All Chapters of แค่รักกันบ้างก็พอ: Chapter 1 - Chapter 10

“ชอบไหมคะ?” ใบหน้าแดงก่ำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยั่วยวน ปกติเคยถามอะไรเขาเสียที่ไหน แบบนี้มันชัดเจนแล้วว่าไม่ปกติ ไม่มีทีท่าที่ทิวากรจะเอ่ยตอบ เขาเพียงกดหัวทุยของเธอให้ซุกหน้าเข้าหาลำกายอีกครั้ง แหงนใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสูง หลับตาพริ้มปล่อยให้เธอใช้ปากสร้างความสุข ลิ้นเล็กที่เล็มเลียมันทำเขาเสียว ปากเล็กที่อมเขาแทบไม่หมดลำมันทำให้เขากระสัน คอลึก ๆ ของเธอ…เขาพอใจกับมัน แต่จะให้พูดว่าชอบหรือไม่นั้น บอกเลยว่ายาก ทิวากรคนนี้ไม่เคยเอ่ยชมใครง่าย ๆ“วันนี้มาแปลกนะ” แต่เขาสงสัย นึกสงสัยขึ้นมาว่าทำไมคืนนี้วราลีมีรอยยิ้มแปลก ๆ ยิ้มแค่ที่ปาก แต่ดวงตานั้นเหนื่อยล้า เหมือนคนผ่านชีวิตมาอย่างสาหัสสากรรจ์ เขามองออกแต่ไม่เคยถาม ไม่เคยแสดงตัวว่าอยากรู้เรื่องของเธอ นั่นก็เพราะเขาไม่เคยอยากรู้ ไม่ได้อยากรู้จักเธอมากไปกว่านี้ การรักษาระยะห่างเป็นเรื่องที่เขาให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก“แปลกยังไงเหรอคะ?” ถามกลับขณะที่สาวรูดความแข็งขันใหญ่ยาวช้า ๆ ก่อนจะก้มลงดูดพวงกลมใต้ลำ แค่นั้นก็ทำให้ใครบางคนถึงกับสะดุ้ง“อึก!” เขานิ่วหน้าเล็กน้อย เลียริมฝีปากแล้วแอบพ่นลมหายใจไร้เสียงออกมา คล้ายกับว่าเขากำลังคราง แต่กลัวว่าเธอจะได้

โบราณเขาว่าไว้ หากผู้ใดเคยผ่านการแต่งงานมีครอบครัวมาแล้วจะถือว่าคนคนนั้นมีตำหนิ หากคำโบราณที่ว่าไว้นั้นเป็นจริง ทิวากร อนันต์ธีรกุล ที่เคยได้ผ่านการแต่งงานและหย่าร้างมาแล้วถึงสามครั้งด้วยกัน นับว่ามีตำหนิอยู่ไม่น้อย นักธุรกิจหนุ่มวัยสามสิบสองปี ชายหนุ่มผู้ที่หลายคนเห็นพ้องต้องกันว่าเขานั้นเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อม ดีเลิศทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งรูปร่างหน้าตา การศึกษา หน้าที่การงานและฐานะทางการเงิน เขาเป็นที่หมายปองของเหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ที่อยากแปลงร่างเป็นหนูตกถังข้าวสาร ใคร ๆ ก็อยากได้มีโอกาสใกล้ชิดเขา แม้แต่หญิงสาวจากวงสังคมชั้นสูง คนในชนชั้นเดียวกับเขาก็ต่างพากันสนใจอยากเข้ามาทำความรู้จักมักจีพูดง่าย ๆ ทิวากรคนนี้เป็นเหมือนเพชรยอดมงกุฎที่ผู้หญิงมากมายอยากจะคว้ามาครอบครองให้ได้ แค่นั่งเท้าคางคิดเพ้อฝันว่าได้แต่งงานเป็นภรรยาของเขา ได้เป็นคนที่ครอบครองหัวใจทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเครืออนันต์ แค่นั้นก็มีความสุขแล้ว พวกเธอเหล่านั้นเชื่อเหลือเกินว่าการได้เป็นเมียทิวากรคือความสำเร็จของชีวิตแบบหาที่เปรียบไม่ได้จริงอยู่ที่หลายคนซึ่งไม่เคยได้ใกล้ชิดต่างก็เข้าใจว่าทิวากรนั้นเป็นชายในฝัน แต่ก็ยังมีอี

พนักงานดูแลลูกค้าวีไอพีประจำเลาจน์มีทั้งหมดหกคน ไม่รวมแอดมินต้อนรับลูกค้าที่หน้าเคาน์เตอร์ บาริสต้า พนักงานเสิร์ฟและคนในครัว แค่หกคนเท่านั้นที่มีหน้าที่เข้าใกล้ลูกค้า คอยดูแลเอาใจ ช่วยรันออเดอร์และเสิร์ฟบ้างเป็นครั้งคราว เลาจน์ของห้างโมเมนตัมแบ่งตามระดับการ์ดที่ลูกค้าถือ ซึ่งสถานที่ที่วราลีทำงานอยู่นั้นคือมีชื่อว่าเดอะ ไดมอนด์ เป็นเลาจน์สำหรับลูกค้าที่ถือแบลค การ์ดและจ่ายเงินให้กับห้างไม่ต่ำกว่าสิบล้านบาทต่อปี แน่นอนว่าคนที่มาใช้บริการเดอะ ไดมอนด์นั้นล้วนแล้วแต่เป็นคุณหญิง คุณนาย เป็นดาราระดับตัวท็อป หรือพวกไฮโซที่มีเงินเป็นถุงเป็นถังมาละลายเล่นเพราะแบบนั้นการจะเข้ามาเป็นพนักงานดูแลลูกค้าระดับนี้ได้จะต้องดูดี มีการศึกษา รู้จักวางตัว ที่สำคัญคือต้องมีรสนิยม ลูกค้าส่วนใหญ่ที่มานั่งในเลาจน์ หากไม่มากับคนใกล้ชิด ก็จะเป็นพวกขี้เหงา ต้องการคนเอาใจ หน้าที่อันดับแรกที่พนักงานดูแลต้องทำคือเข้าไปเอาใจและคอยรับฟัง รวมถึงเสนอสินค้าใหม่ ๆ ของห้าง อย่างที่รู้กันดีว่าหากขายได้ก็มีค่าคอมมิชชัน แบ่งเป็นเปอร์เซ็นต์ตามราคาสินค้าและยังได้ทิปส์อีกด้วยหากว่าดูแลดีจนลูกค้าพึงพอใจวราลีทำงานที่นี่มาสองปี เธ

“ทำไมถึงคิดว่าท้อไม่ได้ล่ะ?” วันนี้ทิวากรมาแปลกจริง ๆ จิบไวน์ไปด้วยก็มองวราลีไปด้วย นึกครึ้มอะไรก็ไม่รู้ถึงได้สงสัยใคร่รู้มากขนาดนี้“เพราะมีคนที่รออยู่ ถ้าลีท้อแล้วตายไป…ลีจะไม่ได้เจอเขาอีก”“คนรักเหรอ?” เขาเคยสั่งเอาไว้แล้วว่าหากวันไหนที่วราลีมีแฟนให้บอก เขาไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร“พี่ชายค่ะ ป่วยเป็นเจ้าชายนิทรามาเจ็ดปีแล้ว” เอาล่ะ เวลานี้วราลีเข้าใกล้ปานชีวามาอีกนิดแล้ว แค่ไหลไปตามคำถามของทิวากร ก็เหมือนจะมีช่องทางให้เธอได้ถามเขาบ้าง “คุณทิวากรถามเรื่องของลี ถ้าลีจะขอถามเรื่องคุณบ้างได้ไหม?”“ผมไม่ชอบตอบคำถามใคร” เขาเหนื่อยกับการตอบคำถามมากมายในที่ประชุม นอกเวลางานเลยไม่อยากทำอีก “แต่ก็สงสัยว่าคุณอยากรู้อะไรเกี่ยวกับผม”“เยอะเลยค่ะ แต่ไม่กล้าถาม” วราลีอมยิ้ม“ลองถามมาสิ ถ้าอยากตอบผมจะตอบ” ไวน์เข้าปากแล้วมันก็ง่ายแบบนี้แหละ“จะแต่งงานไหมคะ?”“คิดว่าไงล่ะ ผมอายุสามสิบสองแล้ว…เคยหย่ามาสามครั้งแล้วด้วย” คุณคนขรึมไม่มานั่งสงสัยว่าทำไมวราลีถึงตั้งคำถามแบบนั้น เธอถามก็คงเพราะอยากรู้ และข่าวเรื่องเขาเคยหย่ามาแล้วสามครั้งก็มีให้อ่านตามอินเทอร์เน็ต “คุณคิดว่าผมจะแต่งงานอีกไหม?”“อืม…” ครุ

วราลีชำระค่ารักษาที่คงค้างเอาไว้จนเสร็จสิ้น แต่พอทำเรื่องขอย้ายพี่ชายไปพักที่ห้องผู้ป่วยในซึ่งเป็นห้องพิเศษ ค่าใช้จ่ายมันก็เพิ่มขึ้นมา ยังดีที่พอมีเวลาให้หาเงิน จัดการเรื่องพี่ชายเสร็จก็กลับมาทำงานต่อ ทว่าเธอไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้ว วันนี้กลับบ้านไปก็ต้องไปเจอกับคนทวงหนี้ แล้วเธอจะทำยังไง…เธอไม่มีเงินไปจ่ายดอกเบี้ย ตอนนี้ทั้งตัวเหลืออยู่แค่สามพันบาท จะให้บากหน้าไปขอยืมจากรสาก็ไม่กล้า เพราะที่ผ่านมาพี่สาวข้างบ้านก็ช่วยเธอมาจนนับครั้งไม่ได้แล้วก็คงต้องยอมโดนซ้อมเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เวลาที่หาเงินมาจ่ายดอกเบี้ยไม่ทัน…สิ่งเดียวที่ทำได้คือยอมให้พวกลูกน้องของไอ้ชาติซ้อมเธอจนน่วม พอจะไปรับงานกับทิวากรก็แค่หาเครื่องสำอางกับรองพื้นมาโบกทับเข้าไป ไม่มีใครอยากนอนกับคนที่ช้ำไปทั้งตัวหรอก ถ้าเขาเห็นรอยช้ำก็คงหมดอารมณ์เอาเธอไม่ลง แบบนั้นก็เท่ากับว่าเธอเสียรายได้ไป ไม่ได้เด็ดขาด ยังไงก็จะพลาดโอกาสได้ซื้อขายกับทิวากรไปไม่ได้“คุณลี” เสียงหนึ่งเรียกปลุกให้วราลีหลุดออกจากภวังค์แห่งความคิด หันไปทางต้นเสียงก็ได้เห็นปรีติ ลูกค้าวีไอพีของห้างที่ชอบมานั่งรอเวลาที่เลาจน์ และเขาก็ชอบคุยกับเธออย่างเป็นมิต