บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง의 모든 챕터: 챕터 71 - 챕터 80

วันนี้พระชายาเยียนอ๋องกล่าววาจาโน้มน้าวด้วยคำอ่อนหวานไปจนหมดสิ้น ทุกสิ่งที่นางสามารถกระทำได้ก็ได้กระทำไปจนสุดกำลัง คำมั่นสัญญาทั้งหลายที่มอบให้ก็ได้ให้ไปทั้งหมดแล้วในตอนนี้นางไม่รู้แล้วว่าจะเกลี้ยกล่อมต่อไปเช่นไรนางได้แต่หันไปถามลู่จิ่นเหนียงว่า “จิ่นเหนียง เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”ลู่จิ่นเหนียงเม้มริมฝีปากเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ข้าฟังคำของบิดามารดาเจ้าค่ะ”เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ สีหน้าของพระชายาเยียนอ๋องพลันซีดลง มองลู่จิ่นเหนียงด้วยความไม่คาดคิดลู่จิ่นเหนียงเบือนสายตาหลบเลี่ยง ไม่ยอมสบตากับนางเดิมทีพระชายาเยียนอ๋องคิดว่าลู่จิ่นเหนียงมีสายสัมพันธ์อันดีต่อเยียนซื่อ อีกทั้งนางเพิ่งตั้งครรภ์ คงยินดีที่จะอยู่ต่อ แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่า...นางยังคงไม่ละความพยายาม กล่าวขึ้นว่า “จิ่นเหนียง เจ้าลองไตร่ตรองดูให้ดีอีกครั้งเถิด…”“พระชายา ท่านเองก็เป็นสตรี” มารดาของลู่จิ่นเหนียงมองไปที่พระชายาเยียนอ๋องแล้วกล่าวว่า “ท่านย่อมทราบดีว่าสตรีดำรงชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ช่างยากเย็นเพียงใด”“ขอท่านได้โปรดเห็นใจพวกหม่อมฉันที่เป็นบิดามารดาด้วยเถิด ท่านย่อมคำนึงถึงบุตรชายของท่าน ฉันใดก็ฉันนั้น พวกหม

ในช่วงที่ผ่านมา เยียนอ๋องพร้อมเหล่าองค์ชายได้สิ้นชีพในสนามรบ บรรดาสตรีในจวนอ๋องต่างเศร้าโศกอย่างยิ่ง อีกทั้งหนทางข้างหน้ายังไม่แน่นอน จิตใจยิ่งเต็มไปด้วยความกังวลและความทุกข์ทรมานในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมเจ็บป่วยได้โดยง่ายทว่าในยามนี้ จวนเยียนอ๋องมิอาจรับมือกับความวุ่นวายใด ๆ ได้อีกต่อไป ควรรีบแก้ไขเมื่อยังเป็นเพียงความเจ็บป่วยเล็กน้อย เพื่อป้องกันมิให้กลายเป็นความเจ็บปวดใหญ่หลวงท่านหมอซ่งเพิ่งเขียนใบสั่งยาให้เฉียนอี๋เหนียงเสร็จสิ้น เมื่อได้ยินดังนั้นจึงช่วยจับชีพจรให้เฟิ่งจือเซี่ยเมื่อเขาจับชีพจรของเฟิ่งจือเซี่ยเสร็จ คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย ทำให้เหล่าไท่จวินรีบถามขึ้นว่า “ท่านหมอซ่ง จือเซี่ยไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”ท่านหมอซ่งมิได้ตอบอันใด แต่ยื่นมือออกไปจับชีพจรอีกข้างของเฟิ่งจือเซี่ยเขาจับชีพจรเสร็จก็ยิ้มเล็ก ๆ “ขอแสดงความยินดีกับท่านเหล่าไท่จวินและพระชายา คุณนายรองมิได้เป็นอะไร เพียงแค่ตั้งครรภ์เท่านั้นเองขอรับ”คำพูดนี้กล่าวจบลง ห้องทั้งห้องก็เงียบสงัดในทันใด ทุกคนต่างหันไปมองเฟิ่งจือเซี่ย แววตาเต็มไปด้วยความยินดีและประหลาดใจเฟิ่งจือเซี่ยเองก็ตกใจที่สุด นางหันศีรษะไปมองซือเจ๋

เหล่าไท่จวินเรียกซือเจ๋อเยว่เข้ามาในห้องของนางแล้วเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ความสามารถนี้ขององค์หญิงช่างล้ำเลิศจริง ๆ ต่อไปอาจจะนำปัญหามาให้องค์หญิงก็เป็นได้” “หากองค์หญิงไม่อยากเกิดปัญหาเช่นนี้ ข้าจะสั่งการอย่างเคร่งครัดไม่ให้คนในจวนแพร่งพรายออกไป” ซือเจ๋อเยว่เอ่ยอย่างใจกว้างมากว่า “ข้ามาจากสำนักเต๋า เรื่องการดูโหงวเฮ้งเป็นถือว่าเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก”“อีกทั้งข้าเคยดูโหงวเฮ้งให้กวนมามา หนิวกงกงและบรรดาองครักษ์ที่คุ้มกันจวนอ๋องต่อหน้าผู้คนมาก่อน จึงไม่อาจปิดบังเรื่องนี้ได้”“ข้าคิดว่าในจวนอ๋องมีบุคคลพิเศษเช่นข้า และมีความสามารถพิเศษนี้อยู่ บางทีอาจจะเกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงก็เป็นได้” เหล่าไท่จวินมองนางพลางเอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชมว่า “เพียงแต่แบบนี้ ต่อไปเกรงว่าจะมีเรื่องมาหาองค์หญิงเอง”ซือเจ๋อเยว่ยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ท่านย่าก็ทราบว่าข้าเหลืออายุขัยเพียงปีเดียวเท่านั้น”“ปัญหาของคนทั่วไป สำหรับข้าแล้วล้วนเป็นเรื่องสนุก”หลังจากที่หมอหลวงจางตรวจอาการให้นางครั้งก่อน บอกว่านางอยู่ไม่เกินอายุสิบแปดปี ตอนนั้นนางปฏิเสธไปแล้ว แต่นางรู้ว่าไม่อาจปิดบังเหล่าไท่จวินได้

เดิมทีผู้อาวุโสในจวนเยียนอ๋องล้วนไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ เยียนซื่อต้องอ้อนวอนอย่างหนักถึงทำให้พวกเขาใจอ่อน ลู่จิ่นเหนียงถึงได้แต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋องสมปรารถนา เนื่องจากวิธีการที่นางแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋องไม่ค่อยเหมาะสมนัก นางจึงรู้สึกใจไม่เป็นสุขเล็กน้อย ดังนั้นเลยใส่ใจเรื่องฐานะเป็นพิเศษหลังจากที่ลู่จิ่นเหนียงแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋องแล้ว บรรดาผู้อาวุโสในจวนปฏิบัติต่อนางดีมากเสมอมาจริง ๆ แต่ตัวนางกลับคิดเปรียบเทียบเรื่องต่าง ๆ นานา กลัวว่าจะถูกปฏิบัติแตกต่างออกไป นางคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไป เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมานั่งเปรียบเทียบหมด จนทำให้นางคิดเสมอว่าบรรดาผู้อาวุโสในจวนเยียนอ๋องไม่เมตตานางนางถามมารดาลู่ว่า “ท่านแม่ ท่านบอกว่าคุณชายรองรู้จักข้า? เหตุใดข้าถึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยสักนิดเดียวเล่า?”มารดาลู่พยักหน้า “ใช่แล้ว พ่อบ้านของจวนกั๋วกงบอกไว้เช่นนี้ คิดว่าเป็นเรื่องจริง”“เจ้าจำไม่ได้อาจเป็นเพราะเคยเจอกันในงานเลี้ยงที่มีคนมากมาย เขาเห็นเจ้า แต่เจ้าไม่สังเกตเห็นเขา”นางมองลู่จิ่นเหนียงแล้วเอ่ยว่า “อาเหนียงของข้างดงามเพียงนี้ จะถูกคนเฝ้าคิดถึงก็เป็นเรื่องปก

เหวยอิ้งหวนยังคงตอบว่า “นางเองก็ไม่รู้ฐานะตัวตนของคนผู้นั้น รู้เพียงว่าคนผู้นั้นจ่ายหนักมาก” ซือเจ๋อเยว่ไม่ค่อยแปลกใจกับคำตอบนี้ ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังการทำร้ายจวนเยียนอ๋องจะต้องซ่อนฐานะของตัวเองไว้อย่างแน่นอน ไม่ทางโผล่หัวออกมาไวขนาดนั้นเหวยอิ้งหวนกล่าวอีกว่า “การลอบสังหารคุณชายสามเมื่อคืนเป็นเรื่องใหญ่นัก ข้าจะกราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาท” เยียนเซียวหรานเอ่ยถามว่า “จำเป็นต้องให้ข้าเข้าวังกับใต้เท้าหรือไม่?”เหวยอิ้งหวนพยักหน้า “หากร่างกายของคุณชายสามไม่เป็นอันใด เข้าวังพร้อมกับข้าย่อมเหมาะสมที่สุด” ยิ่งสืบคดีเยียนอ๋องพ่ายแพ้ในการศึก ยิ่งมีข้อสงสัยมากขึ้น แม้เหวยอิ้งหวนเป็นผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ เป็นผู้กุมอำนาจสูงสุดในการตัดสินโทษของต้าฉู่ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าเรื่องราวภายในเรื่องนี้ซับซ้อนมากต่อให้เป็นเขาก็รับผิดชอบไม่ไหว จำเป็นต้องให้ฮ่องเต้เจาหมิงตัดสินเรื่องนี้ด้วยตนเองทั้งสามคนปรึกษาหารือเรื่องเข้าเฝ้ากันคร่าว ๆ โดยจะให้เหวยอิ้งหวนยื่นฎีกาก่อน หลังจากที่กำหนดเวลาได้แล้วค่อยแจ้งให้เยียนเซียวหรานทราบแม้ว่าเยียนเซียวหรานจะเป็นคุณชายของจวนเยียนอ๋อง แต่เขาไม่ใช่เยียนอ๋อ