เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่16
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-08 23:14:03บทที่เกี่ยวข้อง
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่17
ดวงตาคมคู่สวยรีบกวาดตามองบริบทโดยรอบ เพื่อประเมินสถานการณ์เธอเห็นหญิงชราร่างท้วมผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะ สวมใส่เสื้อกี่เพ้าแขนสั้นลายปักสีทอง ในมือมีไม้เรียว..ถ้าสังเกตดีๆ มันคือก้านมะยมนั่นเอง ใบหน้าผู้สูงวัยเวลานี้บูดบึ้งปากพร่ำด่าเป็นภาษาจีนไม่ได้หยุด..แทบเท้ามีเด็กชายอายุราวๆ ห้าขวบผิวขาวจัดตัวผอมเล็กกำลังโอบกอดเจ้าก้อนบางอย่างไว้แนบอกเห็นเพียงผมสีดำหลุดลุ่ย...แม้จะโดนทุบตีก็ไม่มีเสียงร้องจากไอ้ต้าวก้อนแป้งแม้แต่น้อยในขณะที่ไม้เรียวในมือผู้สูงวัยยังฟาดไม่ยั้ง“ฮึก..อาม่า..เฟยเทียนขอร้อง..ฮือ...ได้โปรดอย่าตี ลั่วลั่ว กับหลงหลงเลย”เด็กชายผู้มีสถานะเป็นอาพยายามจะเข้าไปช่วยหลาน แต่ร่างเล็กถูกชายหนุ่มช่วงวัยเดียวกับจินเยว่รั้งแขนเอาไว้..ในขณะที่รอบด้านมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาซีดเซียวอยู่ไม่ไกลนัก...จิตสำนึกบอกเธอว่า..ผู้หญิงคนนี้มีสถานะเป็น ‘แม่ใหญ่’ ร่างผอมแห้งของหญิงวัยกลางคนถูกหญิงวัยเดียวกันฉุดรั้งไว้เพื่อไม่ให้ไปช่วยหลานๆ “หยุด!!! ฉันบอกให้หยุดไง!”น้ำเสียงตวาดเหวของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ เรียกความสนใจให้คนในห้องไม่น้อยสิ่งที่ดารินไม่คาดคิดในการกลับมาเยี่ยมญาติ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่18
"นี้ลื้อกล้าขู่พวกอั้วเหรอ?"ซิ่มเซินผู้ถือถุงเงินทำหน้าเหลือจะเชื่อ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์ด้วยความโกรธ"ขู่??? อั้วคือใคร จินเยว่...คำว่าขู่ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของอั้ว..ซิ่มเซินคงลืมไปแล้วว่าอั้วคนจริงแค่ไหน..หรืออยากจะลองก็ได้นะ..จะได้แจ้งให้คุณตำรวจมาจับข้อหาทำร้ายร่างกายอีกกระทง"คำว่า 'ตำรวจ' ส่งผลให้คนสูงวัยที่สุดสะดุ้งโหยง...ความโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ ดวงตาฝ้าฟางวาวโรจน์ หลังจากอาคังผู้เป็นหลานชาย กับลูกชายคนที่สามเสียชีวิตไป..อาม่านั้นยิ่งรังเกียจคนบ้านสาม ที่ทั้งบ้านมีแต่หญิงวัยกลางคนผู้อ่อนปวกเปียก กับเด็กอีกสามคน หมดเปลืองค่าข้าว ค่าหยูกยา..ในใจคนอคติลืมคิดไปว่า..สะใภ้สามเองรับหน้าที่ทำงานครัว ทำงานบ้านทั้งหลัง..ส่วนคนเป็นหลานแทบจะเป็นเบ๊ให้คนทั้งบ้านไปแล้ว..แถมยังเป็นเบ๊ที่ไม่เคยได้รับรายได้แม้แต่สลึงเดียว ในขณะที่เหลนน้อยทั้งสองคนก็ไม่ได้วิ่งเล่นเหมือนเด็กทั่วไป.. 'หลงหลง' เด็กผู้ชายคนโตอายุห้าขวบมีหน้าที่รดน้ำผักหลังบ้าน เอากระโถนเหล่าม่าไปทิ้งทุกเช้า ช่วยงานคนเป็นย่าทำงานบ้าน แม้แต่ลั่วลั่วอายุเพียงสองขวบกว่ายังช่วยหยิบจับทำครัวเท่าที่ทำได้อาม่าอยู่กับอคติกับความไร้น้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่19
"ทำไมลื้อพูดแบบนั้นละ อาจินจิน...อั๊วย่อมต้องคิดว่าลื้อเป็นลูก..เพียงแต่ที่อั๊วไม่อยากให้ลื้อเข้ามายุ่ง เพราะอั๊วกลัวว่าลื้อจะลำบาก..อั๊วว่าครอบครัวตระกูลหลี่ไม่พอใจแน่ ถ้ารู้ว่าลื้อพาเอาญาติโกโหติกาไปตามเกาะคุณชายซาน"น้ำเสียงรันทดไม่สบายใจของหญิงวัยกลางคนตรงหน้า ส่งผลให้ดวงตาคมคู่สวยโรยแสงลงครู่หนึ่ง...เธอรู้ม๊าใหญ่เป็นคนอ่อนแอ..เธอเกลียดความอ่อนแอตรงนี้..แต่เธอก็รักความอ่อนโยนที่ม๊ามี"ม๊ารู้มั้ย..คำว่าครอบครัวคืออะไร?""...""ครอบครัวไม่ได้หมายความว่าอยู่กันเพียงแค่ช่วงเวลาที่มีความสุข แต่มันหมายถึงมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน..ม๊าจะให้อั๊วปล่อยม๊ากับน้องชายแท้ๆ แล้วก็หลานๆ ลูกเฮียคังให้อยู่แบบอดๆ ยากๆ แต่ตัวเองอยู่สุขสบายอย่างนั้นหรือ?""...""คนอื่นอาจจะทำได้ แต่อั๊วทำไม่ได้"น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ของลูกสาว ส่งผลให้คนอายุมากกว่าน้ำตาคลอ มือเล็กหยาบกระด้างจากการทำงานหนักลูบแขนเรียวสวยของหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาสองคู่สบกัน..คู่หนึ่งมีความมุ่งมั่นตั้งใจ อีกคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความลังเล..จนคนเป็นลูกร้องขอ"เชื่อใจได้มั้ยคะ? อั๊วขอให้ม๊าเชื่อใจอั๊ว..อั๊วไม่มีวันพาครอบครัวของเราต้องตกระกำลำบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่20
ณ ตึกแถวที่เป็นเรือนหอจินเยว่ไขประตูเปิดนำแก๊งครอบครัวเข้าบ้าน ก่อนจะออกคำสั่งให้อึ่มแช พาเด็กๆ ไปพักที่ห้องว่างอีกห้องบนชั้นสองของตัวบ้าน ในขณะที่หญิงสาวเองรั้งแขนคนเป็นแม่เลี้ยงให้มานั่งคุยกันก่อนบรรยากาศตรงโต๊ะกลมกลางบ้านเต็มไปด้วยความเงียบ มือเรียวสวยรินน้ำชาพร้อมเลื่อนให้หญิงวัยกลางคนตรงหน้า ก่อนจะรินให้ตัวเอง..ดวงตาคมคู่สวยหลุบลงอ่านอารมณ์ไม่ออก ในขณะที่ซุนเหยียนเองกับเริ่มกระสับกระส่ายเต็มไปด้วยความรู้สึกอึดอัด..ช่วงระยะเวลาที่พากันเดินตามตรอกจนถึงบ้าน..ความทรงจำสำคัญบางอย่างของร่างเดิมเริ่มกลับคืนมาเธอจำได้ว่าก่อนอาปาเสีย..อาปาเองมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง...พ่อแท้ๆ ของเธอนั้นเป็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าประหยัด...เงินทุกบาททุกสตางค์ส่วนหนึ่งให้มารดา ส่วนหนึ่งให้ภรรยาเก็บไว้ใช้จ่าย และมีอีกก้อนที่จัดสรรปันส่วนให้ลูกๆ ทั้งสี่คน ถึงบิดาของเธอจะขึ้นชื่อว่ารักลูกสาวคนเดียวที่เกิดกับเมียคนไทยมากที่สุด..แต่เรื่องเงินๆ ทองๆ นั้นท่านยุติธรรมไม่น้อย เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่หลังอาปาเสีย ชีวิตลูกเมียจะจนหนทางถึงกับขนาดใส่เสื้อผ้าเก่าๆ อดๆ อยากๆ"ม๊าใหญ่...ฉันมีเรื่องจะถาม"หญิงสาวตัดสินใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่21
ส่วนลูกเลี้ยงคนสวยเพียงแต่ลูบถ้วยชาแผ่วเบาอย่างคนใช้สมาธิ เสียงหวานใสราบเรียบ"ม๊ารู้มั้ย สิ่งที่ม๊าทำ..มันคือสิ่งที่แย่มาก..การที่เป็นเด็กผู้ชายไม่ต้องได้รับการศึกษาก็ได้ยังงั้นเหรอ? ม๊าเอาความคิดบ้าๆ นี้มาจากไหน..ม๊ารู้มั้ย..การศึกษาในยุคสมัยนี้สำคัญมากแค่ไหน..มันสำคัญขนาดที่ว่า เปลี่ยนให้คนชั้นล่างของสังคม เป็นคนชั้นกลางของสังคมได้..ม๊ากำลังตัดอนาคตน้องชายอั้วอยู่..และที่น่าเจ็บปวดที่สุดคืออะไรรู้มั้ย?""...""เงินที่ม๊ายกให้เจ่เจ้เซียงเซียง ม๊าไม่มีสิทธิ์ตรงนั้นแม้แต่สลึงเดียว...เพราะมันเป็นเงินที่อั๊วตั้งใจเก็บให้น้องชายได้เรียนหนังสือ มันเป็นเงินที่อาปาแบ่งสันปันส่วนให้ลูกๆ ทุกคน..ที่สำคัญเจ่เจ้เซียงเซียงไม่มีสิทธิ์ในการมายุ่งกับเงินของน้อง..สิ่งที่เจ้ทำมันไม่ต่างจากการขโมยเลยแม้แต่น้อย แล้วการที่เจ้ตัดสินใจแต่งงานไปทางเหนือ..แทนที่จะแต่งงานกับคนในเมืองก็เป็นการตัดสินใจของเจ้เอง..ทำไมคนอื่นต้องมารับผิดชอบความทุกข์ยากลำบากด้วยเล่า...เจ่เจ้เซียงเซียงเลือกของเจ้เอง!""ม๊า..ม๊า"คนอายุมากกว่ากระอึกกระอัก...อาจเพราะชีวิตถูกหล่อหลอมมาด้วยหน้าที่ และคุณธรรมจรรยาหญิง...ยิ่งมีลูกเลี้ยง ยิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่22
ตอนสองศรีพี่น้องเดินกลับมาถึงตึกแถวที่เป็นเรือนหอ ซุนเหยียนผู้เป็นมารดากำลังก้มหน้าก้มตาร้องไห้หลังจากหญิงวัยกลางคนนั่งทบทวนสิ่งที่ลูกเลี้ยงพูดมา..ไม่มีคำไหนเลยที่คนเป็นลูกจะพูดผิด..อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์แม่ตอนนี้เต็มไปด้วยความสำนึกผิด..เจ็บปวดเธออ่อนแอขี้ขลาดจนเกินไป..เงินที่สามีทิ้งไว้ให้ก็เก็บรักษามันไว้ไม่ได้...เงินที่ต้องใช้สำหรับส่งเสียบุตรชายให้ได้รับการศึกษา ก็ยังมอบให้บุตรสาว...ทั้งที่ความตั้งใจของเจ้าของเงินคือการที่ให้เฟยเทียนได้เรียนหนังสือ..เธอเป็นแม่ที่แย่มากใช่มั้ย? ดังนั้นตอนลูกชายคนเล็กวัยสิบขวบเดินเข้าบ้านมา...ร่างผอมแห้งผู้ยอมอดให้ลูกให้หลานได้กินอิ่ม..รีบวิ่งเข้ามากอดร่างเล็กนั้นทันที..มือผอมแห้งลูบใบหน้าของเด็กชายวัยสิบขวบ..ใช่..ลูกชายของเธอพึ่งอายุเพียงเท่านี้..เป็นเธอที่ทำร้ายลูกชายเองดวงตาแดงก่ำปวดร้าว..ของผู้หญิงที่มีสถานะเป็นแม่..ส่งผลให้เฟยเทียนปวดใจตามไปด้วย"ม๊า...ม๊า...ขอโทษ...ม๊าขอโทษนะอาเทียน..ม๊าผิดไปแล้วจริงๆ"น้ำเสียงแหบแห้งของซุนเหยียนสะอื้นไห้ในอก เล่นเอาคนเป็นลูกใจอ่อนยวบ..อ้อมกอดของแม่อบอุ่นเสมอ...นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ม๊าไม่ได้กอดเขา..แขนเล็ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่23
เช้าวันใหม่ ครอบครัวตระกูลสามผู้ซึ่งย้ายมาใหม่ ต่างคนต่างก็ตื่นก่อนฟ้าสาง..โดยเฉพาะซุนเหยียนที่ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังมืด...ซึ่งเจ้าหล่อนมีความตั้งใจว่า..จะตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้ทุกคนในบ้านทาน แต่ถึงยังไงเธอก็ยังตื่นไม่ทันลูกเลี้ยงคนสวยในครัวร่างเพรียวระหงกำลังยืนโขลกรากผักชีด้วยท่าทางทะมัดทะแมง เล่นเอาผู้สูงวัยกว่าชะงักงันไป..จินเยว่เมื่อเห็นคนที่เข้ามาคือม๊าใหญ่..เธอจึงส่งยิ้มหวานไปให้ ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี..ส่วนมือไม้คล่องแคล่วกับงานครัวดูแปลกตาเป็นที่สุด“เมื่อคืนนอนหลับสบายมั้ยคะ ฟูกอาจจะเก่าและเล็กไปหน่อย..เดี๋ยววันนี้บ่ายๆ จินจินพาไปหาซื้อให้ใหม่นะคะ”“ไม่เป็นไรลูก...ลื้ออย่าหมดเปลืองเงินทองเลย..ม๊ากับเด็กๆ อยู่ได้”คนเป็นแม่รีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจทันที ดวงตาชั้นเดียวแลหางานที่พอจะทำได้.. ก่อนร่างผอมบางกระฉับกระเฉงจะเดินมายืนดูลูกเลี้ยงคนสวย“ไม่หมดเปลืองหรอกค่ะ แค่ฟูกนอนกับผ้าห่มไม่กี่ผืนจะราคาซะเท่าไรเชียว”ไอ้ต้าวคนสวยเสริม..ก่อนจะนำส่วนผสมที่เตรียมไว้มาคลุกกับเนื้อหมู..เดิมทีซุนเหยียนเตรียมปฏิเสธอีกรอบ..แต่พอนึกถึงหลานๆ ทั้งสองกับลูกชายที่นอนคุดตัวเบียดกันบนฟูกเล็กๆ ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่24
จวบจนช่วงบ่ายจินเยว่ทำบัญชีเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวจึงพาม๊าใหญ่ น้องชาย อึ่มแช และเจ้าก้อนแป้งทั้งสองไปซื้อของที่ตลาด สองไม้สองมือของคนในบ้านมีผ้าหลายพับ นมสำหรับเด็กๆ ฟูกนอน และผ้าห่ม "จินจิน ม๊าว่าพอก่อนมั้ยลูก"คนเป็นแม่เอ่ยทัก เมื่อคนเป็นลูกเลี้ยงกำลังเลือกรองเท้าหน้าร้านแผงลอยแห่งหนึ่ง ดวงตาคมคู่สวยมีเสน่ห์กวาดตาดู ก่อนจะได้รองเท้าให้คนในครอบครัวคนละคู่...แม้แต่อึ่มแช..ผู้เป็นพี่เลี้ยงสูงวัยปฏิเสธทันที"ไม่ต้องซื้อให้อึ่มหรอกคุณหนูจินจิน อึ่มเกรงใจ""ไม่เป็นไรค่ะ อึ่มแชจะได้วิ่งตามหลงหลง กับลั่วลั่วทันยังไงละคะ"น้ำเสียงหวานอารมณ์ดีของคุณหนู ส่งผลให้ผู้สูงวัยยิ้มแก้มปริ เจ้าก้อนแป้ง 'ลั่วลั่ว' พอได้ยินชื่อของตัวเองก็รีบวิ่งเข้ามาเกาะแข้งเกาะขา พร้อมช้อนดวงตากลมโตกะพริบมองไร้เดียงสาออดอ้อน "อุ้ม...โกวจินอุ้มลั่วลั่วหน่อยค่ะ"เด็กหญิงรั่วซียกแขนน้อยสองข้างขึ้น..กิริยาน่ารักนักหนาเล่นเอาคนเป็นอาใจละลาย..ร่างเพรียวระหงย่อตัวก่อนจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอก..ใบหน้าเล็กๆ ในวัยเต๊าะแตะซุกหน้าไปมาศีรษะเล็กๆ ส่ายดุ๊กดิ๊ก..ตัวคุณอาทั้งหอมทั้งอบอุ่น"โกวจิน...ชวย"เสียงเล็กๆ พยายามพูดอะไรบางอย่าง เม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08
บทล่าสุด
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทพิเศษ2
ณ มหาวิทยาลัย J ชื่อดังระดับต้นๆ ของประเทศหลังตึกคณะบริหารธุรกิจ...หญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังยืนรอชายหนุ่มทายาทของตระกูลดังอย่างใจจดใจจ่อ...ท่าทางกระสับกระส่ายพาลให้เพื่อนสาวที่มาด้วยสองคนหัวเราะคึกคัก "ยัยซีลีนเธอจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นยะ ทำเหมือนไม่เคยอ่อยผู้ไปได้"เพื่อนที่มาด้วยกันแซวเมื่อเห็นดาวคณะนิเทศกระสับกระส่ายใบหน้าสวยเฉี่ยวตามสมัยนิยมถูกแต่งแต้มเป๊ะปัง จนหนุ่มๆ พากันเหลียวหลังมองด้วยความชื่นชม...นอกจากหน้าตาที่ดีเลิศ โปรไฟล์เจ้าหล่อนก็แสนจะไม่ธรรมดา..เพราะเป็นถึงลูกสาวบริษัทรับเหมารายใหญ่ระดับประเทศ คนที่มาจีบมีตั้งแต่ลูกเศรษฐีด้วยกัน ไปจนนักธุรกิจหนุ่มดาวรุ่ง...แต่ชายที่หญิงสาวตกหลุมรักดันเป็นชายหนุ่มสุดหล่อแสนเย็นชาของคณะบริหาร"คีรีมาทางนั้นแล้วยัยซีลีน"เพื่อนอีกคนรีบสะกิด เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าราวกับหลุดมาจากนิยายจีน..ที่ตอนนี้มีสีหน้าเรียบเฉยติดจะเย็นชาเล็กน้อย..ยิ่งสายตาคมกริบที่กวาดมองยิ่งพาให้หัวใจไฮโซสาวหวั่นไหวร่างอวบอิ่มรีบเดินเข้าไปตรงหน้าตามแรงผลักของคนเป็นเพื่อน"สวัสดีคีรี"เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น พร้อมช้อนดวงตากลมโตขึ้นมอง...ชายหนุ่มเพียงหรี่ต
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทพิเศษ1
ย้อนไปเมื่อสิบปีก่อนณ MMMO international schoolเด็กหนุ่มชั้นมัธยมปีศึกษาปีที่สี่ผู้มีฐานะเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนเอกชนอันดับหนึ่งของประเทศ..ซึ่งเวลานี้กำลังนั่งอารมณ์ไม่ดีอยู่บริเวณหน้าโถงประชุมของโรงเรียน ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มบูดบึ้ง..นัยน์ตาคมกริบกวาดมองหมู่คนที่ผ่านไปผ่านมา..คล้ายกับกำลังใครสักคนอยู่...รุ่นพี่รุ่นน้องผู้หญิงเมื่อสบสายตาเข้าก็แทบเป็นลม..บรรยากาศเย็นชาน่าหลงใหลไม่ได้ทำให้ความนิยมในตัวเด็กหนุ่มน้อยลงเลยไม่ถ้าในโรงเรียนหรือมหาลัยวิทยาลัยมีเดือนคณะ นายคีรี สิริวงษ์ชัย ย่อมเหนือเมนขึ้นไปอีกขั้นแน่ละ ทั้งรูปร่างหน้าตา..รวมถึงฐานะวงศ์ตระกูลที่จัดอยู่ในหนึ่งกลุ่มลูกหลานผู้มีอิทธิพลระดับประเทศ...รวมถึงผลการเรียนอันดับหนึ่งของสายชั้น เมื่อขึ้นเวทีร้องเพลงเสียงก็เพราะเป็นหนักหนา..ต้องเรียกว่า hot ยิ่งกว่า hotดังนั้นตั้งแต่เกิดมาใครๆ ล้วนต่างประจบสอพลอ เชิดชูบูชา ถ้าจะมีคนหนึ่งที่ปฏิเสธมัน ก็คงไม่พ้นนางสาวดาริน กิตติวรชัยกุล เจ้าหล่อนอย่าว่าแต่ประจบเอาใจเขาเลย วันๆ มีแต่ไล่เขาไปให้พ้นๆ หน้าอีกทั้งวันนี้ยัยตัวร้ายยังหลอกให้เขามารอหน้าโถงประชุมใหญ่ได้ครึ่งค่อนชั่วโมง ทั้งๆ
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่81 จบ
รถสปอร์ตคันหรูยังวิ่งไปตามทางที่คุ้นเคย..เพียงแต่รอบนี้หญิงสาวสายซิ่งกับขับรถด้วยความไวที่ช้าลงกว่าปกติ หลังคารถเปิดประทุนถูกเปิดออก..สายลมยามดึกปะทะหน้าพาให้อารมณ์ดีไม่น้อย..ผมดำสลวยที่เริ่มยาวถูกมัดรวบง่ายๆ ไว้ด้านหลัง น่าแปลกปกติอดีตคู่หมั้นคนสวยจะตัดมันเสียสั้นกุด เพราะเจ้าหล่อนติดนิสัยขี้รำคาญจวบจนรถหรูจอดสนิทตรงลานจอดรถสะพานขึ้น p มันคือสถานที่...ที่หญิงสาวมาทุกครั้งเวลาไม่สบายใจ หรือเวลาที่เขารู้สึกแย่..เธอจะยืนอยู่บนข้างๆ หันมามองหน้าเขา พร้อมเอียงหัวรับฟังเล็กน้อย..แล้วก็ปล่อยเขาพูดไป..แม้จะไม่มีคำแนะนำดีๆ แต่แค่เธอยืนอยู่ตรงนั้น แค่รับฟัง..มันก็ทำให้เขามีความสุข เวลานี้ก็เช่นกัน..ร่างเพรียวระหงยังยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ ดวงตาคู่สวยที่เขานึกรักเหม่อมองออกไปยังแม่น้ำสายใหญ่ประจำประเทศ ใบหน้าด้านข้างของเธอยังงดงามราวกับรูปสลัก..ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยสีแดงจัดเหมือนสีเสื้อผยอเล็กน้อย..ก่อนที่เธอจะตัดสินใจผินตากลับมามองเขา..เราต่างก็รู้ถึงนัยยะเดียวกัน..เขารู้ว่าเธอจดจำได้..และอะไรบางอย่างในดวงตาเขาก็บ่งบอกว่าเขาจดจำได้เช่นกัน“นายคีรี”“ว่ายังไงนางสาวดาริน”คำเรียกขานที่ชอบใช้แท
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่80
"หมายความว่ายังไงคะ!!!"คำตอบของคนเป็นพ่อ ส่งผลให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ...หัวใจดวงน้อยเต้นช้าลง..ความรู้สึกสูญเสียบางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว"ป๊ะป๋าก็หมายความตามนั้น ป๊ะป๋าเป็นคนขอถอนหมั้นเอง""อ้าว ได้ยังไงคะ แล้วแบบนี้นายคีรีไม่เสียใจแย่เหรอ""ถ้านายคีรีจะเสียใจก็เป็นปัญหาของนายคีรีซิ เกี่ยวอะไรกับบ้านเราด้วยล่ะแค่วันนั้นขับรถพาอายไปลงเขา...ป๋าก็แทบจะฆ่ามันทิ้งแล้ว..ถอนหมั้นๆ ไปก็ดีแล้ว อีกอย่างหนูก็ไม่เคยชอบพันธะนี้อยู่แล้วนี่""ป๊ะป๋า!!! มันไม่ใช่ความผิดของนายคีรี วันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ..นายคีรีเขาปกป้องอายด้วยซ้ำ""ไม่รู้ ถอนหมั้นแล้วก็คือถอนหมั้น อย่าไปพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีกเลย"คนเป็นพ่อผู้หวงลูกสาวรีบตัดจบอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบมือถือมาไล่อ่านข่าว ไม่สังเกตสีหน้าซีดเซียวของคนเป็นลูกแม้แต่นิด'เผด็จการชะมัด..เผด็จการเหมือนใครกันนะ ก็เหมือนตัวเธอนะซิ!!'เมื่อออกจากโรงพยาบาลได้สองอาทิตย์คนป่วยเริ่มอาการดีขึ้น...อีกทั้งได้สรุปในใจอีกหลายอย่าง ดังนั้นไอ้คนที่ไม่ชอบออกงานเลี้ยงสังคมหรูหราก็กลับมาออก...เพื่อจะเห็นหน้าใครบางคนและยังสามารถใช้เหตุผลประมาณว่า 'บังเอิญเจอกัน เลยไ
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่79
เมื่อคนเป็นพี่กลับบ้านมาแล้วพบน้องชายทำหน้าเครียด ในมือของเขามีสมุดเบิกถอนสมุนไพร ส่งผลให้คนมีชนักติดหลังเสียววาบในใจ...ดวงตาคมกริบหรี่มอง พร้อมโยนสมุดในมือลงบนโต๊ะ"มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย?""...""ทำไมเจ้ทำแบบนี้ เจ้ทำมันลงไปได้ยังไง""ลื้อมันบ้าอาซาน อีฮวงนั้งไม่สมควรให้กำเนิดลูกหลานตระกูลหลี่!!""คนที่ไม่สมควรเกิดมาเป็นลูกหลานตระกูลหลี่คือเจ้ต่างหาก ส่วนจินจินเธอดีเกินกว่าผู้หญิงหลงท่ก สันดานเลวอย่างเจ้มาก""อาซาน นี้ลื้อ นี้ลื้อด่าอั๊ว""เออ อั๊วด่าเจ้นี้แหละ เรื่องนี้มันไม่จบแน่ เจ้เตรียมใจไว้ได้เลย"คนเป็นน้องพูดพร้อมกับเก็บสมุดเบิกจ่ายสมุนไพรติดมือไปด้วย เล่นเอาพี่สาวเหงื่อตก แต่หล่อนรู้น้องชายนั้นแสนดีขี้ใจอ่อนมากแค่ไหน...อีกอย่างจินเยว่ก็เสียไปหลายปีแล้ว...ไหนเลยจะมาเอาผิดเธอได้แต่ไอ้คนใจดีมาตลอดชีวิต กับเลือกนำเรื่องไปฟ้องอาปามู่เฉิน กับอาม๊าด้วยรู้ว่าท่านทั้งสองเป็นคนยุติธรรม...เมื่อบุพการีรับรู้เรื่องทุกอย่างก็ถึงกับตกใจ...เพราะสิ่งที่ลูกสาวคนเดียวกระทำเป็นสิ่งที่เลวร้ายมาก มันไม่ต่างทำจากการทำร้ายสายเลือดครอบครัวตระกูลหลี่ดังนั้นตอนหลี่หนิงเกอเดินเข้าห้องทำงานของอาปามู่เฉิน
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่78
ระหว่างที่ชายหนุ่มลงมือทำความสะอาดหลุมศพของภรรยา...หลี่มู่เฉินที่เดาไว้แล้วว่าลูกชายจะมาที่นี้ ก็เดินเข้ามาหาทันที หลังจากที่ยัยหนูจินเยว่เสียไปได้สองเดือน..ลูกชายของเขามักมาทำความสะอาด เอาดอกไม้มาวาง “อาซาน”“อ้าว อาปา มาได้ยังไงครับ”เสียงแห้งถามกลับ พร้อมส่งรอยยิ้มเศร้าหมองไปให้..ใบหน้าภายใต้หมวกสานกันแดด แดงขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากอยู่ด้านนอกเป็นระยะเวลานาน“อื่ม อาปามีเรื่องจะคุยกับลื้อ”หลังจบคำผู้ชายสองวัยจึงเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากหลุมฝังศพจินเยว่นัก“ลื้อแน่ใจแล้วรึ ที่จะลาออกจากโรงพยาบาล”“ครับ”“เห้อ อาซาน..ฟังอาปานะ จินจินอีตายไปแล้ว แต่ลื้อยังมีชีวิตอยู่”“อื่ม ผมรู้..ผมเองก็กำลังใช้ชีวิตอยู่นี้ไง”“แบบที่ลื้อทำอยู่ เขาไม่ได้เรียกว่าการใช้ชีวิตนะอาซาน”เสียงอาปาอ่อนล้า มือหนาหยาบตบหลังลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบประโลม“อาปารู้ว่าลื้อรักจินจินมาก”“...”“ไม่งั้นอาปาคงไม่หมั้นหมายลื้อให้จินจินหรอก”“ทำไม...อาปารู้ละครับว่าผมรักจินจิน”น้ำเสียงลูกชายโตเริ่มพร่า..เพราะตัวเขาเองยังไม่รู้ตัวเลยว่ารักเธอตั้งแต่เมื่อไร“จำได้มั้ย ว่าปีหลังๆ มานี้ ลื้อชอบบ่นว่าน้อง..แต่พอกลับมาทีไ
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่77
ชาตินี้น้องตามพี่มา ชาติหน้าพี่ยาตามน้องไปความรู้สึกเจ็บปวดเกาะกินทั้งแก่นกระดูก ลามไปยังเนื้อหนังมังสาทุกส่วนก่อนสติสุดท้ายจบลง..ร่างเพรียวระหงสะดุ้งตกใจตื่น..น้ำตาหยดใสไหลลงจากหางตาทั้งสองข้าง..เสียงสะอื้นไห้เจ็บปวด..ก่อนดวงตาดำคู่สวยจะจับโฟกัสทุกอย่างได้..มือเรียวเล็กข้างซ้ายร้อนชื้น..คนที่กุมมือไว้ไม่ปล่อย...ไม่ใช่ใครที่ไหน คือนายคีรี ผู้ที่ทั้งชีวิตไม่เคยปล่อยมือเธอเลยสักครั้งในอดีตวันที่เธอตื่นฟื้นจากอุบัติเหตุครั้งแรก...ความรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างจากตอนนี้แม้แต่น้อย..แต่สิ่งที่ต่างมีเพียงแค่ว่า..เธอจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้...มีเพียงความรู้สึกเจ็บปวดเคียดแค้นที่เกาะกินจิตวิญญาณ.. เธอเกลียดผู้ชายคนนั้นจับใจแต่ครั้งนี้นั้นแตกต่าง..ดารินในวัยสิบสามขวบ ยังคงไร้เดียงสาในเรื่องความรัก กับนางสาวจินเยว่ในวัยยี่สิบผู้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างปล่อยปละละเลย และยึดติด รวมถึงดารินหรือจินเยว่ในปัจจุบันที่ทะลุเข้าไปในอดีตเหตุการณ์เดียวกัน...แต่ความเข้าใจต่างกันในครั้งหนึ่งเธอเคยคิดแค่ว่า..ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อทุ่มเทไป ย่อมสมควรได้คืนกลับมา..มีแต่คำถามว่าทำไมเขาไม่เข้าใจ ทำไมเขาไม่ตามใจเธอ...เธอเป็นเม
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่76
ร่างเพรียวระหงซุกตัวกอดสามีตัวโตไว้แน่น..หลี่ลี่ซานเองก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ..เลือกทางไหนก็ผิดทั้งนั้น..มือเรียวได้รูปปัดลูกผมที่ระหน้าด้วยความทะนุถนอม“จินจินแน่ใจนะคะ ที่ทำแบบนี้”“ค่ะ มันเป็นทางเลือกเดียวที่เรามี...ถ้าสมมติวันนี้เฮียซานไม่ไปช่วยเจ้เซียงเซียง.. ถ้าเกิดเจ่เจ้แกเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เราคงเหมือนมีตราบาปไปตลอดชีวิต อีกอย่างจินจินมีเรื่องจะสารภาพค่ะ”ปลายเสียงเธอแผ่วเบา..ริมฝีปากรูปกระจับถูกกัด“สารภาพเรื่องอะไรครับ”“ผู้ชายคนนั้น...เจ้าน้อยแสนอะไรนั้น...จินจินเป็นคนแนะนำให้ไปจีบเจ่เจ้เซียงเซียงเองค่ะ”“…”“แต่จินจินไม่รู้หรอกนะคะ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพวกชอบทุบตีผู้หญิง”น้ำเสียงคนตัวเล็กติดประหม่า ดวงตาคู่สวยช้อนมองสำรวจนึกกลัวว่าเขาจะรังเกียจ..เพียงแต่แววตาใสกระจ่างที่มองมาเต็มไปด้วยความเข้าใจ“จินจินอย่าคิดมากเลยนะคะ เซียงเซียงเลือกของตัวเธอเอง ไม่เกี่ยวกับจินจินเลย”“แล้วเฮียไม่คิดว่าจินจินร้ายเหรอคะ”“อื่อ ร้ายแต่น่ารัก เฮียชอบ”เขาพึมพำตอบ ก่อนจมูกโด่งสวยจะฝังลงไปตรงซอกคอภรรยาตัวน้อยอย่างหลงใหล..ในชีวิตเขาล้วนต้องการเพียงเธอ...แค่เธอก็พอแล้วเช้าวันต่อมาคุณหมอหนุ่มจำต้
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่75
ตกเย็นวันนี้โชคดีที่เคลียงานได้เร็ว หญิงสาวจึงได้กลับบ้านก่อน เธอลงมือเข้าครัวทำอาหารเย็นเอง เมนูวันนี้เป็นอาหารไทยง่ายๆ อย่างต้มยำกุ้งน้ำข้น ผัดโป้ยเซียง และไก่กรอบชุบแป้งทอด โดยไม่คิดว่าจะมีแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ บุกขึ้นมาถึงบ้าน...คุณนายเหวินผู้เป็นแม่สามี จูงลูกสาวคนเดียวเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน ด้านหลังเองมีเด็กในบ้านเดินตามมาด้วย“สวัสดีค่ะ ม๊า มาได้ยังไงคะ”“จินจิน อาซานกลับมาหรือยัง อั๊วมีเรื่องจะคุยกับอี”แม่สามีตั้งคำถามขึ้นมาแทน“น่าจะใกล้แล้วนะคะ ม๊านั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวจินจินชงชามาให้”เจ้าของบ้านเชื้อเชิญ ก่อนจะหายเข้าไปในครัว ชงชารสโปรดให้ด้วยความใส่ใจ แต่พอออกมาต้องประหลาดใจ นอกจากแม่สามีที่นั่งรอ ยังมีซุนเหยียนแม่เลี้ยงที่นั่งงงๆ อยู่ด้านข้าง ซึ่งเวลานี้ส่วนใหญ่ม๊ามักจะดูแลอาบน้ำ ป้อนข้าวหลานอยู่ตึกด้านข้าง“อ้าว ม๊าใหญ่ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”“พอดีหนิงเกอไปตามม๊ามา..ม๊าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีเรื่องอะไร” คำตอบของคนเป็นแม่เลี้ยง คล้ายสัญญาณเตือนอะไรบางอย่างที่ ‘ผิดปกติ’ดวงตาคมคู่สวยหลุบลง ก่อนจะเลือกเก้าอี้ตัวข้างๆ แม่สามี..บุคลิกหลังตรง งามสง่า..บรรยากาศสงบนิ่งเป็นนักหนา
