บททั้งหมดของ แค่รักกันบ้างก็พอ: บทที่ 11 - บทที่ 20

6คนคุ้นเคย“สรุปว่าคุณลีมีเรื่องไม่สบายใจ แต่ไม่อยากบอกผมว่ามันเป็นเรื่องอะไรใช่ไหม?”ปรีติถามพร้อมรอยยิ้มแสนอบอุ่นก่อนจะจิบอเมริกาโน่ เขานั่งไขว่ห้างในท่าสบาย ๆ มองดูใบหน้าสวยของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม สบายใจทุกครั้งที่มาที่นี่ รู้สึกดีที่ได้นั่งคุยกับเธอ ที่จริงแล้วปรีติชอบวราลี ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกพิเศษนี้มันใช่เชิงชู้สาวหรือไม่ เขาก็แค่ชอบตัวเองเวลาที่อยู่กับเธอ ชอบเธอเวลาที่อยู่กับเขา มันง่าย ๆ แค่นั้น“คุณปลื้มมานั่งที่นี่เพื่อพักผ่อน แล้วลีจะเอาเรื่องไม่สบายไปใจไปเล่าให้ฟังทำไมล่ะคะ หน้าที่ของลีคือทำให้ลูกค้ารู้สึกผ่อนคลายค่ะ” เล่าไปก็อายเปล่า ๆ จะไปบอกเขาทำไมว่าเธอมีหนี้ก้อนโตรอให้เครียด มีพี่ชายที่ต้องดูแล จะเล่าให้เขาฟังถึงความบัดซบในชีวิตเธอไปเพื่ออะไร ปรีติเป็นคนใจดี เล่าไปวราลีก็พอจะเอาได้ว่าเขาต้องยื่นมือเข้ามาช่วย เธอไม่อยากได้เงินจากเขา ไม่ชอบรับเงินจากใครฟรี ต่อให้ยืมก็เถอะ ถ้าจะเอาเงินจากใครแบบที่จงใจจะเอามาอย่างเดียว ขอให้เงินนั้นเป็นของปานชีวาคนเดียวก็พอ!“เจ็บจี๊ด…คุณลีมองว่าผมเป็นแค่ลูกค้าเองเหรอเนี่ย? ผมคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันซะอีก…คิดไปเองตั้งนานว่าเราสนิทก

7ผมให้ได้แค่นี้วราลีเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ได้มีความฝันใหญ่โตอะไร ไม่ได้อยากมีเงินมากมายหรือรวยจนล้นฟ้า เธอแค่ไม่อยากลำบาก ไม่อยากต้องทรมานกับการวิ่งหน้าตั้งหาเงิน ใช้ชีวิตให้ผ่านพ้นไปแต่ละวันเพื่อตื่นขึ้นมาหาเงินใหม่ เธอเหนื่อยเหลือเกินกับชีวิตที่ขาดเงินอยู่ตลอดเวลา เธอก็แค่…อยากมีบ้านเล็ก ๆ ที่ไม่ต้องเช่าเขา อยากทำงานโดยที่สิ้นเดือนแล้วก็ยังมีเงินเก็บเหลือ พอจะไปซื้อของที่อยากได้บ้างสักนิด อยากจะกินของอร่อย ๆ ที่ไม่ต้องมานั่งเสียดายเงิน ได้มีชีวิตที่เรียบง่ายกับพี่ชาย ได้เลี้ยงหลาน ๆ ลูกของพี่ชายไม่ได้ใฝ่ฝันในสิ่งที่ใหญ่โตเกินกว่าตัวเอง บางครั้งที่รู้สึกโดดเดี่ยว ก็แค่อยากได้รับความรัก เธอเพียงอยากรู้สึกถูกรัก แต่เหมือนว่ามันเป็นอะไรที่ยากมากมายเหลือเกิน คนอย่างเธอ…มีดีอะไรให้ถูกรักอย่างนั้นหรือ? วัน ๆ เคยได้ออกไปเจอใครบ้างนอกจากทำงาน แล้วใครกันที่จะมารักผู้หญิงขายตัวอย่างเธอ? ไม่มีหรอก สักวันเธออาจตายก่อนที่พี่ชายจะฟื้นขึ้นมาก็ได้ ก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าชีวิตของเธอจะไปสิ้นสุดที่จุดไหน เหนื่อยเหลือเกิน…เหนื่อยเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว“อึก!” ลูกน้องของไอ้ชาติซ้อมเธอจนน่วม ปล่อยให้นอ

8คนเดียวที่ถูกใจ“คุณปรีติ! เข้าไปไม่ได้นะคะ! คุณปรีติ!”รสาพยายามขัดขวางไม่ให้ปรีติพุ่งพรวดเข้ามาในห้องทำงานของทิวากร ทว่าเธอไม่สามารถยับยั้งเขาไว้ได้ ปรีติไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อน ไม่แคร์ว่าจะต้องนัดล่วงหน้า เวลานี้เขาต้องการคำตอบ และจะต้องหามันมาให้ได้ว่าทำไมอยู่ ๆ วราลีถึงลาออกจากงานโดยไม่บอกอะไรเขาเลย แถมโทรหาเธอเป็นร้อยสายในตลอดเวลาสองสัปดาห์ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะรับสายหรือติดต่อกลับ“ไอ้ทิวา! ไอ้เวรเอ๊ย!” ปรีติเข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของทิวากร ท่าทีของเขาดูเดือดดาลอยู่ไม่น้อย“รสาขอโทษค่ะคุณทิวากร รสาพยายามห้ามแล้วแต่คุณปรีติไม่ฟังเลย” เลขาคนเก่งทำหน้าเหมือนอยากปลิดชีวิตตัวเองทิ้งไปให้รู้แล้วรู้รอด ยิ่งตอนนี้ทิวากรกำลังคาดโทษเธอไว้ ก็ไม่วายจะมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นมาอีก ดีแค่ไหนแล้วที่เช้าวันนี้ทิวากรยังไม่มีเรื่องให้ต้องหัวเสีย ไม่อย่างนั้นเธอคงได้โดนไล่ออกของจริงแน่“ไปทำงานของคุณเถอะรสา” พยักหน้าบอกเลขาว่าเขาสามารถรับมือกับญาติคนนี้ได้ พอรสารับทราบแล้วออกไปจากห้อง ท่านประธานหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมองปรีติพร้อมใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่ต้องเดาเขาก็รู้ว่ามาทำไม “งานการไม่มีทำเหรอ?”“มีแ

9คิดจะขัดคำสั่งผมเหรอ?!‘ติดต่อกลับหาลีด้วยนะพี่ป่าน ไม่งั้นลีจะปล่อยรูปพี่ป่านกับพี่วิน อย่าคิดว่าลีไม่กล้าล่ะ คนอย่างลีมันไม่มีอะไรต้องเสีย แต่ดูเหมือนว่าพี่ป่านจะมีให้เสียเยอะ นี่ไม่ใช่แค่คำขู่นะ ลีทำจริง จะทำแน่ถ้าพี่ป่านไม่ติดต่อมาภายในวันพรุ่งนี้’ วราลีนั่งรถไฟฟ้ามาลงที่สถานีทองหล่อ กดเข้าไปดูข้อความล่าสุดที่ส่งไปหาปานชีวา อีกฝ่ายยังไม่อ่านด้วยซ้ำ เธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะให้เวลาถึงวันพรุ่งนี้ ถ้ายังเงียบอยู่ เห็นทีจะต้องไปหาถึงที่พร้อมกับรูปถ่าย ลองถ้าใคร ๆ ได้รู้ว่าปานชีวา คุณหนูไฮโซทายาทบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศคือสาเหตุที่ทำให้มีคนกระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อหลายปีก่อน มันต้องเป็นที่ฮือฮาแน่ควีน เป็นร้านอาหารกึ่งบาร์ที่พวกไฮโซเขาชอบมากัน ลูกค้าที่มาใช้บริการส่วนใหญ่ก็ขับรถแพง ๆ กันมาทั้งนั้น จะมีก็แต่วราลีที่เดินเท้าเข้ามา แค่มองดูหน้าร้านก็รู้แล้วว่ามันเกินเอื้อม ถ้าไม่ใช่เพราะปรีตินัดมามีหรือที่เธอจะมีปัญญาเข้าร้านแบบนี้ แล้วดูสภาพเธอสิ…เดินตากแดดมาทั้งวัน หน้ามันจนจะเอาไปทอดไข่ได้แล้ว ตัวก็มีแต่กลิ่นแดดกลิ่นเหงื่อ ชุดที่ใส่มาก็ชุดเดิม ๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงทรงสอ

10ทางเลือก…อีกครั้ง“สรุปว่านายจะขอคบกับลี?”เมื่ออยู่กันตามลำพังปานชีวาก็ถามปรีติเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง ถ้าคำตอบคือใช่ เธอจะได้คิดว่าควรจะจัดการกับคำขู่ของวราลียังไง อดีตที่อยากจะลืม ไม่คิดเลยว่ามันจะย้อนกลับมาเล่นงานเธอ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานถึงเจ็ดปี“อืม ถ้าเธอกับทิวาไม่มาขัดซะก่อน ก็คงได้คบกันไปแล้ว”“แน่ใจเหรอว่าลีจะตอบตกลง? รู้จักเขาดีแล้วเหรอ?” ปานชีวาอดคิดไม่ได้ว่าบางทีวราลีอาจเข้าหาปรีติเพราะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนกับเธอและก็ยังอดคิดไม่ได้อีกเช่นกันว่าสายตาของวราลีกับทิวากรนั้นมองกันแปลก ๆ เธอสัมผัสได้ถึงเคมีบางอย่างระหว่างสองคนนั้นแต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไรกันแน่“คิดว่าดีนะ ฉันว่าตัวเองมองคนออกประมาณนึง ว่าแต่เธอเถอะ…ทำไมถึงมากับทิวา เธอจีบมันเหรอ?”“นี่! ต้องเป็นเขาสิที่จีบฉัน คิดว่าฉันจะตามจีบผู้ชายเหรอ?” ไม่แปลกที่ปานชีวาจะคิดว่าทิวากรตามจีบเธอ เพราะเขาพยายามติดต่อขอนัดเจอมาแล้วไม่ต่ำกว่าสิบครั้งแต่เธอก็ปฏิเสธมาตลอด จนมาพักหลังที่เขาแสดงความจริงใจโดยการส่งของมากมายมาให้เธอ ทั้งดอกไม้ ขนมอร่อย ๆ ยังมีภาพวาดราคาแพงอีก ก็ในเมื่อเขาชัดเจนเสียขนาดนั้นว่าอยากจะกินข้าวกับเธอสักม