EP.2/2 เดี๋ยวจะสอนให้เป็นงาน

“เฮียเคยนอนกับคนรู้จักไหม? นอนกันแล้วไม่ได้คบ…แล้วเฮียวางตัวยังไง?” ลลิตาอยากรู้ว่าหลังจากคืนนี้เธอจะต้องวางตัวยังไงกับเขา ถามไปก็จิบไวน์ไปตามที่เขาบอก

“เคย ก็ทำตัวปกติเพราะตกลงกันแล้ว เลิกคิดนะว่านอนกับใครแล้วต้องได้คบเป็นแฟนหรือแต่งงาน นี่ยุคไหนแล้ว เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์ แม่งก็แค่กิจกรรมหนึ่งที่ต้องทำกันเป็นคู่ ก็เหมือนตีเทนนิส”

“เหอะ! เปรียบเทียบเซ็กซ์กับเทนนิสเนี่ยนะ?”

“ก็กิจกรรมคู่ที่ต้องใช้ร่างกายเหมือนกันปะวะ?”

“ก็ใช่ แต่มันไม่เหมือนกัน…เล่นเทนนิสมันไม่ต้องใช้ความรู้สึกลึกซึ้ง ไม่ต้องแก้ผ้า ไม่ต้องเอาตัวมาแนบชิดกันนี่”

“ถึงได้บอกไงว่าอย่าเอาใจลงมาเล่น อย่าใช้ความรู้สึกทางใจ ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไร…จะแก้ผ้าหรือแนบชิดกันแค่ไหนมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่กิจกรรมทางเพศ แยกให้ออก…เรามาร่วมเพศกัน ไม่ใช่ร่วมรัก”

“เฮียดูช่ำชองจริง ๆ นะ แสดงว่าที่ผ่านมาเฮียไม่เคยหลงรักคู่นอนมาก่อนเลยสิ?”

“หึ ไม่เคย” เขาส่ายหน้าตอบพร้อมกับหันไปวางแก้วไวน์ของตัวเองที่โต๊ะหัวเตียง

“แล้วเฮียเคยรักใครไหม? เออว่ะ…หลินไม่เคยเห็นเฮียคบใครเป็นตัวเป็นตน อ๊ะ! อื้อ!” ถามไม่ทันจบประโยค ลลิตาก็ถูกอธิติคว้าท้ายทอยเข้าไปประกบปากจูบ เกิดมาอายุยี่สิบแปดปี เธอเพิ่งจะเคยจูบกับผู้ชายเป็นครั้งแรก ก็ตกใจอยู่ไม่น้อย พอตั้งสติได้ก็คิดจะจูบเขาตอบ ทว่าเขากลับสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก แบบนี้เธอทำไม่เป็น ต้องเอาลิ้นตัวเองไปไว้ตรงไหน?

“เอาจริงดิวะหลิน?” อธิติถอนจูบออกมานิ่วหน้าถาม จูบเดียวก็ทำให้เขารู้ได้ว่าเธอคนนี้ไม่เป็นงาน ถ้าแม้แต่จูบยังทำไม่เป็น ก็อาจเป็นไปได้ว่าเธอไม่เคยมีเซ็กซ์ เธอคิดได้ยังไง…คิดจะเอาครั้งแรกมาเดิมพันกับคู่นอนในแอปน่ะหรือ?

“อะ อะไร? เอาจริงอะไร?” ลลิตารู้สึกประหม่าหนักกว่าเดิม ตอนนี้มีความเขินอายเพิ่มเข้ามาด้วย เธอไม่กล้าจะสบตาเขาแล้วด้วยซ้ำ

“ไม่เคยจูบเหรอ?”

“…”

“ไม่ต้องตอบนะ ถ้าจะโกหกเพื่อเอาชนะ ให้ตายเถอะว่ะ…เฮียเหลือจะเชื่อกับเธอจริง ๆ”

“ก็หลินไม่เคยมีแฟน! หลินเคยได้ใช้ชีวิตจริง ๆ เหรอ? เฮียก็เห็นว่าป๊าม้าหลินเป็นยังไง! หลินต้องตั้งหน้าตั้งตาเรียนมาตั้งแต่เด็ก พอโตก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แล้วจะให้เอาเวลาที่ไหนไปหาแฟน? พอไม่เคยมีแฟนแล้วจะเคยจูบได้ยังไง? หลินไม่ใช่เฮียนี่…ที่จะขายจูบแลกเงินมาตั้งแต่เด็กอะ!”

“อย่ามาพาลใส่เฮีย เธอเลือกที่จะใช้ชีวิตแบบนั้นเอง แล้วใครเขาให้ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานจนลืมหาความสุขใส่ตัว? รู้จักไหม…เวิร์ค ไลฟ์ บาลานซ์อะ?”

“เฮียเลิกทำตัวเหมือนเป็นไลฟ์โค้ชเหอะ เวิร์ค ไลฟ์ บาลานซ์นั่นอะ เฮียรู้เหรอว่ามันเป็นยังไง? ตัวเองเคยบาลานซ์อะไรได้ที่ไหนแล้วยังจะมาสอนคนอื่น แล้วจะให้หลินใช้ชีวิตแบบไม่สนโลกเหมือนเฮียเหรอ? ทำแบบนั้นป๊าม้าก็ฆ่าหลินตายสิ ทำแบบนั้นแล้วชีวิตหลินจะเป็นยังไง?”

“…” ลลิตาพ่นคำบ่นเชิงตอกกลับออกมาจนเหมือนจะมีไฟแลบ อธิติก็ได้แต่เงียบ ถ้าเถียงเธอต่อมันจะเสียบรรยากาศมากไปกว่านี้

“เงียบทำไมล่ะ? พูดมาสิว่าหลินเถียงเฮียจนคอขึ้นเอ็น จะว่าอะไรหลินก็ว่ามาเลย”

“ไม่ได้จะว่า เธออย่าคิดแทนเฮียดิ เฮียเหนื่อยจะเถียงกับเธอ แล้วก็ไม่ต้องตีโพยตีพายได้ไหม? ไม่เคยก็คือไม่เคย เดี๋ยวเฮียสอนให้เอง เชื่อเถอะว่าหลังจากนี้เธอจะจูบเก่งจนผู้ชายต้องอายเลย” ว่าแล้วก็ยื่นหน้าเข้าหา พอได้มองลลิตาใกล้ ๆ ได้เห็นแววตาสั่น ๆ ด้วยความประหม่าผสมกับความตื่นเต้นหรืออาจจะเป็นตื่นกลัวของเธอ อธิติก็หลุดยิ้มออกมาบาง ๆ ก็น่ารักแหละ เธอเป็นคนน่ารัก ถึงจะดื้อไม่น้อย หัวแข็งไม่ใช่เล่น แต่ก็ยังน่ารักอยู่

“เฮีย…”

“อะไร?”

“อย่ามองแบบนั้นได้ไหม? จะจูบก็จูบ…เอาแต่มองแบบนั้นหลินรู้สึกแปลก ๆ”

“แปลกยังไง?”

“ก็…ใจมันเต้นแรง หลินไม่ชอบที่ใจเต้นแรงกับเฮีย” เพราะมันอาจจะหมายความเธอหวั่นไหวให้เขา ซึ่งมันไม่ใช่ ต่อให้คืนนี้ทำมากกว่าแค่จูบ ลลิตาก็ไม่คิดที่จะหวั่นไหวให้ผู้ชายอย่างอธิติ

“เธอก็แค่ตื่นเต้น ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวต่อไปทำบ่อย ๆ ก็ชินเอง” จบคำอธิติก็มอบจูบที่สองให้ลลิตา ครั้งนี้เขาค่อย ๆ จูบเธออย่างช้า ๆ ค่อยละเลียดขบเม้มเรียวปากอวบอิ่มแดงระเรื่อของเธอเบา ๆ เขาไม่เร่งรีบ แม้ว่ารสจูบมันจะหวานฉ่ำ แม้ว่าความไม่ประสีประสาของหญิงสาวจะยั่วเย้าสักแค่ไหน ก็จะมูมมามไม่ได้ เกิดเธอตกใจแล้วสั่งหยุดขึ้นมาเขาจะอดเสียก่อน

ยิ่งจูบก็ยิ่งหวาน ยิ่งได้ยินเสียงครางเบา ๆ ในลำคอของอีกฝ่ายมันก็ยิ่งปลุกเร้าความปรารถนา อธิติกำลังสอนให้ลลิตาจูบ ซึ่งเธอก็พยายามจะเรียนรู้ เธอพยายามจะขยับปากจูบตอบ พยายามปรับองศาให้ตรงตามที่เขาชี้นำ แล้วเธอก็ทำได้ดีขึ้นกว่าครั้งแรก พอเขาเริ่มสอดลิ้นเขาหา เธอก็ไม่ถอยหนี ไม่ดันลิ้นเขาออกมา แต่กลับสัมผัสลิ้นเขาเหมือนที่เขาสัมผัสเธอ

“ฮึก!” พอหมดลม ลลิตาก็ถอนจูบออกมาหายใจ เลือดฝาดมันแผ่ซ่านอยู่เต็มทั้งสองแก้ม สายตาที่มองอธิติเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เป็นไง?”

“ก็…ดีมั้ง” ดีมากเลยต่างหาก พอเริ่มจูบเป็นแล้วมันรู้สึกดีไม่น้อยเลยทีเดียว

“มีผู้หญิงคนนึงเคยยอมอดค่าเงินขนมหนึ่งอาทิตย์เพื่อมาซื้อจูบของเฮีย มันจะแค่ ‘ดีมั้ง’ ได้ยังไง?” ที่เขาลือ ๆ กันมันเป็นเรื่องจริง สมัยที่อธิติเรียนมัธยมปลาย เขาเคยขายจูบเพื่อหาเงิน ทั้งที่บ้านก็พอจะมีฐานะแต่เขากลับไม่ชอบใช้เงินที่พ่อแม่ให้ หรือบางทีก็อาจจะใช้ไม่ได้พอจนต้องหารายได้เสริม

“เฮียดูภูมิใจเนอะ…”

“ก็ประมาณนึง มีใครบ้างล่ะที่หาเงินได้จากการขายจูบ?” เขาก็พูดไปอย่างนั้น พูดไปตามประสาคนกวนประสาท ใครมันจะภูมิใจกับการขายจูบ ที่ภูมิใจน่ะมันคือลีลาจูบชั้นเลิศต่างหาก

“ที่ไม่มีก็เพราะไม่มีใครคิดอยากจะทำต่างหาก”

“ไม่อยากหรือไม่กล้า? ลองถ้าทำแล้วจะไม่ถูกมองไม่ดี มีเหรอที่จะไม่แห่กันทำ?”

“ช่างเถอะ หลินก็ไม่เคยเถียงสู้เฮียได้อยู่แล้ว”

“รู้ตัวนี่ งั้นก็ไม่ต้องเถียงแล้ว…เก็บเสียงไว้ครางชื่อเฮียอย่างเดียวพอ”

“เฮียอย่าพูดทะลึ่ง หลินไม่ชอบ”

“คำไหนที่ทะลึ่ง?”

“ก็เฮียบอกให้หลินเก็บเสียงไว้ครางชื่อเฮีย”

“ก็เธอจะต้องครางจริง ๆ เดี๋ยวจะได้ครางแน่…ถ้าไม่ครางเฮียให้ล้านนึงเลย”

“เหอะ! มีเหรอ…ล้านนึงอะ งานการไม่ทำแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาให้หลิน?”

“พูดมากจริง!”

“อื้อ!” พอโดนคว้าตัวเข้ามาแนบชิด โดนจู่โจมจูบเข้าใส่ ลลิตาก็ร้องออกมาด้วยความไม่ตั้งตัว อธิติไม่ได้ทำรุนแรง แต่เขาทำด้วยความรวดเร็ว ถาโถมจูบแสนเร่าร้อนทว่าแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน บดเบียดและดูดดึงก่อนจะถอนออกมาสบตาเพียงเสี้ยววินาทีเพื่อให้เธอได้กอบโกยอากาศเข้าปอดแต่แล้วก็จูบต่ออีกครั้ง ไม่เพียงเท่านั้นยังคว้าเอาแก้วไวน์จากมือเธอไปวางที่โต๊ะหัวเตียงจากนั้นก็โอบคนตัวเล็กให้นอนลง ส่วนเขาก็ทาบทับเธอไว้

เขาไม่ทนแล้ว จะไม่รอให้ลลิตาเมาจะเคลิ้มแล้ว จูบเธอสองครั้งก็ทำเขากระเหี้ยนกระหือรือขึ้นมา ต้องยอมรับว่าความไม่ประสีประสาของเธอมันปลุกเร้าเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ปกติอธิติเจอแต่ผู้หญิงเป็นงาน แบบนั้นมันก็ดี ไม่ต้องพูดมาก ไม่ต้องระวังว่าจะทำใครให้ขวัญหนีดีฝ่อ แต่แบบนี้มันก็ดีไปอีกแบบ…มันตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ เหมือนต้องเฝ้าประคบประหงม เหมือนต้องคอยลูบ ๆ คลำ ๆ ต้องทำอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ผุพังเพราะเป็นของมีค่าที่ต้องดูแลอย่างดี

เขาหมายถึงเซ็กซ์

แค่เรื่องเซ็กซ์เท่านั้น