All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 311 - Chapter 320

เขามองเห็นท่าทางของนางก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ซือเจ๋อเยว่นอนจนเกือบหมดยามจื่อ เยียนเซียวหรานถึงปลุกนางให้ตื่น เพื่อไปหาชื่อปาเลี่ยด้วยกันตอนที่พวกเขามาถึง ชื่อปาเลี่ยผลักประตู แล้ววิ่งด้วยเท้าเปล่าออกมาด้านนอกด้านหลังเขามีคนชุดดำหลายคนวิ่งตามออก คนชุดดำเหล่านั้นถือมีดดาบแล้วก็ฟันใส่เขาชื่อปาเลี่ยอ้าปากกำลังจะตะโกน แต่กลับส่งเสียงไม่ออกดวงตาของเยียนเซียวหรานหรี่ลงเล็กน้อย ชักกระบี่แล้วก็พุ่งตัวเข้าไปหา ต่อสู้กับคนชุดดำพวกนั้นทันทีซือเจ๋อเยว่ร่ายคาถา คนชุดดำพวกนั้นเหมือนกับถูกอะไรบางอย่างดึงเอาไว้ ร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ทันทีที่กระบี่ในมือของเยียนเซียวหรานขยับ ก็ปาดเข้าที่ลำคอของคนชุดดำพวกนั้นทันทีทันทีที่คนชุดดำ ดวงวิญญาณก็ลอยออกจากร่างซือเจ๋อเยว่ร่ายคาถา เพื่อดึงดวงวิญญาณพวกนั้นกลับมา ถาม “ใครเป็นคนส่งพวกเจ้ามา?”ตอนที่คนชุดดำยังไม่ตาย ซือเจ๋อเยว่เอาชนะไม่ได้ทันทีที่พวกเขาตาย ซือเจ๋อเยว่สามารถบีบบังคับดวงวิญญาณของพวกเขาได้ง่ายดายราวกับบีบโคลนดวงวิญญาณของคนชุดดำตกใจไม่น้อย พวกเขายอมรับความจริงเรื่องที่ตนเองตายไปแล้วไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่ทันทีที่พวกเขาหันหน

เมื่อครู่นี้ซือเจ๋อเยว่ร่วมมือกันกับเยียนเซียวหราน นางกลัวว่าจะปล่อยให้คนของจวนกงหนิงกั๋วหนีไปได้ จึงใช้คาถาเต๋าภายในแดนมายาคาถาเต๋าประเภทนี้มีข้อกำหนดค่อนข้างสูงสำหรับร่างกายมนุษย์ หลังจากนางฆ่าคนชุดดำพวกนั้นแล้ว ก็หมดสติไปชื่อปาเลี่ยเห็นฉากน็ประหลาดใจเล็กน้อย จึงถาม “นาง...นางเป็นอะไรไป?”เยียนเซียวหรานไม่ได้ตอบคำถามของเขา กล่าวเพียง “ไปที่พักของเจ้า”ชื่อปาเลี่ยตกตะลึงไปทันที ทั้งยังตอบ “อ้อๆ” สองครั้งติดกัน แล้วก็เดินนำทางอยู่ข้างหน้าเมื่อเขานึกถึงใบหน้าที่ซีดขาวนั้นของซือเจ๋อเยว่ก็เข้าใจ แม่นางผู้นี้เก่งกาจก็ส่วนเก่งกาจ เกรงว่าร่างกายจะไม่ค่อยแข็งแรงเท่าใดนักคนเช่นเขามาตรฐานการทำงานค่อนข้างเรียบง่าย นั่นก็คือมีความแข็งแกร่งเล็กน้อยซือเจ๋อเยว่แข็งแกร่งขนาดนี้ เขาไม่มีทางเกิดความคิดอย่างอื่นอีกแล้วหลังจากที่พวกเขามาถึงที่พักของชื่อปาเลี่ย ศพที่อยู่ด้านในยังไม่ได้จัดการครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องให้เยียนเซียวหรานพูด ชื่อปาเลี่ยก็รีบลงมือจัดการศพทันทีเนื่องจากก่อนหน้านี้ด้านในห้องเคยต่อสู้กัน จึงเละเทะมาก เขารีบเก็บกวาดมือเป็นระวิงเยียนเซียวหรานมองเตียงที่เละเทะตัวนั้นแว

หลังจากซือเจ๋อเยว่เดินออกไป ก็ยื่นมือออกมากุมหน้าอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนนางคิดว่ามีคนกำลังมองนางอยู่ นางหันหน้ากลับไปทันที จึงเห็นชื่อปาเลี่ยที่กำลังมองนางอยู่ในเวลานี้นางอารมณ์ของนางไม่นับว่าดีนัก ค้อนเขาทีหนึ่ง “มองอะไร?”ชื่อปาเลี่ยหดหัวทันทีกล่าว “แม่นาง ท่านหิวหรือไม่? ข้าตุ๋นเนื้อเอาไว้แล้ว ท่านอยากลองชิมดูหน่อยหรือไม่?”ซือเจ๋อเยว่ท่าทางที่ขี้ขลาดนั้นของเขา ก็รู้ว่าเมื่อคืนเขาตกใจจนแย่แล้วเขาไม่พูดยังดี ทันทีที่พูดนางก็พบว่านางหิวแล้วจริง ๆนางไม่เกรงใจกับเขาเช่น ถามตรง ๆ “เนื้ออยู่ไหน?”ชื่อปาเลี่ยรีบกล่าวด้วยความดีใจ “ข้าจะไปเอามาให้ท่านเดี๋ยวนี้!”ถึงแม้ว่าชื่อปาเลี่ยไม่ใช่คนดีอะไร แต่ฝีมือทำอาหารก็ไม่เลว เนื้อตุ๋นหม้อนั้นนุ่นจนละลาย กินคู่กับเต้าเจี้ยว รสชาติค่อนข้างดีเลยทีเดียวหลังจากซือเจ๋อเยว่กินไปหนึ่งคำก็ชมเขาทันที “ใช้ได้นี่! ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าจะมีฝีมือยอดเยี่ยม”ชื่อปาเลี่ยยิ้มอย่างประจบประแจง ถามนาง “แม่นางรู้จักคุณชายสามได้อย่างไรหรือ?”การกินเนื้อของซือเจ๋อเยว่หยุดชะงักไปทันที นางไม่มีทางบอกเขาว่า พวกเขาเจอกันครั้งแรกนางก็หลับนอนกับเขาแล้วนางไ

ถึงแม้ซือเจ๋อเยว่จะทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่เมื่อคิดว่าก็แค่ค้างที่บ้านของเขาอีกคืนเดียว จึงคร้านที่จะไปสนใจเพียงแต่ตอนที่นอนตอนกลางคืน ก็เกิดปัญหาขึ้นในบ้านของชื่อปาเลี่ยมีห้องเพียงห้องเดียวเท่านั้น หลังจากตกดึก เยียนเซียวหรานก็อุ้มซือเจ๋อเยว่เข้าห้องทันทีในดวงตาที่เต็มไปด้วยเพลิงของความอยากรู้อยากเห็นของชื่อปาเลี่ยที่เกือบจะเผาเขา เขาชอบชื่นชอบการดูละครที่แฝงไปด้วยการบีบบังคับเช่นนี้เพียงแต่ก่อนที่เยียนเซียวหรานจะปิดประตูได้มองเขาแวบหนึ่ง สายตานั้นโหดเหี้ยมเกินไป ต่อให้เขากล้าหาญขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าแอบไปฟังที่มุมกำแพงอีกแต่เขารู้อยู่แล้วว่าทั้งสองคนอยู่ในห้อง แต่ก็ไม่สามารถไปฟังได้ เขาจึงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยเยียนเซียวหรานแบกซือเจ๋อเยว่เข้าไปในห้อง แล้วกดนางลงบนเตียง “ท่านคิดว่าท่านสามารถปล่อยเรื่องตอนนั้นไปง่าย ๆ ได้อย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่แสร้งโง่ต่อ “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่”เยียนเซียวหรานหยิบผ้าเช็ดหน้าที่นางทำตกไว้ครั้งนั้นโดยไม่ตั้งใจออกมา แล้วหยิบถุงหอมที่นางพกติดตัวออกมา จากนั้นก็หยิบหน้ากากสุนัขจิ้งจอกที่อยู่ในมิติคาถาเต๋าของนางออกมาซื

“อันที่จริงตอนที่ข้าสองขวบ ข้าเคยตายไปแล้วรอบหนึ่ง”“ตอนหลังในระหว่างที่ข้าเติบโต ข้าก็ยิ่งเจอกับภัยพิบัติไม่หยุดหย่อน”“อันที่จริงข้าไม่ได้รู้สึกเพียงครั้งเดียว ที่ข้ามีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากขนาดนี้ ยังไม่สู้ตายไปเสียดีกว่า”“เพียงแต่ทุกครั้งที่เห็นบรรดาอาจารย์พยายามรักษาชีวิตของข้าแล้ว พยายามอย่างเต็มที่ ข้าเองก็ทนไม่ได้”“ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า ครั้งนี้ที่ข้าเข้าเมืองหลวง เป็นเพราะท่านอาจารย์ใหญ่บอกข้าว่าในเมืองหลวงมีโอกาสเปลี่ยนแปลงโชคชะตาที่ตายตั้งแต่เยาว์วัยของข้าได้ ข้าถึงได้มา”“อันที่จริงจนถึงบัดนี้ ข้าได้เฉยชาต่อเรื่องความตายแล้ว”“แต่ว่าเยียนเซียวหราน เจ้าแตกต่าง เจ้าแบกความรับผิดชอบของทั้งจวนเยียนอ๋อง เจ้ามีทั้งท่านย่า ท่านแม่ พี่สะใภ้ บรรดาน้องสาวที่ต้องการให้เจ้าดูแล”“ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป พวกนางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความยากลำบากมาก ไม่เพียงที่ตัวเจ้าเองต้องยืนหยัดขึ้นมา ยังต้องให้กำเนิดบุตรเพื่อสืบทอดจวนเยียนอ๋อง”“ทุกคนภายในจวนปฏิบัติกับข้าดียิ่ง ข้าติดค้างเจ้ามากมายเหลือเกิน ดังนั้นข้ายินดีที่จะมาชายแดนเพื่อตามหาความจริงเกี่ยวกับการตายในการสู้รบของเยียนอ๋อง สืบหาหลักฐ