All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 91 - Chapter 100

ซือเจ๋อเยว่นึกถึงคำพูดของอวิ๋นไท่เฟย แล้วถามเขาไปตรง ๆ ว่า “อวิ๋นไท่เฟยมีความแค้นกับจวนเยียนอ๋องใช่หรือไม่?” เยียนเซียวหรานตอบว่า “ไม่ถือว่ามีความแค้น ข้ารู้เพียงว่าจวนเยียนอ๋องกับจวนหนิงกั๋วกงไม่ค่อยลงรอยกันมาตลอด”“ส่วนสาเหตุไม่ค่อยชัดเจน ข้าแค่บังเอิญเคยได้ยินเสด็จแม่พูดถึง ตอนที่อดีตฮ่องเต้อภิเษกสมรสกับอวิ๋นไท่เฟยในปีนั้น เสด็จพ่อไม่ค่อยเห็นด้วยนัก” “ตอนแรกอดีตฮ่องเต้เคยลังเล สุดท้ายแม้ว่าอภิเษกสมรสกับอวิ๋นไท่เฟย แต่ก็มีความบาดหมางเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ นางจึงแค้นจวนเยียนอ๋องอยู่บ้าง”เขาเป็นบุรุษ ไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาพวกนี้เลย เพียงแต่ว่าเขามีความจำดี ฟังครั้งเดียวก็จำได้แล้ว เขาเองก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้มาก่อน เวลานี้ซือเจ๋อเยว่ถามขึ้น เขาก็บอกสิ่งที่เขารู้ให้ฟัง ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าเยียนอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับอดีตฮ่องเต้มีความสัมพันธ์อย่างยิ่ง บรรดาศักดิ์เยียนอ๋องก็ได้รับพระราชทานมาจากอดีตฮ่องเต้แต่ไม่รู้ว่าตอนที่พวกเขายังหนุ่ม เยียนอ๋องยังมีสิทธิออกเสียงเกี่ยวกับเรื่องใหญ่อย่างการอภิเษกสมรสของอดีตฮ่องเต้ได้ด้วยนางประหลาดใจมาก “เสด็จพ่อของเจ้ากับเสด็จพ่อของข้าสนิ

เยียนเซียวหรานตอบว่า “ตอนที่พระองค์เสนอขึ้นมา ข้าก็รับคำสั่งและขอบพระทัย”เหล่าไท่จวินผงกศีรษะเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “เจ้าทำได้ดี” “จวนเยียนอ๋องเกิดเรื่องแบบนี้ เจ้าควรแสดงออกว่าตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อจริงๆ”“เจ้าเข่นฆ่านักฆ่าเหล่านั้นจนตายกันไปข้างได้ แต่เจ้าไม่อาจแสดงออกว่ามีแผนการและความกล้าหาญมากเกินไปได้”“ปกติแล้ว เจ้าต้องอยู่ไว้ทุกข์หน้าสุสานเสด็จพ่อของเจ้าอย่างน้อยสี่สิบเก้าวัน เจ้าไว้ทุกข์ไม่ครบ ถึงแม้จะมีเหตุผล แต่ก็ถือว่าเป็นความอกตัญญู”“ตามบรรทัดฐานในเมืองหลวง ภายภาคหน้าเรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องที่ให้เหล่าผู้สูงศักดิ์นำมาล้อเลียน” “หลานทราบดี” เยียนเซียวหรานเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “นี่ถือว่าเป็นจุดอ่อนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก วันหน้าจะถูกคนหยิบมาวิพากษ์วิจารณ์ได้”“บัดนี้จวนเยียนอ๋องต้องการจุดอ่อนที่ไม่สลักสำคัญเล็กน้อยให้คนในเมืองหลวง ทำให้พวกเขาคิดว่าข้าตกใจกลัวจนขวัญเสีย”เหล่าไท่จวินฟังคำพูดของเขาแล้วถอนหายใจเบา ๆ “เจ้าต้องควบคุมมันไว้ให้พอดี” “ไม่อาจโอ้อวดความสามารถ และไม่อาจให้ผู้อื่นคิดว่าสามารถรังแกจวนอ๋องได้” “เจ้าเป็นบุรุษเพียงหนึ่งเดียวของจวนเยียนอ๋อง หากเจ้าย

เหล่าไท่จวินกวักมือให้ซือเจ๋อเยว่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยแนะนำว่า “นี่คือองค์หญิงเจ๋อเยว่”จ้าวซือหว่านลุกขึ้นมาทำความเคารพอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย “ถวายบังคมองค์หญิงเพคะ”นับตั้งแต่ที่ซือเจ๋อเยว่กลับมายังเมืองหลวง แม้จะได้ชื่อว่าเป็นองค์หญิง แต่น้อยมากที่จะมีคนคารวะนางด้วยความเคารพถึงเพียงนี้นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้แม่นางจ้าวมาเพราะเรื่องถอนหมั้นหรือ?” จ้าวซือหว่านทำความเคารพเหล่าไท่จวินกับพระชายาเยียนอ๋อง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ว่า “งานฝังพระศพท่านอ๋องครั้งก่อน เดิมทีข้าคิดจะมาเจ้าค่ะ” “ท่านพ่อบอกว่าข้าเป็นสตรีที่ยังไม่ได้แต่งงานไม่เหมาะที่จะแสดงตัวต่อหน้าสาธารณะ เขามาที่จวนอ๋องเพื่อไปส่งท่านอ๋องเป็นครั้งสุดท้ายก็พอแล้ว” “แต่ข้าไม่ทราบว่าวันนั้นเขาจะก่อเรื่องขนาดนั้นในจวนอ๋อง ข้าจึงมาที่นี่เพื่อขออภัยเหล่าไท่จวินกับพระชายาเจ้าค่ะ” เหล่าไท่จวินกับพระชายาเยียนอ๋องมองมาที่นางโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ นางจึงกล่าวต่ออีกว่า “วันนี้ข้าไม่ได้มาที่จวนอ๋องเพื่อถอนหมั้น แต่มาหารือเรื่องการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้” “ข้ารู้ว่าคุณชายสามต้องไว้ทุกข์ให้ท่านอ๋องสามปี ข้ายินดีรอสามปีเจ้าค่ะ

เพียงแต่ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าคำพูดที่ทำให้เสียบรรยากาศเช่นนี้ หากนางเอ่ยออกมาตอนนี้คงจะทำลายบรรยากาศจริง ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงระหว่างนางกับเยียนเซียวหรานยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผยต่อผู้ใดได้ ทำให้นางร้อนตัว เหล่าไท่จวินมองเรื่องราวลึกซึ้งกว่าพระชายาเยียนอ๋องเล็กน้อย “เรื่องนี้ต้องคอยดูกันต่อไปแล้วค่อยว่ากันอีกที”“หากจ้าวซือหว่านยินดีรอเซียวเอ๋อร์สามปีจริง ๆ หลังจากที่นางแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋องแล้ว พวกเราต้องปฏิบัติต่อนางให้ดี ๆ”พระชายาเยียนอ๋องเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “ท่านแม่ก็เห็นแล้ว นางรักมั่นต่อเซียวเอ๋อร์นะเจ้าคะ”“หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน จะต้องเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กันดี ไม่นานก็จะมีทายาทให้จวนเยียนอ๋องได้”เหล่าไท่จวินดับฝันของนาง “ต่อให้พวกเขาจะแต่งงานกันก็ยังต้องรออีกสามปีให้หลัง ภายภาคหน้าไม่รู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอื่นหรือไม่” พระชายาเยียนอ๋องเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ซือหว่านรักมั่นต่อเซียวเอ๋อร์ถึงเพียงนี้ บางทีเรื่องอื่น ๆ อาจจะมีการเปลี่ยนแปลง แต่เรื่องนี้ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแน่นอนเจ้าค่ะ”“เพียงแต่ว่ายังต้องรออีกสามปี ทำให้ซือหว่านไม่ได้รับความเป็นธรรมจริงๆ” เ

เฟิ่งจือเซี่ยตอบกลับว่า “ความฝันของน้องสามไม่ใช่การเป็นแม่ทัพที่ออกศึกในสนามรบ แต่เป็นบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ที่เขียนตำราเผยแพร่ทฤษฎีของตนเอง” “เสด็จพ่อคิดว่าสมองของเขามีปัญหา ก่อนหน้านี้จึงฟาดเขาไปไม่น้อยเลย”“เมื่อก่อนเขาคัดลอกหลักคำสอนของคัมภีร์และคำกล่าวโบราณลับหลังเสด็จพ่อไว้ไม่น้อย แต่ก็เผาทิ้งทั้งหมดก่อนที่เสด็จพ่อจะกลับบ้าน”“วันนี้เขาเผาของพวกนี้ น่าจะคงคิดว่าของพวกนี้ไม่มีประโยชน์แล้วจริงๆ”อันที่จริงซือเจ๋อเยว่ไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมนี้ของเยียนเซียวหราน รู้ทั้งรู้ว่าไร้ประโยชน์ แต่ก็ยังเขียนไปด้วย เผาไปด้วยนางฟังเรื่องพวกนี้แล้วกลอกตารอบหนึ่ง นึกถึงวิธีการที่สามารถจูบเขาได้หลังจากที่นางส่งเฟิ่งจือเซี่ยกลับไปแล้ว นางก็แอบเข้าไปในเรือนของเยียนเซียวหราน นับตั้งแต่ที่จวนเยียนอ๋องเกิดเรื่อง บ่าวรับใช้ในจวนก็ถูกไล่ออกไปไม่น้อย ในเรือนของเยียนเซียวหรานมีเด็กรับใช้เพียงคนเดียวชื่อว่าฉางเซิงก่อนที่ซือเจ๋อเยว่จะเข้ามาก็ได้สอบถามไว้เรียบร้อยแล้วว่า เยียนเซียวหรานไม่ชอบให้มีคนอยู่ในห้องตอนที่เขาพักผ่อน เมื่อนางเข้ามา ฉางเซิงก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องของบ่าวไพร่แล้ว หากเยียนเซียวหราน