All Chapters of back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน: Chapter 1 - Chapter 10

ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ศีรษะราวกับโดนของแข็งทุบ..ส่งผลให้หญิงสาวครางด้วยความเจ็บ..แสงสว่างจ้าลอดผ่านม่านตา..ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ อากาศรอบตัวร้อนจนเหงื่อซึม นิ้วมือเรียวสวยราวลำเทียนแตะส่วนที่ได้รับบาดเจ็บ..ความรู้สึกปวดร้าว..ทำให้เธอได้สติวูบสุดท้าย ตอนรถใหญ่ปะทะเข้ากับรถของเธอ..ไอ้ต้าวคู่หมั้นจอมวอแวดันหักรถฝั่งตัวเองเข้ารับแรงกระแทก..คิดได้ดังนั้นร่างบอบบางกระเด้งตัวลุกขึ้นทันที"คีรี!!"เสียงตะโกนดังลั่นของคนเจ็บ..มีผลให้คนในห้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ"ม๊า..ดูอีน่าจะได้สติแล้วนะ"เสียงกระซิบกระซาบไม่ไกลจากเตียงนอน คนที่ถูกเรียกว่า 'ม๊า' ขมวดคิ้วนิ่วหน้า"แน่ใจนะว่าอีไม่เป็นไร นี้ม๊าพึ่งให้คนไปตามอาซานกลับมา""ก็อั้วก็บอกม๊าแล้วไงว่าอย่าไปตามเฮีย อีชอบเรียกร้องความสนใจ อั๊วก็บอกม๊าแล้วลูกสะใภ้คนไทยมันไม่ได้เรื่อง""อาหมวย ลื้อก็รู้...ใช่ว่าอั๊วอยากให้อาซานแต่งงานกับอีซะหน่อย..ก็อาปาลื้อนั่นแหละ อยากได้อีมาเป็นสะใภ้"เสียงบ่นกระปอดกระแปดโวยวายจากผู้หญิงวัยกลางคน เล่นเอาดารินปวดหัวตึบดวงตาคมมีเสน่ห์คู่สวยหรี่มองรอบๆ ห้องที่เธออยู่นั่น มีลักษณะเหมือนห้องแถวโบราณ..ข้างในห้องมีตู้เสื้อผ้าไ

เดิม 'สิงขร' หรือหลี่ลี่ซาน อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ..คุณหมอในวัยหนุ่มเตรียมจะนอนพักสายตาสักงีบ ติดแต่ในใจลึกๆ ยังอดห่วงภรรยาตัวร้าย ที่วันนี้มีอาการผิดปกติกว่าทุกๆ วันไม่ได้..ยิ่งนึกถึงดวงตาคู่สวยที่มองมาที่เขาด้วยความว่างเปล่า..ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ ตั้งแต่รู้จักกันมาหลายปี..เธอมีแต่หลงใหลคลั่งไคล้เขา ถ้ากลืนเขาลงท้องได้..เธอก็คงทำไปแล้ว หรือเขาควรพาภรรยาไปตรวจสมองกับอาจารย์หมอสักรอบดี คิดได้ดังนั้นคนที่เข้างานทั้งวัน เตรียมจะพาคนตัวเล็กไปโรงพยาบาลครั้นลงมาชั้นล่างของบ้าน..สิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มจะคาดคิด..คือเห็นภรรยาที่แต่งงานกันมาเกือบปีจับไม้กวาด และไม้ถูพื้น!!!ร่างสูงโปร่งในเสื้อยืดสีขาวแขนสั้น กับกางเกงขาก๊วยสีเข้ม ยืนงงงันเมื่อเห็นเธอกำลังขมีขมันถูพื้นเรือนด้วยความตั้งใจ โต๊ะเก้าอี้ในห้องกว้างที่มีไม่กี่ตัวถูกเช็ดสะอาดแวววับ..บ้านหลังนี้จัดว่าเป็นทำเลที่ดีมากแห่งหนึ่ง ด้วยเป็นบ้านหัวมุม..และเยื้องถัดไปไม่ไกลเป็นท่าเรือขนสินค้า ของแม่น้ำสายหลักในประเทศ มันเป็นเรือนหอที่อาปาของเขาตั้งใจเก็บไว้เพื่อเขา..เสียแต่เขาเองนั่นทำงานยุ่งมาก ส่วนภรรยาที่ถูกยัดเยียดมาให้ตามคำสัญญาในอดีตระหว่างอาป

กว่าที่หญิงสาวต่างภพผล่อยหลับ ก็ย่างดึกสงัด และเช่นเคยเจ้าหล่อนก็ยังนอนดิ้น นอกจากจะถีบผ้าห่มผืนน้อยออกจากตัว ยังพลิกมานอนเบียดไอ้ต้าวสามี..จนคนอายุมากกว่าตกใจตื่น..ดวงตาคมกริบฉายแววเหนื่อยล้า ก่อนจะหรี่ตามองยัยตัวเล็กที่นอนคุดตัวในอ้อมกอด..มือใหญ่ค่อยๆ ดันร่างบอบบางไปตรงกลางเตียง..ผ้าห่มผืนบางที่ถูกถีบถูกจัดแจงห่มใหม่อีกรอบ เสียงไก่ขันบ่งบอกเวลาใกล้เช้า ร่างสูงโปร่งตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำเตรียมไปโรงพยาบาล โดยปล่อยภรรยาตัวร้ายนอนทับตะวันเหมือนเฉกเช่นทุกวัน จวบจนเวลาล่วงเลยเกือบแปดโมง คนที่ตื่นเช้ามาตลอดชีวิตก็สะดุ้งตกใจตื่น มือเรียวสวยขยี้หูขยี้ตาเรียกสติ ดวงตาคมหวานซึ้งกวาดตามองรอบห้องๆ คาดหวังว่าให้เรื่องเมื่อวานเป็นเพียงฝันไป...แต่ความจริงก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ เธอได้ย้อนมาอยู่ในอีกยุคสมัยหนึ่งจริงๆ!!เมื่อได้นอนหนึ่งตื่น คนที่ถูกสอนมาให้แก้ปัญหา เริ่มเรียบเรียงความคิด..สิ่งแรกที่เธอควรทำ...คือการพิจารณาสถานการณ์ของตัวเองให้รอบคอบ อาจเพราะความทรงจำของร่างเดิมที่ขาดๆ แหว่งๆ ชวนให้หงุดหงิดใจ..สิ่งที่ทำได้คือการอยู่ปัจจุบันคิดได้ดังนั้น..คนตัวเล็กก็จัดแจงพับผ้าห่ม เก็บที่นอนใ

"เราเป็นพี่น้องกันถูกมั้ย? ถ้านายหิวขนาดนั้นทำไมไม่มาขอดีๆ ทำไมต้องขโมยด้วยละ"น้ำเสียงคนอายุมากกว่าเต็มไปด้วยความสงสัย บรรยากาศบางอย่างส่งผลให้เด็กชายรู้สึกผิดปกติ...หญิงสาวตรงหน้ายังคงดุร้ายไม่ต่างจากในอดีต แต่ในความดุนั้นยังแฝงด้วยกระแสธารความเมตตา ที่เขาเองก็สัมผัสมันได้โดยเฉพาะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ถ้าเป็นเจ่เจ้จินจินจอมเห็นแก่ตัว เอาแน่เอานอนกับอารมณ์ไม่ได้คนนั้น..คนเป็นพี่คงจะจัดการกับอาซ้อเหมย ด้วยวิธีการ 'ด่า' ทะเลาะเบาะแว้งกันลั่นถนน เขารู้ว่าเจ่เจ้ต้องช่วยเขา...แต่เหตุผลที่ช่วยคงไม่ใช่พิศวาสนึกรักน้องชายหรอก แต่เป็นเพราะสำหรับเธอแล้ว น้องชายไม่ต่างจากสิ่งของ หรือสัตว์เลี้ยง... คนเป็นเจ้าของสามารถทิ้งขว้างหรือรังแกได้...แต่หายอมให้คนอื่นรังแกไม่...นั่นแหละ 'จินเยว่' เจ่เจ้คนสวย และแสนดุร้ายของเขา"ว่าไง ทำไมเงียบ"คนอายุมากกว่ารีบทวนคำถามซ้ำ คนเป็นน้องเม้มปากแน่น ดวงตาชั้นเดียวชี้ขึ้นค้อนควักเต็มไปด้วยความเจ็บใจปนน้อยใจ"ขออย่างงั้นเหรอ? คนหวงของแบบเจ้จินจินนี้นะ จะยอมแบ่งของกินของใช้..เงินทองให้กับคนอื่น""เดี๋ยวนี้ฉันพี่นายจริงๆ ใช่มั้ย?"หญิงสาวชักไม่แน่ใจ แต่ดูจากท่าทีเด็ก

ณ ตึกแถวหัวมุม"เจ่เจ้จินจิน ทำไมต้องซื้อข้าวของเยอะขนาดนี้ด้วย"น้องชายตัวผอมบ่นกระปอดกระแปด มือเล็กแต่หยาบช่วยบรรดาเฮียๆ ผู้ซึ่งเป็นลูกจ้างขนของเข้าบ้านมีทั้งหม้อ กระทะหลายขนาด ตะหลิวทัพพี อะไรที่ควรมียัยเจ่เจ้หน้าสวยตัวแสบขนซื้อมาหมด"ของมันต้องใช้"คนเป็นพี่ตอบเสียงเรียบ มือเรียวสวยจัดแจงแยกผัก แยกหมูไข่ใส่ตู้เย็น เฟยเทียนได้แต่เบ้ปาก...ตั้งแต่จำความได้ชีวิตที่เติบโตมาด้วยกัน..พี่สาวเขาไหนเลยเคยเข้าครัว...ถ้าเป็นเจ่เจ้เซียงเซียงก็ว่าไปอย่าง บ้านตระกูลอื่นลูกสาวเมียรองอาจต้องเก่งงานบ้านงานเรือนงานครัว ดูแลปรนนิบัติผู้สูงวัยในตระกูล ถ้าจะมียกเว้นก็คงเป็นครอบครัวเขานี่แหละ ตั้งแต่อาปาพาลูกสาวอันเกิดจากภรรยาที่รักกลับบ้าน ชีวิตของจินเยว่ก็ราวกับเจ้าหญิง งานบ้านงานเรือนเป็นหน้าที่ของม๊าใหญ่กับพี่สาวคนโต ส่วนอาปากับเฮียคังคือคนหาเงินเข้าบ้าน ส่วนลูกชายคนเล็กแบบเขายังมีหน้าที่ช่วยอาปา อาม๊าหยิบจับงานเล็กๆ น้อย เขายังจำได้ครั้งหนึ่งในวัยแรกรุ่น เจ่เจ้เซียงเซียงมีนัดกิจกรรมในวันหยุดที่โรงเรียนกับเพื่อนๆ ส่งผลให้วันนั้นเจ้ไม่ได้ซักชุดนักเรียน กับถุงเท้าของเจ่เจ้จินจิน...พอเจ่เจ้เซียงเซียงกล