บทที่7

"เราเป็นพี่น้องกันถูกมั้ย? ถ้านายหิวขนาดนั้นทำไมไม่มาขอดีๆ ทำไมต้องขโมยด้วยละ"น้ำเสียงคนอายุมากกว่าเต็มไปด้วยความสงสัย บรรยากาศบางอย่างส่งผลให้เด็กชายรู้สึกผิดปกติ...หญิงสาวตรงหน้ายังคงดุร้ายไม่ต่างจากในอดีต แต่ในความดุนั้นยังแฝงด้วยกระแสธารความเมตตา ที่เขาเองก็สัมผัสมันได้

โดยเฉพาะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ถ้าเป็นเจ่เจ้จินจินจอมเห็นแก่ตัว เอาแน่เอานอนกับอารมณ์ไม่ได้คนนั้น..คนเป็นพี่คงจะจัดการกับอาซ้อเหมย ด้วยวิธีการ 'ด่า' ทะเลาะเบาะแว้งกันลั่นถนน 

เขารู้ว่าเจ่เจ้ต้องช่วยเขา...แต่เหตุผลที่ช่วยคงไม่ใช่พิศวาสนึกรักน้องชายหรอก แต่เป็นเพราะสำหรับเธอแล้ว น้องชายไม่ต่างจากสิ่งของ หรือสัตว์เลี้ยง... คนเป็นเจ้าของสามารถทิ้งขว้างหรือรังแกได้...แต่หายอมให้คนอื่นรังแกไม่...นั่นแหละ 'จินเยว่' เจ่เจ้คนสวย และแสนดุร้ายของเขา

"ว่าไง ทำไมเงียบ"คนอายุมากกว่ารีบทวนคำถามซ้ำ คนเป็นน้องเม้มปากแน่น ดวงตาชั้นเดียวชี้ขึ้นค้อนควักเต็มไปด้วยความเจ็บใจปนน้อยใจ

"ขออย่างงั้นเหรอ? คนหวงของแบบเจ้จินจินนี้นะ จะยอมแบ่งของกินของใช้..เงินทองให้กับคนอื่น"

"เดี๋ยวนี้ฉันพี่นายจริงๆ ใช่มั้ย?"หญิงสาวชักไม่แน่ใจ แต่ดูจากท่าทีเด็กชายตรงหน้าแล้ว คงไม่ได้โกหก ย้อนกลับมายุคอดีตว่าแย่แล้ว...ยังมาเจอปัญหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนที่ต้องให้ตามแก้ไปอีก ใบหน้าสวยหวานอ้อนล้า ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

"ยังหิวอยู่มั้ย? ตอนนี้ฉันเริ่มหิวแล้ว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยซิ"

ณ ร้านข้าวมันไก่ หน้าตลาด y 

สองพี่น้องเลือกนั่งโต๊ะนอกร้าน ร่างผอมเล็กของเด็กชายจ้วงข้าวมันไก่ด้วยความว่องไว ในขณะที่พี่สาวคนสวยนั่งหลังตรงกินไปด้วยมองน้องชายหัวขโมยไปด้วย 

"ค่อยๆ กินก็ได้ กับข้าวไม่หายไปไหนหรอก"

"อั้วหิวนี้ เจ้จินจินไม่เข้าใจหรอก เพราะเจ้ไม่เคยได้อด!"เสียงอู้อี้ของคนตัวเล็ก ทำคนเป็นพี่ชะงักไปเล็กน้อย เป็นไปได้ยังไงที่ตัวเธอในอดีตจะปล่อยให้พี่น้องหิวโหย แต่ตัวเองอยู่สุขสบายนี้นะ? ดวงตาคู่สวยมีความลังเลอยู่ในนั้น ก่อนเสียงหวานจะตั้งคำถามออกไป

"ว่าแต่...นายชื่ออะไร"

"แค่กๆ ๆ"เสียงสำลักของเด็กชายผอมเกร็ง ส่งผลให้คนเป็นพี่รีบเลื่อนถ้วยชาไปให้ 

"เจ้ก็บอกให้ค่อยๆ กินไง จะรีบกินอะไรขนาดนั้น สำลักเลยเห็นมั้ย"เสียงบ่นแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย เล่นเอาน้องชายตัวร้ายเงยหน้าขึ้นมองราวกับเห็นตัวประหลาด

"เจ้จินจิน เจ้ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมถามอั้วแปลกๆ แบบนั่นละ"

"อื่ม ก็นิดหน่อย คือเมื่อวานเจ้ตกบันได...แล้วจำอะไรไม่ค่อยได้นะ"จินเยว่รับคำเสียงเรียบ

ดวงตาเฉลียวฉลาดของคนเป็นน้องสำรวจคนตรงหน้าด้วยความตั้งใจ ทั้งผมยาวดำสลวยถูกมัดง่ายๆ เป็นหางม้า ใบหน้าสวยคมเจือหวานไร้แป้งหนาเต๊อะ เผยผิวขาวอมชมพู แก้มแดงระเรื่อ รับกับริมฝีปากสีแดงจัดโดยไม่ต้องแต่งแต้ม...เจ่เจ้ของเขาเวลานี้แม้ไม่แต่งหน้าเนี๊ยบตามยุคสมัย แต่ความสวยจัดตามธรรมชาติหาลดลงไม่

"ถึงว่าเจ้เรียกอั้วแปลกๆ แถมพูดจาแปลกๆอีก" ถึงบางคำเขาจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ...เด็กชายคิดในใจ ดวงตาดำขลับของคนเป็นพี่หลุบลงปิดบังความรู้สึก ช่างต่างจากเจ่เจ้ตัวแสบจอมโวยวายเสียเหลือเกิน 

"นี้อย่าบอกว่า เจ่เจ้ทะเลาะกับซ้อหมวยอีกแล้ว..ไม่งั้นคนแก่นแก้วแบบเจ้จะตกบันไดได้ยังไง"คนอายุน้อยกว่าพูดไปบ่นไป แต่นัยยะในประโยคทำคนสูงวัยกว่าประมวลผลได้อย่างรวดเร็ว คำว่า 'ซ้อหมวย' น่าจะหมายถึงคนที่แทนตัวเองว่าเป็นพี่สะใภ้

"หมายความว่ายังไง นายจะบอกว่าฉันทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้นจนตกบันได?"

"เปล่า คืออั้วหมายความว่า..ปกติเจ้ชอบทะเลาะกับอีไง แต่ส่วนใหญ่อาซ้อหมวยจะเจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว รอบนี้อั้วเลยสงสัย ปกติเจ้แรงเยอะ แถมว่องไว ไม่น่าจะตกใจบันไดเองได้น่ะ"คนตัวเล็กชักเสียววูบ นึกกังวลว่าตัวเองจะสุมไฟให้บ้านคนเป็นพี่สาว แต่เหมือนอดีตคนขี้โวยวาย มาครานี้กับนิ่งเงียบ ดวงตาดำขลับที่ปกติจะฉายแววฉลาดแกมโกง..กับดูมืดสนิทมองไม่เห็นก้น ..สำหรับคนที่เติบโตมาด้วยกัน เขากับกลัวพี่สาวในรูปแบบนี้มากกว่าในอดีต มือเรียวสวยหมุนแก้วชาเล็กไปมา 

"เจ้ ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า"เสียงอุบอิบเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย ชักกลัวคนเป็นพี่จะโกรธแล้วไม่ยอมจ่ายค่าอาหารให้ 

"อื่ม คราวหลัง..ถ้าลื้อยังไม่รู้ความจริง อย่าพึ่งใส่ความคนอื่นซิ"

"..."

"อย่าลืมเรื่องเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่แล้วละ บางที...บางช่วงเวลา สิ่งที่เราเห็นอาจไม่เป็นเหมือนที่เราคิดก็ได้ สงสัยได้ แต่อย่าพึ่งฟันธง เพราะถ้าแบบนั้นนายอาจจะเผลอทำอะไรพลาดไป...เข้าใจที่เจ้พูดมั้ย"น้ำเสียงราบเรียบของคนตรงหน้า ทำคนเป็นน้องชายชะงักไป ดวงตาคมชั้นเดียวเบิกกว้าง ก่อนจะครุ่นคิดตาม

"อื่ม เจ้พูดถูก อั้วอาจตัดสินเร็วเกินไป..เจ้อย่าคิดมากนะ อั้วไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้ไม่สบายใจ"

"ไม่หรอก ต้องขอบใจนายด้วยซ้ำที่ช่วยเตือน สรุปว่านายชื่ออะไร?"

"เฟยเทียน...เฟยที่มาจำคำว่า...โบยบิน...เทียนที่มาจากคำว่าท้องฟ้า ปกติเจ้จะเรียกอั้วว่าอาเทียน"

"เฟยเทียน...อื่ม ชื่อดี"หญิงสาวพึมพำด้วยความพอใจ ก่อนจะส่งคำถามต่อไป

"แล้วนายอายุเท่าไร"

"ปีนี้ย่างสิบขวบ"

"หืม สิบขวบ? ทำไมตัวเล็กอย่างกับเจ็ดแปดขวบละ?"คนที่เคยเลี้ยงน้องในภพปัจจุบันชักตกใจ ดวงตาคมกริบกวาดตามองน้องชายตรงหน้า เล่นเอาคนโดนว่าตัวเล็กหงุดหงิดไม่พอใจ

"อั้วก็อยากตัวโต แต่ทำไงได้ที่บ้านยากจนขนาดนี้ ใครจะใช้ชีวิตสบายแบบเจ้ละ"

"เดี๋ยวนะ ปกติครอบครัวคนจีนมักให้ความสำคัญกับลูกชายไม่ใช่เหรอ ทำไมอั้วอยู่สบาย แล้วลื้อถึง.."

"นี้ เจ้จำอะไรไม่ได้จริงๆ เหรอ?"

"อื่ม"

 ดวงตาตี่เล็กมองมาอย่างเหลือจะเชื่อก่อนจะอธิบายเรื่องของครอบครัวตระกูลตั้งให้คนเป็นพี่ฟัง หญิงสาวต่างภพจึงได้รับรู้ว่า อาม่ากับอากงของเธอเป็นคนจีนแท้อพยพมาจากมณฑลหนึ่งในประเทศจีน ส่วนอาปาของเธอเกิดในประเทศไทย อากงกับอาม่ามีลูกห้าคน เป็นลูกชายสี่ ลูกสาวหนึ่ง...อาปาของเธอเป็นลูกชายคนที่สาม ถึงแม้อาปาจะมีเชื้อสายจีนร้อยเปอร์เซ็น แต่ด้วยเกิดในผืนแผ่นดินไทย จึงรับวัฒนธรรมของคนไทยมาแทบทั้งหมด แม้แต่แนวความคิด หรือแม้แต่ผู้หญิงที่รักยังเป็นผู้หญิงไทยแท้

หรือก็คือแม่แท้ๆ ของเธอนั่นเอง แต่เสียดายที่ครอบครัวคนจีนแท้ โดยเฉพาะอาม่าผู้ยึดติดของเธอนั่น ไม่ยินยอมที่จะให้ลูกชายแต่งงานกับสาวไทย คนเป็นพ่อจึงถูกจับคลุมถุงชนกับลูกสาวชาวจีนที่เป็นเพื่อนสนิท ตระกูลที่อพยพมาพร้อมกัน ด้วยความกตัญญูที่เธอไม่มีวันจะเข้าใจ..สองหนุ่มสาาวที่รักกันมาก..ก็เลิกลากันไป

ความรักที่ไร้ความยินยอมพร้อมใจ แม้จะอยู่ด้วยกันได้ แต่ก็อยู่กันอย่างแกนๆ อาปาของเธอมีลูกกับผู้หญิงคนนั้นสามคน ลูกชายคนโตก็คืออาเฮียของเธออายุห่างกับเธอราวๆ ห้าปี ส่วนลูกสาวคนที่สองอายุห่างจากเธอราวๆ สองปี ก่อนที่อาปาจะใช้ความเห็นแก่ตัวในชีวิตเพียงอย่างเดียว คือการขออาม่าและเมียคนแรก เพื่อแต่งแม่แท้ๆ ของเธอ เพื่อเป็นเมียรอง

สิ่งที่จินเยว่ไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงดีๆ อย่างแม่ของเธอ ที่ชีวิตดีพร้อม..มีบิดามารดาครอบครัวที่รักใคร่ ชีวิตหาได้ลำบากในข้าวของเงินทอง ทำไมถึงยอมเป็นเมียน้อยของผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งได้..หรือคือความไร้เดียงสาของผู้หญิงในวัยหนุ่มสาว..ที่ความรักมาเหนือทุกอย่าง