก้มเธอพร้อมรอยยิ้มชอบใจที่ทำให้เมียเสร็จได้ เมื่อก่อนไม่เคยจะพูดว่าชอบอะไร แต่เดี๋ยวนี้ล่ะพูดเอาไม่หยุด เดี๋ยวชอบนั่น เดี๋ยวชอบนี่ บอกตลอดเหมือนกลัวเธอจะไม่รับรู้“อึก! เลียให้ลี…” วราลีไม่เขินอายแล้ว เอาจริง ๆ ลูกไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่ทำอะไรกันอยู่ ร้องขอให้เขาทำแบบนั้น…ทำแบบที่เคยทำ “นะคะ เลียตรงนั้นให้ลีหน่อย”“อ้อนผมอีก”“คุณทิวาขา…ลีอยากเสร็จอีกแล้ว ช่วยเลียให้ลีหน่อยได้ไหมคะ?” เขาอยากให้เธออ้อน เธอก็อ้อน…ก็ตอนนี้มีสิ่งที่

31ขอบคุณที่เกิดมาบนโลกใบนี้อีลี! ไอ้ลี! อีนังชั้นต่ำวราลี!คำจิกหัวเรียกที่โดนมาเกือบทั้งชีวิตถูกแทนที่ด้วยคำว่าคุณวราลี อนันต์ธีรกุล ภรรยาสาวคนสวยของทิวากร อาจพูดได้ว่าเมื่อสถานะเปลี่ยน ชีวิตก็เปลี่ยนตามไปด้วย วราลีไม่ต้องคอยเอาใจใคร ไม่ต้องก้มหัวทำตัวนอบน้อมให้กับใครอีกต่อไปแล้ว ทุกคนพากันยกย่องเธอ ยกเธอขึ้นให้อยู่สูง ทว่าเธอเกลียดวัฒนธรรมแบบนั้นเป็นเมียทิวากรผู้ยิ่งใหญ่แล้วยังไง?มีเงินมากกว่าแล้วยังไง…สุดท้ายก็มีวันต้องตายจากโลกใบนี้เหมือนกันทุกคนอยู่ดี กินน้อย กินเยอะ กินหรู กินแพง กินเข้าไปแล้วก็อิ่ม อิ่มแล้วก็ถ่ายออกมาเป็นก้อนเหมือนกันหมด สิ่งที่วราลีตั้งใจว่าจะไม่ทำก็คือสิ่งที่เธอโดนมาทั้งชีวิต อะไรที่เคยต้องการให้ผู้อื่นปฏิบัติด้วย เธอจะทำ จะให้เกียรติ จะพูดจาดี ๆ จะมองว่าทุกคนก็มีคุณค่าความเป็นมนุษย์ไม่ต่างจากเธอเมื่องานแต่งงานสุดอลังการจบลงคุณสามีก็พาภรรยาสาวของเขากลับมาที่บ้าน บ้านซึ่งเธอไม่เคยรู้ว่าเป็นยังไง บ้านที่เขาไม่เคยเปิดต้อนรับใครหน้าไหนแม้กระทั่งพิมพ์ประภาผู้เป็นแม่ พอมาถึงก็พาเธอเดินชมรอบตัวบ้าน ช่างเป็นบ้านหลังใหญ่ที่กว้างขวางและปลอดโปร่ง ทว่าไร้ชีวิตชีวา ก

รสากลับไปได้สักพักปรีติที่ได้รู้เรื่องก็ตามมาเยี่ยม เขาบอกกับวราลีว่าหากเธอจะตอบรับความรักของทิวากรเขาก็เข้าใจ และหากว่าสุดท้ายเธอจะลาคลอด หรือแม้แต่ลาออกเขาก็ยินดียอมรับการตัดสินใจของเธอ เขาทิ้งท้ายไว้เพียงแค่ว่าเขายังชอบที่ได้มีเธออยู่ในชีวิต จะในฐานะเพื่อนหรือพี่สะใภ้ เขาก็ยินดีทั้งนั้น และเขาไม่ได้เกลียดอะไรทิวากร แค่ยังโกรธที่ญาติเวรตะไลมันชอบวางท่าหวงก้างใส่เขาก็เท่านั้นกระทั่งปรีติขอตัวกลับไปได้พักใหญ่แล้วทิวากรก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา วราลีนั่งเฝ้าเขาไม่ยอมห่าง กุมมือหนาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากการกระทบกระแทกที่เกิดขึ้นในวันนี้มันไปโดนเส้นประสาทสำคัญจนทำให้เขาไม่ฟื้นหรือกลายเป็นคนไข้ติดเตียงเธอจะทำยังไง ต้องมาเลี้ยงเขาไปทั้งชีวิตหรือ? ไม่เอาด้วยหรอก คอยดูสิว่าถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะก็…เธอทิ้งเขาแน่ จะทิ้งจริง ๆ ด้วย“อื้อ!” คิดได้ไม่เท่าไร คนนอนหลับก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมเสียงอู้อี้“ฟื้นแล้วเหรอ?”“ลี…”“ฮึก! ค่อย ๆ ลุกค่ะ ค่อย ๆ นะ” วราลีรีบเข้าไปช่วยเขาปรับท่านั่ง ดึงหมอนขึ้นมารองรับแผ่นหลังของเขาไว้“ทำไมร้องไห้อีกแล้ว?” ตื่นมาก็ได้เห็นน้ำตาเธอเลย นิ่วหน้าไม่ชอบใจ เคยเห็

30จะรักษาไว้อย่างดีทิวากรตีรถจากหัวหินมาถึงกรุงเทพภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงเศษ เหยียบคันเร่งแบบไม่คิดชีวิตเพราะอยากไปรับเมียให้ทันเที่ยงคืน เขาบอกไว้แล้วว่าเธอคือเป้าหมายสำคัญสูงสุดในชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะทิ้งงานไปเลย ยังไงเขาก็ยังต้องรับผิดชอบหน้าที่การงาน พอจัดการปัญหาเสร็จก็รีบบึ่งมาถึงที่ โชคดีที่มาทัน เวลาสี่ทุ่มบาร์ยังไม่ปิด รีบเข้ามาข้างในทำตัวเป็นลูกค้า เพื่อรอเมียกลับบ้าน วันนี้เขาไม่ได้เจอเธอมาทั้งวัน คิดถึงจนใจจะขาด พอได้เจอก็อยากจะเข้าไปกอดไปหอมให้หายคิดถึง แต่แค่เดินเข้ามาในบาร์…เขากลับต้องยืนนิ่งมองเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้า“ดื่มไม่ได้จริง ๆ ค่ะคุณลูกค้า เวลานี้เป็นเวลาทำงาน…พนักงานไม่ได้รับการอนุญาตให้ดื่ม” ไฟความเป็นผัวมันพลุ่งพล่านเมื่อทิวากรได้เห็นภาพที่ไม่ต้องการจะเห็นไปอีกตลอดชีวิต คือภาพเมียเขาต้องมาคอยก้มหัวเอาใจใคร เวลานี้วราลีกำลังถูกพวกเมาแล้วหื่นลวนลามทางสายตาและคำพูด มันยื่นแก้วเหล้าให้เธอ คะยั้นคะยอให้เธอดื่ม“ดื่มหน่อยเถอะน่ะ ฉันเป็นลูกค้านะ ฉันอนุญาตแล้วใครจะมาว่าอะไรเธอได้? ดื่ม! ฉันสั่งให้เธอดื่ม!”“ดื่มไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ต้องขอประทานโทษคุณลูกค้าด้วย