Semua Bab แค่รักกันบ้างก็พอ: Bab 21 - Bab 30

11เปลี่ยนสถานะส่งเลขบัญชีให้ปานชีวาทางอินบ็อกซ์เสร็จ วราลีกลับมาที่โต๊ะแล้วพบว่าปรีติหายไปเหลือแต่ทิวากรที่นั่งหัวโด่อยู่คนเดียว ไม่คิดจะพูดอะไรกับคนที่ชอบกดขี่ข่มเหงคนอื่นอีก อยากจะออกไปจากร้านอาหารนี้เต็มทน แต่จะให้ทิ้งปรีติไปแบบไม่บอกไม่กล่าวก็ไม่ได้ เลยจำใจนั่งที่โต๊ะตามเดิม ใบหน้าซีกซ้ายยังร้อนผ่าวจากการถูกตบอย่างแรง ก็ยังรู้สึกเจ็บชา ๆ แต่คิดว่ามันคุ้ม อย่างน้อยเธอจะได้คำตอบว่าปานชีวากลัวถูกแฉหรือไม่ ถ้าโอนเงินสามหมื่นมาคำตอบคือใช่ วราลีก็มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน แล้วยังมีเงินใช้ชีวิตไปจนกว่าเงินเดือนของงานใหม่จะออก แต่ถ้าปานชีวาไม่โอนเงินมาตามที่เธอบอก ก็แสดงว่าการขู่อาจใช้ไม่ได้ผลเรื่องเงินสองล้านที่ทิวากรขู่ก็อีกเรื่อง ยังไงเสียวราลีก็ไม่มีปัญญาหามาคืนเขาอยู่แล้ว จะให้กลับไปนอนกับเขาเพื่อใช้หนี้ก็ไม่อยากทำ แต่พอมาคิด ๆ ดูแล้ว ถ้าไม่ใช่แค่กลับไปนอนเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาแค่อย่างเดียวล่ะ? ถ้าเธอสร้างความสัมพันธ์กับเขาด้วยล่ะ? ทำให้เขารักมันคงยาก เห็น ๆ กันอยู่ว่าทิวากรนั้นไร้หัวใจแค่ไหน แต่ถ้าทำให้เสพติดจนถอนตัวไม่ขึ้นก็ไม่แน่ ถ้าแค่เขาขาดเธอไม่ได้ก็เท่ากับว่าปานชีวาหมดสิทธิ์

12ขาดไม่ได้ทิวากรคนขรึมที่จะไม่ขรึมก็เฉพาะตอนอยู่คนเดียวกำลังนอนแกว่งเท้ารอเวลาให้วราลีมาถึง พอได้รับสายของรสาที่โทรมาบอกว่าคนที่เขารอคอยนั้นจะมาหาในคืนนี้ ไอ้ความฉุนเฉียวที่เคยมีก็หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง อารมณ์ไม่ดีมาทั้งวัน พอได้ในสิ่งที่ต้องการก็นอนผิวปากสบายใจ เขาคนนี้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะวางท่านิ่ง ทำตัวเย็นชา เคร่งขรึม แต่แท้จริงแล้วเขามันก็แค่คนกวนประสาท ชอบแกล้ง ชอบหาเรื่องสนุกใส่ตัว ก็ถ้าไม่ต้องมานั่งคุมคนนับพันนับหมื่น ไม่มีธุรกิจหมื่นล้านให้ต้องดูแล เขาก็คงไม่ต้องวางตัวแบบนั้น สร้างกำแพงสูงใหญ่ขึ้นมาปกป้องตัวเอง เพราะคิดว่าทุกคนที่เข้าหานั้นต้องการแสวงหาผลประโยชน์จากเขาทั้งนั้น ไม่ว่าจะบรรดาผู้บริหาร เพื่อนฝูงที่อยากมีเขาเป็นคอนเนคชัน เมียสามคนที่หย่าร้างหรือแม้แต่แม่แท้ ๆสิ่งแวดล้อมทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจ ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่ใครกันล่ะที่จะไม่มีหัวใจ ที่มีก็แค่คนปากแข็งไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น เพราะถูกหล่อหลอมและสั่งสอนมาให้เป็นคนแบบนี้ ทิวากรก็เลยไม่เคยรู้ตัว ว่าถ้าหากแค่เปิดใจก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่เข้าหาเขาเพราะหวังสิ่งตอบแทน และเพราะเมื่ออยากได้ก็ต้องให้ก่

13จูบ…คุณคิดว่าไม่สำคัญวราลีลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่แล้วพบว่าตัวเธอนอนอยู่บนเตียงภายในห้องนอนของเพนท์เฮาส์ ยังรู้สึกเพลียและปวดหัวนิดหน่อย แต่พอรู้ตัวว่าต้องไปทำงานก็รีบลุกจากเตียง ทำเอาถึงกับซวนเซเพราะร่างกายปรับสภาพไม่ทัน“ฮึก!” เธอรีบเข้าไปค้ำพยุงตัวเองไว้กับผนังห้องนอน รู้สึกมึนหัวไปหมด นึกย้อนกลับไปเมื่อคืน จำได้ว่าสิ่งสุดท้ายที่ประสาทสัมผัสรับรู้ได้ก็คือ เธอร้องขอให้ทิวากรพอแต่เขาไม่ฟัง ซ้ำแล้วยังด่าว่าเธอสำออย กระทุ้งกระแทกความเป็นตัวตนเข้าปากเธอไม่หยุด วราลีจำได้เพียงแค่นั้น “ไอ้คนใจร้าย!”เขาคงไม่คิดว่าเธออาจจะตายได้ ก็บอกไปแล้วว่าไม่มีแรง ทำไมถึงได้ไร้หัวใจถึงขนาดนั้น อยากจะด่าเขามากแต่ไม่มีเวลา ตอนนี้ไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว เกิดไปทำงานสายขึ้นมาตั้งแต่วันที่สองของการเริ่มงาน มีหวังได้โดนเฉดหัวไล่ออกแน่ รวบรวมแรงที่มีเดินออกมาจากห้องนอน เดินผ่านห้องหับสองสามห้องมาจนถึงห้องรับแขก เห็นกระเป๋าย่ามเน่า ๆ วางอยู่บนโต๊ะ ในตอนที่คิดจะไปหยิบมันแล้วรีบออกไป อยู่ ๆ จมูกก็ได้รับกลิ่นหอมลอยออกมาจากที่ไหนสักแห่ง“ตื่นแล้วเหรอ?” เป็นทิวากรที่เปิดประตูบานเลื่อนของห้องครัวออกมาพร้อมกับตะหลิวใน

14พื้นที่ปลอดภัย“ทาร์ทาร์สเต๊กค่ะ”วราลีเริ่มเสิร์ฟอาหารจานหลัก ยกจานสเต๊กไปวางลงตรงหน้าศรัยฉัตรและปานชีวา เสร็จแล้วก็ตามด้วยชามสตูเนื้อไวน์แดง ในตอนที่ต้องเสิร์ฟอาหารเป็นน้ำชามใหญ่ ข้อมือของเธอจะต้องเกร็งเพื่อใช้น้ำหนัก ในเวลานั้นไม่ทันได้มองเห็นว่าศรัยฉัตรคิดจะทำอะไร มันเกิดขึ้นจากความตั้งใจ ยกเท้าขึ้นถีบขาวราลีจนเธอเสียหลัก ทำสตูหกรดตัวเอง“อ๊ะ!”เพล้ง!!!เสียงชามที่ร่วงหล่นลงพื้นเรียกร้องให้ทุกสายตาหันมามอง วราลีนิ่วหน้าเจ็บ…สตูเนื้อนั้นร้อนจนผิวเธอแสบร้อน เวลานี้ทั้งตัวเปียกช่ำและเลอะเทอะไปหมด มีเพียงหนึ่งหยดที่กระเด็นไปโดนเสื้อราคาแพงของศรัยฉัตร“กรี๊ดดดด!!!” ดาราสาวร้องกรี๊ดพร้อมลุกขึ้นยืน ขณะนั้นพนักงานสามคนรวมถึงผู้จัดการร้านก็พากันเข้ามาห้อมล้อม บางคนก้มเก็บทำความสะอาด บางคนก็ยืนมองเพราะทำอะไรไม่ถูก มีเพียงผู้จัดการร้านที่ตรงเข้าหาดาราสาว“ขออภัยด้วยครับคุณศรัยฉัตร ทั้งหมดเป็นความผิดของพนักงานผมเอง…เชิญคุณไปทำความสะอาด…”“ทำไมไม่ระวังเลย! เป็นพนักงานเสิร์ฟภาษาอะไรถึงได้ซุ่มซ่ามขนาดนี้! รู้ไหมว่าเสื้อฉันราคาเท่าไร?! เลอะขนาดนี้จะซักออกได้ยังไง?!” ศรัยฉัตรไม่สนใจคำขออภัยจากผ

15สิ่งที่ต้องการมาตลอดกินข้าวเสร็จทิวากรก็พาวราลีมาที่อเวนิวซึ่งมีทั้งร้านขายยาและซูเปอร์มาร์เก็ต เขาไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้หญิงสาวยืนรออยู่ด้านหน้าแล้วหายเข้าไปในร้านขายยา ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับถุงยาและน้ำหนึ่งขวด“กินยาซะ”“ขอบคุณค่ะ” รับถุงยามาจากเขาแล้วก็จัดการกินอย่างเสร็จสรรพ พอเห็นว่าในถุงมีหลอดยาชนิดทาอยู่ด้วย ก็หยิบออกมาอ่านสรรพคุณ มันคือยาสำหรับผิวหนังที่โดนน้ำร้อนลวก “ต้องทาตอนนี้เลยไหม?”“กลับไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยทาก็ได้ ไปเถอะ…มีของที่ต้องซื้ออีกเยอะ” ว่าแล้วก็เดินนำหน้าเธอไป วราลีกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อให้ตามเขาทัน เพิ่งจะเคยได้เดินเคียงข้างเขาเป็นครั้งแรก รู้สึกแปลกพิกล“จะซื้ออะไรเหรอ?”“ของกินของใช้ไง มีอะไรติดตัวมาบ้างล่ะ? เห็นมาแค่กระเป๋าใบเดียว”“เดี๋ยวค่ะคุณทิวา” วราลีรีบคว้าแขนคนตัวสูงเอาไว้ “ถ้าคุณหมายถึงของของลี ลีจัดการเองได้ค่ะ”“มีปัญหาอะไร?” เลิกคิ้วถาม ก็แล้วมันจะมีปัญหาอะไรได้ นอกเสียจากว่าเธอไม่มีเงินมากมายจะซื้อของใช้ที่ซูเปอร์ที่มีแต่ของนำเข้าแบบนี้หรอก“พรุ่งนี้ลีจะไปหาซื้อที่ตลาดเอง เรากลับกันเถอะนะ ไม่กลัวใครมาเห็นเราอยู่ด้วยกันเหรอ?”“มาถึงนี่แล้วจะต้