บททั้งหมดของ ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม: บทที่ 21 - บทที่ 30

โน้มร่างบางลงบนแท่นนอน ลิ้นอุ่นซอกซอนไม่มีเบื่อเสียงหายใจหอบถี่บางอย่างในกายลุกโชนยากจะดับลงได้ อ้ายฉิงอ่อนระทวยกับรสจูบที่ หวานและช่ำชองอย่างที่สุด หวงเฉิงอู๋ถอนริมฝีปากออกช้าๆ ขบเม้มริมฝีปากบางอุ่นละมุน กลิ่นกายสาวยั่วยวนจะไม่อาจห้ามใจ อ้ายฉิงเอาแต่หลบสายตาด้วยความเขินอาย“ขะ..ข้าต้องการเจ้า”ทาบทับ ไว้ทั้งตัว จูบแรกจูบสองสามและสี่เหมือนตั้งใจ โอ้โลม มืออุ่นล้วงลึกลูบไล้ไปทั่วร่างเนียนเอวคอดกิ่วที่สัมผัสนั้นชวนรัญจวนใจยิ่ง กลิ่นหอมละมุนที่สุดดมจากเนื้อกายสาว ยิ่งทำให้อารมณ์ปั่นป่วน ไม่อาจระงับยับยั้ง อีกคนเขินอายซุกหน้าหลับตาลงเสีย ทว่าหวงเฉิงอู๋รู้ดีว่าเขาบัดนี้ ไม่อาจห้ามทั้งตัวและหัวใจของตัวเองได้แล้ว มิสู้ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามครรลองของมันจะดีกว่าจะฝืนไปทำไมกัน“ท่านพี่ท่านพี่เจ้าขา สายป่านนี้แล้วฟางหลินรอร่วมเสวย ท่านพี่หลงลืมเวลาแล้วหรือไร”ฟางหลินที่ตรงเข้าไปทุบประตูห้องพร้อมกับตะโกนเสียงดังความที่นางเป็นหนึ่งมาตลอด จะยอมเป็นรองอ้ายฉิงหรือไรหวงเฉิงอู๋เดินออกมาเปิดประตูออกช้าๆ ตงเกาวิ่งมาขวางไว้หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ เจียวหยูกำลังจะก้าวขาเข้าไปข้างใน ตงเกาจับมือไว้“ส่งนี่ให้

“ยังไม่ได้เป็นชายาเสียหน่อย นางยังเขินอายต่อข้าไม่ยอมให้ข้าล่วงเกินคงอีกกว่าขวบปีจะได้เป็นชายา หากใครถามข้าก็จะบอกว่าข้ากับนางยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจะเย้ยหยันข้านะผิดแล้ว เห็นแบบนี้นางน่าครอบครองที่สุดแล้วก็ยากแก่การครอบครองที่สุด แต่บอกไว้ก่อนห้ามใครคิดจะเยื้อแย่งนางเพราะข้าตีตราจองไว้แล้วจองให้นางใจอ่อน แค่นอนกอดก่ายในทุกคืนได้น้ำไม่ได้เนื้อ”อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“แล้วชายาเอกของท่านอ๋องเล่า”กดจมูกโด่งที่ไหล่บาง“ดีใจจัง เจ้าถามถึงนางแสดงว่าเริ่มหึงข้าแล้วใช่ไหม”ดึงมือเจิ้งอ้ายฉิงไปที่แท่นนอน“ แค่สงสัยว่าท่านอ๋องจะมอบอาภรณ์ให้นางไหม”“จะต้องให้อยู่แล้ว แต่บอกไว้ก่อนของนางสวยกว่าเจ้าไม่น้อย”ยิ้มยียวน“ไม่ถามหรือว่าทำไม”อ้ายฉิงส่ายหน้า“นั่นเพราะ นางจะได้ไม่อิจฉาเจ้าแล้ว จ้องที่จะทำร้ายเจ้าอย่างไรเล่า หากข้าอยู่ยังพอปกป้องแต่หากข้าไม่อยู่นางมีใจอิจฉาริษยาเจ้าข้าก็ห่วงไม่น้อย”อ้ายฉิงยิ้ม“อาภรณ์ที่ท่านอ๋องมอบให้งดงามเกินไป เกรงว่าคนจะหัวเราะเยาะเอาได้”“เจ้าไปกับข้าไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร ให้เจ้าจำไว้ว่าข้าไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน เราสองคนยังนอนกอดกัน

ดึงร่างบางมากอดไว้แนบลำตัวสายตานับร้อยจ้องมองภาพงดงามตรงหน้าหญิงงามราวเทพีสวรรค์กับท่านอ๋องรูปงาม ภายใต้แสงจันทร์และดอกเหมยสีแดงเบ่งบานรอบกายปาหวางอ๋องยิ้มขมขื่นเป็นเขาที่เห็นนางก่อนเป็นเขาที่รู้ว่านางไม่ได้มีใบหน้าอัปลักษณ์แล้วทำไมเขาไม่แย่งชิงนางมาเสียตั้งแต่ตอนนั้น ก่อนที่เฉิงอู๋อ๋องจะรู้ความจริงแย่งชิงนางมาเป็นของเขาเสียหวงฉีจิ้งฮ่องเต้ยิ้มกว้าง เหล่าขุนนางและองค์ชายต่างแคว้นต่าง อดที่จะพูดชื่นชมใบหน้างดงามเสียไม่ได้"วันที่ดอกไม้เบ่งบาน"ตงเกาทวนคำไปมา"นายหญิง"ตงเกาเก็บแผ่นหนังอัปลักษณ์แล้วยื่นให้กับเจิ้งอ้ายฉิง หวงเฉิงอู๋ดึงแผ่นหนังในมือของตงเกา โยนเข้าใส่กระถางไฟที่มีเปลวไฟลุกโชน"ไม่จำเป็นต้องปิดบังใบหน้าของเจ้าอีกต่อไปข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าทำไมต้องแสร้งว่ามีใบหน้าอัปลักษณ์คิดได้เพียงอย่างเดียวว่า เพื่อล่อหลอกคนที่คิดปองร้ายเจ้า มาบัดนี้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้วยังเป็นชายารองของข้า ต่อไปเป็นข้าที่ปกป้องเจ้าเองแผ่นหนังนั้นไร้ประโยชน์เสียแล้ว"ยิ้มหวานหยดจ้องตาคมสื่อความหมายภายในใจอ้ายฉิงย่อกายลงช้าๆ"อ้ายฉิง หลอกลวงทุกคนตามคำสั่งเสียของท่านแม่ ในเมื่อความจริงปรากฎอ้ายฉิงแม้ไม

"ฮองเฮา ปาหวางอ๋องรออยู่ด้านหน้าตำหนัก"คนสนิทประสานมือ อ้ายหลิวโบกมือให้จิวอันกับจิวฮัวกลับไปเสียปาหวางอ๋องสาวเท้าเข้ามาด้านในอย่างร้อนรน"มีเรื่องใดเร่งด่วน""ฮองเฮา ปาหวางอ๋องอยากให้มีพระบัญชา""บัญชา""อำนาจสั่งการ แปดกองธงขอเป็นข้าที่รับผิดชอบ""555นี่ไม่ใช่เวลาจะมาบอกว่าอยากได้สิ่งใดแล้วต้องได้ ปาหวางอ๋องค่ำคืนดึกดื่นมาพูดเรื่องนี้ ดื่มมากไปหรือไร""ฮองเฮา หวงเฉิงอู๋ตอนนี้รั้งตำแหน่งอ๋องและยังเป็นราชบุตรเขย บัลลังก์มังกรคงไม่พ้นมือเขา""สามหาว..กล้ามาพูดเรื่องนี้หากได้ยินถึงหูฝ่าบาท ปาหวางอ๋องมีกี่ชีวิตกัน""ฮองเฮาฝ่าบาทเห็นเขาดีมาตลอดแม้แต่แซ่ยังเปลี่ยนให้เขามาใช่แซ่หวง ข้าแม้จะต่างแม่แต่ก็มีสายเลือดเดียวกับฝ่าบาทแต่ฝ่าบาทไม่เคยวางใจ ผิดกับเฉิงอู๋อ๋องที่รั้งตำแหน่งอ๋องเพราะบิดาเป็นอ๋องผู้ทำคุณงามความดีให้กับราชบัลลังก์แล้วตัวเขาเองยังรบทัพจับศึกมานับไม่ถ้วน""นั่นอย่างไรเล่าตำแหน่งอ๋องจึงเหมาะกับเฉิงอู๋อ๋อง""ฮองเฮาท่านเลี้ยงดูเขาประดุจลูก อัยกาและบิดาภักดีเรื่อยมาจนเป็นที่รู้กัน ที่ได้รับตำแหน่งอ๋องก็เพราะสิ่งนี้ แต่ฮองเฮาโปรดไตร่ตรองเฉิงอู๋อ๋องแต่งกับองค์หญิงแล้วฮ่องเต้ก็ไร้

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ”กระซิบเบาๆ เมื่อบัดนี้ ขันทีชราได้เร่งตามจิวอันมาที่นี่ตามแผนที่วางไว้“จิวอัน”“เสด็จพ่อทุกอย่างจัดเตรียมไว้แล้ว ข้าให้ ทหารนำศพ ของคนผู้หนึ่งที่เสียชีวิตเมื่อเช้าที่ผ่านมา มาสวมรอยแทนพระศพของเสด็จพ่อ”“เจ้าแน่ใจหรือ”“องค์หญิงเรื่องนี้ต้องรอบคอบ องค์หญิง แน่ใจหรือว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้”“ข้าเองลำบากใจไม่น้อยเสด็จแม่เป็นแม่ แต่ไฉนเลยข้าจะยอมให้เสด็จพ่อต้องสิ้นพระชนม์เพราะน้ำมือของเสด็จแม่ ข้าจัดการเรื่องนี้เพียงลำพังอย่างน้อยก็ทำให้เสด็จพ่อ ไม่ดื่มพิษนั่นเข้าไป”“จิวอันตลอดมาพ่อคิดว่าเจ้าไม่เอาไหน อีกทั้งยังไม่ใส่ใจเจ้าเท่าที่ควร”“เสด็จพ่อเสด็จพ่อเมตตาลูกยิ่งกว่าใครยิ่งกว่าเสด็จแม่ด้วยซ้ำไป แม้เสด็จแม่ทำเรื่องเลวร้ายถึงเพียงนี้แต่มีสิ่งเดียวที่จิวอันอยากจะขอ”“ว่ามา”“เสด็จพ่อหากเรื่องต่างๆ เรียบร้อย ขอเพียงเสด็จพ่ออย่าได้ลงทัณฑ์เสด็จแม่ถึงชีวิตก็พอเพราะอย่างไรข้าก็ยังไม่อยากเห็นเสด็จแม่ต้องตายเช่นกัน”"ข้ารับปาก”“เช่นนั้นเรารีบเร้นกายออกจากวังหลวงเสียก่อนที่จะมีคนมาพบเข้า” หวงฉีจิ้งผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดขันที เดินก้มหน้าถือถาดในมือตาม จิวอันและขันทีชราออกไป