All Chapters of แค่รักกันบ้างก็พอ: Chapter 51 - Chapter 60

“ไม่ปล่อย! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ปล่อย!” อย่างที่บอก เขาเจอเธอแล้ว…ในที่สุดก็ได้เจอ เพราะอย่างนั้นใครก็จะมาแยกเธอให้ไปจากเขาไม่ได้อีก “ผมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ”“ขอโทษเหรอ?! ฮึก! ขอโอกาสเหรอ?! จะไม่ปล่อยให้โดดเดี่ยวเหรอ?! ตอนที่ลีต้องการคุณ…ทำไมคุณไม่ให้? ตอนที่ลีโดดเดี่ยวและต้องการให้คุณอยู่ข้าง ๆ คุณคือคนที่ทิ้งลี! ซ้ำเติมลี! คุณไม่เคยเห็นคุณค่าลีแม้สักนิด! ตอนที่ลีบอกรัก…ลีอ้อนวอนขอความรักจากคุณ คุณเคยให้โอกาสกันสักครั้งไหม?! แล้วตอนนี้มาบอกว่าขอโทษ! ร้องขอสิ่งที่คุณไม่เคยคิดจะให้ลี…มันจะไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยเหรอ?!”“ผม…” ใช่ เขาไม่เคยให้สิ่งที่เธอร้องขอ แต่ตอนนี้กลับมาขอมันเสียเอง ใช่…เขามันเป็นคนเลวที่โคตรเห็นแก่ตัว “ผมยอมรับครับ จะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น ผมเป็นคนผิด…”“ลีไม่อยากเห็นหน้าคุณ ไม่อยากจดจำอะไรที่เกี่ยวกับคุณอีกแล้ว ลีพอแล้ว…ลีอยากลืมทุกอย่างแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฮึก! ได้โปรดคุณทิวากร ช่วยปล่อยลีไปเถอะนะ ขอร้องเถอะค่ะ ปล่อยให้ลีได้ไปมีความสุขเถอะนะ”“ก็นี่ไง มามีความสุขกับผม กลับมาเป็นเหมือนเดิม…มาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม?”“…” เหมือนเดิมอย่างนั้นหรือ? กลับไปเป

“ลียกเลิกสัญญากับฉันไปแล้ว! ก็เพราะนาย…เหอะ! รู้แบบนี้ฉันไม่ปล่อยให้นายมาเจอลีวันนั้นแน่! ฉันรู้หมดแล้วนะทิวาว่านายทำอะไรกับลีเขาไว้บ้าง!” สองวันก่อนวราลีมาหามินตราเพื่อขอยกเลิกสัญญาเป็นนางแบบ พร้อมจะชดใช้ให้ทุกอย่าง แน่นอนว่ามินตราไม่คิดจะเรียกเก็บค่าฉีกสัญญา แต่ขอแลกเปลี่ยนด้วยเหตุผล วราลีเลยเล่าทุกอย่างให้ฟัง เล่ามันทั้งหมดตั้งแต่จุดเริ่มต้นนั่นแหละ “นายซื้อกินฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ถ้าลีเขาบอกว่าไม่อยากข้องเกี่ยวกับนายอีก นายก็ควรจะปล่อยเขาไปสิ ทิวา…ผู้หญิงที่เขาทำงานแบบนี้เป็นอาชีพก็มี นายจะมายุ่งอะไรกับลี? ปล่อยเขาไปได้แล้ว”“ลีบอกไหมว่าจะไปไหน?! เขาบอกไหมว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน! แล้วจะไปทำงานอะไร?!”“เพื่อ? จะตามไปเอาเขากลับมาขายบริการนายเหรอ?! ทิวา! ฉันเพิ่งบอกไปว่านายควรไปหาผู้หญิงที่ขายตัวเป็นอาชีพ! ก็ถ้าแค่เงี่-น! ถ้าเหตุผลมันมีแค่นั้นก็อยู่ให้ห่างลีเขาซะ!”“ฉันไม่ได้มาตามวราลีที่ขายตัวให้ฉัน! แต่ฉันมาตามเมีย! ฉันมาตามหาผู้หญิงที่ฉันรัก! มันไม่ใช่แค่ใครก็ได้ไงมินตรา! ที่ฉันเป็นบ้าอยู่แบบนี้เหตุผลก็เพราะฉันต้องการลี! ต้องการเขามากจนเหมือนจะตายอยู่แล้ว!”“รักเหรอ?” มินตราไม่อยากจะเชื

ติ๊งต่อง!เสียงกริ่งหน้าห้องที่ดังขึ้นมาในเวลาตีหนึ่งครึ่งทำเอาวราลีสะดุ้ง รีบปาดน้ำตาแล้วออกไปที่ประตู ส่องตาแมวแล้วก็ได้เห็นว่ารปภ. ของคอนโดยืนอยู่ด้านหน้า“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เปิดประตูห้องออกมาถาม ทว่ากลับต้องชะงักงันเมื่อรปภ.หันไปมองทางด้านขวาแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ “คุณทิวากร?!”“ผมเอง…ผมรอคุณนานมาก ทำไมกลับดึกขนาดนี้ รู้ไหมว่ากลับดึก ๆ มันอันตราย? ผมซื้อกวยจั๊บเจ้าที่คุณชอบมาด้วยนะ” ทิวากรจ้างให้รปภ. กดกริ่งให้ เพราะรู้ว่าถ้าเขากดเองไม่มีทางที่วราลีจะยอมเปิดประตู เขามารอเธอตั้งแต่สี่ทุ่ม ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับดึกขนาดนี้ แล้วที่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ก็มาจากพนักงานเสิร์ฟร้านนั่นแหละ“มาทำไมคะ? ใครบอกว่าลีอยากกินกวยจั๊บ?! กลับไปเถอะ!” วราลีทำท่าจะปิดประตูห้องใส่หน้าทิวากร ทว่าเขาเอาตัวเองเข้ามาแทรกไว้ได้ทันเวลา“อย่างน้อยก็ขอผมเข้าห้องน้ำหน่อย! รอคุณนานมาก…ผมปวดฉี่จะราดแล้วลี”“ไม่! ไปเข้าที่อื่นสิ! ห้องน้ำยามก็มี!”“ไม่ครับ ผมไม่ใช้ห้องน้ำร่วมกับใครยกเว้นกับคุณ โอ๊ย! ฉี่จะราดแล้วลี…ขอผมเถอะนะ”“ไม่ได้! ออกไปนะ! บอกให้ออกไปไง!” ยังไงก็ให้เขาเข้าห้องน้ำไม่ได้เด็ดขาด เพราะที่ตรว

ทิวากรโยนงานของตัวเองให้คนอื่นทำ จะรับพิจารณาเฉพาะเรื่องที่สำคัญมากเท่านั้น เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาก็คือการตามเมียตามลูก เขามาส่งวราลีที่บาร์ แล้วก็นั่งเฝ้าเธออยู่ในร้าน แม้ว่าเธอจะไล่แล้วไล่อีกแต่เขาก็ไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น วันนี้เขารู้ว่าปรีติติดงานที่บริษัทก็เลยไม่ได้เข้ามาที่ร้าน เพราะแบบนั้นก็แปลว่าทางสะดวก ไม่มีหมาตัวอื่นมาวนเวียนอยู่ใกล้เมียเขาแล้ว“ผมทำเอง” เห็นวราลียกถาดรองแก้วเตรียมเอาออกมาจัดเรียก ทิวากรก็รีบเข้าไปแย่งถาดมาถือไว้เอง ที่จริงมันก็ไม่ได้หนักอะไร รู้ว่ายังไงวราลีก็ยกไหวอยู่แล้ว แต่ไม่ได้…เขาจะไม่ให้เธอทำงานใช้แรงงานอีกต่อไปแล้ว“นี่คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ?”“จะรอรับคุณกลับด้วยกัน ให้ยกไปไหนครับ?” เขาพูดครับกับเธอแทบทุกคำ แบบนี้ต่อไปคงได้ตำแหน่งคนกลัวเมียไปครอง“ยกไปไว้ตรงนั้น” วราลีชี้ไปยังพื้นที่หลังเคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะหันไปหยิบไม้ถูพื้นเตรียมจะถูพื้นต่อ แต่ยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นทิวากรก็รีบเข้ามาแย่งไม้ถูพื้นจากมือเธอไป“ผมทำเองครับ คุณไปนั่งพักเถอะนะ เดี๋ยวผมจะถูพื้น เช็ดกระจก จัดโต๊ะทั้งหมดนี่เอง”“งั้นไปล้างห้องน้ำด้วยเลยสิ”“โอเคครับ” เธอประชด

รสากลับไปได้สักพักปรีติที่ได้รู้เรื่องก็ตามมาเยี่ยม เขาบอกกับวราลีว่าหากเธอจะตอบรับความรักของทิวากรเขาก็เข้าใจ และหากว่าสุดท้ายเธอจะลาคลอด หรือแม้แต่ลาออกเขาก็ยินดียอมรับการตัดสินใจของเธอ เขาทิ้งท้ายไว้เพียงแค่ว่าเขายังชอบที่ได้มีเธออยู่ในชีวิต จะในฐานะเพื่อนหรือพี่สะใภ้ เขาก็ยินดีทั้งนั้น และเขาไม่ได้เกลียดอะไรทิวากร แค่ยังโกรธที่ญาติเวรตะไลมันชอบวางท่าหวงก้างใส่เขาก็เท่านั้นกระทั่งปรีติขอตัวกลับไปได้พักใหญ่แล้วทิวากรก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา วราลีนั่งเฝ้าเขาไม่ยอมห่าง กุมมือหนาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากการกระทบกระแทกที่เกิดขึ้นในวันนี้มันไปโดนเส้นประสาทสำคัญจนทำให้เขาไม่ฟื้นหรือกลายเป็นคนไข้ติดเตียงเธอจะทำยังไง ต้องมาเลี้ยงเขาไปทั้งชีวิตหรือ? ไม่เอาด้วยหรอก คอยดูสิว่าถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะก็…เธอทิ้งเขาแน่ จะทิ้งจริง ๆ ด้วย“อื้อ!” คิดได้ไม่เท่าไร คนนอนหลับก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมเสียงอู้อี้“ฟื้นแล้วเหรอ?”“ลี…”“ฮึก! ค่อย ๆ ลุกค่ะ ค่อย ๆ นะ” วราลีรีบเข้าไปช่วยเขาปรับท่านั่ง ดึงหมอนขึ้นมารองรับแผ่นหลังของเขาไว้“ทำไมร้องไห้อีกแล้ว?” ตื่นมาก็ได้เห็นน้ำตาเธอเลย นิ่วหน้าไม่ชอบใจ เคยเห็