All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: Chapter 41 - Chapter 50

กอดร่างบางไว้ทั้งๆ ที่เหงื่อท่วมกายเพราะไปฝึกซ้อมเพลงกระบี่กับเหล่าทหาร“ท่านอ๋อง เหงื่อมากมายเพียงนี้ไปอาบน้ำเสียก่อน อ้ายฉิงตัวเหนียวเพราะท่านอ๋องเสียแล้ว”“ดี ข้าจะได้อาศัยข้ออ้างนี้พาเจ้าไปแช่น้ำอุ่นเสียพร้อมกัน”“อ้ายฉิงกำลังทำเครื่องเสวยให้กับเสด็จพ่อ”“แล้วข้าเล่า จะมีใครไปอาบน้ำเสียด้วยกันกับข้า”“อ้ายฉิงไปไม่ได้ และไม่คิดจะไป”“อย่างนั้นข้าก็ไม่ไป”“ไม่ไปแล้วจะไปทำให้ตัวเองเหงื่อออกทำไมกัน”“ก็เพราะเจ้า เพราะเจ้าเป็นต้นเหตุ หลายวันมานี้อยากอดอยากออกแรงทว่ากลับต้องเก็บกดไว้ อ้ายฉิงไม่เห็นใจข้าบ้างหรือ”น้ำเสียงจริงจัง อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“เช่นนั้นท่านอ๋องก็ควรไปออกแรงอีกหน่อยจะได้ลืมเรื่องราวเหล่านั้นเสียคงอีกหลายวันจนกว่า จนกว่า”“ข้าไม่ทนแล้วเห็นหรือไม่ เจ้าฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนนั่นมองเจ้าตาเป็นมัน” อ้ายฉิงเอี่ยวตัวหลบเมื่อแก้มเนียนถูกจู่โจม“ท่านอ๋องประเจิดประเจ้อ”“ดี ข้าอยากให้เจ้าฝ่าบาทนั่นมาเห็นเจ้ากับข้าตอนนี้ด้วยซ้ำไปเขาจะได้เลิกหวังเสียที”พูดด้วยน้ำเสียจริงจังยิ่งนัก“หากไม่มีแรงกระตุ้นจากผู้อื่นท่านอ๋องก็ไม่เห็นคุณค่าของอ้ายฉิง“ใครบอกเจ้า แค่เพียงข้าเห็นคนอื่น

“ข้า กระหายที่จะได้อยู่เพียงลำพังกับเจ้า แล้วเช่นไรจึงจะอดใจไหว”“แน้ อ้ายฉิงไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย”สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอีกครั้งทั้ง ขมเม้มและดูดกลืน ด้วยความหิวกระหายอย่างที่สุด ก่อนจะถอนริมฝีปากออกช้าๆ เมื่อลิ้มรสความหวานจนพอใจ“เพราะเจ้าเดิน ไปเดินมางดงามต่อหน้าข้าจนข้าแทบจะกลั้นใจตายเมื่อคิดว่าจะต้องอดทนเพียงแค่ไหนไม่ให้เข้าใกล้เจ้า เฉิงอู๋อ๋องจะทนได้กี่น้ำกัน”พรมจูบไปทั่วใบหน้า มือปลดแกะอาภรณ์ของอ้ายฉิง จากไหล่บาง ไล้นิ้วเรียวลงบนไหล่เนียนเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ เพียงเสี้ยวนาทีก็เผยให้เห็นอกอูมชูชัน น่ามอง เปลือยเปล่าเต็มไม้เต็มมือ มืออุ่นเลื่อนลงบีบเคล้นลูบไล้ลิ้นอุ่นๆ วนรอบประทุมถัน ประคองกอดแนบชิดไว้แน่นริมฝีปากเลื่อนขึ้นมาบรรจงจูบที่ริมฝีปาก มือยังลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนอ้ายฉิงรู้สึกหวาบหวาม ใจเต้นรัวเร็เมื่อมืออุ่นเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆจนใกล้จะถึงกลีบบุปผาที่ฉ่ำเยิ้ม เผยอกลีบแรกแย้มรอรับน้ำค้างพร่างพรม นิ้วเรียวสอดล้วงเข้าไปในกลีบบุปผาอย่างอ่อนโยน“บอกข้าสิว่าข้าควรจะห้ามใจด้วยหรือในเมื่อข้าปรารถนาเจ้าเพียงนี้ หวางเฟยของข้า” จุมพิตลงที่หน้าผากเบาๆ ก่อนจะกดเอวหนาลงไปเน้นๆ จ

ชิงกวานประสานมือ“บุกเข้าไปได้เลย ในเมื่อคนของเรามีมากกว่าด่านเก้าทัพมีคนเพียงหยิบมืออีกทั้งไร้เฉิงอู๋อ๋องบัญชาการเกรงว่าเพียงแค่เห็นหน้าข้าก็ต้องยอมจำนน”กระตุกบังเหียนม้าให้เข้าไปข้างในด่านเก้าทัพ“วันนี้ข้าทำเครื่องเสวยด้วยตัวเอง เสด็จพ่อโปรดเสวยเนื้อแกะย่าง อ้ายฉิงเจ้าอยู่คุยกับเสด็จพ่อก่อนจะดีกว่าข้าขอตัวเจียวหยูให้ช่วย จัดเครื่องเสวย”ฟางหลินยิ้ม อ่อนหวาน“ให้ข้าช่วยท่านดีกว่าองค์หญิงสาม”“ชายาเอกของท่านอา เข้าครัวทำเครื่องเสวยเป็นด้วยหรือ”“ท่านพี่ไม่อยู่ข้าก็เพียงแค่อยากทำประโยชน์เสียบ้างอีกอย่างอยากปรองดองกับพวกเจ้า”จิวอัน ถอนหายใจ“ขอเพียงเจ้าจริงใจ ข้าก็พร้อมจะญาติดีกับเจ้า”ฟางหลินยิ้ม“ท่านพี่ไม่อยู่ที่นี่เงียบเหงา ข้าคิดว่าพวกเจ้าก็คงรู้สึกไม่ต่างจากข้าเช่นนั้นเราทั้งสาม ทำให้ท่านพี่หมดห่วงไม่ทะเลาะเบาะแว้งจึงดี”อ้ายฉิงไม่เข้าใจว่า จิวอันทำไมถึงไม่พอใจฟางหลิน แต่สำหรับอ้ายฉิงไม่ว่าจะเป็นจิวอันหรือฟางหลินล้วนน่าสงสาร พวกนางมีใจให้เฉิงอู๋อ๋องเหมือนกันเนื้อแกะ่ถูกนำมาวางตรงหน้า อ้ายฉิงพยุงหวงฉีจิ้งมาที่โต๊ะเสวย“อืม กลิ่นหอมยิ่งนักจิวอันหลายวันมานี้มีเพียงอ้ายฉิงที่ทำเคร

“ข้ายอมแล้ว แม้ว่าจะต้องเจ็บซ้ำแค่ไหนข้าก็ยอมแล้วไม่อาจต่อกรกับอ้ายฉิงไม่อาจแย่งชิงท่านอาเฉิงอู๋กับนาง แม้แต่เสด็จพ่อก็ไม่เชื่อใจข้าแล้ว เสด็จพ่อคิดว่าข้าเป็นคนวางยา อ้ายฉิงเช่นนั้นข้าไม่ควรมีหน้าไปพบพวกเขา”ปาหวางอ๋องตอนนี้ในใจกลับรู้สึกสงสารจิวอันแทนที่จะห่วงใยอ้ายฉิงหรือเพียงเขาคิดว่าอ้ายฉิงมีคนห่วงใยมากพอแล้วแต่จิวอันนางกลับโดดเดี่ยวกระโดดลงจากหลงัม้า ดึงมือจิวอันลงมาด้านล่าง“ข้าจะบอกอะไรให้ ในเมื่อเราไม่อาจห้ามคนอื่นมองเราในทางที่ผิดได้ไม่อาจทำให้คนอื่นรักเราได้ เช่นนั้นเราก็เพียงแค่ชื่นชมตัวเอง และรักตัวเองให้มากกว่าความรักของคนอื่น มะนั่งลงชมจันทร์กันดีกว่า ถือเสียว่าหาทางลืมเรื่องเลวร้ายนั่นเสียไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”นั่งลงบนพื้นหญ้าหนานุ่ม“ท่านอาปาหวางอ๋องท่านไม่เป็นห่วงอ้ายฉิงหรือ” ปาหวางอ๋องยิ้มสดใส“ห่วงสิ แต่ตอนนี้มีเด็กขี้แยคนหนึ่งอยากนั่งโง่งมอยู่ในป่า (นั่งโง่ๆ) ข้าก็อดสงสารหลานสาวดื้อด้านเสียไม่ได้ เช่นนั้นข้าควรจะเลิก ห่วงใยคนที่มีคนคอยห่วงมากมายมาใส่ใจหลานสาวตัวแสบดีกว่า”จิวอันปาดน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มปาหวางอ๋องเขย่าหัวเบาๆ“ท่านอาปาหวา

“พิษร้ายมีปริมาณมาก ชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอาจจะยังไม่ฟื้นขึ้นมาในตอนนี้แต่ก็ดีกว่านางฟื้นขึ้นมาแล้วจะทรมานด้วยอาการเจ็บปวดในช่องท้อง ข้าน้อยเจียดยาบรรเทาอาการปวดในช่องท้องมาเผื่อไว้เคี่ยวให้นางดื่มหากนางฟื้นขึ้นมาแล้วมีอาการเจ็บปวด”วังหลวงคุกหลวง“เหว่ยจื่อหยวน ถึงคราวที่ต้องจะต้องติดตามอ้าจิงไปแล้ว ข้าช่วยสงเคราะห์ให้ ไม่นานเกินรอ”อ้ายหลิวยืนอยู่หน้าห้องขังสายตาเย้ยหยันเหว่ยจื่อหยวน“ฮองเฮาจิตใจท่านทำด้วยอะไรจึงช่างโหดร้ายเพียงนี้”“ข้าจะถือว่าเป็นคำเยินยอ คนของข้าบอกว่าเฉิงอู๋อ๋องกำลังจะเดินทางถึงวังหลวงคาดว่าไม่เกินวันพรุ่งนี้เช่นนั้นข้าจะฆ่าเสียพร้อมกันพรุ่งนี้คงเตรียมการต้อนรับ ลูกเขยที่กำลังจะมาช่วยพ่อตาทว่ากับถูกข้าสังหารโดยง่าย”“ฮองเฮาท่านทำร้ายคนอื่นตลอดมาไม่เคยรู้สึกว่าผิดบ้างหรือไร”“555 เหว่ยจื่อหยวนคนอย่างท่านบังอาจมาสั่งสอนข้าข้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ นับว่าไม่ผิดที่ท่านที่ทำทุกอย่างเพื่อฝ่าบาท สร้างความร้าวฉานให้ข้ากับฝ่าบาทเก็บซ่อนอ้ายจิงไว้เพื่อฝ่าบาท ข้าตอนนี้อยากจะเลาะเนื้อท่านออกมาเสียหากไม่มีท่านฝ่าบาทกับอ้ายจิงก็คงไม่มีทางสมหวัง”“เจ้าเอาแต่ดท