LOGINShare
บทที่10
Last Updated:
2025-01-08 23:13:27Related chapters
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่11
ใช้เวลาสักพักกับข้าวบนโต๊ะก็เกลี้ยง เล่นเอาภรรยาคนสวยมองตาปริบๆ ไหนบอกว่าแค่ 'ก็ดี' ไง.. ใบหน้าหล่อเหลาราวกับหยกชั้นดีมีสีหน้าอิ่มเอมมากกว่าทุกๆ วัน ริมฝีปากแดงหยักเปื้อนด้วยคราบน้ำมัน..เล่นเอาแม่ครัวจำเป็นนิ่วหน้าเล็กน้อย..มือคู่สวยหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยในกระเป๋ากางเกงเอื้อมมาเช็ดให้ ตัวเจ้าหล่อนเอนเข้าหาแทบจะตัวติดกัน..กลิ่นหอมอ่อนๆ บนนวลเนื้อสาว...ทำเอาชายหนุ่มหน้าแดงแปร๊ด"นายนี้นะ ยังเหมือนเดิมเลย...กินก็เลอะ ฉันทำอาหารอร่อยใช่มั้ยละ"คำท้ายมีเย้า ดวงตาได้รูปสวยพราวระยับ ก่อนที่มือใหญ่หันมากุมข้อมือไอ้ต้าวตัวเล็ก เสียงแหบพร่ากระซิบใกล้หูอย่างดุๆ"พูดไม่สุภาพอีกแล้วนะ"อาจเพราะดวงตาคมแวววับคาดโทษ หรือคำพูดที่เขาใช้เตือน..ส่งผลให้หญิงสาวต่างภพได้สติ..เขาไม่ใช่คู่หมั้นผู้คลั่งรักเธอ!! ก่อนที่ไอ้ต้าวตัวเล็กจะทันได้พูดอะไร คุณสามีก็เลือกที่จะเตรียมหนีขึ้นข้างบนอีกตามเคย เล่นเอาจินเยว่นิ่วหน้า"เดี๋ยวนั่น เฮียจะไปไหน?""...""เฮียลืมอะไรหรือเปล่า?""อื่ม ไม่นะ""ช่วยฉันเก็บถ้วยชามบนโต๊ะด้วยค่ะ แล้วก็เอาไปล้าง..ฉันเคยบอกเฮียซานแล้วใช่มั้ย บ้านเราอยู่ด้วยกันต้องช่วยกันดูแล วันนี้ฉันเป็นคน
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่12
เมื่อเห็นเจ้าของบ้านเงียบไป..คนตัวเล็กกว่าชักหงุดหงิดใจ..แถมไอ้ต้าวหน้าหล่อยังคงทำสีหน้าอ่านไม่ออกด้วยแล้ว..ยิ่งอยากเอาอะไรฟาดให้สักเปรี้ยง..แต่ก็ต้องคอยท่องกับตัวเองในใจว่าเธอยังคงต้องพึ่งพาเขาอยู่..หน้ากากความน่ารักอ่อนหวานจึงถูกยัยตัวแสบหยิบมาใช้ทันที"นะคะเฮียซาน จินจิน..อยากขายของ"เสียงหวานออดอ้อนอย่างที่ใช้นับครั้งได้ แต่สามีตัวโตยังคงมองกลับมาอย่างคนรู้ทัน"...""นะคะ""หึ แล้วแต่เธอซิอยากทำอะไรก็ทำ..ขอแค่อยากสร้างเรื่องให้เฮียต้องมาตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ก็พอ" คำพูดกระแหนะกระแหนเย็นชาทำคนตัวเล็กกว่าสะอึก..แถมพูดจบชายหนุ่มก็ลุกไปนั่งอ่านหนังสือต่อซะงั้น เล่นเอาหญิงสาวต่างภพมองตามอย่างหงุดหงิดใจเล็กๆ แต่ก็ยังทำอะไรเขามากไม่ได้ ร่างเพรียวระหงจึงลุกขึ้นไปจัดแจงกางมุ้ง..ด้วยความตั้งใจจะนอนตั้งแต่หัวค่ำ..เพราะพรุ่งนี้ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เธอ 'ต้องทำ'และวันนี้ต่างจากเมื่อคืนวาน..พอหัวถึงหมอนปุ๊บไอ้ต้าวตัวเล็กก็หลับสนิทปั๊บ เรียกสายตาคมปนครุ่นคิดของสามีตัวโต'เธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ จินเยว่'จวบจนรุ่งสางเจ้าของบ้านหนุ่มลุกขึ้นมาก็ไม่เจอภรรยาตัวแสบแล้ว..เล่นเอาเขาประหลาดใจไม่น้อย..ย
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่13
ณ ตลาด yเวลานี้พระอาทิตย์เริ่มสาดแสงขึ้นมาบ้างแล้ว ผู้คนในตลาดค่อนข้างจอแจ ร่างเพรียวระหงของคนเป็นพี่เดินนำหน้า ในขณะที่คนเป็นน้องเดินตาม..ก่อนที่เจ้าตัวจะแวะบ้านร้านค้าที่ขายเฉพาะข้าว..เสียงหวานใสต่อรองราคาพร้อมสั่งปลายข้าวสารหอมมะลิหลายถังทั้งที่เมื่อวานหญิงสาวพึ่งซื้อข้าวสารไปเอง เล่นเอาคนเป็นน้องชายมองการกระทำตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก..ในขณะที่ร่างบอบบางยอบตัวลงเล็กน้อย เพื่อตรวจเช็กคุณภาพข้าว..ในความคิดของหญิงสาวข้ามภพนั่นยังถือว่าตัวเองโชคดีนัก ที่ย้อนกลับเข้ามาในช่วงพศ. ที่พ้นจากภาวะผูกขาดการค้าขายข้าวที่แต่เดิมมีเพียงรัฐบาลเท่านั้นที่ทำได้ขณะเดียวกันภาวะเงินเฟ้อที่ก่อนนี้ค่อนข้างรุนแรงกับค่อยๆ ลดลงจนราคาสินค้าทั่วไปอยู่ในระดับที่ไม่สูงเกินไป แต่ราคาข้าวก็ยังอยู่ในระดับที่สูงเกินกว่าความเป็นจริง..ยังดีจากที่เธอสำรวจเมื่อวาน คู่แข่งในชุมชนบริเวณนั้นยังน้อยอยู่..ไม่งั้นการทำอาหารขายอาจไม่คุ้มเหนื่อย“เจ้..ซื้อข้าวไปทำไมเยอะแยะ”เสียงเล็กกระซิบถาม “ทำโจ๊ก”“หืม ทำเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ”“อื่อ ค่อยว่า..ไปร้านอื่นต่อ”คนตัวเล็กชำระเงินเรียบร้อยก็เดินนำน้องชายเข้าร้านเฟอร์นิเจอร
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่14
"นี้ตั้งใจจะเปิดร้านขายอาหารเช้าจริงๆเหรอ?""ใช่ซิ ไม่งั้นจินจินจะเสียเงินซื้อโต๊ะเก้าอี้ใหม่ไปทำไมละ"ไอ้ต้าวภรรยาตัวเล็กตอบเสียงเรียบ..แววตามีคำตำหนิกลายๆ..เล่นเอาคนถามรีบแก้ตัว "เปล่า..เฮียไม่ได้จะว่าอะไร แค่เห็นปกติเธออยู่บ้านไปวันๆ ไม่เห็นทำงานบ้าน..งานครัว พอเธอบอกจะเปิดร้านขายอาหารเช้าเฮียเลยคิดว่าเธอพูดเล่น"และใช่! ดูเหมือนคำแก้ตัวของไอ้ต้าวสามีจะดูไม่ได้ผลนัก..เมื่อคนตัวเล็กกว่านิ่วหน้าตอบ"อ๋อ เฮียซานจะบอกว่าฉันขี้เกียจ?""...""สรุปว่ายังไง!!!"เสียงหวานเจือดุชักไม่พอใจ มือน้อยละจากงานตรงหน้าทันที"ก็..ประมาณนั้น"คนไม่ชอบโกหกอุบอิบตอบ"หึ งั้นไม่ต้องกินมันละข้าวชงข้าวเช้าเนี่ย"พูดจบร่างเล็กเตรียมจะดึงชามถ้วยคืน แต่คุณสามีกับยกมันขึ้นอย่างรู้ทัน ลี่ซานรีบเปลี่ยนมุมไปนั่งที่โต๊ะอีกฝั่งที่หญิงสาวเอื้อมมือมาถึง ใบหน้าสวยเจือดุของคนเป็นเมียขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองตามอย่างฉุนๆ แต่ในสายตาของเขากลับน่าเอ็นดูเสียอย่างงั้น ไอ้ต้าวตัวโตรีบจ้วงโจ๊กในถ้วยจนหมด..ในความคิดของคุณหมอจอมซึนไม่ยอมรับว่าเธอทำอาหารอร่อย คิดเพียงแค่ว่าจะให้เขาแบกท้องกลับไปกินที่บ้านม๊าก็กระไรอยู่..ก่อนที่ร่างสูงโปร
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่15
"ไว้เจ้ขายของได้เยอะกว่านี้ เจ้จะเพิ่มค่าจ้างให้นะ""ขอบคุณครับ""ส่วนตอนนี้ เดี๋ยวตามเจ้ไปซื้อของเข้าร้านก่อนนะ"พูดเสร็จไอ้ต้าวคิดเร็วทำเร็ว รีบคว้ากระเป๋าผ้าที่ใส่สมุด กระเป๋าเงิน และดินสอติดตัว ก่อนร่างเพรียวระหงจะเดินนำออกจากบ้าน ทั้งยังยักคิ้วเรียกคนเป็นน้องให้ตามมาอย่างกวนๆ เล่นเอาใบหน้าตอบหุบยิ้มทันที..ได้แต่นึกว่าเจ่เจ้จอมโหดไม่มีทางใจดีทำงานวันละไม่กี่ชั่วโมง แล้วให้เงินเด็ดขาด!!!คนอยากพักไม่ได้พัก ส่วนไอ้คนที่ตื่นตั้งแต่เช้าทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอต กลับยิ่งทำงานยิ่งคึก...วันนี้หลังจากที่หญิงสาวสังเกตจำนวนคนงานที่ท่าเรือมีไม่น้อยเลยทีเดียว..เหล่ากงในภพก่อนเคยสอนเธอไว้ว่า..ที่ไหนมีคนที่นั่นมีเงิน!! ซึ่งอาทิตย์นี้ดารินตั้งใจจะขายอาหารปริมาณเท่าเดิมไปก่อน..เพื่อพิสูจน์ว่าคนที่มาซื้อคือ 'ลูกค้าจริงๆ' ไม่ใช่แค่ลูกค้าที่เพียงแค่อยากมาทดลองทานแต่เดิมคนตัวเล็กแต่ใจใหญ่ตั้งใจจะเปิดร้านขายกาแฟโบราณควบคู่ไปด้วย เพราะส่วนต่างกำไรของการขายน้ำนั่นสูงมาก เพียงแต่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองราคาน้ำตาลทรายในตลาดค่อนข้างสูง รวมถึงราคาเมล็ดกาแฟด้วย..ส่วนกาแฟสำเร็จรูปนั่นมีนำเข้ามาบ้างแต่
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่16
คำปฏิเสธของคุณภรรยาคนสวย ทำเอาลี่ซานประหลาดใจอีกรอบ..เธอผู้ฟุ่มเฟือย และใช้เงินเก่ง..กับบอกเขาว่าไม่ต้องการมัน?ดวงตาสองคู่สบกัน..อะไรบางอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไป..คนหนึ่งหมดรัก..แต่กับอีกคน..ความรู้สึกดีๆ กับก่อตัวขึ้นโดยแทบไม่รู้ตัว..ดวงตาคมกริบสองชั้นหลบในไหววูบก่อนจะหลุบลง..วันนี้เขาพึ่งค้นพบเรื่องหนึ่ง..ผู้หญิงตรงหน้าเป็นผู้รับฟังที่ดีลี่ซานไม่รู้เลยว่า..ดอกไม้บางอย่างกำลังก่อร่างสร้างตัว...จากเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวเล็กๆ ในมื้ออาหารในเย็น...ในวันหนึ่งช่วงอาทิตย์นั้นสองสามีภรรยายังคงใช้ชีวิตตามวิถีของตัวเอง..ต่างคนต่างทำงาน..มีเพียงแค่บางวันที่ไอ้ต้าวตัวโตผู้เป็นแพทย์ต้องสลับมาเข้าเวรดึกบ้างในขณะที่ภรรยาคนสวยนอกจากช่วงเช้าทำโจ๊กขาย..ยังสรรหาเปิดขายชุดน้ำชาเพิ่ม..ตามความคิดของชายหนุ่มนั้น..เขามองว่าไม่น่ามีคนสนใจที่จะซื้อ..อันเนื่องจากครอบครัวคนจีนเองแทบทุกบ้านก็มีชุดน้ำชาประจำบ้านอยู่แล้ว..ไยต้องมาเสียเงินตามมาดื่มถึงที่ร้านค้าด้วยเล่าและสิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น..ปริมาณลูกค้าในแต่ละวันล้นออกมานอกบ้าน..วันไหนที่อาหารเช้าหมด..ผู้คนยังตามมาสั่งชุดน้ำชา..เพื่อ
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่17
ดวงตาคมคู่สวยรีบกวาดตามองบริบทโดยรอบ เพื่อประเมินสถานการณ์เธอเห็นหญิงชราร่างท้วมผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะ สวมใส่เสื้อกี่เพ้าแขนสั้นลายปักสีทอง ในมือมีไม้เรียว..ถ้าสังเกตดีๆ มันคือก้านมะยมนั่นเอง ใบหน้าผู้สูงวัยเวลานี้บูดบึ้งปากพร่ำด่าเป็นภาษาจีนไม่ได้หยุด..แทบเท้ามีเด็กชายอายุราวๆ ห้าขวบผิวขาวจัดตัวผอมเล็กกำลังโอบกอดเจ้าก้อนบางอย่างไว้แนบอกเห็นเพียงผมสีดำหลุดลุ่ย...แม้จะโดนทุบตีก็ไม่มีเสียงร้องจากไอ้ต้าวก้อนแป้งแม้แต่น้อยในขณะที่ไม้เรียวในมือผู้สูงวัยยังฟาดไม่ยั้ง“ฮึก..อาม่า..เฟยเทียนขอร้อง..ฮือ...ได้โปรดอย่าตี ลั่วลั่ว กับหลงหลงเลย”เด็กชายผู้มีสถานะเป็นอาพยายามจะเข้าไปช่วยหลาน แต่ร่างเล็กถูกชายหนุ่มช่วงวัยเดียวกับจินเยว่รั้งแขนเอาไว้..ในขณะที่รอบด้านมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาซีดเซียวอยู่ไม่ไกลนัก...จิตสำนึกบอกเธอว่า..ผู้หญิงคนนี้มีสถานะเป็น ‘แม่ใหญ่’ ร่างผอมแห้งของหญิงวัยกลางคนถูกหญิงวัยเดียวกันฉุดรั้งไว้เพื่อไม่ให้ไปช่วยหลานๆ “หยุด!!! ฉันบอกให้หยุดไง!”น้ำเสียงตวาดเหวของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ เรียกความสนใจให้คนในห้องไม่น้อยสิ่งที่ดารินไม่คาดคิดในการกลับมาเยี่ยมญาติ
Last Updated : 2025-01-08back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่18
"นี้ลื้อกล้าขู่พวกอั้วเหรอ?"ซิ่มเซินผู้ถือถุงเงินทำหน้าเหลือจะเชื่อ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์ด้วยความโกรธ"ขู่??? อั้วคือใคร จินเยว่...คำว่าขู่ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของอั้ว..ซิ่มเซินคงลืมไปแล้วว่าอั้วคนจริงแค่ไหน..หรืออยากจะลองก็ได้นะ..จะได้แจ้งให้คุณตำรวจมาจับข้อหาทำร้ายร่างกายอีกกระทง"คำว่า 'ตำรวจ' ส่งผลให้คนสูงวัยที่สุดสะดุ้งโหยง...ความโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ ดวงตาฝ้าฟางวาวโรจน์ หลังจากอาคังผู้เป็นหลานชาย กับลูกชายคนที่สามเสียชีวิตไป..อาม่านั้นยิ่งรังเกียจคนบ้านสาม ที่ทั้งบ้านมีแต่หญิงวัยกลางคนผู้อ่อนปวกเปียก กับเด็กอีกสามคน หมดเปลืองค่าข้าว ค่าหยูกยา..ในใจคนอคติลืมคิดไปว่า..สะใภ้สามเองรับหน้าที่ทำงานครัว ทำงานบ้านทั้งหลัง..ส่วนคนเป็นหลานแทบจะเป็นเบ๊ให้คนทั้งบ้านไปแล้ว..แถมยังเป็นเบ๊ที่ไม่เคยได้รับรายได้แม้แต่สลึงเดียว ในขณะที่เหลนน้อยทั้งสองคนก็ไม่ได้วิ่งเล่นเหมือนเด็กทั่วไป.. 'หลงหลง' เด็กผู้ชายคนโตอายุห้าขวบมีหน้าที่รดน้ำผักหลังบ้าน เอากระโถนเหล่าม่าไปทิ้งทุกเช้า ช่วยงานคนเป็นย่าทำงานบ้าน แม้แต่ลั่วลั่วอายุเพียงสองขวบกว่ายังช่วยหยิบจับทำครัวเท่าที่ทำได้อาม่าอยู่กับอคติกับความไร้น้
Last Updated : 2025-01-08
Latest chapter
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทพิเศษ2
ณ มหาวิทยาลัย J ชื่อดังระดับต้นๆ ของประเทศหลังตึกคณะบริหารธุรกิจ...หญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังยืนรอชายหนุ่มทายาทของตระกูลดังอย่างใจจดใจจ่อ...ท่าทางกระสับกระส่ายพาลให้เพื่อนสาวที่มาด้วยสองคนหัวเราะคึกคัก "ยัยซีลีนเธอจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นยะ ทำเหมือนไม่เคยอ่อยผู้ไปได้"เพื่อนที่มาด้วยกันแซวเมื่อเห็นดาวคณะนิเทศกระสับกระส่ายใบหน้าสวยเฉี่ยวตามสมัยนิยมถูกแต่งแต้มเป๊ะปัง จนหนุ่มๆ พากันเหลียวหลังมองด้วยความชื่นชม...นอกจากหน้าตาที่ดีเลิศ โปรไฟล์เจ้าหล่อนก็แสนจะไม่ธรรมดา..เพราะเป็นถึงลูกสาวบริษัทรับเหมารายใหญ่ระดับประเทศ คนที่มาจีบมีตั้งแต่ลูกเศรษฐีด้วยกัน ไปจนนักธุรกิจหนุ่มดาวรุ่ง...แต่ชายที่หญิงสาวตกหลุมรักดันเป็นชายหนุ่มสุดหล่อแสนเย็นชาของคณะบริหาร"คีรีมาทางนั้นแล้วยัยซีลีน"เพื่อนอีกคนรีบสะกิด เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าราวกับหลุดมาจากนิยายจีน..ที่ตอนนี้มีสีหน้าเรียบเฉยติดจะเย็นชาเล็กน้อย..ยิ่งสายตาคมกริบที่กวาดมองยิ่งพาให้หัวใจไฮโซสาวหวั่นไหวร่างอวบอิ่มรีบเดินเข้าไปตรงหน้าตามแรงผลักของคนเป็นเพื่อน"สวัสดีคีรี"เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น พร้อมช้อนดวงตากลมโตขึ้นมอง...ชายหนุ่มเพียงหรี่ต
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทพิเศษ1
ย้อนไปเมื่อสิบปีก่อนณ MMMO international schoolเด็กหนุ่มชั้นมัธยมปีศึกษาปีที่สี่ผู้มีฐานะเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนเอกชนอันดับหนึ่งของประเทศ..ซึ่งเวลานี้กำลังนั่งอารมณ์ไม่ดีอยู่บริเวณหน้าโถงประชุมของโรงเรียน ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มบูดบึ้ง..นัยน์ตาคมกริบกวาดมองหมู่คนที่ผ่านไปผ่านมา..คล้ายกับกำลังใครสักคนอยู่...รุ่นพี่รุ่นน้องผู้หญิงเมื่อสบสายตาเข้าก็แทบเป็นลม..บรรยากาศเย็นชาน่าหลงใหลไม่ได้ทำให้ความนิยมในตัวเด็กหนุ่มน้อยลงเลยไม่ถ้าในโรงเรียนหรือมหาลัยวิทยาลัยมีเดือนคณะ นายคีรี สิริวงษ์ชัย ย่อมเหนือเมนขึ้นไปอีกขั้นแน่ละ ทั้งรูปร่างหน้าตา..รวมถึงฐานะวงศ์ตระกูลที่จัดอยู่ในหนึ่งกลุ่มลูกหลานผู้มีอิทธิพลระดับประเทศ...รวมถึงผลการเรียนอันดับหนึ่งของสายชั้น เมื่อขึ้นเวทีร้องเพลงเสียงก็เพราะเป็นหนักหนา..ต้องเรียกว่า hot ยิ่งกว่า hotดังนั้นตั้งแต่เกิดมาใครๆ ล้วนต่างประจบสอพลอ เชิดชูบูชา ถ้าจะมีคนหนึ่งที่ปฏิเสธมัน ก็คงไม่พ้นนางสาวดาริน กิตติวรชัยกุล เจ้าหล่อนอย่าว่าแต่ประจบเอาใจเขาเลย วันๆ มีแต่ไล่เขาไปให้พ้นๆ หน้าอีกทั้งวันนี้ยัยตัวร้ายยังหลอกให้เขามารอหน้าโถงประชุมใหญ่ได้ครึ่งค่อนชั่วโมง ทั้งๆ
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่81 จบ
รถสปอร์ตคันหรูยังวิ่งไปตามทางที่คุ้นเคย..เพียงแต่รอบนี้หญิงสาวสายซิ่งกับขับรถด้วยความไวที่ช้าลงกว่าปกติ หลังคารถเปิดประทุนถูกเปิดออก..สายลมยามดึกปะทะหน้าพาให้อารมณ์ดีไม่น้อย..ผมดำสลวยที่เริ่มยาวถูกมัดรวบง่ายๆ ไว้ด้านหลัง น่าแปลกปกติอดีตคู่หมั้นคนสวยจะตัดมันเสียสั้นกุด เพราะเจ้าหล่อนติดนิสัยขี้รำคาญจวบจนรถหรูจอดสนิทตรงลานจอดรถสะพานขึ้น p มันคือสถานที่...ที่หญิงสาวมาทุกครั้งเวลาไม่สบายใจ หรือเวลาที่เขารู้สึกแย่..เธอจะยืนอยู่บนข้างๆ หันมามองหน้าเขา พร้อมเอียงหัวรับฟังเล็กน้อย..แล้วก็ปล่อยเขาพูดไป..แม้จะไม่มีคำแนะนำดีๆ แต่แค่เธอยืนอยู่ตรงนั้น แค่รับฟัง..มันก็ทำให้เขามีความสุข เวลานี้ก็เช่นกัน..ร่างเพรียวระหงยังยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ ดวงตาคู่สวยที่เขานึกรักเหม่อมองออกไปยังแม่น้ำสายใหญ่ประจำประเทศ ใบหน้าด้านข้างของเธอยังงดงามราวกับรูปสลัก..ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยสีแดงจัดเหมือนสีเสื้อผยอเล็กน้อย..ก่อนที่เธอจะตัดสินใจผินตากลับมามองเขา..เราต่างก็รู้ถึงนัยยะเดียวกัน..เขารู้ว่าเธอจดจำได้..และอะไรบางอย่างในดวงตาเขาก็บ่งบอกว่าเขาจดจำได้เช่นกัน“นายคีรี”“ว่ายังไงนางสาวดาริน”คำเรียกขานที่ชอบใช้แท
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่80
"หมายความว่ายังไงคะ!!!"คำตอบของคนเป็นพ่อ ส่งผลให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ...หัวใจดวงน้อยเต้นช้าลง..ความรู้สึกสูญเสียบางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว"ป๊ะป๋าก็หมายความตามนั้น ป๊ะป๋าเป็นคนขอถอนหมั้นเอง""อ้าว ได้ยังไงคะ แล้วแบบนี้นายคีรีไม่เสียใจแย่เหรอ""ถ้านายคีรีจะเสียใจก็เป็นปัญหาของนายคีรีซิ เกี่ยวอะไรกับบ้านเราด้วยล่ะแค่วันนั้นขับรถพาอายไปลงเขา...ป๋าก็แทบจะฆ่ามันทิ้งแล้ว..ถอนหมั้นๆ ไปก็ดีแล้ว อีกอย่างหนูก็ไม่เคยชอบพันธะนี้อยู่แล้วนี่""ป๊ะป๋า!!! มันไม่ใช่ความผิดของนายคีรี วันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ..นายคีรีเขาปกป้องอายด้วยซ้ำ""ไม่รู้ ถอนหมั้นแล้วก็คือถอนหมั้น อย่าไปพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีกเลย"คนเป็นพ่อผู้หวงลูกสาวรีบตัดจบอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบมือถือมาไล่อ่านข่าว ไม่สังเกตสีหน้าซีดเซียวของคนเป็นลูกแม้แต่นิด'เผด็จการชะมัด..เผด็จการเหมือนใครกันนะ ก็เหมือนตัวเธอนะซิ!!'เมื่อออกจากโรงพยาบาลได้สองอาทิตย์คนป่วยเริ่มอาการดีขึ้น...อีกทั้งได้สรุปในใจอีกหลายอย่าง ดังนั้นไอ้คนที่ไม่ชอบออกงานเลี้ยงสังคมหรูหราก็กลับมาออก...เพื่อจะเห็นหน้าใครบางคนและยังสามารถใช้เหตุผลประมาณว่า 'บังเอิญเจอกัน เลยไ
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่79
เมื่อคนเป็นพี่กลับบ้านมาแล้วพบน้องชายทำหน้าเครียด ในมือของเขามีสมุดเบิกถอนสมุนไพร ส่งผลให้คนมีชนักติดหลังเสียววาบในใจ...ดวงตาคมกริบหรี่มอง พร้อมโยนสมุดในมือลงบนโต๊ะ"มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย?""...""ทำไมเจ้ทำแบบนี้ เจ้ทำมันลงไปได้ยังไง""ลื้อมันบ้าอาซาน อีฮวงนั้งไม่สมควรให้กำเนิดลูกหลานตระกูลหลี่!!""คนที่ไม่สมควรเกิดมาเป็นลูกหลานตระกูลหลี่คือเจ้ต่างหาก ส่วนจินจินเธอดีเกินกว่าผู้หญิงหลงท่ก สันดานเลวอย่างเจ้มาก""อาซาน นี้ลื้อ นี้ลื้อด่าอั๊ว""เออ อั๊วด่าเจ้นี้แหละ เรื่องนี้มันไม่จบแน่ เจ้เตรียมใจไว้ได้เลย"คนเป็นน้องพูดพร้อมกับเก็บสมุดเบิกจ่ายสมุนไพรติดมือไปด้วย เล่นเอาพี่สาวเหงื่อตก แต่หล่อนรู้น้องชายนั้นแสนดีขี้ใจอ่อนมากแค่ไหน...อีกอย่างจินเยว่ก็เสียไปหลายปีแล้ว...ไหนเลยจะมาเอาผิดเธอได้แต่ไอ้คนใจดีมาตลอดชีวิต กับเลือกนำเรื่องไปฟ้องอาปามู่เฉิน กับอาม๊าด้วยรู้ว่าท่านทั้งสองเป็นคนยุติธรรม...เมื่อบุพการีรับรู้เรื่องทุกอย่างก็ถึงกับตกใจ...เพราะสิ่งที่ลูกสาวคนเดียวกระทำเป็นสิ่งที่เลวร้ายมาก มันไม่ต่างทำจากการทำร้ายสายเลือดครอบครัวตระกูลหลี่ดังนั้นตอนหลี่หนิงเกอเดินเข้าห้องทำงานของอาปามู่เฉิน
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่78
ระหว่างที่ชายหนุ่มลงมือทำความสะอาดหลุมศพของภรรยา...หลี่มู่เฉินที่เดาไว้แล้วว่าลูกชายจะมาที่นี้ ก็เดินเข้ามาหาทันที หลังจากที่ยัยหนูจินเยว่เสียไปได้สองเดือน..ลูกชายของเขามักมาทำความสะอาด เอาดอกไม้มาวาง “อาซาน”“อ้าว อาปา มาได้ยังไงครับ”เสียงแห้งถามกลับ พร้อมส่งรอยยิ้มเศร้าหมองไปให้..ใบหน้าภายใต้หมวกสานกันแดด แดงขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากอยู่ด้านนอกเป็นระยะเวลานาน“อื่ม อาปามีเรื่องจะคุยกับลื้อ”หลังจบคำผู้ชายสองวัยจึงเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากหลุมฝังศพจินเยว่นัก“ลื้อแน่ใจแล้วรึ ที่จะลาออกจากโรงพยาบาล”“ครับ”“เห้อ อาซาน..ฟังอาปานะ จินจินอีตายไปแล้ว แต่ลื้อยังมีชีวิตอยู่”“อื่ม ผมรู้..ผมเองก็กำลังใช้ชีวิตอยู่นี้ไง”“แบบที่ลื้อทำอยู่ เขาไม่ได้เรียกว่าการใช้ชีวิตนะอาซาน”เสียงอาปาอ่อนล้า มือหนาหยาบตบหลังลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบประโลม“อาปารู้ว่าลื้อรักจินจินมาก”“...”“ไม่งั้นอาปาคงไม่หมั้นหมายลื้อให้จินจินหรอก”“ทำไม...อาปารู้ละครับว่าผมรักจินจิน”น้ำเสียงลูกชายโตเริ่มพร่า..เพราะตัวเขาเองยังไม่รู้ตัวเลยว่ารักเธอตั้งแต่เมื่อไร“จำได้มั้ย ว่าปีหลังๆ มานี้ ลื้อชอบบ่นว่าน้อง..แต่พอกลับมาทีไ
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่77
ชาตินี้น้องตามพี่มา ชาติหน้าพี่ยาตามน้องไปความรู้สึกเจ็บปวดเกาะกินทั้งแก่นกระดูก ลามไปยังเนื้อหนังมังสาทุกส่วนก่อนสติสุดท้ายจบลง..ร่างเพรียวระหงสะดุ้งตกใจตื่น..น้ำตาหยดใสไหลลงจากหางตาทั้งสองข้าง..เสียงสะอื้นไห้เจ็บปวด..ก่อนดวงตาดำคู่สวยจะจับโฟกัสทุกอย่างได้..มือเรียวเล็กข้างซ้ายร้อนชื้น..คนที่กุมมือไว้ไม่ปล่อย...ไม่ใช่ใครที่ไหน คือนายคีรี ผู้ที่ทั้งชีวิตไม่เคยปล่อยมือเธอเลยสักครั้งในอดีตวันที่เธอตื่นฟื้นจากอุบัติเหตุครั้งแรก...ความรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างจากตอนนี้แม้แต่น้อย..แต่สิ่งที่ต่างมีเพียงแค่ว่า..เธอจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้...มีเพียงความรู้สึกเจ็บปวดเคียดแค้นที่เกาะกินจิตวิญญาณ.. เธอเกลียดผู้ชายคนนั้นจับใจแต่ครั้งนี้นั้นแตกต่าง..ดารินในวัยสิบสามขวบ ยังคงไร้เดียงสาในเรื่องความรัก กับนางสาวจินเยว่ในวัยยี่สิบผู้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างปล่อยปละละเลย และยึดติด รวมถึงดารินหรือจินเยว่ในปัจจุบันที่ทะลุเข้าไปในอดีตเหตุการณ์เดียวกัน...แต่ความเข้าใจต่างกันในครั้งหนึ่งเธอเคยคิดแค่ว่า..ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อทุ่มเทไป ย่อมสมควรได้คืนกลับมา..มีแต่คำถามว่าทำไมเขาไม่เข้าใจ ทำไมเขาไม่ตามใจเธอ...เธอเป็นเม
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่76
ร่างเพรียวระหงซุกตัวกอดสามีตัวโตไว้แน่น..หลี่ลี่ซานเองก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ..เลือกทางไหนก็ผิดทั้งนั้น..มือเรียวได้รูปปัดลูกผมที่ระหน้าด้วยความทะนุถนอม“จินจินแน่ใจนะคะ ที่ทำแบบนี้”“ค่ะ มันเป็นทางเลือกเดียวที่เรามี...ถ้าสมมติวันนี้เฮียซานไม่ไปช่วยเจ้เซียงเซียง.. ถ้าเกิดเจ่เจ้แกเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เราคงเหมือนมีตราบาปไปตลอดชีวิต อีกอย่างจินจินมีเรื่องจะสารภาพค่ะ”ปลายเสียงเธอแผ่วเบา..ริมฝีปากรูปกระจับถูกกัด“สารภาพเรื่องอะไรครับ”“ผู้ชายคนนั้น...เจ้าน้อยแสนอะไรนั้น...จินจินเป็นคนแนะนำให้ไปจีบเจ่เจ้เซียงเซียงเองค่ะ”“…”“แต่จินจินไม่รู้หรอกนะคะ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพวกชอบทุบตีผู้หญิง”น้ำเสียงคนตัวเล็กติดประหม่า ดวงตาคู่สวยช้อนมองสำรวจนึกกลัวว่าเขาจะรังเกียจ..เพียงแต่แววตาใสกระจ่างที่มองมาเต็มไปด้วยความเข้าใจ“จินจินอย่าคิดมากเลยนะคะ เซียงเซียงเลือกของตัวเธอเอง ไม่เกี่ยวกับจินจินเลย”“แล้วเฮียไม่คิดว่าจินจินร้ายเหรอคะ”“อื่อ ร้ายแต่น่ารัก เฮียชอบ”เขาพึมพำตอบ ก่อนจมูกโด่งสวยจะฝังลงไปตรงซอกคอภรรยาตัวน้อยอย่างหลงใหล..ในชีวิตเขาล้วนต้องการเพียงเธอ...แค่เธอก็พอแล้วเช้าวันต่อมาคุณหมอหนุ่มจำต้
back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน บทที่75
ตกเย็นวันนี้โชคดีที่เคลียงานได้เร็ว หญิงสาวจึงได้กลับบ้านก่อน เธอลงมือเข้าครัวทำอาหารเย็นเอง เมนูวันนี้เป็นอาหารไทยง่ายๆ อย่างต้มยำกุ้งน้ำข้น ผัดโป้ยเซียง และไก่กรอบชุบแป้งทอด โดยไม่คิดว่าจะมีแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ บุกขึ้นมาถึงบ้าน...คุณนายเหวินผู้เป็นแม่สามี จูงลูกสาวคนเดียวเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน ด้านหลังเองมีเด็กในบ้านเดินตามมาด้วย“สวัสดีค่ะ ม๊า มาได้ยังไงคะ”“จินจิน อาซานกลับมาหรือยัง อั๊วมีเรื่องจะคุยกับอี”แม่สามีตั้งคำถามขึ้นมาแทน“น่าจะใกล้แล้วนะคะ ม๊านั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวจินจินชงชามาให้”เจ้าของบ้านเชื้อเชิญ ก่อนจะหายเข้าไปในครัว ชงชารสโปรดให้ด้วยความใส่ใจ แต่พอออกมาต้องประหลาดใจ นอกจากแม่สามีที่นั่งรอ ยังมีซุนเหยียนแม่เลี้ยงที่นั่งงงๆ อยู่ด้านข้าง ซึ่งเวลานี้ส่วนใหญ่ม๊ามักจะดูแลอาบน้ำ ป้อนข้าวหลานอยู่ตึกด้านข้าง“อ้าว ม๊าใหญ่ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”“พอดีหนิงเกอไปตามม๊ามา..ม๊าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีเรื่องอะไร” คำตอบของคนเป็นแม่เลี้ยง คล้ายสัญญาณเตือนอะไรบางอย่างที่ ‘ผิดปกติ’ดวงตาคมคู่สวยหลุบลง ก่อนจะเลือกเก้าอี้ตัวข้างๆ แม่สามี..บุคลิกหลังตรง งามสง่า..บรรยากาศสงบนิ่งเป็นนักหนา
