All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 321 - Chapter 330

การรักษาความปลอดภัยที่ด่านนี้เข้มงวดกว่าช่องเขากรงเสือ ทำให้การออกจากด่านยิ่งยากลำบากขึ้นไปอีกเนื่องจากประตูด่านถูกปิดตาย ไม่อนุญาตให้ผู้ใดผ่านเข้าออก พวกเขาจึงต้องหาวิธีแอบลักลอบออกจากด่านอวิ๋นหลิ่งในเวลากลางคืนที่แห่งนี้เคยเป็นสมรภูมิรบแห่งหนึ่งเช่นกัน ในอดีตเยียนอ๋องซื่อจื่อเคยนำกองทัพเข้าสู้รบกับชาวเผ่าต๋าต๋าในที่แห่งนี้อย่างดุเดือดบนกำแพงของด่านอวิ๋นหลิ่ง ทุกวันนี้ยังมีอิฐก่อสร้างใหม่มากมาย ล้วนเป็นร่องรอยที่ถูกซ่อมแซมหลังจากความเสียหายจากสงครามในครั้งนั้นเมื่อพวกเขาเดินทางเข้าด่านมาแล้ว ก็หาที่พักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งเพราะประตูด่านปิดสนิท ผู้คนจากต่างถิ่นจึงมีไม่มาก ดังนั้นทันทีที่พวกเขาเข้าสู่ตัวเมืองในด่านอวิ๋นหลิ่ง ก็พลันกลายเป็นจุดสนใจทันทีหลังจากพวกเขาจัดแจงของในห้องพัก ก็มีพลทหารเข้ามาตรวจสอบเยียนเซียวหรานมองพลทหารที่เข้ามาตรวจสอบ แล้วเอ่ยขึ้น “หลัวต้าหนิว ยังจำข้าได้หรือไม่?”หัวหน้ากลุ่มพลทหารที่ถูกเรียกว่าหลัวต้าหนิวชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเผยสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง “พี่สาม! เป็นท่านจริง ๆ หรือ!”“วันนี้ข้าได้ยินคนบอกว่ามีคนที่ดูคล้ายท่านมาถึงด่านอวิ๋นหลิ่ง ข้าย

หลังจากเอ่ยจบ หลัวต้าหนิวก็พยายามผลักเยียนเซียวหรานให้ออกไป ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้นที่หน้าประตูโรงเตี๊ยมเยียนเซียวหรานจ้องมองหลัวต้าหนิว ซึ่งในยามนี้ดวงตาแดงก่ำ เขาเอ่ยอย่างเจ็บปวด “พี่สาม ข้าผิดต่อท่าน ผิดต่อท่านอ๋อง!”“วันนี้ด่านอวิ๋นหลิ่งปิดท่านก็ไม่มีทางออกไปได้ รีบกลับเถอะ! ชีวิตสำคัญกว่า!”เยียนเซียวหรานคว้าแขนเขาแน่นแล้วถามขึ้น “เป็นเจ้าที่ทรยศเสด็จพ่อข้า และขัดขวางคำร้องขอความช่วยเหลือของเสด็จพ่อข้าใช่หรือไม่?”หลัวต้าหนิวร้องไห้สะอึกสะอื้น “ข้าไม่ได้อยากทำเช่นนี้! พวกมันจับตัวมารดาของข้าไว้”“หากข้าไม่ร่วมมือ พวกมันจะสังหารมารดาของข้า!”“แล้วพวกทหารที่ล้มตายนับหมื่นเล่า?" เยียนเซียวหรานมองเขาแล้วเอ่ยขึ้น "พวกเขาสมควรต้องตายเช่นนั้นหรือ?”“แน่นอนว่าข้าอยากให้เขามีชีวิตที่ดี!” หลัวต้าหนิวเสียงเข้ม “พวกมันบอกข้าว่าหากกองทัพติ้งอันออกล่าช้ากว่ากำหนดเพียงวันเดียว คงไม่มีผลกระทบใดนัก”“เสด็จพ่อของท่านคือเทพสงครามแห่งต้าฉู่ ต่อให้ไร้การสนับสนุน กองทัพหย่งอันก็สามารถบดขยี้ชาวเผ่าต๋าต๋าจนพ่ายแพ้อย่างราบคาบได้!”“ข้าไม่เคยตั้งใจจะทรยศท่านอ๋อง หรือคิดร้ายต่

ท้องฟ้าทั่วทั้งด้านนอกด่านอวิ๋นหลิ่งปกคลุมๆไปด้วยเมฆสีเหลือง เมฆสีเหลืองก่อตัวขึ้น ขอบฟ้าก็มีหิมะตกลงมาตอนที่หิมะตกลงมา เยียนเซียวหรานกับชื่อปาเลี่ยรู้สึกเหมือนวิญญาณจะออกจากร่างทั่วทั้งด่านอวิ๋นหลิ่งราวกับสงบนิ่งไม่ไหวติง พลทหารพวกนั้นแต่ละคนยืนขวางอยู่ด้านหน้าเยียนเซียวหรานเยียนเซียวหรานมองซือเจ๋อเยว่ด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย เห็นสีหน้าของนางซีดเผือดถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แต่ลางสังหรณ์ของเขาบอกเขาว่า สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไม่ธรรมดามากแน่นอนทันใดนั้น เขาก็เห็นฉากที่ยากจะลืมที่สุดในชีวิตของเขาเกล็ดหิมะปลิวว่อนไปทั่วทั้งท้องฟ้า ปกคลุมทั่วทั้งด่านอวิ๋นหลิ่ง ซือเจ๋อเยว่นำมือที่ชี้ไปทางท้องฟ้าชี้มาทางพื้นดินอย่างรวดเร็วตอนที่นางเอามือชี้ไปที่พื้นดิน พลทหารทั้งหมดที่ขวางอยู่ด้านหน้าของเยียนเซียวหรานก็ล้มลงบนพื้น ทุกคนหยุดหายใจเยียนเซียวหรานรู้ว่าคาถาเต๋าของซือเจ๋อเยว่ลึกล้ำมาก เพียงเพราะร่างกายของนางอ่อนแอ คาถาเต๋าหลายคาถาจึงไม่สามารถใช้ได้แต่ตอนนี้เขาค้นพบว่า ก่อนหน้านี้เขาดูถูกนางไปแล้ว คาถาเต๋าของนางล้ำลึก เกินความคาดหมายของเขาเหมือนกับนางเ

ชื่อปาเลี่ยวิ่งตามเยียนเซียวหรานมาตลอดทาง ทันทีที่เข้าห้องก็รู้สึกเหนื่อยจนไม่ไหวเขาเห็นเยียนเซียวหรานหยิบกระบี่ไม้ท้อกับยันต์ออกมา ก็ตกใจมาก ถาม “มีอะไรหรือ? ตรงไหนผิดปกติอย่างนั้นหรือ?”อันที่จริงเขาไม่เชื่อเรื่องผีสางเทวดา แต่ครั้งนี้เขาติดตามพวกเขา ก็นับว่าได้เจอกับเรื่องราวแปลกประหลาดมากมายโดยเฉพาะเมื่อคืนนี้ ซือเจ๋อเยว่สังหารคนที่อารักขาด่านอวิ๋นหลิ่งทั้งหมด ด้วยตัวคนเดียว ช่างน่าตกใจเป็นอย่างยิ่งจนถึงตอนนี้เขายังจำความรู้สึกที่เหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างได้อย่างแม่นยำ หัวใจยังคงมีความหวาดผวาเยียนเซียวหรานยื่นยันต์หลายแผ่นให้เขา “เจ้าถือเอาไว้ เมื่อใดที่รู้สึกผิดปกติ เจ้าก็เอาไปแปะ”ชื่อปาเลี่ยตัวสั่นทีหนึ่ง ฟังจากน้ำเสียงของเขา เหมือนกับว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นเขาถาม “มีอะไรบางอย่างตามพวกเรามาอย่างนั้นหรือ?”เยียนเซียวหรานจ้องมองสีแดงที่ห้อยย้อยลงมาที่หน้าบ้าน กล่าวเสียงขรึม “ถูกต้อง มีอะไรบางอย่างที่เก่งกาจมากกำลังตามพวกเราอยู่”ถึงแม้ชื่อปาเลี่ยจะมองไม่เห็นสีแดงที่อยู่หน้าบ้าน แต่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศภายในห้องหนาวเย็นขึ้นมาเขากลืนน้ำลาย ถาม “คุณชายสาม ท่านไปหาเรื่

แน่นอนว่าไป๋จื้อเซียนย่อมไม่มีทางฟังเขา อุ้มซือเจ๋อเยว่หายไปอย่างไร้ร่องรอยภายในชั่วพริบตาเยียนเซียวหรานวิ่งตามออกมาจากในห้อง เมื่อเห็นเพียงเงาของพวกเขาเขาเป็นห่วงซือเจ๋อเยว่ จากนั้นเขารีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระบี่ในมือชื่อปาเลี่ยรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ในเวลาแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าการตามไปอันตราย หรือว่าอยู่ที่นี่จะอันตรายกว่าเขามองเยียนเซียวหรานที่พุ่งออกไปไกลมากแล้ว กับซือเจ๋อเยว่ที่ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว แล้วค่อยมองไปบริเวณรอบ ๆ ที่ว่างเปล่า เขากัดฟัน ก่อนจะพุ่งตัวตามไปไป๋จื้อเซียนใช้ผ้าต่วนพันเอวของซือเจ๋อเยว่แล้วมุ่งไปข้างหน้าเขาบำเพ็ญตบะมาพันปี ถึงจะเสียหายไปบ้าง แต่ยังคงแข็งแกร่งจนน่ากลัวเช่นเดิมเขาไม่เพียงสามารถปรากฏตัวได้ตอนกลางวันได้ ยังสามารถใช้คาถาพาคนลอยได้อีกด้วยเมื่อคืนนี้ซือเจ๋อเยว่ร่ายคาถาที่รุนแรงนั่นออกมา เดิมทีก็สิ้นเปลืองพลังงานมหาศาลแล้ว ถึงจะมีการเติมเต็มของเยียนเซียวหราน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ฟื้นฟูตามปกติอย่างสมบูรณ์เดิมทีสุขภาพของนางก็ไม่ค่อยดี ถูกไป๋จื้อเซียนห้อยอยู่กลางอากาศแบบนี้ นางรู้สึกว่าชีวิตหายไปครึ่งหนึ่งแล้วเพียงแต่ด้วยความเข้าใ