All Chapters of back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน: Chapter 11 - Chapter 20

บนโต๊ะกลมกลางบ้าน หนึ่งเด็กชาย หนึ่งหญิงสาวนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย โดยจินเยว่เองเริ่มเนียนสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมจากน้องชายผู้เฉลียวฉลาด"ว่าแต่ปีนี้ปีพ.ศ.อะไร?""เจ้หมายถึงพุทธศักราช?""อื่อ"คนเป็นพี่รับเสียงเรียบ เฟยเทียนมีสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย แม้แต่เรื่องชีวิตประจำวัน...พี่สาวเขายังลืม..อาการชักหนักแล้ว แต่ก็ยังคงตอบไป"ปีพุทธศักราช 2493 ครับ""1950?""เจ้หมายความว่ายังไง""แปลว่าตอนนี้เป็นยุคสมัยหลังสงครามโลกครั้งที่สองซินะ"คนเป็นพี่เริ่มพึมพำ..ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย..สมัยเรียนวิชาประวัติศาสตร์เธอจดจำได้ว่าสงครามโลกครั้งที่สองจบในปี 1945 ในความโชคร้ายก็ยังคงมีความโชคดีอยู่บ้าง..เพราะถ้าเธอเกิดดวงซวยต้องไปเกิดในช่วงสงครามเธอนึกสภาพตัวเองออกตัวรอดไม่ออกเลย เด็กชายพยักหน้ารับ ทั้งยังอธิบายเพิ่ม"ใช่เจ้ ข้าวปลาอาหารเลยแพง อั้วกับหลานๆ เลยอยู่กันแบบอดๆ ยากๆ ยิ่งช่วงหลังอาปาเสียครอบครัวเราลำบากกันมาก รายได้ก็ขาด รายจ่ายก็มาก..ช่วงนี้ยังดีที่ราคาสินค้าถูกลงมาเยอะแล้ว"น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยอารมณ์ของลูกชายคนสุดท้องเศร้าหมอง สำหรับเขาอาปาเป็นผู้ชายที่ขยันอดทน นอกจากงานของกงสี

เมื่อเห็นเจ้าของบ้านเงียบไป..คนตัวเล็กกว่าชักหงุดหงิดใจ..แถมไอ้ต้าวหน้าหล่อยังคงทำสีหน้าอ่านไม่ออกด้วยแล้ว..ยิ่งอยากเอาอะไรฟาดให้สักเปรี้ยง..แต่ก็ต้องคอยท่องกับตัวเองในใจว่าเธอยังคงต้องพึ่งพาเขาอยู่..หน้ากากความน่ารักอ่อนหวานจึงถูกยัยตัวแสบหยิบมาใช้ทันที"นะคะเฮียซาน จินจิน..อยากขายของ"เสียงหวานออดอ้อนอย่างที่ใช้นับครั้งได้ แต่สามีตัวโตยังคงมองกลับมาอย่างคนรู้ทัน"...""นะคะ""หึ แล้วแต่เธอซิอยากทำอะไรก็ทำ..ขอแค่อยากสร้างเรื่องให้เฮียต้องมาตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ก็พอ" คำพูดกระแหนะกระแหนเย็นชาทำคนตัวเล็กกว่าสะอึก..แถมพูดจบชายหนุ่มก็ลุกไปนั่งอ่านหนังสือต่อซะงั้น เล่นเอาหญิงสาวต่างภพมองตามอย่างหงุดหงิดใจเล็กๆ แต่ก็ยังทำอะไรเขามากไม่ได้ ร่างเพรียวระหงจึงลุกขึ้นไปจัดแจงกางมุ้ง..ด้วยความตั้งใจจะนอนตั้งแต่หัวค่ำ..เพราะพรุ่งนี้ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เธอ 'ต้องทำ'และวันนี้ต่างจากเมื่อคืนวาน..พอหัวถึงหมอนปุ๊บไอ้ต้าวตัวเล็กก็หลับสนิทปั๊บ เรียกสายตาคมปนครุ่นคิดของสามีตัวโต'เธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ จินเยว่'จวบจนรุ่งสางเจ้าของบ้านหนุ่มลุกขึ้นมาก็ไม่เจอภรรยาตัวแสบแล้ว..เล่นเอาเขาประหลาดใจไม่น้อย..ย

"นี้ตั้งใจจะเปิดร้านขายอาหารเช้าจริงๆเหรอ?""ใช่ซิ ไม่งั้นจินจินจะเสียเงินซื้อโต๊ะเก้าอี้ใหม่ไปทำไมละ"ไอ้ต้าวภรรยาตัวเล็กตอบเสียงเรียบ..แววตามีคำตำหนิกลายๆ..เล่นเอาคนถามรีบแก้ตัว "เปล่า..เฮียไม่ได้จะว่าอะไร แค่เห็นปกติเธออยู่บ้านไปวันๆ ไม่เห็นทำงานบ้าน..งานครัว พอเธอบอกจะเปิดร้านขายอาหารเช้าเฮียเลยคิดว่าเธอพูดเล่น"และใช่! ดูเหมือนคำแก้ตัวของไอ้ต้าวสามีจะดูไม่ได้ผลนัก..เมื่อคนตัวเล็กกว่านิ่วหน้าตอบ"อ๋อ เฮียซานจะบอกว่าฉันขี้เกียจ?""...""สรุปว่ายังไง!!!"เสียงหวานเจือดุชักไม่พอใจ มือน้อยละจากงานตรงหน้าทันที"ก็..ประมาณนั้น"คนไม่ชอบโกหกอุบอิบตอบ"หึ งั้นไม่ต้องกินมันละข้าวชงข้าวเช้าเนี่ย"พูดจบร่างเล็กเตรียมจะดึงชามถ้วยคืน แต่คุณสามีกับยกมันขึ้นอย่างรู้ทัน ลี่ซานรีบเปลี่ยนมุมไปนั่งที่โต๊ะอีกฝั่งที่หญิงสาวเอื้อมมือมาถึง ใบหน้าสวยเจือดุของคนเป็นเมียขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองตามอย่างฉุนๆ แต่ในสายตาของเขากลับน่าเอ็นดูเสียอย่างงั้น ไอ้ต้าวตัวโตรีบจ้วงโจ๊กในถ้วยจนหมด..ในความคิดของคุณหมอจอมซึนไม่ยอมรับว่าเธอทำอาหารอร่อย คิดเพียงแค่ว่าจะให้เขาแบกท้องกลับไปกินที่บ้านม๊าก็กระไรอยู่..ก่อนที่ร่างสูงโปร

คำปฏิเสธของคุณภรรยาคนสวย ทำเอาลี่ซานประหลาดใจอีกรอบ..เธอผู้ฟุ่มเฟือย และใช้เงินเก่ง..กับบอกเขาว่าไม่ต้องการมัน?ดวงตาสองคู่สบกัน..อะไรบางอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไป..คนหนึ่งหมดรัก..แต่กับอีกคน..ความรู้สึกดีๆ กับก่อตัวขึ้นโดยแทบไม่รู้ตัว..ดวงตาคมกริบสองชั้นหลบในไหววูบก่อนจะหลุบลง..วันนี้เขาพึ่งค้นพบเรื่องหนึ่ง..ผู้หญิงตรงหน้าเป็นผู้รับฟังที่ดีลี่ซานไม่รู้เลยว่า..ดอกไม้บางอย่างกำลังก่อร่างสร้างตัว...จากเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวเล็กๆ ในมื้ออาหารในเย็น...ในวันหนึ่งช่วงอาทิตย์นั้นสองสามีภรรยายังคงใช้ชีวิตตามวิถีของตัวเอง..ต่างคนต่างทำงาน..มีเพียงแค่บางวันที่ไอ้ต้าวตัวโตผู้เป็นแพทย์ต้องสลับมาเข้าเวรดึกบ้างในขณะที่ภรรยาคนสวยนอกจากช่วงเช้าทำโจ๊กขาย..ยังสรรหาเปิดขายชุดน้ำชาเพิ่ม..ตามความคิดของชายหนุ่มนั้น..เขามองว่าไม่น่ามีคนสนใจที่จะซื้อ..อันเนื่องจากครอบครัวคนจีนเองแทบทุกบ้านก็มีชุดน้ำชาประจำบ้านอยู่แล้ว..ไยต้องมาเสียเงินตามมาดื่มถึงที่ร้านค้าด้วยเล่าและสิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น..ปริมาณลูกค้าในแต่ละวันล้นออกมานอกบ้าน..วันไหนที่อาหารเช้าหมด..ผู้คนยังตามมาสั่งชุดน้ำชา..เพื่อ

"นี้ลื้อกล้าขู่พวกอั้วเหรอ?"ซิ่มเซินผู้ถือถุงเงินทำหน้าเหลือจะเชื่อ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์ด้วยความโกรธ"ขู่??? อั้วคือใคร จินเยว่...คำว่าขู่ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของอั้ว..ซิ่มเซินคงลืมไปแล้วว่าอั้วคนจริงแค่ไหน..หรืออยากจะลองก็ได้นะ..จะได้แจ้งให้คุณตำรวจมาจับข้อหาทำร้ายร่างกายอีกกระทง"คำว่า 'ตำรวจ' ส่งผลให้คนสูงวัยที่สุดสะดุ้งโหยง...ความโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ ดวงตาฝ้าฟางวาวโรจน์ หลังจากอาคังผู้เป็นหลานชาย กับลูกชายคนที่สามเสียชีวิตไป..อาม่านั้นยิ่งรังเกียจคนบ้านสาม ที่ทั้งบ้านมีแต่หญิงวัยกลางคนผู้อ่อนปวกเปียก กับเด็กอีกสามคน หมดเปลืองค่าข้าว ค่าหยูกยา..ในใจคนอคติลืมคิดไปว่า..สะใภ้สามเองรับหน้าที่ทำงานครัว ทำงานบ้านทั้งหลัง..ส่วนคนเป็นหลานแทบจะเป็นเบ๊ให้คนทั้งบ้านไปแล้ว..แถมยังเป็นเบ๊ที่ไม่เคยได้รับรายได้แม้แต่สลึงเดียว ในขณะที่เหลนน้อยทั้งสองคนก็ไม่ได้วิ่งเล่นเหมือนเด็กทั่วไป.. 'หลงหลง' เด็กผู้ชายคนโตอายุห้าขวบมีหน้าที่รดน้ำผักหลังบ้าน เอากระโถนเหล่าม่าไปทิ้งทุกเช้า ช่วยงานคนเป็นย่าทำงานบ้าน แม้แต่ลั่วลั่วอายุเพียงสองขวบกว่ายังช่วยหยิบจับทำครัวเท่าที่ทำได้อาม่าอยู่กับอคติกับความไร้น้