All Chapters of back to 1950's ย้อนเวลาให้ดอกไม้ผลิบาน: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อออกจากโรงมหรสพ คนตัวเล็กที่ไม่ตั้งใจจะดูละครเพลง กับพยายามกั้นเสียงสะอื้นไห้ แต่น้ำตากลับไหลเป็นทาง ในขณะที่คุณหมอหนุ่มผู้หล่อเหลาเคลิ้มหลับตั้งแต่นักแสดงขับกล่อมช่วงแรก ส่วนหลี่ลี่ซือผู้เป็นพี่นั้นตาแดงๆ เล็กน้อย สภาพทั้งสามตอนออกจากโรงมหรสพช่างดูพิกลนักคุณหมอหนุ่มได้แต่ปลอบประโลมคุณภรรยาคนสวยที่นั่งร้องไห้ไม่หยุดอยู่บริเวณโถงด้านหน้า...เหงื่อคนตัวโตเริ่มตก..คิดถูกคิดผิดกันแน่นะ ที่ชวนดูเรื่องนี้ เพราะตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ตั้งแต่ที่รู้จักเธอมา เจ้าหล่อนเคยร้องไห้เสียใจที่ไหน ดวงใจคนอายุมากกว่าอ่อนยวบ ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาบนใบหน้านวลลออที่ตอนนี้เลอะเทอะ ราวกับแมวคราว"ฮึก...ฮือ...ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้ผู้ชายสารเลว แทนที่จะรอเมียกลับมา ฮึก...ดันหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ก็สมควรแล้วละที่เจ้าหญิงดารารายพิลาสจะหนีไป แต่เฮียรู้มั้ยว่ามันแย่ตรงไหน..ฮึก ฮือ""โอ๋ๆ จินจิน เด็กดี มันก็แค่นิยาย จินจินอย่าเสียน้ำตาเลยนะ""มันไม่ใช่แค่นิยาย!!! ทำไมเมื่อกี้ เฮียแอบหลับล่ะ""เอ่อ...คือ""เห็นมั้ย เพราะแบบนี้ไง เฮียเอาแต่นอน ฮึก เฮียถึงไม่เข้าใจ ฮือ"ยัยตัวเล็กที่ยังคงอินจากละครเวทีไม่

ระหว่างเมนูมื้ออาหารเต็มโต๊ะ..สะใภ้หยก..สะใภ้เซิน ต่างรีบประจบเอาใจคุณนายเหวิน ในขณะที่สาวสวยวัยสะพรั่งทั้งสอง ต่างเอาอกเอาใจคุณชายลี่ซือ..โดยไม่สังเกตแม้แต่นิดว่า สีหน้าหล่อเหลาแลดูปูเลี่ยน..ยิ่งหลุบตามองขาเป็ด ขาไก่ มันหมูที่อยู่ในจาน..แทบอยากจะร้องไห้ส่วนไอ้ต้าวน้องชายคนเล็กกับนั่งสง่าผ่าเผยหาได้ทุกข์ร้อนอะไรกับใครไม่..มือเรียวสวยเกินชาย คอยคีบตะเกียบเมนูนู้นเมนูนี้ใส่จานให้ภรรยาคนสวยแทบตลอดเวลา...ในขณะที่จินเยว่เองนั่งคีบอาหารเข้าปากอย่างอารมณ์ดีสายตาคมเห็นใจถูกส่งไปให้น้องชายอย่างเสียไม่ได้ และดูท่าไม่ได้มีเพียงหลี่ลี่ซือเท่านั้นที่สังเกตเห็น ผู้เป็นสะใภ้ตั้งทั้งสองย่อมสังเกตเห็นด้วย โดยเฉพาะเจียวเจียวที่มองมาด้วยความอิจฉาตาร้อน"นี้จินจิน ลื้อจะให้แต่สามีคอยตักข้าวปลาอาหารให้ฝ่ายเดียวมันไม่ถูกต้องนะ"สะใภ้ใหญ่ตระกูลตั้งทักขึ้น เล่นเอาคนบนโต๊ะหันไปมองโดยพร้อมเพรียง ส่วนคนบริการเขินเล็กน้อย...เนื่องจากช่วงหลังๆ เจ้าหล่อนชอบออดอ้อนให้เขาช่วยคีบอาหารให้...เขาเองก็เผลอทำตามด้วยความเคยชิน"แล้วอาอึ้มหยกเกี่ยวอะไรด้วยละคะ"เสียงหวานใสราบเรียบ คำย้อนถามเล่นเอาผู้สูงวัยกว่าเม้มปากแน่นสะ

คำว่า 'จินจิน' ส่งผลให้คนที่มีความคิดไม่ดีสะดุ้งในใจ..แน่ละ จะมาอ่อยสามีชาวบ้านเขา ไหนเลยอยากจะเจอ 'เจ้าของตัวจริง' ใบหน้าสวยหมดจดซีดลงทันที ก่อนจะแถเปลี่ยนเรื่องไปที่แผนสองแทน"เอ่อ เฮียซานค่ะ คือ...เรื่องนั้นเจียวเจียวยังไม่ค่อยห่วงเท่าไรคะ แต่ที่เจียวเจียวห่วง...และต้องมารบกวนเฮียซานก็เพราะว่า..อาม๊าบ่นปวดหัวทุกวันเลยค่ะ แต่เจ้าตัวไม่ยอมมาโรงพยาบาล...ถ้าเจียวเจียว..เอ่อ จะรบกวนให้เฮียซานช่วยไปดูหน่อยจะเป็นการรบกวนมากไปมััยคะ"เสียงสั่นปนเศร้า พร้อมกับท่าทีน่าสงสาร...ที่ชายหนุ่มร้อยทั้งร้อยต้องใจอ่อนถูกส่งออกมา...'หลี่ลี่ซาน' คุณหมอผู้แสนใจดีจึงรับคำอย่างเห็นใจ"ได้ซิ ไว้ยังไง เดี๋ยวตอนเย็นเฮียจัดการให้นะ""ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่พักเที่ยงนี้เฮียซานว่างมั้ยคะ?""หืม""คือ...เจียวเจียวอยากเลี้ยงขอบคุณที่เฮียซานจะช่วยไปดูอาม๊าค่ะ"น้ำเสียงอ่อนหวาน..ถูกส่งมาพร้อมแววตาชื่นชม..เล่นเอาคุณหมอหนุ่มมึนงงไปชั่วครู่ เนื่องจากการช่วยเหลือคนไข้คือหน้าที่ของหมออยู่แล้วไม่ใช่รึ? แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ปฏิเสธ ร่างเพรียวระหงของคุณภรรยาตัวร้ายก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมสำรับปิ่นโต เสียงกลั้วหัวเราะถูกทักขึ

"แล้วเราคิดว่าจะมีเวลาดูแลอะไรตั้งมากมายรึ ไหนจะร้านอาหารเช้า ไหนจะร้านซานเยว่""มีซิคะ ทำไมจะไม่มี...ทุกวันนี้ทั้งสองร้าน..จินจินก็วางระบบไว้เรียบร้อยหมดแล้ว..เราก็แค่ปั้นคนเก่งให้ขึ้นมาทำงานแทน..ส่วนตัวเราก็เปลี่ยนมาเป็นผู้บริหาร..เวลาที่ต้องใช้ต่อวันก็ประหยัดได้มากโข"คนอายุน้อยกว่ายังตอบกลับแบบสบายๆแน่ละ ถ้าจะให้ตัวเธอเอาเวลาทั้งชีวิตมานั่งคนโจ๊ก หรือคอยทอนเงินลูกค้าตลอดชีวิต เธอไม่ทำได้แน่!!เพราะในความคิดของผู้บริหารสาว...คนเราไม่จำเป็นต้อง 'เก่ง' ไปซะทุกอย่างก็ได้...เพียงแต่ขอแค่ใช้ 'คน' เป็นก็พอในขณะที่ลี่ซานกับลี่ซือต่างมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ จินเยว่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้...มีพื้นนิสัยบางอย่างที่เหมือนเดิม...แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีหลายแง่มุมที่นึกไม่ถึงจนนึกอัศจรรย์เมื่อเห็นคนอายุมากกว่าเงียบไป...ริมฝีปากรูปกระจับถูกเม้มแน่น...จริงอยู่ เธออาจหาแหล่งซื้อขายนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศนอกจากโหยวฉวน แต่มันจะดีกว่ามั้ย ที่จะได้คนคุ้นเคย และน่าไว้วางใจที่สำคัญจากการบริหารคนมาหลายปี 'เฮียซือ' เป็นบุคคลที่ใช้ได้...ดูจากการที่ยอมเสียค่าใช้จ่ายในสิ่งที่สมควรเสียไม่ตระหนี่ถี่เหนียวจนชีวิ

ยามดึกอันเสียงเงียบสงบ..บริเวณรอบชุมชนล้วนต่างหลับใหล..ร่างเพรียวระหงเองก็พึ่งสลบไสลไปเพียงไม่ถึงชั่วโมง..นวลเนื้อนางอ่อนระโหยโรยแรงจากการเคี่ยวกรำ โดยเฮียหมอผู้รู้จุดเสียวของเพศหญิง..คนถูกกระทำถึงจุดสุดยอดนับครั้งไม่ถ้วน..ใจดวงน้อยแทบบิดขาดแต่เหมือนสามีตัวโตจะตายอดตายอยากมาจากไหนก็ไม่อาจรู้ได้..แม้แต่ตอนนี้..ตรงส่วนของน้องสาวของเธอยังมีลี่ซานน้อยคาอยู่..ไม่ยอมถอดถอนออกไป..แม้นเจ้าของมันจะเผลอนอนพักเอาแรงเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ตาม...สภาพจึงเป็นนอนตะแคงข้างตระกองกอดกันและเมื่อพลังเริ่มมา..ส่วนที่ว่าเริ่มขยายใหญ่ขึ้น..มือของคนเป็นสามีเริ่มรุ่มร่าม..สาละวนกับยอดปทุมถันส่วนบน..ไม่อยากจะตื่นก็จำต้องตื่น"อื้อ..พอแล้ว..เฮียซาน..หนูไม่ไหวแล้ว"เสียงแหบแห้งของคนไม่ได้พักครางอือๆ..แต่เหมือนคำที่ใช้แทนตัวเองว่า 'หนู' ที่เจ้าตัวชอบเผลอใช้เฉพาะบนเตียงจะไปกระตุ้นความใคร่ปนเอ็นดู ของคุณหมอหนุ่ม"เฮียขออีกสองทีนะคะ เดี๋ยวจะให้หนูพักแล้ว"เสียงรัญจวนใจ..มาพร้อมกับที่น้องชายของเขาค่อยๆ ขยับโยกไปมา..พาลให้คนโดนเสียวจวนจะขาดใจ..ริมฝีปากรูปกระจับสีแดงตามธรรมชาติพยายามกั้นเสียงครางเมื่อเห็นเจ้าหล่อนไม่ตอบ