บทที่9

ณ ตึกแถวหัวมุม

"เจ่เจ้จินจิน ทำไมต้องซื้อข้าวของเยอะขนาดนี้ด้วย"น้องชายตัวผอมบ่นกระปอดกระแปด มือเล็กแต่หยาบช่วยบรรดาเฮียๆ ผู้ซึ่งเป็นลูกจ้างขนของเข้าบ้านมีทั้งหม้อ กระทะหลายขนาด ตะหลิวทัพพี อะไรที่ควรมียัยเจ่เจ้หน้าสวยตัวแสบขนซื้อมาหมด

"ของมันต้องใช้"คนเป็นพี่ตอบเสียงเรียบ มือเรียวสวยจัดแจงแยกผัก แยกหมูไข่ใส่ตู้เย็น เฟยเทียนได้แต่เบ้ปาก...ตั้งแต่จำความได้ชีวิตที่เติบโตมาด้วยกัน..พี่สาวเขาไหนเลยเคยเข้าครัว...ถ้าเป็นเจ่เจ้เซียงเซียงก็ว่าไปอย่าง 

บ้านตระกูลอื่นลูกสาวเมียรองอาจต้องเก่งงานบ้านงานเรือนงานครัว ดูแลปรนนิบัติผู้สูงวัยในตระกูล ถ้าจะมียกเว้นก็คงเป็นครอบครัวเขานี่แหละ ตั้งแต่อาปาพาลูกสาวอันเกิดจากภรรยาที่รักกลับบ้าน ชีวิตของจินเยว่ก็ราวกับเจ้าหญิง งานบ้านงานเรือนเป็นหน้าที่ของม๊าใหญ่กับพี่สาวคนโต ส่วนอาปากับเฮียคังคือคนหาเงินเข้าบ้าน ส่วนลูกชายคนเล็กแบบเขายังมีหน้าที่ช่วยอาปา อาม๊าหยิบจับงานเล็กๆ น้อย 

เขายังจำได้ครั้งหนึ่งในวัยแรกรุ่น เจ่เจ้เซียงเซียงมีนัดกิจกรรมในวันหยุดที่โรงเรียนกับเพื่อนๆ ส่งผลให้วันนั้นเจ้ไม่ได้ซักชุดนักเรียน กับถุงเท้าของเจ่เจ้จินจิน...พอเจ่เจ้เซียงเซียงกลับบ้านมา...จึงโดนม๊าใหญ่ดุ โดยมีคนเป็นพ่อนั่งหน้าขรึมจิบชามอง ข้างตัวมีน้องสาวที่ยิ้มเย้ยๆ ไม่ต้องสืบว่าคนฟ้องคือใคร

'ทำไมละม๊า เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ของอั้ว ทำไมม๊าไม่ให้จินจินทำเอง'

'มันเป็นหน้าที่ลื้อที่ต้องดูแลน้องนะ อาเซียงเซียง'คนเป็นแม่แท้ๆ เถียงไม่เห็นด้วย

'เหอะ น้องที่อายุห่างกันเพียงสองปี งั้นทำไมเฮียคังไม่ซักผ้า ทำความสะอาดบ้านให้อั้วบ้างละ!'

'เซียงเซียง นี้ลื้อเถียงม๊าเหรอ คิดได้ยังไงให้เฮียมาทำให้ ลื้อนี้มันไม่ได้เรื่อง'

'อาม๊า นี้อั๊วลูกแท้ๆ ของม๊านะ ทำไมม๊าต้องไปเข้าข้างอีลูกเมียรองด้วย โตจนหมาเลียก้นไม่ถึง งานบ้านงานเรือนก็ทำไม่เป็น ผู้หญิงแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอา'คนเป็นพี่พรั่งพรูด้วยความรู้สึกน้อยใจ ปนกรุ่นโกรธ ซึ่งคำว่า 'ลูกเมียรอง' มีผลให้น้องสาวเพียงคนเดียวไม่พอใจ และคนเป็นพ่อโกรธหนักมาก เสียงกระแทกแก้วชากระทบโต๊ะดังลั่นห้อง

'ลื้อพูดแบบนี้ หมายความว่ายังไงอาเซียงเซียง ลูกเมียรองก็ลูกอั้วเหมือนกัน ทำไมลื้อจะแบ่งแยกพี่แบ่งแยกน้องอย่างนั้นรึ'เสียงดุเข้มของอาปาผู้เป็นเสาหลักของบ้าน ส่งผลให้คนเป็นเมียเริ่มตัวสั่น ส่วนลูกสาวผู้ไม่ได้เป็นที่รักทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาไม่ยินยอมพร้อมใจกับความอยุติธรรมที่ได้รับ เมื่อร่างบอบบางตรงหน้านิ่งเงียบไม่ขอโทษ คนหาเงินเข้าบ้านจึงหันไปตำหนิ ใส่อารมณ์กับผู้เป็นนายหญิงของบ้านแทน

'อาหลิน ลื้อเลี้ยงลูกสาวยังไง อีถึงเป็นคนไม่เอาพี่เอาน้อง หรือลื้อเสี้ยมให้พี่น้องไม่รักกัน' 

'ไม่ใช่แบบนั้นนะ เฮียกัง คืออั้ว'หญิงสาววัยกลางคนหน้าซีด อ้ำอึ้งพยายามคิดคำเพื่ออธิบายให้สามีฟัง 'เซียงชุน' ผู้มีฐานะเป็นลูกสาวคนโตเห็นดังนั้น ยิ่งน้อยใจ

'ม๊าไม่ต้องไปอธิบายให้อาปาอีฟังหรอก อาปาก็แค่คนรักลูกไม่เท่ากัน!! อั้วไม่มีวันยอมรับอีเด็กจีนก็ไม่ใช่ ไทยก็ไม่แท้นั่นเป็นน้องเด็ดขาด!'น้ำเสียงประชดประชันเย้ยหยันของเด็กหญิงที่ยังไม่โตเป็นสาวเต็มตัว กระตุ้นความโมโหของคนเป็นพ่อได้ชะงัก ร่างสูงใหญ่ผิวขาวจัดวัยกลางคนเข้าไปดึงคอเสื้อเด็กสาว...มือหนาหยาบจากการทำงานมาตลอดชีวิตฟาดบนแผ่นหลังเล็กๆ นั่นไม่ยั้ง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของลูกๆ ซึ่งคนเป็นแม่แท้ๆ พยายามเข้าไปห้ามปราบแต่ก็สู้แรงคนเป็นสามีไม่ไหว  เสียงคร่ำครวญเจ็บปวดของพี่สาวคนโต ผสมกับเสียงบุพการีสบถด่าลูกสาวว่าไม่รักดี.. ยังคงติดในใจเด็กชายตัวน้อย..และเหตุการณ์ตอนนั้นจบลงไปได้ เมื่อลูกรักคนเดียวของบ้านเดินหน้าซีดเข้าไปขอร้อง...มนุษย์พ่อจอมลำเอียงถึงยอมรามือ 

'จำไว้นะอาเซียงเซียง ให้ตายยังไงจินจินก็คือน้องของลื้อ..ลื้อนะใจดำ แทนที่จะเห็นใจน้องที่สูญเสียแม่แท้ๆ ตั้งแต่เล็กกลับไปดูถูกอี ทำไมไม่ใช่ลูกจีนแท้แล้วยังไง อั้วถามว่าแล้วยังไง!'

แน่ละ ณ เวลานั้นสิ่งที่ได้รับกับเป็นเสียงร้องไห้ของทั้งลูก และเมียเป็นรางวัลตอบแทน

เมื่อลูกจ้างบ้านร้านค้าส่งของหมดเรียบร้อยแล้ว สองศรีพี่น้องจึงจัดเรียงอุปกรณ์ทุกอย่างเพื่อความเรียบร้อย ห้องครัวจึงดูเป็นห้องครัวมากยิ่งขึ้น ดวงตาคมคู่สวยกวาดตามองโดยรอบด้วยความพึงพอใจ จะมีก็เพียงสิ่งเดียวที่เธอไม่มั่นใจ ก็คือเตาอั้งโล่จีนโบราณสีแดงที่ถูกวางอยู่ริมหน้าต่าง..เพราะยุคสมัยที่เธอหลงเข้ามายังไม่มีเตาแก๊ส..ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความกังวล และนั่นไม่พ้นสายตาของเฟยเทียน

"อั้วละสงสารเฮียซาน มีเมียหรือมีตัวล้างผลาญก็ไม่รู้"คนที่มีสถานะน้องเมียบ่นอุบอิบ ทั้งยังถอนหายใจอย่างระอา ดวงตาคมคู่สวยของคนเป็นพี่ถึงกับเหล่มอง 

"หมายความว่ายังไงหึ? ถ้าฉันไม่ทำ จะให้ไปซื้อกินข้างนอกทุกวันหรือยังไง?"

"ทุกทีเจ้ก็ไปกินบ้านอาม่าย้งเกือบทุกมื้ออยู่แล้วนี่ เคยทำกินเองที่ไหน"

"อาม่าย้ง...ใคร?"

"ก็แม่สามีเจ้ไง นี้เจ้เป็นหนักแล้วนะ จำใครไม่ได้เลยเหรอ"

"..."

"เอาเถอะๆ เจ้อยากทำอะไรก็ทำ นี้เดี๋ยวอั้วล้างห้องน้ำอีกห้องอั้วก็กลับได้เลยใช่มั้ย"ไอ้ต้าวน้องชายบ่นอุบ เตรียมจะไปทำงานบ้านต่อ แต่คอเสื้อก็ยังถูกรั้งโดยพี่สาวตัวแสบ

"ใครสั่งให้ไป.. แล้วจะไม่อยู่กินข้าวกลางวันเหรอ?"เสียงหวานใสปนเจ้าเล่ห์จากเจ่เจ้คนสวย ส่งผลให้เด็กชายชะงัก ก่อนที่ดวงตาตี่เล็กจะเบิกกว้าง

"นี้ เจ้จะเลี้ยงข้าวกลางวันอั้วด้วยเหรอ"

"อื่ม"

และแล้วน้องชายตัวน้อยผู้ที่เห็นเรื่องกินมาเป็นอันดับหนึ่ง ก็พร้อมทำทุกอย่างที่หญิงสาวสั่ง สิ่งแรกที่คนต่างภพทำคือสั่งการให้เด็กชายก่อไฟ ดวงตาคมคู่สวยเองก็แอบมองเพื่อจำวิธีการไปด้วย..ซึ่งเมนูวันนี้ที่เธอตั้งใจทำ เป็นเพียงเมนูง่ายๆ สองสามอย่าง  

ตอนที่เฟยเทียนก่อไฟเรียบร้อย เตาหนึ่งพี่สาวก็ตั้งหม้อเพื่อหุงข้าวสวย อีกเตาคนเป็นพี่ก็ตั้งกระทะ ก่อนจะใส่ส่วนผสมที่เตรียมไว้ผัดลงไป กลิ่นผัดผักบุ้งไฟแดงหอมฉุยเรียกน้ำลายสอไม่น้อย เด็กชายมองมือเรียวสวยของคนเป็นพี่จัดแจงทุกอย่างด้วยความเพลิดเพลิน กริยาสง่าผสมกับความคล่องแคล่วทะมัดทะแมง ราวกับชินกับงานครัวมาตลอดชีวิต

"อั้วไม่เห็นรู้เลยว่าเจ้ทำกับข้าวเป็น"คำถามเรียบเรื่อยไม่คิดอะไรของน้องชาย ทำคนเป็นพี่ชักร้อนตัว..นึกกลัวว่าเด็กชายจะสงสัยว่าเธอเป็นวิญญาณหลงยุคเข้ามาสิงร่าง 

"แต่งงานแล้วก็ต้องฝึกซิ"ไอ้ต้าวหน้าสวยยังแถไปเรื่อย..ที่ไหนได้วิชาหุงข้าวบนเตาอั้งโล่ได้มาจากวิชาลูกเสือเนตรนารีสมัยประถมโดยแท้ ส่วนฝีมือทำกับข้าวก็มาจากที่ม๊ะม๊าเธอในชาติที่แล้วเปิดร้านอาหารตามสั่งออนไลน์ ส่วนตัวเธอก็เป็นลูกมือตั้งแต่จำความได้

"พึ่งฝึกซินะ แล้วแบบนี้จะกินได้มั้ยเนี่ย"คนเป็นน้องยังอุบอิบบ่น เล่นเอาพี่สาวคิ้วกระตุก..ร่ำๆ จะไล่ไอ้ต้าวน้องชายออกจากบ้านให้รู้แล้วรู้รอด กว่าข้าวจะหุงเสร็จ และต้มจับฉ่ายจะเรียบร้อยก็ใช้เวลาพอสมควร

หญิงสาวยกหม้อที่หุงข้าวสวยวางบนผ้า ก่อนจะสั่งให้เด็กชายคดข้าวใส่จาน..คนเป็นแขกรู้ความไม่ใช่น้อย เขาจัดแจงทำทุกอย่างที่พี่สาวสั่ง ทั้งยังหยิบจานข้าว รวมทั้งกับข้าวที่พี่สาวทำไปไว้บนโต๊ะกลมกลางห้อง แต่พอเห็นร่างเพรียวยังจัดแจงตั้งกระทะเพื่อทำเมนูอื่นเพิ่มอีก ถึงกับต้องแปลกใจ

"นั่นเจ้จะทำอะไรอีก"

"ทอดไข่เจียวไง นายตัวเล็กขนาดนั้นได้กินโปรตีนดีๆ บ้างมั้ย?"

"แต่เรามีกับข้าวหลายอย่างแล้วนะเจ้ ทั้งผัดผักบุ้ง ไหนจะต้มจับฉ่ายอีก"คนเป็นน้องชักไม่สบายใจ กลัวคนเป็นพี่จะหมดเปลืองเยอะ แล้วจะโดนพี่เขยดุ หญิงสาวตรงหน้ากับจดจ่อกับกระทะตรงหน้า มือเรียวสวยพลิกไข่สีเหลืองฟูกลิ่นหอมยั่วยวนกระเพาะเป็นที่สุด

"เป็นเด็กเป็นเล็กคิดอะไรมากหึ แค่ไข่ไก่ไม่กี่ฟองไม่ทำให้เจ้จนลงหรอกนะ อีกอย่างต้มจับฉ่ายทำไว้หม้อใหญ่ยังอุ่นกินได้หลายวัน ไม่หมดเปลืองหรอก"

"..."

"อายุยังน้อยอย่าปล่อยให้ตัวเองหิวโหยซิเข้าใจมั้ย?"น้ำเสียงหวานใส กับใบหน้างดงามราวรูปปั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ส่งผลให้ใจคนตัวเล็กอ่อนยวบ..นานแค่ไหนแล้วนะที่มีคนมาใส่ใจว่าเขาจะอิ่มจะอดมั้ย? เฟยเทียนไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์แค่มื้อไข่เจียวเล็กๆ นั่น จะติดเป็นความทรงจำที่ทำให้ใจฟูไปจนโต