บททั้งหมดของ แค่รักกันบ้างก็พอ: บทที่ 31 - บทที่ 40

กวยจั๊บข้างทางที่เยาวราช ร้านนี้เปิดมาแล้วกว่าสามสิบปี วราลีกินมาตั้งแต่ที่ย้ายขึ้นมาอยู่กรุงเทพใหม่ ๆ หลังจากพ่อแม่เสียไป ตั้งแต่ที่ราคาต่อชามเพียงสามสิบบาท ตอนนี้ปาเข้าไปเจ็ดสิบบาทแล้ว พอได้มานั่งกินเธอก็กินเอากินเอา ไม่สนใจเลยว่าทิวากรจะนั่งทำหน้ายังไง เขาใส่สูทตัวเป็นแสน นาฬิกาก็หลักล้าน แทนที่จะได้ไปกินร้านหรูราคาต่อมื้อเริ่มต้นที่ห้าพัน แต่กลับต้องมากินกวยจั๊บชามละเจ็ดสิบบาท ทำเอากินไม่ลง…ไม่ใช่ว่ามันไม่อร่อย แต่ไม่มั่นใจเรื่องความสะอาด ที่สำคัญกว่านั้นคือทุกคนที่มาต่อคิวรอซื้อ รวมถึงลูกค้าที่นั่งอยู่โต๊ะอื่น คนที่เดินผ่านไปมา เอาแต่จ้องมองมาที่เขา นี่แหละเหตุผลว่าทำไมเขาถึงชอบไปแต่ร้านหรูหรา เพราะเขาให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวมากที่สุดยังไงล่ะ“ถ้าลีขอกินอีกชามได้ไหม?” วราลีแทบจะยกชามขึ้นซดน้ำ หมดไปหนึ่งชามแล้วก็อยากกินต่อ พอเงยหน้าขึ้นมาถามก็ได้เห็นว่าทิวากรนั้นยังไม่เริ่มกินคำแรกเลยด้วยซ้ำ เอาแต่นั่งกอดอกมองไปทั้งนั้นที ทางนี้ที “ทำไมคุณไม่กินล่ะ? ไม่อร่อยเหรอ? หรือว่ากลัวมันไม่สะอาด?”“ทุกอย่าง ถ้าอยากกินของแบบนี้คราวหลังสั่งเดลิเวอรี่เอาก็ได้มั้ง”“มันไม่เหมือนกัน ของแบบ

“พี่วินเป็นยังไงบ้างคะ?! ฮึก! ตอนนี้พี่ชายของลีเป็นยังไงบ้าง?!”วราลีวิ่งเข้ามาหยุดที่หน้าห้องไอซียูทั้งน้ำตา ก่อนหน้านี้เธอนั่งรถออกไปหาปรีติ ทว่าได้รับสายจากนรีนาถว่าวริศมีอาการชักรุนแรงจนหมอต้องพาตัวเข้าห้องไอซียูเป็นการด่วน ตอนที่วิ่งมาก็สะดุดขาตัวเองล้มกระแทกพื้นจนหัวเข่าและข้อศอกถลอกจนเลือดออก แต่แค่นั้นไม่อาจทำให้วราลีเจ็บจนไปต่อไม่ไหวได้ ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่อ“หมอยังไม่ออกมาเลยคุณลี คุณวินติดเชื้อรุนแรง…ชักไม่หยุดเลย” นีรนาถเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเศร้าหมอง แค่วริศเกิดอาการแทรกซ้อนก็หนักพอแล้ว ยังต้องมาเห็นสภาพน่าสงสารของวราลีอีก“ฮึก! ทำไมเป็นแบบนี้! ทำไม…ทุกอย่างมันต้องมาลงที่ลีแบบนี้! พี่วินจะเป็นอะไรไหมที่นาถ? ฮึก! พี่ชายของลี…เขาจะทรมานไหมคะ?!” ทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับพี่ชาย วราลีจะอ่อนแอมากที่สุด เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เธอเสียน้ำตาได้ ทั้งที่พยายามอดทนและเข้มแข็งมาตลอด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว“คุณลีใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ รอคุณหมอออกมาก่อนจะดีกว่านะ”“ฮึก! ที่ทำอยู่ตอนนี้ ลีทรมานพี่วินหรือเปล่า? พี่วินเขาไม่อยากอยู่กับลีแล้วใช่ไหมพี่นาถ?” ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิด เรื่องที่พยายา

วราลีตื่นขึ้นมาพบว่าเงินสามแสนใบบัญชีหายไปแล้ว มีหลักฐานว่าใครบางคนโอนเงินในบัญชีของเธอกลับคืนไปให้ปานชีวาและศรัยฉัตร ซ้ำร้ายกว่านั้นคือตอนนี้ทุกช่องทางในโซเชียลของเธอนั้นโดนชาวเน็ตมาถล่มยับ ไม่มีสักคอมเมนท์เดียวที่เข้าข้างเธอ มันแตกต่างจากเมื่อวานราวฟ้ากับเหว พอได้รับสายจากรสาก็พบคำตอบ เพราะไลฟ์ของศรัยฉัตรที่มาพร้อมน้ำตาและคำตอแหล กระแสเลยตีกลับมาเล่นงานวราลีรสาจัดการนัดทนายความให้มาเจอกับวราลี อ้างว่าเป็นทนายเพื่อประชาชนที่พร้อมยื่นมาเข้ามาช่วยและจะตามไล่ฟ้องร้อง สืบค้นพวกคอมเมนท์ที่มาต่อว่าเธอเสีย ๆ หาย ๆ อีกทั้งยังจะฟ้องศรัยฉัตรด้วยข้อหามากมาย ทนายความขอเวลาสองอาทิตย์ในการทำงาน เขาให้คำมั่นกับวราลีว่าเธอจะต้องหลุดพ้นจากกระแสสังคมนี้ได้อย่างดีแน่นอน แต่วราลีไม่อยากจะสนใจอะไรอีกแล้ว วันทั้งนั้นเธอต้องมานั่งคุยกับทนาย ที่จริงเธอไม่ได้สนใจอยากจะฟ้องใครทั้งนั้น เธอแค่อยากหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พี่ชาย แต่ตอนนี้เงินหายไปหมด แล้วคนที่บอกจะจ่ายสี่แสนสำหรับค่าย่ำยีความรู้สึกเธอ ก็หายเข้าไปในกลีบเมฆเสร็จจากเรื่องทนายความวราลีก็มาที่โรงพยาบาล ตั้งใจว่าจะมาขอเลื่อนจ่ายเงินเดือนให้นีรนา

วราลีใช้เวลาอ่านสัญญาการเป็นนางแบบของเกิรล์ พาวเวอร์อยู่พักใหญ่ พออ่านจบก็หยิบปากกามาเซ็นชื่อตัวเองลงไปอย่างไม่ต้องคิดเยอะ สัญญาไม่ได้มีอะไรมากมาย เธอก็แค่ต้องใส่ชุดชั้นในถ่ายรูป ถ่ายคลิปวิดีโอเพื่อโปรโมตสินค้า ค่าจ้างไม่เลว ที่จริงถือว่าดีมาก ซึ่งสัญญาเป็นแบบปีต่อปี…โดยวราลีจะได้รับงานถ่ายแบบและเดินแบบกับทางแบรนด์ตลอดระยะสัญญา นี่ไม่ใช่สัญญาการเป็นพรีเซ็นเตอร์ แต่แค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับเธอ ซึ่งก็ใช่ว่าวราลีจะต้องทำแค่นั้น…เมื่อเซ็นสัญญาแล้วเธอจะต้องเข้าร่วมแคมเปญของทางแบรนด์ด้วย นั่นก็คือการช่วยเหลืองานในมูลนิธิที่สนับสนุนและคอยช่วยเหลือผู้หญิงที่ด้อยโอกาสหรือถูกทำร้าย“ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณลีนะคะ รับรองว่าจะต้องสนุกแน่ ร่วมงานกับเรา คุณได้บุญด้วยนะรู้ไหม…รายได้หลังจากหักต้นทุนทุกอย่างแล้ว เรามีการแบ่งเงินไปบริจาคให้มูลนิธิสำหรับผู้หญิงที่เป็นเหยื่อด้วยนะคะ” มินตรา เจ้าของแบรนด์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม เธอคนนี้เป็นสาวสวยวัยสามสิบสอง เป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียง เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง แถมยังแต่งงานกับผู้ชายรักเดียวใจเดียว เป็นถึงเจ้าของโรงแรมใหญ่ระดับห้าดาวอย่างปราณ“ว่าแต่ลีจะได้เร

วราลีทำหน้าอยากตายจะขึ้นมาทันทีเมื่อหันไปเห็นปานชีวาเดินควงแขนมากับทิวากร และเมื่อปานชีวาได้เห็นวราลีกับปรีติ เธอเองก็ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน หันมองคนข้าง ๆ ที่เดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้“เจอสองคนนั้นอีกแล้ว นี่ทิวารู้มาก่อนหรือเปล่าว่าพวกเขามาที่นี่?”“ไม่รู้ครับ ผมจะรู้ได้ยังไง” ยักไหล่ตอบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนมาถึงหน้าร้านแล้วขอตัวจากปานชีวาแล้วเดินหลีกออกมาคุยโทรศัพท์ นั่นก็เพื่อโทรเช็กให้แน่ใจว่าปรีติกับวราลีอยู่ที่ร้านนี้แน่ เขาเดาเอาไว้ไม่มีผิดว่าที่วราลีบอกว่ามีธุระ นั่นคือการออกมาเจอปรีติ แล้วก็เดาได้อย่างแม่นยำว่าญาติของเขาจะต้องพอเธอมาที่นี่“เจอกันอีกแล้วนะปลื้ม” ปานชีวาจำใจต้องทักทายเพื่อนสมัยเรียน ก่อนจะหันมามองหน้าวราลี “ลีเองก็เหมือนกัน เจอกันอีกแล้ว”“นั่งสิ ๆ” ปรีติขยับตัวให้ทิวากรมานั่งข้าง ๆ ขณะที่วราลีก็จำใจต้องขยับให้ปานชีวา “สองคนนี้นี่ยังไง? เดตกันแล้วเหรอ?”“คิดว่าไงล่ะ?” เป็นปานชีวาที่ถามกลับ“เอาจริงดิ?” ปรีติหันถามญาติตัวเองที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าวราลีไม่วางตา “คบกันแล้วจริงดิ?”“ให้คุณป่านตอบดีกว่า” ทิวากรไม่อยากเป็นคนตอบว่าใช่ เพราะความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เกิดจากค