All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 341 - Chapter 350

ตอนนี้นางจำเรื่องราวสมัยก่อนไม่ได้ ย่อมไม่มีทางเกรงใจเขาในใจของเขากลัดกลุ้ม พ่นลมหายใจออกมาทีหนึ่งแล้วโยนโสมสีม่วงลงไปบนพื้น หันหลังแล้วก็เดินจากไป ร่างหายไปอย่างไร้ร่องรอยด้วยความรวดเร็วซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ทีหนึ่ง หว่างคิ้วของเยียนเซียวหรานขมวดเข้าหากัน “ตกลงวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”ซือเจ๋อเยว่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟังอย่างคร่าว ๆ สุดท้ายสรุปว่า “เหมือนว่าตอนนั้นจะสัมผัสความทรงจำในดวงวิญญาณของข้าได้”“ข้ามีความทรงจำบางอย่าง แต่จำได้ไม่ค่อยแม่นเท่าใดนัก”ที่นางพูดคือเรื่องจริง ความทรงจำในวันนั้นถูกไป๋จื้อเซียนตัดขาดไปหมดแล้ว ถึงแม้นางจะมองเห็นแล้ว แต่เพราะร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงมองได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ทว่าความทรงจำที่ตัดขาด เพราะวันนั้นไป๋จื้อเซียนพยายามทำลายดินแดนแห่งความฝันจนสลายหายไปจนสิ้นซากดังนั้นนางไม่ได้เจตนาจะยั่วโมโหไป๋จื้อเซียน ทว่านางจำไม่ได้จริง ๆเพียงแต่วันนี้นางได้เจอกับไป๋จื้อเซียนอีกครั้ง อาจจะเป็นเพราะสาเหตุของความทรงจำช่วงนั้น จึงอาจจะทำให้ท่าทีของไป๋จื้อเซียนเปลี่ยนไป ความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างพวกเขาจึงลดลงไปมากชื

ซือเจ๋อเยว่ถามด้วยใบหน้างุนงง “ข้าเคยพูดจาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”ไป๋จื้อเซียนตอบ “หนึ่งพันปีก่อน!”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางจ้องเขาด้วยดวงตากลมโตพร้อมกล่าว “ขออภัยจริง ๆ เรื่องเมื่อพันปีก่อนข้าจำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”ในใจของไป๋จื้อเซียนรู้สึกน้อยใจจนทนไม่ไหว “เจ้าลืมจนหมดสิ้นได้อย่างไร?”ซือเจ๋อเยว่ยิ้ม “เจ้าพูดจามีเหตุผลหน่อยได้หรือไม่ คนบนโลกใบนี้ จะมีใครจำเรื่องราวเมื่อหนึ่งพันปีก่อนได้บ้าง?”ไป๋จื้อเซียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปเมื่อซือเจ๋อเยว่เห็นว่าเขาไม่ได้ลงมือ ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกทีหนึ่งหลังจากเขาไป ซือเจ๋อเยว่ให้ชื่อปาเลี่ยขุดต่อไป ด้านล่างล้วนเป็นผงละเอียดทั้งหมดนางยื่นมือออกไปร่ายคาถา หลับตาลงเพื่อสัมผัสอารมณ์ที่เหลืออยู่บริเวณรอบ ๆ อารมณ์ที่นี่ ส่วนมากเต็มไปด้วยความเกลียดแค้นที่รุนแรง ยังแฝงไปด้วยความทุกข์ทรมานที่ถูกจองจำและถูกสังหาร ไม่ได้มีข่าวสารที่มีประโยชน์อะไรอารมณ์พวกนั้นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของนาง แล้วก็ส่งอิทธิพลต่ออารมณ์ของนางด้วยเช่นกันนางทนรับไม่ได้เล็กน้อย จึงถอนคาถานี้เยียนเซียวหรานยื่นมือไปประคองนางกล่าว “ท่านไม่เป็น

เขาหลบอยู่ด้านหลังคนเดียวถามขึ้น “พวกเจ้าจะไปไหน?”ซือเจ๋อเยว่นวดขมับพลางกล่าว “เจ้าไม่ต้องตามพวกเราได้หรือไม่?”ไป๋จื้อเซียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “เจ้าอยากจะเก็บข้ามาตลอดไม่ใช่หรือ? หากข้าไม่ตามเจ้า เจ้าจะมีโอกาสเก็บข้าได้อย่างไร?”ซือเจ๋อเยว่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง กล่าว “ฟังดูเหมือนว่าจะค่อนข้างมีเหตุผลนะ”ไป๋จื้อเซียนเลิกคิ้วเล็กน้อยกล่าว “อีกอย่าง ข้ากินดวงวิญญาณเพื่อความสุข หากเจ้าไม่คอยจับตาดูข้าเอาไว้ ข้าก็จะสังหารคนทุกวัน แล้วกินดวงวิญญาณเล่น”ดวงตาของซือเจ๋อเยว่เย็นยะเยือก เจ้าหมอนี่เป็นอาวุธทำลายล้างที่ไม่ย่อท้อในดวงตาของเขามีเพียงการฆ่า ไม่มีศีลธรรมจรรยาใด ๆ เขาเคยสังหารล้างเมือง เรื่องแบบนี้เขาทำได้หนึ่งครั้ง ก็สามารถทำครั้งที่สองได้ไป๋จื้อเซียนเขยิบเข้าไปใกล้ด้านหลังของนาง กล่าว “ข้าจะสังหารใครสักคน อันที่จริงเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก”เขาพูดจบก็ยื่นมือไปทางชื่อปาเลี่ยทันที ชื่อปาเลี่ยรู้สึกถึงแรงดูดมหาศาลทันทีภายในชั่วพริบตา ลำคอของชื่อปาเลี่ยก็ถูกไป๋จื้อเซียนบีบเอาไว้สีหน้าของซือเจ๋อเยว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ยื่นมือออกไปร่ายคาถา “ปล่อยเขา!”ไป๋จื้อเซียนกล

ซือเจ๋อเยว่พวกเขามุ่งหน้าไปยังทางอ่าวจันทร์กระจ่าง เนื่องจากไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ตอนช่วงบ่าย พวกเขาจึงหาสถานที่พักผ่อนระหว่างทางตอนที่พวกเขากางกระโจม ซือเจ๋อเยว่เหมือนจะสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างผ่านบริเวณใกล้ ๆ พวกเขาไปแต่เป็นเพราะของสิ่งนั้นเคลื่อนตัวด้วยความรวดเร็วมาก นางจึงเห็นไม่ชัดเจนเพื่อความปลอดภัย หลังจากพวกเขากางกระโจมเรียบร้อยแล้ว นางได้วาดค่ายกลอันหนึ่งไว้ด้านนอกกระโจมของพวกเขาตอนกลางดึก ในขณะที่นางกำลังฝันก็ได้ยินเสียงดังสนั่นดังลอยมาจากด้านนอก มีอะไรบางอย่างสัมผัสกับค่ายกลของนางนางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เยียนเซียวหรานก็ตื่นแล้วเช่นกัน ยืนขวางอยู่ด้านหน้าของนาง กล่าว “ท่านตามหลังข้ามา”ซือเจ๋อเยว่พยักหน้าเล็กน้อย ตอนที่พวกเขาเดินออกไป เห็นเพียงเงาดำเงาหนึ่งแวบผ่านไปเท่านั้นค่ายกลที่นางจัดวางไว้ชั้นนอกสุด ในเวลานี้ได้ถูกกระตุ้นแล้ว ทิ้งไว้เพียงพื้นดินสีดำเมี่ยมที่ถูกฟ้าผ่าซือเจ๋อเยว่เดินเข้ามา ยื่นมือออกไปหยิบดินที่ถูกฟ้าผ่าจนเป็นสีดำเมี่ยมเล็กน้อยขึ้นมาดม หว่างคิ้วขมวดเข้าหากันเยียนเซียวหรานมองไปบริเวณรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง ถาม “ทำไมหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ตอบ

คำพูดประโยคนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไรเพียงแต่เขายังจับใจความสำคัญได้อย่างหนึ่ง “วันแต่งงานวันนั้นท่านก็อยากจะลูบคลำข้าแล้ว?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวแก้ไข “ไม่ใช่ว่าอยากลูบคลำเจ้า เพียงแค่คิดว่าขาของเจ้าทั้งยาวทั้งตรง น่าดูจริง ๆ จึงอยากจะลูบสักครั้ง”เยียนเซียวหราน “...เขาคิดว่านางเป็นคนที่มีความสามารถ ไม่คิดเลยว่าจะมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วซือเจ๋อเยว่กล่าวอีกครั้ง “ตอนหลังจำเจ้าได้ กลัวว่าเจ้าจะเอามีดฟันข้า ต่อให้ในใจมีความคิดมากกว่านี้ ก็ทำได้เพียงข่มเอาไว้เท่านั้น”เยียนเซียวหรานกล่าวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านทำเรื่องแบบนั้นออกมาแล้ว ไม่คิดเลยว่ายังจะกลัวข้าลงมืออีก”“ต่อให้ข้าลงมือ ก็ทำอะไรท่านไม่ได้หรอกกระมัง? เรื่องแบบนั้นอย่างไรเสียก็น่าอาย ข้าไม่สามารถบอกใครได้ ก็เหลือแค่อดทนไว้เท่านั้น”ซือเจ๋อเยว่เม้มริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ทีหนึ่ง “พูดถูกต้อง แต่หลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้นเจ้าก็ดุจริง ๆ นี่นา!”เยียนเซียวหรานค้อนนางทีหนึ่ง “หากมีคนฉวยโอกาสตอนท่านไม่ระวังตัว ทำเรื่องแบบนั้นกับท่าน ท่านจะไม่โมโหหรือ?”ซือเจ๋อเยว่หดคอ “โมโหนั่นเป็นเรื่องแน่อยู่แล้ว ข้า...