All Chapters of back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน: Chapter 61 - Chapter 70

ราวๆ เจ็ดนาฬิกา เด็กชายเฟยเทียน กับเด็กชายเฟยหลง โดยมีซุนเหยียนจูงมือทั้งสองมายืนรอหญิงสาวอยู่หน้าร้านอาหารเช้าด้วยความตื่นเต้น ต่างคนต่างก็มีความฝันว่าอยากจะที่จะได้ไปโรงเรียน ซึ่งหลังจากบ้านสามฐานะทางการเงินดีขึ้น เด็กๆ ในบ้านล้วนแต่มีเนื้อมีหนังขึ้นมาเป็นกอง เนื้อตัวเองก็สะอาดสะอ้าน..เสื้อผ้าล้วนแต่ตัดเย็บใหม่ดูดีราวกับลูกหลานคหบดีมีเงินวันนี้ก็เช่นกัน เด็กชายทั้งสองใส่เสื้อโปโลสีฟ้าอ่อน กับกางเกงขาสั้น สวมถุงเท้ากับรองเท้าสุภาพ ซึ่งชุดที่สวมใส่นั้นมาจาก จินเยว่ซื้อมาฝากจากต่างประเทศ "สวัสดีค่ะม้าใหญ่"เสียงหวานใสของลูกเลี้ยง พูดพร้อมกับยกมือไหว้ ผู้สูงวัยยิ้มรับ "แน่ใจนะจินจิน ที่จะไม่ให้ม้าไปด้วย""ไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก หลงหลงเองก็รู้ความอยู่"เธอรีบปฏิเสธไม่ให้คนเป็นแม่ห่วง ก่อนจะยื่นมือไปรับถุงผ้าซึ่งใส่เอกสารสำคัญของเด็กทั้งคู่ "ม้าไม่ต้องห่วงนะคะ ทั้งสองคนต้องได้เรียนหนังสือแน่นอน จินจินสัญญา""ขอบคุณนะลูก""แหม น้องชายและหลานจินจินทั้งคน ม้าอย่าเกรงใจไปเลยค่ะ แต่ยังไงวันนี้จินจินฝากดูร้านด้วยนะคะ"ผู้สูงวัยพยักหน้ารับคำ เห็นดังนั้นร่างเพรียวระหงจึงจูงมือเด็กชายทั้งคู่ไว้คนล

"เฮียซาน!!"น้ำเสียงคนเป็นเมียเต็มไปด้วยความตกใจ ร่างเพรียวระหงถลาไปยืนข้างประตูรถ เจียวเจียวกับเหมยเหมยเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งมาดูเช่นกัน แน่ละ ขณะบ้านของพวกเธอยังไม่มีรถขับเลย...ราคารถคันหนึ่งถูกที่ไหนกันเล่า จินเยว่เองก็สงสัยจึงตั้งคำถามขึ้น"นี้ เฮียเอารถใครมาขับเนี่ย?""รถจินจินไง"เขาตอบง่ายๆ แต่เธอยังคงยืนงง...นึกสงสัยว่าตัวเองไปสั่งจองซื้อรถตอนไหน เมื่อเห็นเจ้าหล่อนเงียบไป คนอายุมากกว่าจึงขยายความเพิ่ม"ก็พรุ่งนี้วันครบรอบแต่งงานปีที่สองไง ลืมแล้วรึ""เอ่อ คือ"ถ้าสารภาพว่าจำวันครบรอบแต่งงานไม่ได้แล้ว...เขาจะโกรธมั้ย คนตัวเล็กเริ่มเหงื่อตก...ดวงตาคมคู่สวยหลุบลง แต่สามีตัวโตกับไพร่นึกไปว่าเจ้าหล่อนคงเขิน แถมตอนนี้ประชาชนชาวมุง..มุงเสียรอบ"เฮียซื้อมาเป็นของขวัญให้ นึกได้ว่าเธอเคยบอกว่าชอบสีชมพูกับสีฟ้า...แต่เฮียไปถามมาแล้วสีชมพูกว่าเขาจะนำเข้า คงจะไม่ทันวันครบรอบแต่งงาน เฮียเลยซื้อเป็นสีฟ้าแทน..เอ่อ เธอไม่โกรธเฮียใช่มั้ย?"คำหลังชักไม่สบายใจ กลัวเมียคนสวยไม่ถูกใจ"โอ้ย เฮียซาน สีอะไรจินจินก็ชอบทั้งนั้นแหละ ขอให้เฮียเป็นคนซื้อให้ก็พอ""อื่ม งั้นขึ้นรถซิ เธอบ่นอยากนั่งรถชมพระนครมานานแล

"อีหลานอกตัญญู อย่าบอกว่าสัญญาของบ้านต้าหนิงก็เป็นฝีมือลื้อ"ลุงใหญ่พูดเสียงสั่นเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมทั้งชี้นิ้วขู่ จินเยว่เอียงคอมองเล็กน้อยท่าทางยียวน"หึ แล้วอาแป๊ะอี้คิดว่าเป็นฝีมือใครละ?""...""...""เดิมอั๊วก็ไม่อยากจะเปลืองสมองไปยุ่งวุ่นวายกับบ้านเดิมหรอกนะ แล้วก็จะถือว่าที่อาปาของอั๊วโดนเอาเปรียบเป็นค่าน้ำนมที่คนบ้านตั้งเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ แต่ก็มีอีไอ้บางตัวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเข้ามาวุ่นวายในครอบครัวอั๊ว""ลื้อหมายความว่ายังไง"คนเป็นลุงฟังแล้วมึน ไม่เข้าใจแม้แต่นิดว่าทำไมหลานแท้ๆ ถึงได้กลับมาแว้งกัด สร้างความชิบหายให้กับคนในตระกูลเก่า แน่ละ เขาพอรู้มาว่าอาม๊ายึดเงินที่น้องชายทิ้งให้ลูกเมีย และยังดันหน้าโง่เซ็นสัญญาตัดความสัมพันธ์ ทั้งที่ตระกูลหลี่ที่หญิงสาวแต่งเข้าไป ถือว่าเป็นตระกูลผู้ทรงอิทธิพลต้นๆ ของชุมชน อีกทั้งรากฐานทางแผ่นดินใหญ่ก็หาได้ทำธรรมดาไม่โดยเฉพาะตระกูลหลี่สายตรง ซึ่งตอนนี้เริ่มกลับมามีอิทธิพลทางการเมือง แถมลูกชายทั้งสามคนล้วนแต่ทำมาค้าขายเก่งเอาง่ายๆ ตัวหลี่ลี่ซือซึ่งเป็นคนรุ่นใหม่ ยังสร้างธุรกิจเดินเรือส่งออกนำเข้าสินค้าได้ด้วยตัวของตัวเอง..และแต่เดิมที่ว

เช้าวันนั้นคุณหมอหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เตรียมพร้อมจะไปทำงาน...ก่อนที่เขาจะสาวเท้ามาที่เตียงเพื่อปลุกภรรยาตัวน้อย..ซึ่งนับครั้งที่จะตื่นทีหลังเขา ร่างเพรียวระหงขดตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าฝาผนังมีผ้าหมคลุมม้วนทั้งตัวราวดักแด้..เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคุณสามีตัวโตได้ไม่น้อย“ตื่นได้แล้วจินจินน้อย” น้ำเสียงทุ้มกระซิบข้างหู แต่คนตัวเล็กกว่ากลับน้องนิ่งจนน่าแปลกใจ..คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่ง..เหงื่อชื้นขึ้นตามไรผม..คุณหมอหนุ่มมีสีหน้าไม่ดีเล็กน้อย..ก่อนจะใช้มืออังหน้าผากภรรยาตัวจ้อย..ความร้อนผะผ่าวขึ้นมาตามสัมผัส เล่นเอาชายหนุ่มตกใจ“จินจิน ไม่สบายหรือคะ รอเฮียสักครู่นะ เดี๋ยวเอายามาให้” เสียงเขาติดจะร้อนรนเล็กน้อย ดวงตาคมคู่สวยปรือมอง“เฮียซาน...เหมือนจินจินจะเป็นไข้ทับฤดูนัก”“ประจำเดือนหนูมาแล้วเหรอ?” น้ำเสียงคนตัวโตผิดหวังเล็กๆ เนื่องจากก่อนหน้านี้ภรรยาคนสวยประจำเดือนขาดมาร่วมสองเดือน..เขาได้แต่คาดหวังว่าเจ้าก้อนแป้งจะได้มาเกิด..ไม่ว่าลูกสาว ลูกชาย เขาจะช่วยเธอเลี้ยงให้ดีที่สุด“อื่ม”“ไม่เป็นไรนะคนดี ไว้รอประจำเดือนเธอหมด เราค่อยมาพยายามกันใหม่”“พยายามอะไรคะ...ตาเฮียจอมหื่น” เธอบ่นอุบ ใ

กว่าที่หลี่ลี่ซานจะประณีประนอมให้ภรรยาคนสวย กับพี่ชายคนรองดีกัน ก็ใช้เวลาสักพัก ก่อนจะพาทุกคนขึ้นรถเพื่อไปดูงิ้วคณะดังของชุมชน จางเหมยเองก็นิ่งงันไป นึกประหลาดใจ ปนนับถือญาติผู้พี่ขึ้นมาเล็กน้อย แน่ละ บิดาของเธอแต่งเข้าบ้าน ดังนั้นคนเป็นพ่อมักยอมคนเป็นแม่อยู่หนึ่งส่วน...แต่ดูยังไงก็คงไม่ตามใจจนไร้ขีดจำกัดเหมือนที่คุณหมอซานมีให้กับจินเยว่เป็นแน่และที่ทำให้จางเหมยประหลาดใจอีกคำรบ ก็มาจากการที่คนสองคนที่เถียงกันรุนแรง กับเปลี่ยนมาคุยเล่นยิ้มหัว ราวกับไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อเหลาเสเพลพราวระยับ ยิ้มสดใส...ให้กับน้องสะใภ้ ยิ่งทำให้ตกใจ..เธอไม่เคยเห็นเฮียซือเป็นแบบนี้มาก่อนรถเฟียตสีฟ้าคันเล็กแล่นไปจนถึงโรงงิ้วแต้จิ๋วชื่อดังแห่งหนึ่ง...จินเยว่เองก็เริ่มรู้สึกอินกับบรรยากาศแห่งยุคสมัย...คนภายในโรงเริ่มทยอยกันเข้ามาหาที่นั่งดูชม...เพราะรอบนี้ที่แสดงคือเรื่องบ่วยเต่งเสาะ...ซึ่งตอนที่จินเยว่ฟังถึงกับหูอื้อ...จริงอยู่ในยุคปัจจุบันเธอนั้นฟังภาษาจีนกลางออก แต่สำเนียงงิ้วที่ว่าดันเป็นแต้จิ๋ว แล้วร้องเป็นเพลงงิ้ว..เธอขอยอมแพ้...แต่ที่ต้องยอมรับ...งิ้วที่เป็นงิ้วดั้งเดิมนั้นไพเราะมาก