Semua Bab back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน: Bab 51 - Bab 60

หลังจากออกตรอกจันทร์กระจ่าง และเจรจากับเพื่อนรักโดยได้รับผลลัพธ์อันน่าพึงพอใจ ช่วงเย็นร่างเพรียวระหงจึงไปดูตึกอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีทำเลเยื้องจากฝั่งของตลาดออกมาหลายล็อตทำเลตรงนี้เธอก็ได้ข้อมูลมาจากลูกค้าในร้านน้ำชาที่มาคุยให้ฟังว่า เจ้าของต้องการขายด่วน เพราะอยากย้ายไปอยู่กับลูกชายที่อาศัยอยู่เขตใต้ ดังนั้นราคาไม่แพงนัก ตกราวๆ สี่หมื่นห้าพันบาท ด้วยความตั้งใจจะขายด่วน ขาเรียวยาวในชุดกางเกงสีดำย้ำเท้าจนมาถึงตรอกที่หมายตา...เดิมถนนสายนี้ อยู่บนถนนเส้นเดียวกันกับตลาดของชุมชน เพียงแต่อาคารฝั่งนี้ ส่วนใหญ่ยังเป็นเพียงแค่ตึกเพื่อการพักอาศัย..ยังไม่ได้มีคนมาเปิดหน้าร้านขายของจริงจัง มือเรียวขาวล้วงสมุดแผนที่..ที่เคยวาดไว้มาเปรียบเทียบ..ดวงตาคมคู่สวยหลุบลงเล็กน้อยโครงภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวต่างภพพอจะนึกเปรียบเทียบพระนครในอนาคตได้ชัดเจนมากขึ้นถ้าเธอจำไม่ผิดถนนเส้นนี้ จะถูกเวนคืนในอีกเจ็ดสิบปีข้างหน้า..เพื่อทำสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน..ดังนั้นราคาในปัจจุบัน สี่หมื่นห้าพันบาทจึงเป็นราคาที่ถูกมากหน้าตึกหลังดังกล่าวเงียบสงบ มีเพียงกระถางเฟื่องฟ้าสีชมพูบานสะพรั่ง จินเยว่ตัดสินใจเคาะประตูเผื่อมีคนอาศัยอย

เมื่อได้สมใจหมาย...สามีตัวโตย่อมอารมณ์ดีเป็นที่สุด กลับกันภรรยาตัวเล็กกว่าแข้งขาถึงกับสั่น มือน้อยหยิบชุดนอนของตัวเองได้ก็รีบเปลี่ยนทันที ก่อนกระโจนขึ้นเตียงนอน นึกอยากสลบไสลไปเสียเดี๋ยวนั้น...ร้านอาหารเหลาที่ไหนก็ไม่นึกอยากไปนึกเจ็บใจตัวเองที่เห็นแก่ทองคำเพียงสามบาทจนต้องมาลำบากสังขาร..ตอนที่ทำก็สุขอยู่หรอก..แต่หลังกิจนี้ซิร่างกายร้าวระบมไปหมด"ไปหาอะไรกินก่อนนะ เฮียชักหิวแล้ว""ไม่ จินจินง่วง...เฮียหิวก็ไปกินเองคนเดียวเถอะ จินจินจะนอน!!"ร่างเพรียวระหงพูดพร้อมกับคว่ำหน้านอนบนเตียง..ดวงตาคู่สวยพริ้ม..สติกึ่งมี กึ่งไม่มี...ในขณะที่เตียงนอนอีกฝั่งยุบลงตามน้ำหนักตัวของคุณสามี นิ้วมือได้รูปสวย..ทำปูไต่ไล้ไปที่แขน ไล่ไปที่ไหปลาร้า ก่อนจะสัมผัสที่แก้มนุ่มๆ"อื่อ อย่าแกล้งจินจินซิ มันจั๊กกะจี๋""เหนื่อยเหรอ? งั้นเฮียให้หนูนอนพักสิบนาที แล้วเราไปหาอะไรกินกันนะ...นอนทั้งแบบนี้ เดี๋ยวคืนนี้จะหิวเอา"น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย มาพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่ท้องแขน...ชวนให้หลับสบาย..เสียงครางเล็กๆ พร้อมกับร่างเพรียวระหงพลิกตะแคงหน้ามาฝั่งเขา ชายหนุ่มอมยิ้มด้วยความเอ็นดู...เขาพบความลับของเธออีกหนึ่งข้อ...

ช่วงที่ภรรยาคนสวยไม่อยู่บ้าน...อารมณ์คุณหมอหนุ่มเต็มไปด้วยความขึ้งเคียด แต่ในขณะเดียวกันความตั้งใจที่จะลาพักร้อนยาวกลับแวบขึ้นมาในหัว ทั้งที่ชีวิตนี้แทบไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย สาเหตุก็เพราะห่วงคนไข้ และอีกเช่นกัน ถ้ามองอีกมุมก็เป็นโอกาสอันดี...เมื่อเจ้าหล่อนไม่อยู่บ้าน เขาเองก็ตั้งใจจะโหมงานให้เต็มที่ ซึ่งหลี่ลี่ซานได้ทำการแลกเวรกับเพื่อน เผื่อรอบหน้าถ้าจินจินจะไปไหนเขาจะได้ลางานยาวไปอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ โอกาสอันดีที่ว่าไม่ใช่แค่หลี่ลี่ซานที่ต้องทนคิดถึงเมีย และรีบเปลี่ยนเวรกับเพื่อน แต่เป็นโอกาสอันดีของเจียวเจียวด้วยเช่นกันเจ้าหล่อนเทียวไล้เทียวขื่อ ทั้งที่โรงพยาบาลทั้งที่บ้าน โดยอ้างว่าแม่ไม่สบายบ้าง ย่าไม่สบายบ้าง ทำเอาซุนเหยียนกับเฟยเทียนเริ่มกังวล..แต่พฤติกรรมคุณหมอหนุ่มก็ยังสุภาพเสมอต้นเสมอปลาย...อันใดควรปฏิเสธก็ปฏิเสธ อันใดควรช่วยเหลือก็ช่วยเหลือ..และส่วนใหญ่เป็นเรื่องปฏิเสธแทบทั้งหมด ทำเอาหญิงสาวผู้เป็นญาติภรรยาหงุดหงิดแทบกรี๊ด เพราะความสุภาพใจดี และการวางตัวของเขานี้เองแถมพอจะนัดทานข้าวเย็น ชายหนุ่มก็เพียงแต่ยิ้มรับ ก่อนจะอ้างถึงภรรยาคนสวยที่อีกไม่นานจะกลับมาว่า‘รอจินจินกล

ร้านอาหารเช้าผู้คนยังคงคึกคักเหมือนเก่า มีชาวบ้านสองสามคนไตร่ถามเรื่องที่หล่อนไปต่างประเทศเกือบเดือนบ้าง...จินเยว่จึงถือโอกาสโฆษณาร้านอาภรณ์งามไปในตัว..อีกทั้งรอบนี้ยังมีแพลนจะขายเสื้อผ้าในราคาส่งอีกด้วยสายๆ หน่อยเจ้าของร้านคนสวยจึงเข้าไปดูความเรียบร้อยร้านซานเยว่..ใกล้ที่ตอนเที่ยงไปร้านอาภรณ์งามวันนี้คนในร้านยังเยอะเหมือนทุกวัน ส่วนหนึ่งก็เพราะสุรีเพื่อนรักสามารถดูแลร้านค้าได้เป็นอย่างดี เพราะในอดีตเพื่อนของเธอนั้นชื่นชอบการแต่งตัวมาก ทั้งยังชวนจินเยว่มานั่งดูนิตยสารแฟชั่นด้วยกัน จวบจนสุรีตัดขาดความเป็นเพื่อนเพราะห่วงภาพลักษณ์กลัวจินเยว่จะถูกมองไม่ดี ด้วยอาชีพอีตัวที่เธอทำ...นั้นจึงเป็นอีกเหตุผล เมื่อจินเยว่คนเก่าอยู่คนเดียวไม่มีคนให้ปรึกษาจึงแต่งหน้าแต่งตา แต่งตัวผิดแปลก..อีกทั้งเพียงแต่คัดลอกชุดในนิตยสารแฟชั่นอย่างส่งๆ ตอนหญิงสาวต่างภพหลุดมาคราแรกหน้าตาจึงดูไม่ได้เอาเสียเลยยังดีช่วงที่เธอไม่อยู่...สามียังคงช่วยมาดูร้านหลังเลิกงาน อีกทั้งยังนั่งทำบัญชีคร่าวๆ ให้อีกด้วย และนั้นเป็นสิ่งนี้ทำให้จินเยว่นึกทึ่งไม่น้อย‘ตอนจินจินกลับมาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากไงล่ะ’ ลูกชายคนเล็กของร้านสมุ

หลังจากรับฟังเรื่องราวทั้งหมด ร่างเพรียวระหงถึงกับหนีกลับมานั่งหน้ากลุ้มในห้อง.. หมดเรี่ยวแรงเสียอย่างงั้นทั้งๆ ที่วันนี้หญิงสาวมีความตั้งใจทำมื้อเย็นเป็นผัดไทยเมนูอาหารจานโปรดของสามี แต่พอได้รับฟังวีรกรรมในอดีตจากเพื่อนสาวต้องบอกได้คำเดียวว่า..ตัวเธอคนเก่าเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจสมมงมากแม่‘สมัยก่อนหล่อนเคยมาบ่นให้ฉันฟังว่า เจ่เจ้เซียงเซียง นางนะตอแหล..ชอบแย่งของของเธอ..แม้แต่ผู้ชายก็ดันมาชอบคนเดียวกันเสียอีก’‘เธอหมายถึง พี่สาวฉันนางแค่ชอบเฮียซาน แค่ฝ่ายเดียวใช่มั้ย?’เธออ้อมแอ้มถามไป ทั้งยังปรารถนาให้ไม่เป็นแบบที่เธอคิด‘ถ้าจากคนนอกมอง...ฉันว่าไม่ใช่แค่ชอบข้างเดียวหรอกนะ ช่วงนั้นคนทั้งชุมชนต่างก็พูดว่าเซียงเซียง กับเฮียซานคบหาดูใจกันอยู่’ คำตอบที่ได้รับจากคนเป็นเพื่อนพาลให้ใจดวงน้อยเจ็บแปลบๆ ความรู้สึกผิดหวังบอกไม่ถูกตีตื้นขึ้นมา‘คบหาดูใจ...ในขณะที่ ฉันกับเขาเป็นคู่หมั้นกันนี้นะ!!’‘มันไม่ใช่แบบนั้นยะ นี้หล่อนลืมไปแล้วจริงๆ เหรอ?''แล้วถ้าไม่ใช่แบบนั้นล่ะแบบไหนละ''หล่อนอย่าลืมซิ หล่อนได้มาเป็นคู่หมั้นคู่หมายจริงๆ ก็ตอนก่อนอาปาของหล่อนเสียชีวิตไม่ถึงปีดี’‘มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าเซ