All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 61 - Chapter 70

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ไอสังหารพวยพุ่ง เส้นผมสีหมึกปลิวไปตามสายลมพัดผ่าน องค์ประกอบใบหน้าทั้งห้าที่หล่อเหลากึ่งซ่อนเร้นกึ่งมองเห็นได้ในยามราตรี ราวกับเทพเจ้าแห่งความตายมาเยือน วันนี้เขาได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว โดยให้เหล่าองครักษ์วางค่ายกลลูกเกาทัณฑ์ หลังจากที่เขาล้มเหลวในการล้วงความลับ จึงนำเหล่าองครักษ์บินถอยร่นไปอยู่ด้านหลังค่ายกลอย่างรวดเร็ว และเปิดใช้ค่ายกลลูกเกาทัณฑ์ ทันใดนั้น ลูกธนูนับหมื่นพุ่งออกพร้อมกัน สังหารชายชุดดำลงได้จำนวนไม่น้อย หากซือเจ๋อเยว่อยู่ที่นี่ด้วย จะได้เห็นว่าพลังชั่วร้ายจากศพของชายชุดดำเหล่านั้น ลอยพุ่งมาสู่หว่างคิ้วของเขา วันนั้นซือเจ๋อเยว่ได้ปัดเป่าพลังชั่วร้ายให้เขาแล้ว คราวนี้กลับมาเข้มข้นอีกมาก แม้ว่าห่าฝนลูกธนูนั้นได้สังหารชายชุดดำไปจำนวนมาก ทว่าชายชุดดำเหล่านั้นยังไม่มีทีท่าจะล่าถอย พวกเขาไม่ต่างจากสุนัขบ้าที่ได้กลิ่นเนื้อ รีบมาล้อมรอบเยียนเซียวหรานอย่างรวดเร็ว คุณชายทุกคนในจวนเยียนอ๋อง ได้ฝึกฝนวิทยายุทธ ตำราพิชัยสงคราม และค่ายกลการศึกจากเยียนอ๋องตั้งแต่เยาว์วัย เยียนเซียวหรานแสดงความสามารถในด้านนี้

พลังชั่วร้ายระหว่างคิ้วของเขาอัดแน่น แม้ว่าหัวหน้าไม่สามารถมองเห็น ก็สามารถสัมผัสได้ถึงไอสังหารที่แข็งแกร่งจากร่างกายของเขา ในเวลานี้เยียนเซียวหราน ไม่ต่างจากพญายมราชจากอาณาจักรใต้พิภพทั้งเก้ามาเยือน ไอสังหารน่าสะพรึง แค่มองก็ทำให้คนหวาดกลัวจับใจ หัวคิ้วของหัวหน้าขมวดมุ่น เนื่องจากเขาไม่สามารถหาวิธีควบคุมความกลัวในใจได้เลย เขาระงับความคิดที่จะวิ่งหนีในใจ ยกมือส่งสัญญาณให้ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลัง ให้พวกเขาดึงหน้าไม้อีกครั้ง ในเวลานี้หัวใจของเยียนเซียวหรานเต็มไปด้วยความอำมหิต เขาไม่สามารถระงับความอาฆาตในใจได้ ยกกระบี่ขึ้นไล่ล่าสังหารคนเหล่านั้น คมกระบี่ของเขาเย็นเยียบรุนแรง ไร้คนสกัดกั้นไหว ในพริบตาเดียวเขาก็สังหารชายชุดดำทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของหัวหน้าน่าเกลียดมาก สั่งเสียงทุ้มเย็น “ยิงหน้าไม้!” ลูกศรหน้าไม้พุ่งออกไป ทว่าล้มเหลวในการทำร้ายเยียนเซียวหราน เขาเข้าใกล้หัวหน้ามากขึ้น หน้าไม้ทหารใหญ่เกินไป หากฝ่ายตรงข้ามอยู่ใกล้เกินก็จะปรับมุมการยิงได้ยาก หัวหน้าสบถคำหยาบ ชักกระบี่อย่างรวดเร็วและเริ่มต่อสู้กับเยียนเซียวหราน ในไม่ช้

เฟิ่งจือเซี่ยเดินมาหยุดอยู่ข้างกายซือเจ๋อเยว่ด้วยความตื่นเต้นพลางเอ่ยถาม “ข้าตั้งครรภ์แล้ว? เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ตอบกลับ “ฝีมือการแพทย์ของข้าหาได้สูงส่งไม่ ทำได้ก็แต่เพียงดูโหงวเฮ้งเป็นเท่านั้น เรื่องนี้เจ้าคงต้องไปขอคำยืนยันกับซุ่ยซุ่ยอีกที”เฟิ่งจือเซี่ยหมุนตัวเตรียมจะไปหาเยียนซุ่ยซุ่ย ทว่าซือเจ๋อเยว่รั้งนางเอาไว้ก่อนพลางเอ่ย “เจ้าค่อยๆ เดินเถิด”เฟิ่งจือเซี่ยรู้ดีว่าหากนางตั้งครรภ์จริง อายุครรภ์ก็คงยังน้อยนัก ไม่ควรขยับตัวแรงจริงๆ แต่นางเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าซือเคล็ดวิชาโหงวเฮ้งของซือเจ๋อเยว่แม่นยำหรือไม่ ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะเกิดกังวลขึ้นมาบ้างนางรีบตอบ “ข้าจะค่อยๆ เดินหากข้าตั้งครรภ์ลูกของพี่เอ้อร์จริง ข้าย่อมต้องตอบแทนท่านอย่างงามเลย!”ซือเจ๋อเยว่หัวเราะพลางว่า “เจ้าจะขอบคุณข้าไปไย? หากจะขอบคุณก็ต้องขอบคุณความพยายามครานั้นของพี่เอ้อร์เสียมากกว่า เกี่ยวพันอันใดกับข้ากัน”เฟิ่งจือเซี่ย “…”นางพบว่าซือเจ๋อเยว่ไม่มีท่าทีเฉกเช่นองค์หญิงเลยสักนิด และนิสัยของนางก็ไม่ใช่คนเคร่งขรึมอะไรเช่นเดียวกันนางยื่นใบหน้าเข้าใกล้พลางเอ่ย “องค์หญิง ท่าน...”ซือเจ๋อเยว่ห

เดิมทีเขาเพียงแค่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกล้วยไม้ ทว่าในตอนนี้กลิ่นนั้นกลับเข้มข้นมากยิ่งขึ้น กลิ่นหอมกรุ่นนี้ราวกับจะทะลุทะลวงทางจมูกปากเข้าไปสู่หัวใจของเขาในใจของเยียนเซียวหรานเกิดสับสนอลหม่านขึ้นมา เขาดันกายของนางออกห่างจากตัวด้วยความรวดเร็วครานี้เขาบังคับยั้งแรงเอาไว้ไม่อยู่ ทำให้ซือเจ๋อเยว่ถูกโยนลงไปนอนบนพื้นข้างเตียงซือเจ๋อเยว่ “...”เจ็บชะมัด!เยียนเซียวหรานลุกขึ้นนั่งพลางกล่าว “องค์หญิงโปรดสำรวมด้วยขอรับ”ซือเจ๋อเยว่ขบกรามแน่นก่อนสบถออกมา “สำรวมอะไรกัน! ข้านี่โง่ดีแท้ที่ช่วยเจ้า!”“นี่ก็ครั้งที่สองแล้ว ข้าคงจะสติฟั่นเฟือนไปแล้วกระมังถึงได้ช่วยเจ้าไว้!”หลังจากที่เยียนเซียวหรานได้รับบาดเจ็บเมื่อคืนวานก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตนมีพลังงานหยินแผ่ซ่านอยู่ทั่วร่าง ทำเอารู้สึกอึดอัดไม่สบายเป็นอย่างมากทว่าในตอนนี้พลังหยินบนร่างของเขากลับมลายหายไปจนหมดสิ้นเสียแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวราวกับแช่ในน้ำพุร้อนก็มิปาน อบอุ่นสบายกายเป็นยิ่งเขาจึงรู้ตัวว่าตนเข้าใจนางผิดไป เพียงแต่ว่าอย่างไรเสียเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็ชวนให้อึดอัดใจมากเกินไปเขากระแอมไอเบาๆ ก่อนเอ่ย “ขอบคุณองค์หญิงที

เพราะโดยรวมแล้วการต่อสู้ระหว่างเยียนเซียวหรานและชายชุดดำต่อสู้กันเรียกได้ว่าน้อยคนชนะหมู่คน แต่กลับไม่ได้มีสิ่งพิเศษอะไรมากมายนางยังคงไม่เข้าใจ สองคนแยกกันไปเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น เขาจะไปเอาพลังวิบากเช่นนั้นมาจากที่ใดได้? ยามนี้กายนางเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว มือเองก็เริ่มมีกำลังวังชา จึงได้ยกแขนเสื้อขึ้นมองดูไปคราหนึ่ง พอเห็นก็ถึงกับตกตะลึงนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น เส้นแดงที่เมื่อครู่ใกล้จะถึงข้อมืออยู่แล้ว ถอยร่นหดกลับไปไกลอีกระยะหนึ่งดวงตาซือเจ๋อเยว่เต็มด้วยความประหลาดใจ คิดว่าตนมองผิดไป จึงยื่นมือออกไปขยี้ตา เส้นสีแดงสั้นลงแล้วจริงๆ สั้นกว่าตอนก่อนที่นางจะเข้าจวนอ๋องมาเสียอีกนางเผลอหันมองไปทางเยียนเซียวหราน เขาจึงเอ่ยถามขึ้น “องค์หญิงเป็นอะไรไปหรือ?”ในใจของซือเจ๋อเยว่รู้สึกหลากหลายปนเปวันนี้ที่นางช่วยเขาเอาไว้ก็เพราะมีเจตนาทดลองเป็นสำคัญ โดยปกติแล้ว นางช่วยกำจัดพลังวิบากบนร่างให้เขา เส้นสีแดงของนางก็จะต้องยาวขึ้นทันทีทันใดแต่วันนี้ไม่เพียงไม่ยาวขึ้น แต่กลับถอยร่นสั้นขึ้นไปมาก ไม่ถูกวิสัยที่ควรเป็นเลยและสาเหตุที่ทำให้เกิดความผิดปกติเช่นนี้ ก็มีเพียงการที่นางได้สัมผัสชิด